Επιστροφή

Δεν μπορώ να δικαιολογήσω τι είναι αυτό που με έκανε να πάρω την απόφαση για επιστροφή στα διαδικτυακά δρώμενα, ένα cam back είναι κατά κανόνα αποτυχημένο αφού είναι υποδεέστερο του πρώτου και σε πολλά σημεία επανάληψη.

Κάνω τρεις υποθέσεις, η πρώτη πως επιστρέφω ως ο άσωτος υιός μετά από περιπέτειες,  η δεύτερη, επιστρέφω σαν φονιάς στον τόπο του εγκλήματος ή τέλος η επιστροφή αυτή είναι η πτώση ενός ναρκομανούς μετά την απεξάρτηση του;

Η αλήθεια είναι πως επιστρέφω επειδή απόρησα πως λιγοστέψαν απότομα τα τηλεφωνήματα από την αγαπημένη Σάμο και πληροφορήθηκα λοιπόν προχθές ότι έχω πεθάνει. Δυστυχώς δεν τα κατάφερα ακόμη.  

Όπως και να ‘χει  ζητώ από τους αναγνώστες του Πυθαγόρα κατανόηση και ανοχή, όπως βλέπετε δεν πετάω σαν αϊτός πλέον αλλά εδώ αλλά σέρνομαι σαν το γέρικο άλογο. 

Για όσους θέλουν να επισκεφτούν τον Νέο Πυθαγόρα

ΤΕΛΟΣ

ΤΕΛΟΣ

Η σημερινή ανάρτηση του Πυθαγόρα είναι η τελευταία, θεωρώ πως αυτός ο κύκλος έκλεισε. Επέλεξα να ξαναδημοσιεύσω την προσευχή του π. Ευσεβίου Βίτη που κυριολεκτικά με έχει συνεπάρει.

*Κύριε, το ξέρεις πως μπήκα ήδη στα γηρατειά. Βοήθησέ με να συνειδητοποιώ όλο και βαθύτερα αυτήν την πραγματικότητα, ώστε να μη γίνωμαι τυραννικός ή βαρετός ή επαχθής ή ασυμπαθής και σιχαμερός στους γύρω μου και ιδιαίτερα στους τυχόν συνεργάτες μου.

* Απάλλαξέ με από το να επιμένω στις παλαιωμένες ιδέες μου με πείσμα γεροντικό. Δεν σου ζητώ να βελτίωσης την κρίση ή τη μνήμη μου. Μου έδωσες τα ανεκτίμητα αυτά δώρα σ' ένα βαθμό στη γόνιμη ηλικία μου. Σε ευχαριστώ για το πολύτιμο αυτό δώρο της αγαθωσύνης Σου.

Τώρα πια καθώς υποβαθμίζεται η όλη μου βιολογική, ψυχολογική και πνευματική ύπαρξη, συνακολουθεί νομοτελώς και της κρίσης και της μνήμης μου η υποβάθμιση. Συχνά αυτή η κατάσταση με μειώνει, με λυπεί, με ταπεινώνει αφάνταστα και όχι σπάνια με εξευτελίζει στα ίδια μου τα μάτια αναγκάζοντάς με να ζητώ ολοένα συγγνώμη για τις μικρές ή τις μεγάλες γκάφες μου.

Δεν κατανοώ βέβαια πλήρως αυτήν την αλλοίωση. Όμως Εσύ, Κύριε, ξέρεις πόσο και η σμίκρυνση και συρρίκνωση μου και στο σημείο αυτό μου χρειάζεται. Την αποδέχομαι ταπεινά, γιατί Εσύ ξέρεις. Και αφού Εσύ ξέρεις, δεν χρειάζεται να ξέρω εγώ το βαθύτερο γιατί. Άλλωστε δεν μπορώ να την κατανοήσω. Γιατί λοιπόν να θλίβωμαι και να πονώ και γι' αυτό; Δεν πρέπει να αποδέχωμαι ταπεινά τη φθαρτότητα της φύσης μου; Και δεν πρέπει να υποτάσσομαι κι εγώ ταπεινά στην τάξη, που Εσύ με τόση αγαθότητα για τα πλάσματά Σου, επομένως και για μένα, καθώρισες;

* Σφράγισε με απαραβίαστη σφραγίδα τα φλύαρα χείλη μου για να μην καταπονώ τους άλλους με βαρετές, ανούσιες και χωρίς κανένα ενδιαφέρον ή νόημα πια χιλιοειπωμένες διηγήσεις παρωχημένων γεγονότων κάποιων μακρινών και λησμονημένων

χρόνων μιας ασήμαντης εποχής. Παράλληλα όμως απάλυνε τις αντιδράσεις και τις κρίσεις μου για την κρίση και τη μνήμη των άλλων. Και μην επιτρέψεις ποτέ να νιώσω νυγμούς ζήλειας για τη φρεσκάδα της μνήμης και τη δύναμη της κρίσης των άλλων. Κάνε, αντίθετα, να χαίρωμαι γι' αυτό και να Σε ευχαριστώ ολόψυχα για τα άνθη της νεότητος, όταν τυχαίνη να βρίσκωμαι ανάμεσά τους και να οσφραίνομαι το άρωμά τους.

* Δίδαξέ με τη σημασία των λόγων του Αποστόλου Σου: «Ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται, αλλ' ο έσωθεν ανακαινούται ημέρα και ημέρα» (Β' Κορ. δ' 16). Και να αγωνίζωμαι να ζω αυτήν την πραγματικότητα.

* Τέλος στήριξε τα παραπαίοντα και ασταθή βήματά μου με τον «βραχίονά Σου τον υψηλόν», ώστε να μην κυλιέμαι πια στη γη και να φρονώ τα «γεώδη», αλλά αντίθετα να έχω στραμμένα τα βλέμματά μου στον ουρανό και να φρονώ τα ουράνια, έως ότου αναπαυθώ στη στοργική Σου θεία αγκάλη.

περισσότερα εδώ 

Γιατί πρέπει να αφήνουμε το μωρό να κλαίει

Μπορεί να σπαράζει η καρδιά μας και να νιώθουμε ενοχές, αλλά μια νέα μελέτη δείχνει ότι δεν πρέπει να αρπάζουμε αμέσως στην... αγκαλιά μας το μωρό όταν κλαίει αντί να κοιμάται ήσυχο στο κρεβατάκι του.

Αφήνοντας το μωρό να κλάψει για λίγο αντί να το παρηγορήσουμε αμέσως, δεν πρόκειται να το βλάψουμε, σύμφωνα με τη μελέτη. Αντιθέτως, η κατάληξη θα είναι να μειωθεί το στρες του και να βελτιωθεί ο ύπνος του.

Οι ερευνητές λένε πως οι γονείς θα πρέπει να εφαρμόζουν την τεχνική του ελεγχόμενου κλάματος τα βράδια. Σύμφωνα με αυτήν, οι γονείς πρέπει να περιμένουν επί συγκεκριμένη ώρα πριν πάρουν αγκαλιά το μωρό τους.

Ειδικότερα, το πρώτο βράδυ που θα ξυπνήσει το μωρό κλαίγοντας, πρέπει να περιμένουν 2 λεπτά και μετά να το πάρουν αγκαλιά.

Το δεύτερο βράδυ πρέπει να περιμένουν 5 λεπτά, το τρίτο 10 λεπτά και ούτως καθ’ εξής, έως ότου μάθει το μωρό να ξανακοιμάται δίχως να το έχουμε παρηγορήσει εμείς.

Μία άλλη τεχνική που η μελέτη έδειξε ότι αποδίδει, είναι η κατασκήνωση, κατά την οποία οι γονείς κάθονται στο δωμάτιο του μωρού δίχως όμως να το παίρνουν αγκαλιά, έως ότου αυτό ξανακοιμηθεί.

Όλ’ αυτά δείχνουν πολύ ψυχρά, αλλά οι επιστήμονες από τη Μελβούρνη που πραγματοποίησαν τη σχετική μελέτη λένε πως τελικά βοηθούν τους γονείς και το μωρό να κοιμούνται περισσότερο και να νιώθουν λιγότερο στρες.

Η μείωση του στρες είναι ιδιαιτέρως έντονη

Τι νοείται ως σχολικός εκφοβισμός

Της Αλεξάνδρας Καππάτου, Ψυχολόγου – Παιδοψυχολόγου

Ο σχολικός εκφοβισμός είναι μια πραγματικότητα που απασχολεί πολλούς γονείς σε όλα τα κράτη του κόσμου. Είναι η χρήση βίας μεταξύ μαθητών με σκοπό να προκαλέσει στους άλλους πόνο και αναστάτωση. Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και στις ΗΠΑ αυτά τα φαινόμενα είναι σχετικά πιο συνηθισμένα σε σύγκριση με την ελληνική πραγματικότητα. Τα τελευταία χρόνια όμως το πρόβλημα εμφανίζεται και στον τόπο μας με αυξανόμενη συχνότητα.

Θύτες και θύματα

Όλα τα παιδιά μπορεί να παίξουν κατά καιρούς τον πρώτο ή το δεύτερο ρόλο. Ο θύτης μπορεί να γίνει θύμα κάποιων ισχυρότερων. Το θύμα μπορεί με τη σειρά του να γίνει θύτης μόλις του δοθεί η ευκαιρία στην αντιπαράθεση με κάποιους ασθενέστερους.

Πως θα διαπιστώσετε αν το παιδί σας είναι θύμα εκφοβισμού

Πολύ συχνά οι μαθητές αποσιωπούν αυτό που τους συμβαίνει γιατί δεν θέλουν να εμπλέξουν τους γονείς τους είτε επειδή ντρέπονται είτε επειδή φοβούνται. Έτσι, υποφέρουν σιωπηλά.

Αν διαπιστώσετε κάποιες αλλαγές στη συμπεριφορά του παιδιού, τότε ίσως θυματοποιείται στο σχολείο. Σε αυτή την περίπτωση το παιδί μπορεί να κάνει κάτι από τα εξής:

Τι συνιστώ να κάνετε

- Όταν διαπιστώνετε ότι το παιδί σας πέφτει θύμα βίαιης συμπεριφοράς, είτε στην αυλή του σχολείου είτε γενικά στο σχολικό περιβάλλον, πρέπει να διερευνήσετε τι ακριβώς έχει συμβεί.

- Στη συνέχεια να απευθύνεστε στο βασικό καθηγητή του παιδιού σας και στο διευθυντή του σχολείου.

      

Πώς να το χειριστείτε με το παιδί σας

- Συζητείστε με το παιδί σας για τα συναισθήματά του – Διαβεβαιώστε το ότι δεν ευθύνεται το ίδιο – Να είστε δίπλα του – Αποθαρρύνετέ το από το να χρησιμοποιεί εκφοβιστική συμπεριφορά και εκείνο.

Αν το παιδί σας εκφοβίζει άλλα παιδιά

Η ανησυχία για τη βία στο σχολείο δεν αφορά μόνο τους γονείς των παιδιών που πέφτουν θύματα εκφοβισμού, βίας ή αποκλεισμού, αλλά και τους γονείς των παιδιών που εκφοβίζουν. Πολλοί είναι οι λόγοι που ένας έφηβος οδηγείται σε αυτή τη συμπεριφορά. Πιθανόν από την οικογένειά του να λείπουν κάποια βασικά εξισορροπητικά στοιχεία. Για παράδειγμα αν ο ένας γονιός λείπει ή πέθανε, αν η οικογένεια περνά πολλές οικονομικές δυσκολίες, αν κάποιος είναι άρρωστος και το παιδί νιώθει τρομερή ανασφάλεια, είναι πολύ πιθανό στην εφηβεία κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες να εκφράσει τη δική ανασφάλεια και θλίψη με επιθετικότητα Η επιθετική συμπεριφορά αποτελεί την έκφραση της ανάγκης του εφήβου να επιβληθεί.

Πηγή εδώ 

Απο τους μύθους τοῦ Αἰσώπου

Στούς πολύ διδακτικούς μύθους τοῦ Αἰσώπου, ὑπάρχει κάπου ἡ διήγηση τῆς συμμαχίας τοῦ λέοντος μέ τήν ἀλεποῦ καί τόν γάϊδαρο. Ἐν ὀνόματι τῆς συμμαχίας, ὁ γάϊδαρος, πού εἶναι φυτοφάγο ζῶο, συμμετέχει σέ μία ἐπιχείρηση ἀπό τήν ὁποία δέν πρόκειται νά ὠφεληθῆ καθόλου: Κοινό κηνύγι. Μετά τό τέλος τοῦ κυνηγίου ὅπου ὁ ἄσχετος γάϊδαρος ἔχει συμμετάσχει ἀποφασιστικά μέ τίς ἀγριοφωνάρες του, ἡ λεία εὑρίσκεται ἐνώπιον τῶν συμμάχων καί ὁ λέων λέγει στόν γάϊδαρο νά τήν μοιράση. Μόλις αὐτός τήν μοιράζει δίκαια, σέ τρία περίπου ἴσα μέρη, ὁ λέων τόν ἁρπάζει καί τόν τρώει. Λέγει δε, στήν ἀλεποῦ, νά κάνη ἐκείνη τήν μοιρασιά. Φυσικά, ἐκείνη τά δίνει ὅλα στόν λέοντα καί γιά τόν ἐαυτό της κρατᾶ ἕνα πολύ μικρό θήραμα. "Πῶς ἔμαθες να μοιράζεις τόσο καλά;" τήν ρωτᾶ τό λιοντάρι. "Μέ ἔμαθε τό πάθημα τοῦ γαϊδάρου!"

Ἠθικό δίδαγμα πρῶτο: Δέν νοεῖται συμμαχία μεταξύ τόσο ἀνίσων μερῶν.

Ἠθικό δίδαγμα δεύτερο: Στά διεθνῆ, δέν πρέπει νά παίξουμε ἐμεῖς τόν ρόλο τοῦ γαϊδάρου καί ἡ Τουρκία τόν ρόλο τῆς ἀλεποῦς.

Ἠθικό δίδαγμα τρίτο: Στά τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων, τῶν ἀπολύσεων καί τῆς ἐφεδρείας, οἱ δημόσιοι ὑπάλληλλοι εὑρίσκονται πλέον στήν θέση τοῦ γαϊδάρου που πρόκειται να φαγωθῆ, καί ἡ πολιτική ἐλίτ μέ ὅσους ἐν τέλει θά μείνουν στην δημοσιοϋπαλληλία εὑρίσκεται στήν θέση τῆς ἀλεποῦς. Ἀναμένουν νά περισσεύση γι' αυτούς, κάτι λίγο ἀπό τήν λεία, πού εἶναι ὁ ὑπόλοιπος Ἑλληνικός λαός καί ὁ ἐθνικός πλοῦτος.

Ἠθικό δίδαγμα τέταρτο: Στή ζούγκλα, ὅλοι λογαριάζουν μέ βάση τόν νόμο τοῦ ἰσχυροῦ, ἀλλά στά τῆς σημερινῆς Ἑλλάδος, ὅσοι λογαριάζουν χωρίς τόν Ξενοδόχο, θέλοντας νά φορολογήσουν "τά παράθυρα καί τίς κότες" (μᾶλλον γιά νά μήν ἀπολύσουν ἀξιοκρατικά ), ΔΕΝ θά προλάβουν, ὅπως εἶπε ὁ ἅγιος Κοσμάς ὁ Αἰτωλός.

Η Ελληνική Γλώσσα (Γέρων Μωυσής)

Σε μία περίοδο κρίσεως, επικρίσεως και κατακρίσεως, πτώσεων, καταπτώσεων, επιπτώσεων και εκπτώσεων, ζάλης, παραζάλης, πάλης κι αιθάλης πάσχει η μοναδική λαλιά μας, η εγχώρια πλούσια γλώσσα. Μαζί της μπορείς να πεις και να εκφράσεις τα πιο δύσκολα, τα πιο κούφια, τα πιο υψηλά. Όπως λέει ποιητής Οδυσσέας Ελύτης, η ελληνική γλώσσα είναι η πιο παλιά και η πιο πλούσια του κόσμου.

Στα ελληνικά μπορείς να εκφράσεις τα πιο λεπτά, τα πιο τέλεια νοήματα της θεολογίας, της φιλοσοφίας, της ποιήσεως. Να αποδώσεις ιδέες, στοχασμούς, σκέψεις, έννοιες, μεγάλες, ευγενικές, ιερές και ωραίες. Η ελληνική γλώσσα εκφράζει περίτεχνα το μεράκι, τον καημό, τον πόθο του τεχνίτη, του καλλιτέχνη, του ήρωα, του αγίου. Συντίθεται η αρχοντιά και η ταπεινότητα, η μεγαλοπρέπεια και η σεμνότητα, η φιλοκαλία. Η χαρμολύπη, η νηφαλιότητα, ο γλυκασμός και η λύτρωση. Δεν είναι εφάμαρτη υπερηφάνεια η αγάπη της γλώσσας μας, της πατρίδος μας, της πονεμένης και προδομένης. Προδόθηκε και η γλώσσα από συνεχείς ξενικούς όρους, που δυστυχώς καθιερώνονται στα παιδιά. Το ύδωρ, ο άρτος, ο ουρανός και η θάλασσα ονομάζονται εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια το ίδιο. Όπως τα έλεγε ο Όμηρος. Η γλώσσα μεταφέρει νόημα, ιστορία, ήθος και χάρη.

Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να εκφράζεις με τη γλώσσα σου όλες τις σκέψεις σου. Δυστυχώς οι Νεοέλληνες δεν διαβάζουν και γι’ αυτό η γλώσσα τους είναι πολύ φτωχή. Οι νέοι μας πάσχουν από φοβερή λεξιπενία. Η πάλη με τη γλώσσα είναι άγνωστη ακόμη και σε ειδήμονες. Η τέλεια έκφραση θέλει βαθιά γνώση της γλώσσας, κρίση, λίχνισμα, μελέτη, ορθή επιλογή.

Λόγια παχιά, στομφώδη, βερμπαλιστικά, βαρύγδουπα, δεν αγγίζουν τις καρδιές. Στα εξήντα μου χρόνια έγραψα και είπα πολλά. Δεν γκρινιάζω αν ήταν όλα καλά, προσπάθησα όμως να είναι σωστά ελληνικά. Αγαπώ τη γλώσσα μου. Δεν έμαθα άλλη γλώσσα. Δεν έμαθα ούτε γραφομηχανή ούτε ηλεκτρονικό υπολογιστή. Ήθελα να τη γράφω στη γλώσσα μου, να ορθογραφώ, να καθαρογράφω, να αγγίζω το μελάνι. Δεν μπορώ να πω ότι δεν αγαπώ να μιλώ και να γράφω. Έχω γράψει χιλιάδες χιλιάδων σελίδες.

Πνευματικά απολιθώματα και η σεκτοποίηση της Εκκλησίας

Πνευματικά απολιθώματα και η σεκτοποίηση της Εκκλησίας (άλλως: αγιοπνευματική μεταμόρφωση ή ψυχότροπη μετάλλαξη;)

Του θεολόγου – φιλολόγου Α.Π.Θ. Κώστα Νούση

           

Μερικές φορές ο θεολογικός λόγος φαίνεται σκληρός υπέρ το δέον, ίσως και αντικείμενος στο πνεύμα της αγάπης και της διάκρισης που κομίζει. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν πρέπει να εκλαμβάνεται έτσι, διότι πρόκειται για μια θεραπευτικής χρήσης φαινομενολογία, εφόσον η βαθιά του ουσία είναι η ιαματική οντολογία στο πλαίσιο της Χάριτι εγχειρητικής κάθαρσης του κακού.

            Ο ίδιος ο Χριστός, αν και στα περισσότερα ευαγγελικά περιστατικά ήταν ιδιαίτερα γλυκύς, συγχωρητικός και επιεικής, σε ορισμένες περιπτώσεις η αφόρητη πνευματική σήψη των δημιουργημάτων του τον ωθούσε τρόπον τινά σε μια σκληρότητα (ενδεικτικά βλ. Μαρκ. 11:15-18, Ματθ. 23:13-36, Ιω. 6:60-68 ) και αυστηρότητα που μας εκπλήσσει. Και επειδή κατά τη θουκυδίδεια ιστορική διαπίστωση τα (πνευματικά) γεγονότα επαναλαμβάνονται και η αντίστοιχη φύση των ανθρώπων δεν αλλάζει, τότε μπορούμε να εισέλθουμε εύκολα στην παραδοχή της ύπαρξης των δυσάρεστων αυτών καταστάσεων και στον κατεξοχήν χώρο της Χάριτος, στην Εκκλησία του Θεού, σε καμιά όμως περίπτωση στην αποδοχή της.

            Ο Χριστός είναι ξεκάθαρος: «αμήν λέγω υμίν ότι οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν του Θεού» (Ματθ. 21:31). Οι εκπλήξεις στην άλλη ζωή θα είναι σίγουρα πλεονάζουσες ποιοτικά και ποσοτικά από τις αναμενόμενες. Και τούτο, διότι ο Χριστός κοιτάει μέσα στην καρδιά του ανθρώπου και κρίνει βάσει των αόρατων εμφωλευόντων πνευματικών ασθενειών και αμαρτημάτων μας, των οποίων η πεμπτουσία και η πηγαία διαστροφή είναι η υπερηφάνεια, την οποία βδελύσσεται ο Θεός και την χαρακτηρίζει ακαθαρσία, κάτι ας πούμε που δε συμβαίνει με την ιδιαζόντως μισητή στον ηθικισμό μας πορνεία. Η θρησκευτική ‘ιεροβλάβεια’ που απαντάται κατά κόρον στις έσχατες μέρες μας (Β΄ Τιμ. 3:5) ανέτρεψε τα ίδια τα ευαγγελικά δεδομένα, όπου οι μεν φορείς των σαρκικών και λοιπών αμαρτημάτων αντιμετωπίζονται με ιδιαίτερη στοργή και συμπάθεια από τον ίδιο τον Θεό, οι δε Φαρισαίοι και οι φέροντες τις πολυποίκιλες αντίστοιχες πνευματικές αμαρτίες είναι οι αποδέκτες της θείας οργής και καταδίκης.

            Το εκκλησιαστικό γίγνεσθαι, από πλέγμα αγαπητικών χαρισματικών σχέσεων υπερβαινόντων τους φυσικούς δεσμούς και τις ομόλογες έλξεις, μεταβάλλεται σε καταθλιπτική  διαδικασία απρόσωπου συνωστισμού - με σκοπό την αυτοϊκανοποιούσα τον παθολογικό εγωτικό ψυχισμό εκάστου καθηκοντική εκπλήρωση θρησκευτικών αναγκών - κεχωρισμένων στην εξατομικευτική τους απομονωτική ξένωση και αλλοτρίωση υπανθρώπινων οντοτήτων.

Η γενιά της Ρεπούση (ΑΑΤΟΝ)

Μια γενιά, που πιστεύει πως επειδή σπούδασε και πήρε κάποια πτυχία, είναι και σοφή.

Πως όλα όσα λέει, είναι ιστορικά γεγονότα, και πως όλος ο κόσμος οφείλει να υποκλίνεται σε κάθε τους σαχλαμάρα.

Το κακό και επικίνδυνο στην όλη φάση είναι όμως, πως τα άτομα αυτά, τα επιλέγουν κάποιοι άλλοι σε καίριες θέσεις, ακριβώς για όλα τα παραπάνω, έχοντας φυσικά τους λόγους τους, και οι οποίοι μόνο αγνοί και πατριωτικοί δεν είναι.

Έτσι λοιπόν, μάθαμε άξαφνα, πως οι Έλληνες της Μ. Ασίας, δεν σφαγιάσθηκαν όπως οι Αρμένιοι, αλλά πέθαναν απο συνωστισμό.

Οι Τούρκοι μοίραζαν φαίνεται σαλέπι, και έτρεχαν πατείς με πατώ σε να πάρουν, με αποτέλεσμα να τσαλαπατηθούν χιλιάδες εξ αυτών απο την τρελή χαρά. Θα πηγαίνανε άλλωστε και κρουαζιέρα δωρεάν στον Πειραιά, οπότε η χαρά τριπλή.

Θα δείτε όμως όλα αυτά τα άτομα, να κόπτονται με τόσο πάθος υπέρ των κάθε λογής μεταναστών, και ειδικότερα αν κάποιοι πουν πως δέχτηκαν κακοποίηση. Αυτούς τους βαράνε οι Έλληνες, οι βάρβαροι και ρατσιστές. Οι Τούρκοι ήταν οι αδικημένοι, οι φιλεύσπλαχνοι και οι φιλόξενοι.

Μήπως άλλαξε το επίθετό της απο Ρεπούσογλου;

Κάτι δεν μου κάθεται σωστά στην πτυχιούχα της αν-ιστορίας.

Από τον ΑΑΤΟΝ

Η Διαδρομή

Διαφωνεί κανείς;

Ἀνθρώπινη ἔκφραση καὶ στολίδια (Φιλοσοφία)

Ὁ φίλος yannidakis έκανε ἀνάρτηση γιὰ τοὺς τρόπους ἔκφρασης, ὅπως πχ τὰ τατουάζ.

Ἀνέκαθεν οἱ ἄνθρωποι ἀσχολοῦνταν μὲ τὸ στόλισμα τοῦ σώματός τους κάνοντας οὐλές, τατουάζ, φορώντας περίεργα ροῦχα, κάνοντας περίεργα κουρέματα καὶ βάφοντας τὸ δέρμα τους μὲ χρώματα.

Κάποτε μερικὰ ἀπὸ αὐτὰ εἶχαν κάποια χρησιμότητα. Ἕνα πολεμιστὴς βαμμένος μὲ ἔντονα χρώματα ἢ ἔχοντας μία περίεργη κόμμωση, «διαφήμιζε» τὴν παρουσία του στὸν ἐχθρὸ καλώντας τὸν ἔτσι σὲ ἀναμέτρηση: «Ἐδῶ εἶμαι, τολμᾶς νὰ μὲ ἀντιμετωπίσεις;». Οἱ ὑπόλοιποι κρύβονταν στὸ πλῆθος προτιμώντας τὴν ἀσφάλεια τῆς ἀφάνειας. Ὁρίστε μερικὰ ἁπλὰ παραδείγματα:

-Οἱ Μαορὶ ἔκαναν περίπλοκα καὶ ὀδυνηρότατα τατουὰζ στὸ σῶμα τους, γιὰ νὰ ἀποδείξουν ὅτι ἔγιναν ἄνδρες, ἀφοῦ ἕνας ἄνδρας μπορεῖ νὰ ἀντέξει τὸν πόνο ἀλλὰ καὶ τὸν φόβο τοῦ πόνου. Ἐπιπλέον τὸ τατουὰζ ἔδειχνε τὴν ἀνδρεία του στοὺς πιθανοὺς ἀντίπαλους.

-Διάφορες φυλὲς ὑποβάλλουν τοὺς ἔφηβους σὲ ἕνα εἶδος μύησης, μὲ χαράγματα στὸ σῶμα, μαστιγώματα, δηλητηριώδη μυρμήγκια καὶ ἄλλες τεχνικὲς ποὺ προκαλοῦν ἀφόρητο πόνο στοὺς ἐπίδοξους νέους «ἐνήλικες». Οἱ τελετὲς αὐτὲς εἶναι ἀπαραίτητες (σύμφωνα μὲ τὶς πεποιθήσεις τῆς φυλῆς) γιὰ νὰ ἀποδειχθεῖ ὅτι ὁ ἔφηβος μπορεῖ νὰ ἀντέξει τὶς ὑποχρεώσεις ποὺ ἐπιβάλλει ἡ ζωὴ ἑνὸς ἐνήλικα.

-Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἀξιωματικοὶ φοροῦσαν