Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

ο Έλληνας ξέρει, θέλει; ; ;

Ένας γέροντας προσπαθούσε να βρει θέση στο Στάδιο της Ολυμπίας για να καθησει και να παρακολουθήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Καθώς δεν είχε φτάσει εγκαίρως, το στάδιο ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Περιδιάβηκε πολύ περνώντας ανάμεσα από τους Αθηναίους, τους Κορίνθιους, τους Σικιώνιους και άλλους, όμως κανείς νεότερος δεν σηκωνόταν να του παραχωρήσει τη θέση του. Όταν τελικά έφτασε στο σημείο όπου κάθονταν οι Σπαρτιάτες, όλοι οι νέοι της Σπάρτης σηκώθηκαν να του παραχωρήσουν την θέση τους. Οι υπόλοιποι θεατές βλέποντας την ευγενική πράξη των Σπαρτιατών, άρχισαν να τους χειροκροτούν. Τότε ο γέροντας σκεφτικός μουρμούρισε: Να λοιπόν που όλοι οι Έλληνες ξέρουν ποιο είναι το σωστό να γίνει, κανείς όμως δεν θέλει να το κάνει.


ΚΙ ΟΜΩΣ! ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ H ΚΡΙΣΗ...

 Απόγευμα. Διπλό λεωφορείο από Γλυφάδα για κέντρο. Φίσκα. Οι όρθιοι κρεμασμένοι από τις χειρολαβές. Οι καθισμένοι έκλειναν τα μάτια κατάκοποι από δουλειά και έγνοιες. Μέσα κατήφεια κι ιδρώτας. Από τα ανοιχτά παράθυρα αύρα και καυσαέριο...
Σε μια στάση επιβιβάστηκε μια μεγάλη παρέα εφήβων. Απλώθηκαν σπρώχνοντας άγαρμπα τους ήδη στριμωγμένους. Από την άμμο που σκόρπισαν σε κάθε τους κίνηση φαινόταν ότι επέστρεφαν από μπάνιο στη θάλασσα. 'Αρχισαν να φωνάζουν. Για την ακρίβεια να ουρλιάζουν. Η εθνική μας λέξη επανερχόταν σε κάθε φράση υποκαθιστώντας ονόματα, επίθετα, ουσιαστικά, ρήματα. Δεν ήταν κουβέντα αλλά παραλήρημα. Υστερία διανθισμένη με άναρθρες κραυγές που ξεσήκωναν τα εξωπραγματικά γέλια των υπόλοιπων της αγέλης.
Η μόνη αντίδραση στην εισβολή, απειροελάχιστες συσπάσεις ενόχλησης στα πρόσωπα των επιβατών. Και ερμητικό κλείσιμο στο καβούκι του ο καθένας. Καρτερικά. Ώσπου κάποιος δεν άντεξε. Ήταν γύρω στα εξηνταπέντε με εβδομήντα. Στον τόνο παράπονου κι όχι της επίπληξης, με χροιά απελπισίας, είπε χαμηλόφωνα στον έφηβο που στεκόταν δίπλα του και έκανε το μεγαλύτερο σαματά: "Βρε αγόρι μου κουφός είσαι και φωνάζεις έτσι; Πιο σιγά σε παρακαλώ, δεν αντέχουμε. Κουρασμένοι άνθρωποι είμαστε."
Οι επιβάτες αναθάρρησαν για μια στιγμή, πιστεύοντας ότι θα έπιαναν τόπο τα λόγια του. Τα ουρλιαχτά σταμάτησαν για δευτερόλεπτα για να συνεχίσουν επιδεικτικά εντονότερα από πριν. Στάση τη στάση η αγέλη άρχισε να αποδεκατίζεται. Τελευταίος έμεινε ο έφηβος που δέχτηκε την παράκληση του ηλικιωμένου. Επιτέλους ήσυχος. Το μόνο που έκανε ήταν κάποιες περίεργες, ανεξήγητες γκριμάτσες με το στόμα του.
Κάποια στιγμή πάτησε κι εκείνος το κουμπί για στάση. Όταν άνοιξε η πόρτα έσκυψε αστραπιαία στον επιβάτη που τόλμησε να μιλήσει, τον έφτυσε κατάμουτρα, πήδηξε έξω από το λεωφορείο και πριν εξαφανιστεί τέντωσε θριαμβευτικά τον μέσο του δεξιού του χεριού προς το παράθυρο που καθόταν ο αποδέκτης της γιγαντιαίας ροχάλας.
Ο ηλικιωμένος δεν είδε τη χειρονομία. Στεκόταν ακίνητος στη θέση του σαν να μην μπορούσε να πιστέψει αυτό που μόλις είχε συμβεί. Μόνο όταν έκλεισε η πόρτα και το λεωφορείο ξεκίνησε, έβγαλε από την τσέπη του με αργές κινήσεις ένα υφασμάτινο άσπρο μαντήλι. Όλοι τριγύρω που είχαν δει τη σκηνή στράφηκαν προς άλλες κατευθύνσεις, αφήνοντάς τον διακριτικά μόνο να σκουπίσει πρώτα το μάτι, μετά το μάγουλό του και τέλος το πουκάμισό του. Ύστερα το δίπλωσε προσεκτικά στα τέσσερα, στα οχτώ, στα δεκάξι. Μέχρι το τέρμα δεν σήκωσε το κεφάλι. Το βλέμμα του έμεινε προσηλωμένο στα δάχτυλα που τρέμοντας έστριβαν τις άκρες του υγρού μαντηλιού.
Κανένας δεν σχολίασε, κανένας δεν είπε κουβέντα. Μόνο μετά από αρκετή ώρα, ανηφορίζοντας πια τη Συγγρού κάποιος μουρμούρισε: "Αυτή είναι η χειρότερη κρίση..." Η φωνή του όμως σκεπάστηκε από τη σειρήνα ενός ασθενοφόρου.

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Στην προηγούμενη ερώτηση βρήκαμε απάντηση σε αυτήν;




Ποιος είναι επιτέλους ο ανιψιός του Μπάρμπα Μπεν και ποιος του Μπάρμπα Στάθη;

Αποτελέσματα αγώνων:




Πυθαγόρας – Ινσουλίνη 1-0

Πυθαγόρας – νεφελοποιητής 1-0

Πυθαγόρας –Χάρος παίζουν την παράταση.

Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

Κρασί ή οίνος Ροζάννα Βούρτση

Είναι εποχή του τρύγου. Η Σάμος φημίζεται για τα κρασιά της και ο συνεταιρισμός παράγει μια μεγάλη ποικιλία από αυτά. Με την ευκαιρία αυτή παραθέτω μια μελέτη σχετική να ενημερωθείτε για αυτό το ευλογημένο αλλά και υποχρεωτικό για την υγεία του ανθρώπου υγρό

Oίνος ευφραίνει καρδίαν" λέει η λαϊκή σοφία και δεν πέφτει και πολύ έξω, καθώς πολλές επιστημονικές έρευνες συμφωνούν ότι η μέτρια κατανάλωση του κρασιού προστατεύει από τη στεφανιαία νόσο. Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, στην οποία η αμπελουργία είναι διαδεδομένη, η οινοποσία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της παράδοσης. Ας δούμε τι πρέσβευαν οι αρχαίοι Έλληνες γιατροί και φιλοσόφοι για τις επιδράσεις της οινοποσίας στον οργανισμό και την προσωπικότητα του ανθρώπου και κατά πόσο είχαν δίκιο...

Ετυμολογία
Ο Νίκανδρος ο Κολοφώνιος, ποιητής και γιατρός του 2ου αιώνα π.Χ., υποστηρίζει ότι ο οίνος πήρε το όνομά του από τον Οινέα, βασιλιά των Καλυδώνων, ο οποίος ήταν ο πρώτος που εξέθλιψε το χυμό των σταφυλιών σε κοίλα αγγεία. Ο πατέρας της λαογραφίας Εκαταίος ο Μιλήσιος προσθέτει ότι οι "παλαιοί Έλληνες αποκαλούσαν τα αμπέλια Οίνας".
Ο μεγάλος Πλάτωνας συσχετίζει τη λέξη με την οίηση (φαντασία, έπαρση), υποδηλώνοντας ουσιαστικά ότι η πόση του κρασιού εντείνει αυτά τα χαρακτηριστικά στο νου του ανθρώπου. Πάντως, ο Όμηρος χρησιμοποιεί τη λέξη οίνος σε συνδυασμό με την όνηση (ωφέλεια).
Τα είδη του κρασιού και οι επιδράσεις του στον οργανισμό
Ο Αθήναιος γράφει τον 3ο αιώνα μ.Χ. ότι υπάρχουν τρία είδη κρασιών: το λευκό, το κιτρινωπό (υπόξανθο) και το μαύρο (κόκκινο). Το λευκό είναι το ελαφρύτερο και έχει διουρητικές, θερμαντικές και χωνευτικές ιδιότητες. Φέρνει ωστόσο "καπνούς στο κεφάλι επειδή εξατμίζονται τα στοιχεία του".
Το μαύρο στυφό κρασί είναι θρεπτικότατο και στυπτικό, ενώ το υπόγλυκο προσβάλλει λιγότερο το κεφάλι, υποστηρίζει ο συγγραφέας των Δειπνοσοφιστών.
Οι αρχαίοι Έλληνες γενικά διαχώριζαν τον οίνο από το κρασί. Ο οίνος πίνονταν άκρατος και το κρασί κεκραμένο (διαλυμένο με νερό). Συνήθως, όμως, νέρωναν το κρασί με θαλάσσιο νερό, επειδή, όπως ισχυρίζεται ο Αθήναιος, με αυτό τον τρόπο αποφεύγεται η μέθη και διευκολύνεται η πέψη με την πρόκληση αερίων. 'Ετσι, η παρότρυνση "βάλε λίγο νερό στο κρασί σου" δεν αναφέρεται μόνο στο θυμικό αλλά κυρίως στη σωματική μας κατάσταση
Για τους γιατρούς του 4ου αιώνα π.Χ. Διοκλή και Πραξαγόρα, το γλυκό κρασί παραμένει περισσότερο "στα υποχόνδρια" και επισπεύδει την έκκριση σάλιου. Κατά την αρχαιότητα ήταν ευρέως διαδεδομένη η άποψη ότι το κρασί βοηθά στη χώνεψη. Πράγματι, οι ερευνητές του West Virginia University αποφάνθηκαν το 1995 ότι τόσο το λευκό όσο και το κόκκινο κρασί εξουδετερώνουν κάποιους τύπους βακτηρίων που μπορούν να προκαλέσουν τροφική δηλητηρίαση, διάρροια και άλλες ενοχλήσεις που σχετίζονται με τη διατροφή.
"Οίνος ευφραίνει καρδίαν" λέει η λαϊκή σοφία και το Harvard Medical School επιβεβαιώνει αυτή την άποψη. Έχοντας μελετήσει τις σχετικές έρευνες των τελευταίων δέκα ετών, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η μέτρια κατανάλωση κρασιού μειώνει κατά 20 έως 40% την πιθανότητα προσβολής από στεφανιαία νόσο, επειδή αυξάνει τα επίπεδα της HDL (καλή χοληστερίνη) και ταυτόχρονα μειώνει την LDL (κακή χοληστερίνη).
Στο κρασί περιέχονται στοιχεία που λειτουργούν ως ισχυροί αντιοξειδωτικοί παράγοντες όταν απορροφώνται με την κυκλοφορία του αίματος. Αυτά τα φαινολικά στοιχεία, στα οποία περιλαμβάνονται και οι τανίνες, εντοπίζονται στην επιδερμίδα των σταφυλιών. Εξάλλου, ερευνητές από το University of California υποστηρίζουν ότι το κρασί πιθανόν να περιέχει περισσότερες αντιοξειδωτικές ιδιότητες από τη βιταμίνη Ε.
Πάντως, στο κόκκινο κρασί υπάρχουν περισσότερες φαινόλες από ό,τι στο λευκό. Αναφερόμενος στο κρασί της Αρκαδίας, ο φυσιοδίφης Θεόφραστος γράφει ότι αυτό τρελαίνει τους άνδρες και αυξάνει τη γονιμότητα των γυναικών. Στην Αχαΐα ένα άλλο είδος αμπέλου κάνει τις γυναίκες να αποβάλλουν, ενώ ο οίνος της Τροιζήνας προκαλεί στειρότητα. Τέλος, σύμφωνα με τον ίδιο, στη Θάσο υπάρχουν δύο είδη οίνου. Το ένα διευκολύνει τον ύπνο, ενώ το άλλο προκαλεί αϋπνία.
Τα όσα ισχυρίζεται ο Θεοφράστος δεν έχουν αποδειχθεί, αλλά έρευνα που δημοσιεύθηκε στην British Medical Journal υποστηρίζει ότι στους "Βαρελόφρονες" σημειώνονται λιγότερα περιστατικά οστεοπόρωσης από ό,τι σε εκείνους που απέχουν από την οινοποσία. Ιταλοί ερευνητές ισχυρίζονται ότι όσοι αγαπούν το κρασί έχουν κατά 20% μειωμένες πιθανότητες να αναπτύξουν χολολιθίαση. Επίσης, στην British Medical Journal δημοσιεύθηκε το 1995 μελέτη, σύμφωνα με την οποία οι άνδρες που καταναλώνουν μικρές ποσότητες κρασιού παθαίνουν σπανιότερα οστεοπόρωση. Τέλος, σε έρευνες της τελευταίας δεκαετίας υποστηρίζεται ότι τα αντιοξειδωτικά που περιέχονται στο κρασί προστατεύουν από ορισμένες μορφές καρκίνου.

Περί μέθης
Ο φιλόσοφος που επηρέασε όσο κανείς άλλος τη σύγχρονη δυτική σκέψη, ο Αριστοτέλης, συνδέει το ρήμα μεθύω/μεθώ με το θύω/θυσιάζω.
Εξάλλου, ο Σιμωνίδης υποστηρίζει ότι η μέθη γέννησε την τέχνη του θεάτρου, καθώς ο πρώτος ηθοποιός ο Θέσπις από την Ικαρία της Αττικής ερμήνευσε το πρώτο του έργο σε κατάσταση μέθης την εποχή του τρύγου. Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, έτσι πήρε το όνομά της η τρυγωδία/τραγωδία. Πάντως, βάσει άλλων εκδοχών, η λέξη τραγωδία προήλθε από τη θυσία τράγων στο θεό Διόνυσο. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει σχέση μεταξύ του θεάτρου και της οινοποσίας, εφόσον ο θεός Διόνυσος ήταν προστάτης τόσο της ανεξέλεγκτης οινοποσίας όσο και της τέχνης του θεάτρου.
Ο Φιλόχωρος επισημαίνει ότι η οινοποσία δεν αποκαλύπτει μόνο το ποιόν του πότη, αλλά, επειδή κάνει τους ανθρώπους ελευθερόστομους, τους ωθεί να αποκαλύψουν και τι πραγματικά σκέπτονται για τους άλλους... "Ο οίνος δείχνει τη σκέψη του ανθρώπου" έλεγαν οι αρχαίοι.
Ο Αλεξις γράφει ότι εκείνοι που πίνουν πολύ μετατρέπονται σε φιλολόγους, δίνοντας ως παράδειγμα έναν ποιητή της εποχής του που, όταν δεν είχε πιει, δεν μπορούσε να εκφράσει το ταλέντο του. Ο ίδιος ο Σοφοκλής αναφέρει, σύμφωνα με τον Αθήναιο, ότι "η μέθη είναι φάρμακο κατά της δυστυχίας".
Η αντιμετώπιση του hang over στην αρχαιότητα
Οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς συμφωνούν ότι η καλύτερη μέθοδος για να μη μεθύσει ο πότης είναι να φάει κράμβη. Μάλιστα, ο φυσιοδίφης Θεόφραστος γράφει ότι ακόμη και η οσμή της κράμβης επηρεάζει την ανάπτυξη του αμπελιού. Ο Αλεξις υποστηρίζει ότι όποιος έχει πιει υπερβολικά πρέπει να κοιμηθεί και όταν ξυπνήσει να φάει βραστό λάχανο, προκειμένου να απαλλαγεί από τη ζάλη. Ο Αναξανδρίδης συνιστά στους μεθυσμένους να λουστούν και να φάνε ράπανο, ενώ ο Νικοχάρης θεωρεί ότι το καλύτερο "γιατροσόφι" συνίσταται στην κατανάλωση βραστών κάστανων. Πάντως, ο Αμφις τονίζει ότι ακόμη πιο αποτελεσματική από την κράμβη για την καταπολέμηση της μέθης είναι μια αναπάντεχη στενοχώρια...

Μέτρον άριστον
Πάντως, στην αρχαία ελληνική γραμματεία γίνεται λόγος και για τις επιπτώσεις του αλκοολισμού και παροτρύνονται οι λάτρεις του οίνου να πίνουν με μέτρο. Στο έργο του "Δειπνοσοφισταί", ο Αθήναιος επικαλείται το Μνησίθεο, ο οποίος είχε πει ότι οι ίδιοι οι θεοί επινόησαν τον οίνο για τους ανθρώπους ως μέγιστο αγαθό, αλλά μόνο για εκείνους που το χρησιμοποιούν σωστά. Για όσους, απεναντίας, πίνουν ανεξέλεγκτα μπορεί να αποβεί πολύ επικίνδυνο.
"Διότι τρέφει πάντοτε εκείνους που τον πίνουν με λογική και μέτρο. Δίνει στο σώμα δύναμη, καθώς και στην ψυχή, και είναι χρησιμότατος και στην ιατρική, γιατί ανακατεύεται στα φάρμακα που πίνουμε και δεν είναι λιγότερο καλός για τις πληγές. Στα καθ' ημέραν γεύματα μας φέρνει ευθυμία, όταν με μέτρο πίνεται και είναι νερωμένος. Αλλά άμα πίνεται άμετρα και υπερβολικά, μας φέρνει όλο γκρίνιες. Αν πάλι αυτός πίνεται μισό νερό και οίνος, τότε ζαλίζει τα μυαλά και μανιακούς μας κάνει. Τέλος, αν πίνεται αγνός, φέρνει παραλυσία".
Ο επικός ποιητής Πανύασις (500-450 π.Χ.) γράφει και αυτός ότι το κρασί είναι το καλύτερο δώρο των θεών προς τον άνθρωπο, γιατί με αυτό ταιριάζουν όλα τα άσματα, οι χοροί και οι καλές φιλίες. "Αυτό διώχνει από τις καρδιές μας όλες τις στενοχώριες, όταν πίνεται με μέτρο. Μα αν το μέτρο υπερβείς, τότε πλέον θα σε βλάψει και κακό θε να σε βρει".
Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι ο πολυμήχανος Οδυσσέας κατατρόπωσε το σωματικά δυνατότερο Κύκλωπα Πολύφημο, μεθώντας τον με γλυκό κόκκινο κρασί.
Τελειώνοντας αυτήν τη σύντομη περιγραφή των αντιλήψεων των αρχαίων συγγραφέων για τον οίνο, ας ανατρέξουμε στον Αλεξι, ο οποίος σε ένα απαύγασμα (αμπελο)φιλοσοφίας παραλληλίζει την οινοποσία με την πορεία του ανθρώπου: "όπως το κρασί το νιο πρώτα κι αρχή είν' ανάγκη απαραίτητη να βράσει να κοχλάσει έτσι κι ο νέος άνθρωπος θα βράσει πρώτα πρώτα και θα ριχτεί στις ηδονές, μα μόλις ρίξει τα άνθη τότε πια γίνεται σκληρός. Αλλ' άμα ξεθυμάνει απ' όλα τούτα ολότελα και τραβηχτεί από πάνω η τρέλα της νεότητος που κολυμπάει επάνω, ε, τότε πλέον πίνεται και πάλιν ξαναγίνεται γλυκός και θελκτικός και έτσι πάντα μένει για όλους γενικώς".
Ροζάννα Βούρτση

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

από το ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ

Τα ακόλουθα είναι από το βιβλίο 'Disorder in the American Courts', και έχουν ειπωθεί από ανθρώπους σε δικαστήρια- έχουν καταγραφεί κατά λέξη από δικαστικούς ρεπόρτερ στην Αμερική, οι οποίοι μετά βίας παρέμεναν σοβαροί την ώρα που γίνονταν οι ερωταποκρίσεις....
ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ: Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σας είπε ο άντρας σας εκείνο το πρωί;
 ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Είπε 'Πού βρίσκομαι, Κάθριν;'
 ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ: Και γιατί σας αναστάτωσε τόσο;
 ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Το όνομά μου είναι Σούζαν!


ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ: Είστε σεξουαλικά ενεργή;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: 'Οχι, απλώς μένω ξαπλωμένη.

ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ: Αυτή η μυασθένεια σας επηρεάζει τη μνήμη σας;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ναι.
ΔΙΚ: Και με ποιους τρόπους σας επηρεάζει τη μνήμη;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ξεχνάω..
ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ: Ξεχνάτε; Μπορείτε να μας δώσετε ένα παράδειγμα για κάτι που έχετε ξεχάσει;

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Τώρα, γιατρέ, δεν αληθεύει ότι, όταν ένας άνθρωπος πεθάνει στον ύπνο του, δεν το γνωρίζει ως το άλλο πρωί;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Τώρα, στ' αλήθεια περάσατε τις εξετάσεις για άσκηση νομικού επαγγέλματος;

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ο μικρότερος γιος, ο εικοσάχρονος, τι ηλικίας είναι;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Είναι 20, όσο περίπου και το IQ σας.

ΔΙΚ: Ήσουν παρών όταν πάρθηκε η φωτογραφία σου;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Τώρα με δουλεύετε;

ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ: Ώστε η ημερομηνία της σύλληψης του παιδιού ήταν η 8η Αυγούστου;
 ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ναι.
 ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ: Και τι κάνατε εκείνο τον καιρό;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Έκανα σεξ.

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Και είχε τρία παιδιά, έτσι δεν είναι;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ναι.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Πόσα ήταν αγόρια;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Κανένα.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Υπήρχε κανένα κορίτσι;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Κύριε Δικαστά, νομίζω χρειάζομαι άλλον δικηγόρο. Μπορώ να πάρω άλλον;

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Πώς τερματίστηκε ο πρώτος σας γάμος;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Λόγω θανάτου.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Και με τίνος τον θάνατο τερματίστηκε;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Για μαντέψτε;

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Μπορείτε να περιγράψετε το άτομο;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ήταν μεσαίου αναστήματος και είχε γένεια.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ήταν άντρας ή γυναίκα;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Αν δεν είχε έρθει κανα τσίρκο στην πόλη, μάλλον άντρας θα έλεγα...

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Γιατρέ, πόσες από τις αυτοψίες σας τις έχετε διενεργήσει σε νεκρούς ανθρώπους;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Όλες. Οι ζωντανοί, ξέρετε, αντιστέκονται πάρα πολύ.

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: ΌΛΕΣ σας οι αντιδράσεις και απαντήσεις ΠΡΕΠΕΙ να είναι με λέξεις. Οκέι; Σε ποιο σχολείο πήγατε;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Με λέξεις.

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Θυμάστε την ώρα που εξετάσατε το σώμα;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Η αυτοψία άρχισε γύρω στις 8:30 πμ.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Και ο κύριος Νέντον ήταν νεκρός εκείνη την ώρα;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Αν όχι, σίγουρα ήταν μέχρι να τελειώσω.

Και τελος:

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Γιατρέ, πριν διενεργήσετε τη νεκροψία, ελέγξατε αν υπήρχε σφυγμός;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Όχι
ΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ελέγξατε την πίεση του αίματος;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: 'Οχι.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ελέγξατε την αναπνοή;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Όχι..
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ώστε λοιπόν, είναι πιθανόν ο ασθενής να ήταν ζωντανός όταν αρχίσατε την αυτοψία;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: 'Οχι.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Πώς μπορείτε να είστε σίγουρος, γιατρέ;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Γιατί ο εγκέφαλός του βρισκόταν πάνω στο γραφείο μου σε μια γυάλα.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Α, μάλιστα. Όμως θα μπορούσε ο ασθενής, παρ' όλα αυτά, να είναι ακόμα ζωντανός;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ναι, είναι πιθανόν- θα μπορούσε να είναι ζωντανός και να ασκεί τη δικηγορία.

από το ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

Εξαιρετέοι

Ο Γιώργος, ο Μανόλης, ο Νικόλας και ο Γιάννης είναι φίλοι διαδικτυακοί καρδιακοί και αγαπημένοι, στα τέσσαρα σημεία του κόσμου σκορπισμένοι, που δεν τους αφορά το κείμενο της σημερινής αναρτήσεως, γι’ αυτό και εξαιρετέοι. Επομένως ας μην κάνουν κλίκ στο σύνδεσμο, αφορά όμως όλους τους άλλους.

Ψαρεύοντας έπεσε στην απόχη μου, το παρακάτω κείμενο, για όσους και όσες θέλουν να αδυνατήσουν. Και επειδή η δίαιτα είναι για τις γυναίκες, ότι το κάπνισμα για τους άνδρες, (δηλαδή, κάθε Δευτέρα αρχίζουν), το μετέφερα και στον Πυθαγόρα. Είναι ανώνυμο και εξ αυτού έχει την ανάλογη επιστιμονική βαρύτητα το περιεχόμενο του. Καλή προσπάθεια.

20 τρικ που αδυνατίζουν

Όλοι ξέρουμε ότι για να χάσουμε βάρος πρέπει να τρώμε λιγότερο και να κινούμαστε περισσότερο, όμως οι υπάρχουσες μελέτες υποδηλώνουν ότι υπάρχουν μερικά τρικ που μπορεί να διευκολύνουν την όλη προσπάθεια – και μάλιστα, δίχως κόπο.
Η βρετανική εφημερίδα «Ντέιλι Μέιλ» παρουσίασε προ ημερών μερικούς τρόπους από τους πλέον αποδοτικούς, οι οποίοι υποστηρίζονται από κλινικές μελέτες. Να ποιοι είναι:
1. Να πασπαλίζετε καθημερινά το γιαούρτι σας με... κανέλα. Μελέτες έχουν δείξει πως η κανέλα διεγείρει σημαντικά τον μεταβολισμό. Μισό κουταλάκι του καφέ την ημέρα θα σας βοηθήσει να χάνετε ένα κιλό τον μήνα.
2. Να κάνετε βελονισμό για αδυνάτισμα μία φορά την εβδομάδα και θα χάσετε 4½ κιλά σε τρεις μήνες. Πιστεύεται ότι η τοποθέτηση των βελόνων στα κατάλληλα σημεία παράγει ηλεκτρικά μηνύματα που καταστέλλουν την όρεξη.
3. Μην τρώτε την ώρα που εργάζεστε. Να κάνετε διάλειμμα και να απομακρύνεστε από το γραφείο σας. Με αυτόν τον τρόπο θα καταναλώνετε 250 θερμίδες λιγότερες.
4. Να γελάτε. Θα κάψετε 280 θερμίδες την εβδομάδα αν γελάτε δυνατά επί 10-15 λεπτά την ημέρα.
5. Να πίνετε καθημερινά ένα ποτήρι χυμό καρότου. Θα σας βοηθήσει να χάσετε 2 κιλά σε 12 εβδομάδες, αφού περιέχει άφθονες φυτικές ίνες και θρεπτικά συστατικά που συμβάλλουν στην καύση του λίπους.
6. Βάλτε ρυθμό στη ζωή σας. Οταν περπατάτε ή κάνετε δουλειές στο σπίτι ή γυμνάζεστε (εντός ή εκτός γυμναστηρίου) να ακούτε γρήγορη μουσική. Μελέτες έχουν δείξει πως τα γρήγορα κομμάτια μας «ανεβάζουν», μας κάνουν να κινούμαστε πιο έντονα και επιπλέον διώχνουν την κούραση.
7. Μην αποφεύγετε τελείως το κόκκινο κρέας (εκτός, βεβαίως, και αν υπάρχει λόγος υγείας). Το κόκκινο κρέας περιέχει πολλές πρωτεΐνες που συμβάλλουν στη διατήρηση της μυϊκής μάζας _ και οι μύες καίνε θερμίδες με τετραπλάσια ταχύτητα απ’ ό,τι το σωματικό λίπος. Φροντίστε μόνο να είναι άπαχο και ψητό ή βραστό.
8. Να γυμνάζεστε με παρέα. Με αυτόν τον τρόπο θα χάσετε 35% περισσότερο βάρος απ’ ό,τι εάν προπονήστε μόνοι σας. Η παρέα είναι κίνητρο για να συνεχίσετε την προπόνηση _ άλλωστε την ενθάρρυνση όλοι τη χρειαζόμαστε.
9. Να τρώτε καυτερές πιπεριές. Περιέχουν καψαϊκίνη (τη χημική ουσία που τους δίνει τη χαρακτηριστική τους γεύση) η οποία αυξάνει κατά 25% τον μεταβολικό ρυθμό.
10. Κλείστε την τηλεόραση όταν τρώτε, διαφορετικά θα αποσπάσει την προσοχή σας και θα συνεχίσετε να τρώτε ακόμα και όταν έχετε χορτάσει. Με αυτό τον τρόπο θα αποφύγετε τα 3½ κιλά που κάθε χρόνο παίρνουν όσοι τρώνε μπροστά στην TV!
11. Μην τρώτε για να νικήσετε το στρες. Οταν νιώθετε άγχος και στρες στη δουλειά και θέλετε να φάτε κάτι, να παίρνετε πρώτα βαθιές ανάσες επί 2 λεπτά, εστιάζοντας την προσοχή σας στο διάφραγμά σας (είναι ο μυς που χωρίζει θώρακα από κοιλιά), ώστε να βεβαιώνεστε ότι πεινάτε και δεν θέλετε να φάτε για παρηγοριά.
12. Να μασάτε τσίχλα χωρίς ζάχαρη. Δεκαπέντε λεπτά πριν από το φαγητό καθώς και δύο ώρες αργότερα, ώστε να μειωθεί η «λιγούρα» σας μεταξύ των γευμάτων.
13. Να κάνετε περισσότερο σεξ. Με το παθιασμένο σεξ ο οργανισμός καίει έως 150 θερμίδες. Επιπλέον διεγείρεται η παραγωγή μιας ορμόνης η οποία αυξάνει τον μεταβολισμό και την ανάπτυξη άπαχου μυϊκού ιστού.
14. Να ακούτε χαλαρωτική μουσική όταν τρώτε. Με αυτό τον τρόπο θα καταναλώνετε λιγότερο φαγητό, αφού θα μασάτε αργά και ήρεμα, ενώ θα «ακούτε» καλύτερα το σώμα σας, οπότε θα σταματάτε το φαγητό μόλις δημιουργείται το αίσθημα του κορεσμού.
15. Να τρώτε κάθε 3 ώρες το αργότερο. Με αυτό τον τρόπο ούτε θα πεινάτε ούτε θα παρουσιάζει διακυμάνσεις ο μεταβολικός σας ρυθμός.
16. Να τρώτε με παρέα. Μελέτες έχουν δείξει ότι τείνουμε να είμαστε πιο εγκρατείς στο φαγητό όταν μας βλέπουν οι άλλοι: μπορεί να μειώσετε την πρόσληψη θερμίδων έως 35%!
17. Εάν αυτό που τρώτε δεν μεγάλωσε στο χώμα, δεν περπατούσε ή δεν κολυμπούσε, αποφύγετέ το. Με άλλα λόγια, να προτιμάτε όσο γίνεται περισσότερο τρόφιμα που δεν έχουν υποστεί επεξεργασία. Τα επεξεργασμένα περιέχουν πολλά πρόσθετα, λίπη, ζάχαρη και αλάτι.
18. Να πίνετε πράσινο τσάι και καφέ. Το πράσινο τσάι περιέχει ουσίες που αλληλεπιδρούν με την καφεΐνη και διεγείρουν κατά 20% την οξείδωση του λίπους και τον μεταβολισμό σε κατάσταση ηρεμίας.
19. Να τρώτε πάντοτε καθιστοί. Θα τρώτε 35% λιγότερο απ’ ό,τι εάν μονίμως τρώτε στο πόδι.
20. Να κόβετε το φαγητό σας σε μικρά κομμάτια. Ετσι θα καταναλώνετε 20% λιγότερες θερμίδες, καθώς μελέτες έχουν δείξει πως όταν το φαγητό μας είναι κομμένο σε κομμάτια το βλέπουμε κατά 27% περισσότερο απ’ όσο όταν βλέπουμε λ.χ. ολόκληρο το κομμάτι απ’ το παστίτσιο _ και βλέποντάς το πολύ, χορταίνουμε πιο γρήγορα.

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Νησιώτης ;

Νεαρός σαν ήμουν, μετά το ναυάγιο της μεταναστεύσεως μου, στην μακρινή Αυστραλία, σχεδίαζα όταν αρθεί ο περιορισμός εξόδου από την χώρα να γίνω ναυτικός, κα να γυρνώ τον κόσμο. Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν επετεύχθη ο σχεδιασμός αυτός, διότι στο μεταξύ ήρθε η μεταπολίτευση που άλλαξε κάποια δεδομένα.
Παρά ταύτα, η αγάπη για την θάλασσα παρέμεινε ισχυρή. Αργότερα κάθε βράδυ τα καλοκαίρια, βρισκόμουν στην θάλασσα, πότε για κολύμπι και πότε για ψάρεμα. Το ψάρεμα ήταν πρόφαση, γιατί στην ουσία είναι θέμα αν έπιασα καμιά δεκαριά σπάρους σε όλες τις εξορμήσεις. Ήταν όμως το άλλοθι για να βρεθούμε οι (ψαράδες) στην Κινέττα, και να καταλήξουμε σε κάποιο γνωστό ταβερνάκι, τραγουδώντας και πίνοντας τις μπίρες μας μέχρι πρωίας.
Τα τελευταία χρόνια που εγκαταστάθηκα σε νησί, και με το κατάλυμα μου να είναι κυριολεκτικά πάνω στο κύμα, μου δόθηκε η ευκαιρία να παρατηρήσω πιο επισταμένα την θάλασσα, και να γνωριστούμε καλλίτερα. Λένε πως είναι η θάλασσα κακός γείτονας, και δεν έχουν άδικο όσοι το υποστηρίζουν, το λέω και εγώ, ο νησιώτης τάχα.
Αυτήν την χρονιά που διανύουμε, παρόλο που η θάλασσα είναι πιο ζεστή από άλλα χρόνια, δεν είχαμε προσέλευση παραθεριστών, της οικονομικής κρίσεως βοηθούσης. Μετά την εορτή της Παναγίας στις δεκαπέντε Αυγούστου, άρχισε άλλα χρόνια η επιστροφή των παραθεριστών, και η θάλασσα γινόταν κτήμα και πάλι των εντοπίων. Αυτήν την χρονιά λοιπόν χωρίς να φύγουν οι παραθεριστές, αφού δεν ήλθαν, και συγκεκριμένα αυτήν την εβδομάδα, άρχισε η κάθοδος των εντοπίων, που φορτωμένοι τα καλάμια και τα ψαροντούφεκα, ορμούν στα νερά για να ικανοποιήσουν το μεράκι τους.
Τι πιάνουν; Εξαρτάτε από το πόσα μεγάλα ψέματα λέει ο καθένας. Έχω υπ’ όψιν μου, ένα ευμεγέθη ροφό, με το οποίον φωτογραφήθηκαν τουλάχιστον δέκα (ψαράδες). Οι επαγγελματίες τώρα, όταν τους τύχει κανένα μεγάλο κομμάτι, δεν το πουλούν αμέσως, περιμένοντας εκείνους τους ματαιόδοξους καυχησιάρηδες που με την καταβολή τιμήματος θα φωτογραφηθούν κρατώντας το ως τρόπαιο. Το αστείο του πράγματος είναι, πως οι φωτογραφίες αυτές κυκλοφορούν μεταξύ τους, κα ο ένας κοροϊδεύει τον άλλο. Αλλά είπαμε ο ψαράς και κυνηγός είναι καθ’ έξιν ψεύτες, ως προς τις επιδόσεις τους.
Κάθε απόγευμα, παίρνω το σκυλάκι μου και πάμε στην θάλασσα για αναπνεύσω το ιώδιο της, να θαυμάσω την απεραντοσύνη της και να δοξάσω τον Θεώ για όσα μας έδωσε, και εμείς τα καταστρέφουμε. Αντί λογικά να χρησιμοποιούμε την φύση, την βιάζομε με τα γνωστά αποτελέσματα. Γύρω-γύρω στα βραχάκια, κρύβουν οι ψαράδες (αυτοί με τα καλάμια) σακούλες με δολώματα, με σκοπό όταν ξαναέρθουν, να είναι εξοπλισμένοι. Ο ρόκυ, υποδυόμενος το λαγωνικό, τα ξετρυπώνει και αφού ανοίξει τις σακούλες, συνήθως πλαστικές, σκορπάει το περιεχόμενο, το οποίο έρχονται τα κοράκια και το καταναλώνουν, ο φυσικός κύκλος της ζωής.
Περιμένω τώρα, να περάσει ο Αύγουστος, να αρχίσουν τα μελτέμια να φύγουν οι ψαράδες και να έρθουν οι γλάροι με τα γλαρόπουλα για εκπαίδευση, όπως κάνανε και πέρσι και πρόπερσι, και θα κάνουν του χρόνου και τον επόμενο χρόνο και πάει λέγοντας.

Πλούτος και φτώχια

Ένας πατέρας με οικονομική άνεση, θέλοντας να διδάξει στο γιο του τι σημαίνει φτώχεια, τον πήρε μαζί του για να περάσουν λίγες μέρες στο χωριό, σε μια οικογένεια που ζούσε στο βουνό.

Πέρασαν τρεις μέρες και δυο νύχτες στην αγροικία. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε το γιο του:
«Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;»
«Ωραία» απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
«Και τι έμαθες;» συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.
Ο γιος απάντησε:
- Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις.
- Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές.
- Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι.
- Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα.
- Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας· αυτοί πάλι, σπέρνουν και θερίζουν γι αυτό.
- Εμείς ακούμε CDs. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη συμφωνία από πουλιά, βατράχια, και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται που και που από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι.
- Εμείς μαγειρεύουμε με ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ό,τι τρώνε έχει αυτή τη θεσπέσια γεύση, μια
και μαγειρεύουν στα ξύλα.
- Εμείς, για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί
ζουν με τις ορθάνοιχτες πόρτες τους, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους.
- Εμείς ζούμε «καλωδιωμένοι» με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί, αντίθετα,
«συνδέονται» με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης τους,την οικογένειά τους.
Ο πατέρας έμεινε έκθαμβος από τις απαντήσεις του γιου του.

Και ο γιος ολοκλήρωσε με τη φράση:
«Σ'ευχαριστώ, μπαμπά, που μας δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε.»

Τρίτη 17 Αυγούστου 2010

Ο Σταυρός του νόστου

Κάθε φορά που γράφω ένα κείμενο για να αναρτηθεί στον Πυθαγόρα, έχω την ανησυχία εάν είναι κατάλληλα διατυπωμένο που να διαβάζεται από όλο το φάσμα των αναγνωστών του Blog.
Οι αναγνώστες του Πυθαγόρα είναι μια ετερόκλητη παρέα, από τριάντα χώρες του κόσμου, γεγονός πού ποτέ δεν είχα διανοηθεί. Το Πυθαγόρα ακολούθησε η ομάδα του Facebook, που έφερε πιο κοντά παλιούς μου συμπατριώτες και συμμαθητές και ακόμα εξελίσσεται. Έκανα το blog «Νείλος», αλλά δυστυχώς δεν (περπάτησε), και έτσι έκλεισε.
Το blog «τα μεράκια» αντιθέτως είχε καλύτερη διαδρομή και εξακολουθεί να είναι ενεργό, και απευθύνεται κυρίως στους Κρήτες φίλους, που το στηρίζουν.
Το Site Δαμάνια οργανώθηκε και παραδόθηκε στους Δαμανιανούς, και συνεχίζει να εξελίσσεται ομαλά
Επειδή εσχάτως πλήθυναν οι ναυτικοί, με τους οποίους διατηρώ φιλίες και επαφές, σκέφτηκα να φτιάξω ένα ακόμη blog για χατίρι τους. Το ονόμασα ο Σταυρός του νόστου, διότι είναι πράγματι δύσκολο να είναι κανείς ναυτικός όταν έχει οικογένεια, πολύ περισσότερο αν έχει και μικρά παιδιά. Σε αυτόν τον ιστότοπο θα αναρτώνται μόνο τραγούδια από το YooTube, με θέματα από την θάλασσα και τους ναυτικούς. Δεν θα περιλαμβάνει κείμενα, μόνο άσματα.
Αυτά τα ακούσματα, πολλές φορές και θεάματα, όπως είναι φτιαγμένα τα βιντεάκια, είναι αρκετά για μεταδώσουν το μήνυμα της ελπίδας και του γυρισμού. Είναι παρατηρημένο πως με το ίδιο τραγούδι, ένας άνθρωπος μελαγχολεί και ένας άλλος μερακλώνει και χορεύει. Έχω σκοπό εδώ να αφήσω τους αναγνώστες-ακροατές, να αφουγκραστούν τα αισθήματα που θα βγουν αυθόρμητα από μέσα τους, κα να εκφραστούν ανάλογα. Γι αυτό τον λόγο δεν θα υπάρχουν συνεργάτες με ελεύθερη συμμετοχή στο στήσιμο του Blog, όμως σχόλια μπορεί ο καθένας να γράφει, και τα οποία θα είναι ασφαλώς χρήσιμα και θα απαντώνται κατάλληλα. Επίσης θα περιμένω και τις προτάσεις για κάποια τραγούδια που εγώ ασφαλώς αγνοώ.
Η διεύθυνση του Σταυρού του Νόστου είναι η παρακάτω.

http://ostavrostoynostu.blogspot.com/

Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010

Ατέλειωτο ψάξιμο... Του Γιώργου Καρκάνη

«Ο καλύτερος τρόπος να βρεις τον εαυτό σου είναι να τον χάσεις στην υπηρεσία άλλων». Μαχάτμα Γκάντι.

Μια φράση, λίγες λέξεις, ένα απόφθεγμα μεστό σοφίας και ανεκτίμητης αξίας και πάντα επίκαιρο.
Μέσα στη δίνη του ανεμοστρόβιλου της καθημερινότητας, όλοι λίγο – πολύ έχουμε χάσει τον εαυτό μας και ψάχνουμε με αγωνία πότε δω και πότε κει μήπως και τον απαντήσουμε κάπου. Όσο περνάει ο καιρός γινόμαστε ακυβέρνητο καράβι στον ωκεανό της ζωής με φουρτούνες, τρικυμίες, παγόβουνα, καρχαρίες, ρουφήχτρες και τσούχτρες. Απʼ όλα έχει ο μπαξές της ζωής, ακόμα και μπουνάτσες κι εσύ δύσμοιρε άνθρωπε ψάχνεις κι όλο ψάχνεις να βρεις τον χαμένο εαυτό σου στον γκρίζο ορίζοντα που σιγά σιγά μεταβάλλεται σε μαύρο, σαν κατράμι. Μέσα σʼ αυτή την κοσμοχαλασιά δεν ακούς το «πάρʼ το αλλιώς», «κόψʼ το τιμόνι, δε σε παίρνει, θα τρακάρεις...».
Ο εαυτός μας, τέλειος πηδαλιούχος, μετανάστευσε σʼ άλλη γη, σʼ άλλα μέρη κι όσο το ψάξιμο δεν αποδίδει, τόσο η αγωνία, το άγχος, η αβεβαιότητα για το αύριο βάζουν φουρνέλο στα θεμέλια της ψυχικής ηρεμίας και της σωματικής ισορροπίας. Όλες οι εξασθενημένες και «εν πολλοίς» εξαντλημένες ψυχικές και σωματικές δυνάμεις επικεντρώνονται στην απέλπιδα προσπάθεια αποκόλλησης του τσακισμένου καραβιού στα φαγωμένα, ξυραφάτα βράχια πάνω στα οποία το ʽριξε η «κακούργα ζωή» λες κι και μεις οι καραβοκύρηδες δεν φταίμε λιγουλάκι, δεν έχουμε δράμι ευθύνης, είμαστε άψογοι, άμεμπτοι, φταίνε μόνο οι άλλοι, το mea culpa – λάθος μου, μας είναι άγνωσστο, προφασιζόμενοι ότι δεν ξέρουμε Λατινικά!
Ο καθημερινός σου δρόμος που σεργιανάς ασταμάτητα είναι διάσπαρτος με ευκαιρίες, πελώριες πινακίδες υψώνονται με εμφανή βέλη που σου δείχνουν το μονοπάτι για να ανταμώσεις τον εαυτό σου. Στο σεργιάνι αυτό συναντάς πηγολαμπίδες που σε καθοδηγούν στο ερημητήριο που καλογερεύει ο εαυτός σου, σε ξεμπαρκάρουν στο ξερονήσι που ξόρισες τον εαυτό σου.
Φτου και βγαίνω! Ακούω την επείγουσα ανακοίνωση για προσφορά αίματος που θα σώσει μια ζωή, αγάντα και καταφθάνω ολοταχώς! Ο χαμένος σου εαυτός «σκάει μούρη» από τη σύριγγα της αιμοληψίας, με το παράσημο της «εξαιρέτου πράξεως» στο χέρι, έτοιμος να το κρεμάσει στο λαιμό σου.
Γίνε «εμπειροτέχνης» κοινωνικός λειτουργός, ακτιβιστής, καλός σαμαρείτης, εθελοντικό δεκανίκι στον ανθρώπινο πόνο. Γίνε ναυτίλος για τον παραστρατημένο νέο που απεγνωσμένα ψάχνει το ασφαλές αραξοβόλι.
Πέρνα τον τυφλό, τον ανάπηρο στο απέναντι πεζοδρόμιο, γίνε πνευματικό αποκούμπι σʼ όποιον θέλει να «ξεφορτώσει» τα «κρίματά» του και ταυτόχρονα δρομολόγησε μια ασφαλή νέα πορεία.
Παντού υπάρχουν αόρατοι Ο.ΚΑ.ΝΑ δες που «φιλοξενούν» δυστυχισμένες υπάρξεις, έχεις το κλειδί, άνοιξε, μπες και βρες το κουράγιο να απαλύνεις τον πόνο τους.
Παραχώρησε τη θέση σου στο ανήμπορο γεροντάκι, στον ανάπηρο, στην εγκυμονούσα, στη μωρομάνα. Κάποτε, στα μέσα μαζικής μεταφοράς στην είσοδο και σε εμφανές σημείο υπήρχε η μεταλλική πινακίδα: «θέσεις δύο, για άτομα χρήζοντα βοηθείας». Έλα, όμως, που η αδηφάγος εξέλιξη, η ισοπέδωση των πάντων τα κατάπιε κι αυτά...
Στο διάβα της ζωής, «μάτσο» οι ευκαιρίες που σε καλούν, σε προσκαλούν και σε παρακαλούν να γίνεις εθελοντής υπηρέτης τους. Αυτές οι ευκαιρίες εκπέμπουν αδιάκοπα ένα εκκωφαντικό S.O.S, μην κλείνεις τα αυτιά, μην κάνεις τον Κινέζο (και φυσικά δεν εννοώ τον Σημίτη... Αυτόν θα τον δικαιώσει ή θα τον περιποιηθεί ο αδέκαστος ιστορικός του μέλλοντος), άρπαξέ το, κάνʼ το φλάμπουρο και γίνε ανιδιοτελής αρωγός στην αντιμετώπιση της κάθε δοκιμασίας...
Υπάρχουν ζώα που διαισθάνονται το σεισμό και σπεύδουν να προφυλαχθούν «προειδοποιώντας» ταυτόχρονα για τον επικείμενο κίνδυνο. Μακάρι να υπήρχαν τέτοια «ζώα» - άνθρωποι με την υπερφυσική ικανότητα να αφουγκράζονται το S.O.S πριν ενεργοποιηθεί, ώστε να έχουν φορέσει την πανοπλία της ανθρωπιάς και να είναι πανέτοιμοι στην εκπλήρωση του «καθήκοντος».
Γίνε φαμέγιος στο μιτάτο που ξεχειμάζει ο πόνος, έχει κατασκηνώσει η θλίψη και ωσονούπω ενσκήπτει η συμφορά.
Γίνε πήγασος, το φτερωτό άλογο και κουβάλα στην πλάτη το ασκί το παραφουσκωμένο τουλούμι των ανεπιθύμητων καταστάσεων και ξαπόστειλέ το στον Καιάδα της λησμονιάς.
Πάρε σκούπα και φαράσι, ξεσκονόπανο και σφουγγαρόπανο και «πάστρεψε» το κελλί της λαβωμένης ψυχής, ίσιωσε το κυρτωμένο σώμα από τα διάφορα «βάρη» και τις κακουχίες.
Ορισμένες κινήσεις που εμπεριέχουν την ανθρωπιστική προσφορά στο συνάνθρωπο είναι ανέξοδες, όπως ένα αυθόρμητο χαμόγελο, ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, ένα άδολο φιλί με «καπάκι»
την πειστική φράση: « για ό,τι χρειαστείς, εδώ είμʼ εγώ»! καπακωμένη κι αυτή με το μονοσήμαντο κλείσιμο του ματιού, όλα αυτά αντάμα και το καθένα χωριστά, συνθέτουν το πιο «θαυματουργό ίαμα».
Αυτές οι «χειρονομίες» ιχνηλατούν το σοκάκι που οδηγεί στο σταυροδρόμι της νοσταλγικής αντάμωσης με τον εαυτό σου, έχουν δε τα έγκαιρα και επιθυμητά αποτελέσματα όταν γίνονται στο «σκοτάδι της δημοσιότητας», ο νοών – νοείτω ή κάνʼ το καλό και ρίξʼ το στον απόμερο γιαλό. Τότε θα εξαγνισθείς και θα «φιλευθείς» με τον εαυτό σου, που θα μεταλλαχθεί στο καμαρωτό καλπάζον άτι στη λεωφόρο της ψυχικής ανάτασης, ορμητήριο για κάθε προκοπή και πρόοδο.
Όλοι λίγο – πολύ ακροβατούμε πάνω στο τεντωμένο σχοινί της λεπτής ισορροπίας και με το παραμικρό στραβοπάτημα, ακούγεται η παιδική φωνούλα: τραμπα – τραμπαλίζομαι, πέφτω και τσακίζομαι! Βάλε ένα χεράκι να ενεργοποιήσεις τον αυτόματο μηχανισμό, άμα θέλεις μπορείς (!) για να απλωθεί το δίχτυ ασφαλείας...

Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

Στην αποβάθρα

Μαυρισμένος θαλασσοδαρμένος, με αρκετά χρόνια να βαραίνουν την πλάτη του, ήρθε και με βρήκε ένας ναυαγός του βίου τούτου. Χρόνια ταξιδεύει μουτζούρης, αφού με τις μηχανές των καραβιών που ως τώρα γυρνάει τον κόσμο ασχολείται. Και πόσα καράβια δεν έχει αλλάξει;
Τώρα που λογαριάζει να αράξει, άκουσε να λένε για μένα, ρώτησε και ήρθε συστημένος. Μετά από μια πολύωρη κουβέντα, αναπαυμένος όπως συνήθως λέμε, σηκώθηκε να φύγει, και με χαιρέτισε λέγοντας «είσαι λιμάνι». Το διέκοψα απότομα, «λιμάνι είναι ο Χριστός μας, και μόνο Αυτός». Του κακοφάνηκε και έφυγε.
Ο φουκαράς νόμιζε πως έκανε μια ευγενική φιλοφρόνηση, στον άνθρωπο που τον ανέπαυσε, χωρίς να γνωρίζει αυτό που οι πατέρες της Εκκλησίας λένε, (όποιος παινεύει Μοναχό, τον παραδίνει στον διάβολο). Γι αυτό και οι καλόγεροι γενικά αποφεύγουν τον έπαινο, καθότι η ματαιοδοξία και η έπαρση είναι πολύ κοντά του.
Μετά αναλογίστηκα, πόσα άραγε καράβια (σαν αυτόν) βρίσκουν λιμάνι για να αράξουν, και πόσα γυρνάνε μεσοπέλαγα και θαλασσοδέρνονται χωρίς σκοπό, επειδή δεν έτυχε να ακούσουν ποτέ λόγο για πνευματικό και εξομολόγηση. Πόσοι ναυαγοί αρκούνται στο σταυρό που κάνουν, και στην επίκληση του ονόματος του Αγίου Νικολάου, και θεωρούν τους εαυτούς τους τακτοποιημένους ενώπιον του Θεού; Ας είναι.
Δεν είναι όμως λιμάνι ο πνευματικός, λιμάνι είναι ο Χριστός μας, και αν δεν είναι φυσικό και απάνεμο τότε χρειάζεται λιμενοβραχίονα, και αυτός είναι η Ορθοδοξία και τα δόγματα Της.
Στο λιμάνι μέσα, ασφαλισμένες υπάρχουν οι αποβάθρες, αυτά τα ντόκα που λένε οι ναυτικοί, είναι οι εντεταλμένοι πνευματικοί. Χρειάζεται να μπει πρώτα στο λιμάνι και μετά να δέσει στο ντοκ. Αφού δέσει θα αρχίσει να ξεφορτώνει και να φορτώνει και χαράσσει καινούργια ρώτα. Το ίδιο και άνθρωπος, θα πιστέψει στον Χριστό πρώτα, και μετά τον Πνευματικό του, εκεί θα προσδεθεί, θα ξεφορτώσει αμαρτίες και κρίματα, θα φορτωθεί Χάρη κα Έλεος Κυρίου, και θα χαράξει την νέα του πορεία με προορισμό τον Παράδεισο.
Η κάθε αποβάθρα έχει ένα συγκεκριμένο μήκος, είναι αρμόδια για να δεχθεί ορισμένα καράβια, που να χωρούν σε μήκος και βάθος, αν πάει μεγαλύτερο από εκείνα για τα οποία είναι φτιαγμένη, σίγουρα θα γίνει ζημιά, και μπορεί να αποκοπεί ή και να βουλιάξει παρασύροντας και το σκάφος. Και τι τραγωδία θα είναι τότε, ναυάγιο μέσα στο λιμάνι. Έτσι και κάποιοι πνευματικοί, καβαλούν το καλάμι, κατά το δη λεγόμενο, και αλλοίμονο, τότε το ναυάγιο είναι σίγουρο.
Για τα άλλα τα καράβια που λέγαμε, πως πελαγοδρομούν και θαλασσοδέρνονται υπάρχουν τα ρυμουλκά, τα οποία περιμένουν ένα νεύμα για να τα οδηγήσουν στο λιμάνι, αρκεί να το θελήσουν.

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

Η ανταμοιβή

Κάθε εργασία έχει την ανάλογη ανταμοιβή. Με την λογική αυτή διέπει τις σχέσεις των ανθρώπων, την μεταφέραμε και στα συναισθήματα μας. Δηλαδή, υπάρχει ένα τίμημα για την κάθε είδους συμπεριφορά.
Ορθά λένε οι κινέζοι πως «εργασία και παρουσία αγοράζεις, αγάπη και πρωτοβουλία κερδίζεις». Πόσοι από τους εργαζόμενους αγαπάνε πραγματικά τους εργοδότες τους, ώστε να εργάζονται τζάμπα για αυτούς; Κανείς!
Η κοινωνία μας είναι φτιαγμένη σαν καθρέπτης, αν χαμογελάς σου χαμογελά, και αν φτύσεις σε φτύνει. Δεν είναι το ζητούμενο αυτό, το ζητούμενο που η αχαριστία μου επιτάσσει είναι, να με υπολήπτονται να με υπακούουν και εγώ να είμαι ο παραπάντας αναγνωριζόμενος ως ο μοναδικός, τι πλάνη αλήθεια;
Το μεγάλο στοίχημα της ζωής είναι να κάνεις τους άλλους να σε αγαπούν. Αυτό το βλέπουμε από τα παιδικά ακόμα χρόνια. Όταν το παιδάκι θέλει να τιμωρήσει έναν μεγάλο, αδύναμο καθώς είναι, πεισμώνει και φωνάζει «δεν σ’ αγαπάω». Σκεφτείτε πόσο μεγάλη η αξία της αγάπης του. Αντίθετα τώρα, όταν το ρωτάς πόσο σ’ αγαπά, απλώνει τα χεράκια του σε διάσταση, και τα ανοίγει τόσο, όσο μπορεί, για να σου δείξει αυτό το υπέροχο πραγματικά αίσθημα. Πόση χαρά και ευτυχία είναι για τους μεγάλους, όταν προσπαθούν να ανιχνεύσουν στην κούνια ακόμα του μωρού ένα χαμόγελο; Και αν δεν το δουν, το φαντάζονται. Αυτό είναι η ανταμοιβή τους, για τα συναισθήματα που εκπέμπουν.
Αυτή η ανάγκη για ένα χαμόγελο, για μια χειρονομία αγάπης δεν παύει να υπάρχει στον άνθρωπο μέχρι την τελευταία του πνοή. Ένα χάδι στο κεφάλι του παππού ή ένα τράβηγμα της μαντήλας της γιαγιάς, είναι πολυτιμότερο από το πιάτο φαγητό που τους προσφέρεις αμίλητος. (αν όχι κατσουφιασμένος και νευρικός).
Έχει ανάγκη ο γηραιός άνθρωπος να μιλήσει, αλλά δεν έχει ακροατήριο, και καταλήγει να μιλά στην γάτα ή στο πουλάκι μέσα στο κλουβί. Είναι μεγάλη προσφορά να κάτσει κανείς ακούσει, όσα λέει ή όσα θέλει να πει ο ηλικιωμένος άνθρωπος με προσοχή, έστω και αν δεν τον ενδιαφέρουν. Του δίνουν αξία και ευκαιρία να δουλεύει το μυαλό του. Είναι, πιστεύω ακράδαντα, και το έχω πολλές φορές διατυμπανίσει, άδικο να ξοδεύουμε μια ώρα για τον σκύλο την ημέρα, και να μην την διαθέτουμε για τους γέρους μας. Δεν είναι υποχρεωτικό ούτε αναγκαίο να διαθέτης σκύλο, είναι υποχρέωση σου όμως να φέρεσαι ανθρώπινα στους συνανθρώπου σου. Μια γιαπωνέζικη παροιμία λέει «αν δεν έχεις γέρο στο σπίτι, τράβα να βρεις έναν»
Με την χάρη του Θεού, συναναστρέφομαι με κόσμο από όλες τις ηλικίες, από μικρά παιδάκια, που ακόμα δεν περπατούν καλά-καλά μέχρι υπερήλικες. Αυτή η ποικιλία στην συναναστροφή, είναι πηγή γνώσεων και απολαβών. Δεν εννοώ χρηματικών, αλλά αισθηματικών. Γιατί πόσο μπορείς να κοστολογήσεις ένα χαμόγελο ή μια αγκαλιά που τρέχει το παιδάκι να στην προσφέρει. Με πόση εμπιστοσύνη έρχεται το παιδάκι αυτό, το οποίο κουβαλά ο γονιός του, που και αυτός σαν παιδάκι, έπαιζε μαζί μου.
Ακόμα οι ιστορίες που αφηγούνται οι γεροντότεροι, και μαθαίνω από πρώτο χέρι, γεγονότα όπως τα ζήσανε, χωρίς τα αλατοπίπερα του αφηγητή, που θέλει να περάσει την γραμμή του και τις απόψεις του. Πόση δύναμη μου δίνουν φεύγοντας οι ευχές τους. Αυτά τα αισθήματα δεν αποτιμούνται, είναι ανεκτίμητος θησαυρός, που ανήκει σε εκείνον που τον κυνηγά.
Το ερώτημα που προβάλει είναι το εξής: πως και τι πρέπει να κάνω για κερδίσω την αγάπη; Και η απάντηση αυθόρμητα είναι μονολεκτική (ΔΩΣΕ). Ναι, δώσε αγάπη για να πάρεις, δώσε στον απέναντι σου το δικαίωμα στο λάθος. Μην είσαι συνέχεια ελεγκτικός, μην λες την γνώμη σου αν δεν στην ζητήσουν. Μην διστάζει και ζητάς όταν έχεις ανάγκη, βάλε το εγωισμό στην άκρη, και η ανταπόδοση θα έρθει.
Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος με δύο μάτια, δυο χέρια, δυο πόδια, δυο ρουθούνια, δυο αυτιά, και τριανταδύο δόντια, να φυλάνε την ΜΙΑ γλώσσα, και όμως αυτή είναι η περισσότερη ζημιάρα από όλα τα όργανα του ανθρωπίνου σώματος. Ας χρησιμοποιούμε την γλώσσα μας αναλογικά και ποσοτικά με τα υπόλοιπα μέλη και ο κόσμος θα γίνει καλλίτερος.

Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

τύχη μου

Τύχη μου, άκαρπο δεντρί,


και γιάντα σε ποτίζω,

αφού να δέσεις τον καρπό

ποτέ μου δεν ελπίζω!

Η οικογένεια (με την ευρύτερη έννοια)

Πριν από λίγο καιρό υπήρξε μια σημείωση ενός καλού φίλου, στο Facebook, που παραπονιόταν γιατί τα χέρια του δεν μπορούσαν να αγκαλιάσουν όλους, όσους αγαπά, ταυτόχρονα.
Το ταυτόχρονα είναι δική προσκόλληση, αλλά πιστεύω πως τον εκφράζει. Επειδή ζούμε σε εποχές που όλα σχεδόν περνούν μέσα από καλώδια, θα ήταν ευχής έργο να θεωρεί αυτά τα καλώδια επέκταση των χεριών του.
Πως έφτασε σε αυτήν την ευλογημένη σκέψη; Πως πλήθυναν τόσο πολύ οι φίλοι; Πως πολλαπλασιάστηκε η αγάπη με την πάροδο του χρόνου; Η απάντηση και στα τρία ερωτήματα είναι απλή. Έσπειρε και τώρα θερίζει; Κι αν σπείρεις καλαμπόκι, δεν θερίζεις σιτάρι. Η παροιμία λέει πως ότι «σπείρεις θα θερίσεις» αλλά και «όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες».
Αυτός προφανώς έσπειρε αγάπη, και αυτό απολαμβάνει τώρα.
Αυτό σε συνδυασμό με αυτό που διάβασα σήμερα,

Γεράματα σημαίνει ανημποριά ανικανότητα να εξυπηρετηθείς να εξαρτάσαι από τους άλλους οι όποιοι σε βλέπουν κουραστική μια που έχεις πολλά να τους ζητήσεις. ΟΤΑΝ δεν μπορείς να προσφέρεις πια .......όταν σε τρώει η μοναξιά ...όταν περνούν μέρες και δεν έχεις να αλλάξεις με άνθρωπο κουβέντα .....δεν ξέρω μα τα φοβάμαι και ας ξέρω πως είναι ΑΝΑΠΟΦΕΚΤΑ.......

Με παρακίνησαν να στείλω την απάντηση αυτή.
Γεράματα σημαίνει πείρα σοφία και προσφορά της γνώσης σου με αγάπη στις επερχόμενες γενεές. Ακόμα σημαίνει αντοχή και υπομονή στην ανημποριά του σώματος, και συνομιλία με το Θεό με την εκτεταμένη προσευχή που δεν έκανα όταν δεν τα είχα.
Το κυριότερο! Γεράματα είναι η συγκομιδή της βιωτής του κάθε ανθρώπου χώρια, με άλλα λόγια, όπως στρώνεις κοιμάσαι.

Ο άνθρωπος ποτέ του δεν παύει να δίνει, ακόμα και καθηλωμένος, δίνει στους υπηρετώντας τον, την ευκαιρία να αναπτύξουν την υπομονή τους, και έτσι να εκφράσουν την αγάπη τους. Η μοναξιά για εκείνον τον άνθρωπο, που έχει βρει την εσωτερική του γαλήνη είναι ανύπαρκτη, αφού ο χρόνος αυτός είναι η ευκαιρία για περισυλλογή και ετοιμασία για το ταξίδι προς την άλλη ζωή, την όντως ΖΩΗ.
Για να μπορέσει ο άνθρωπος να βιώσει σωστά τα γεράματα του, πρέπει να τα ετοιμάζει, από τα νιάτα του. Να διευρύνει όσο μπορεί περισσότερο, το κύκλο της προσφοράς του, αλλά, αυτή να είναι ανιδιοτελής. Τα χαρίσματα που ο καθένας μας διαθέτει, είναι δωρεά από τον Δημιουργό μας, και αφού είναι δωρεάν πρέπει και δωρεάν να τα παρέχει προς τους συνανθρώπους του.
Μπορεί ο κάθε άνθρωπος να ξεφύγει από τα στενά όρια της κατά σάρκα οικογενείας και να εισέλθει στην ευρύτερη και μεγαλύτερη οικογένεια, την χριστιανική. Δεν μιλώ για τυπικές καταστάσεις, όπου ο εκκλησιασμός συνδυάζεται με το κουτσομπολιό και την επίδειξη της γκαρνταρόμπας μας. Αλλά ουσιαστικά. Γύρω μας, υπάρχει αυτή η μεγάλη οικογένεια, ανήμποροι, άρρωστοι, ορφανά, ενδεείς, εμπερίστατοι και φυλακισμένοι. Άνθρωποι λιγομίλητοι, που φοβούνται να εκφραστούν, επειδή δεν νοιώθουν ασφάλεια. Περιμένουν όμως, αλλά δεν ξέρουν τι περιμένουν. Στο στόμα τους έχουν την δικαιολογία «άνθρωπο ου έχω». Του διαφεύγει η απάντηση «Εγώ είμι ώδε». Είμαι δίπλα σου, με ζήτησες, όχι διότι έχεις εμπιστοσύνη στις δικές σου δυνατότητες.
Πρέπει εγκαίρως όταν μπορούμε να συνδράμουμε αυτούς τους ανθρώπους, διότι αυτή είναι η ευρύτερη οικογένεια μας, η οικογένεια του Χριστού μας. Πρέπει η προσφορά να είναι από το στέρημα μας και όχι από το περίσσευμα, διότι τότε δε έχει αξία. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν διστάζει να απλώσει το χέρι να σφίξει το χέρι του συνανθρώπου του και δεν σιχαίνεται να φάει στο ίδιο τραπέζι. Ένας τέτοιος άνθρωπος ποτέ δεν θα αισθανθεί μοναξιά.
Τέλος ένας τέτοιος άνθρωπος δεν φοβάται να γεράσει, διότι ξέρει πως σε κάθε περίπτωση έχει τα θάρρη του στο Θεό, ο Οποίος θα μεριμνήσει γι αυτόν.

Επιμένω στον Γλάρο,

Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

Κουζουλάδες

Ένας Κρητικός με τοπική ενδυμασία, γκιλότα στο χρώμα του σάπιου μήλου, μαύρο σακάκι ραμμένα και καλοπληρωμένα στου ράφτη, άσπρο καθαρό και καλοσιδερωμένο πουκάμισο κουμπωμένο μέχρι το λαιμό, καφετιά μοντέρνα λεπτή ζώνη και καφετιά καλογιαλισμένα στιβάνια, ταξιδεύει με το βαπόρι για τον Πειραιά. Πρώτη θέση φυσικά.

(Έτσι νομίζω ότι έπρεπε να πάμε ορισμένοι από τους αγρότες της Κρήτης πριν από περίπου δύο χρόνια στην Αθήνα. Φρεσκοξυρισμένοι, καλοντυμένοι και λεβέντες. Όχι μαυροπουκαμισάδες με τις μουστάκες και τους ναργιλέδες... τελπσπάντωνν).
Ένας καμαρώτος γύρω στα σαράντα, όταν του πήγε το σκέτο ελληνικό καφέ που του παράγγειλε, θέλησε να του κάνει τον έξυπνο και τον ρωτάει: Μπρεσύ... σύντεκνε... τούτο το πλεοούμενο έχει μήκος 206 μέτρα, πλάτος 28 μέτρα, ύψος 44 μέτρα και βάθος 6,5 μέτρα.
(Ξέρετε, το βαπόρι είναι το μόνο πράμα που έχει και τέταρτη διάσταση και ελάχιστοι άνθρωποι... δυστυχώς)... μπορείς να μου πεις πόσο χρονών είναι ο καπετάνιος;
- Tι να σου πω παιδάκι μου... δεν τονε θωρρώ τον καπετάνιο...αν τονε θωρρούσα θα σου έλεγα.
- Κααλά... τον καπετάνιο δεν τονε θωρρείς, εμένε που με θωρρείς πόσο με κάνεις;
- 42... του λέει ο Κρητικός.
- Μπράαααβο... του λέει ο καμαρώτος, έπεσες δυάνα... πως το κατάλαβες!!!!!!!!!
- Να σου πω... στο χωριό μου, έχουμ ένα γκοπέλι που είναι 21 χρονώ και είναι μισοκούζουλο... εσύ που είσαι ολοκούζουλος, δεν θα ʽσαι 42!!!!!!!!

Ψυχοπλάκωμα τέλος εποχής Β΄μέρος

Άρεσε η προηγούμενη ανάρτηση με την περιγραφή της γειτονιάς κάπου στο 1970, και επειδή είναι ανάλαφρη και ανώδυνη, δεν απαιτεί πολύ προσπάθεια συνεχίζω να ξετυλίγω το κουβάρι της εποχής.
Εκείνα τα χρόνια οι άνθρωποι ήταν φοβισμένοι και είχαν λόγους γι αυτό. Ο πρώτος ήταν η ανελευθερία, ο στρατιωτικός νόμος που είχε μετατρέψει όλη την χώρα σε στρατόπεδο. Η ευκολία που γινόντουσαν οι συλλήψεις και η αβεβαιότητα του γυρισμού. Ο στιγματισμός που σου στερούσε το μεροκάματο, ήταν ο μεγάλος εφιάλτης.
Δεν είχαν ξεχαστεί τα χρόνια του πολέμου και της κατοχής. Οι πιο μεγάλοι σε ηλικία είχαν πολεμήσει και αφηγούνταν ιστορίες του μετώπου, μαζί με τις ιστορίες που λέγανε τα γεροντάκια, θύματα της Μικρασιατικής καταστροφής, συγκρατούσαν τους νεότερους που ακόμα δεν είχαν χορτάσει ψωμί. Κι όμως σε αυτό το κλίμα που επικρατούσε, εύρισκε πάλι ο Έλληνας τον λόγο να διχογνωμεί, και να φανατίζεται σε δύο πόλους. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, Βουγιουκλακικοί και Καρεζικοί, ακόμα Βοσκοπουλικοί και Πουλοπουλικοί, αυτά έτσι στα πρόχειρα. Τότε ο Βοσκόπουλος που ακόμα και σήμερα συζητείται, σύμφωνα με τα έντυπα της εποχής, έπαιρνε νυχτοκάματο 10000 δραχμές, ΝΑΙ ! δέκα χιλιάδες, ασύλληπτο ποσό τότε.
Περνούσε στις γειτονιές με το τρίκυκλο, ο γαλατάς, μοίραζε και το γιαούρτη στο πήλινο κεσεδάκι, που το χρέωνε και έπρεπε να το επιστρέψεις για να σου δώσει άλλο. Και επειδή ήταν λίγα, πολλές φορές αρνούνταν την πώληση του γιαουρτιού, προκειμένου να εξασφαλίσει τα κεσεδάκια του. Τρίκυκλο είχε και ο παγωτατζής, ΕΒΓΑ, Παπασπύρου και ΑΣΤΥ, διαλαλούσε, και μάζευε ουρά τα πιτσιρίκια που τον κορόιδευαν. «Έβγα Παπασπύρο και μην την αφήσεις». Τρίκυκλο και ο ψαράς, και ο μανάβης και γέμιζαν οι γειτονιές τρίκυκλα.
Ερχόντουσαν στην Αθήνα συνέχεια καινούργιοι κάτοικοι, όχι μόνο από την επαρχία, αλλά και από το εξωτερικό. Από τις παροικίες που σβήνανε, και από την Πόλη. Έλληνες που αισθανόντουσαν ασφάλεια στην Αθήνα. Για κάποιους από αυτούς ήταν το τέλος του κυνηγητού τους, για άλλους απλώς ένα διάλειμμα.
Το ποδηλατάδικο απαραίτητο συμπλήρωμα της γειτονιάς. Τα αγόρια κυρίως ξόδευαν το χαρτζιλίκι τους εκεί, νοικιάζοντας για μια ώρα το ποδήλατο αντί πέντε δραχμών, δεν είχε το κάθε παιδί δικό του, ακόμα. Και όταν ερχότανε η Κυριακή, μετά την Εκκλησία πάντα, και δεν επαρκούσαν τα δέκα ή δεκαπέντε ποδήλατα, γραφόντουσαν σε λίστα αναμονής, και περίμεναν καρτερικά στο πεζοδρόμιο να φτάσει η σειρά τους.
Στα μαγαζιά, σε κάθε είδους, δουλεύανε και παιδιά. Τα αφεντικά σφαλιαρίζανε καμιά φορά τα παιδιά, και αυτά το θεωρούσαν μέσα στο καθήκον τους, ή ακόμα τιμωρία για την κακή τους απόδοση. Αυτά τα παιδιά ήταν εκείνα που εκτελούσαν κάθε θέλημα του αφεντικού τους. Τα αφεντικά αν δεν ήταν ευχαριστημένα κάνανε παράπονα στους γονιούς τους, και άντε αυτά τα παιδιά να βρούνε ποτέ δίκιο. Αυτά πάλι τα παιδιά είχαν ξεχωριστές ομάδες, από τα άλλα που πηγαίνανε στο σχολείο, ήταν πιο χειραφετημένα.
Τα περίπτερα δεν είχαν την σημερινή μορφή, του μικρού μαγαζιού. Ήταν περίπτερο που πουλούσε κυρίως τσιγάρα και εφημερίδες. Οι άδειες λειτουργίας περιπτέρου αφορούσαν κυρίως εκείνους τους αναπήρους πολέμου που δεν είχαν άλλο τρόπο να βγάλουν τον επιούσιο. Σήμερα έχει εξελιχθεί σε κανονική επιχείρηση, πολλές φορές με υπαλληλικό προσωπικό. Τότε μόνο ο περιπτεράς ήταν πίσω από παραθυράκι, και καμιά φορά τον αντικαθιστούσε η γυναίκα του, να φάει και να γυρίσει. Πούλαγε εφημερίδες 1,5 δραχμή, περιοδικά και τσιγάρα. Σοκολάτες και καραμέλες και ελάχιστα είχαν ψυγείο να πουλάνε πορτοκαλάδες ΗΒΗ και ΤΑΜ-ΤΑΜ. Στο περίπτερο κατέφευγαν να ρωτήσουν όλοι οι νεοφερμένοι στην γειτονιά, που βρίσκεται η τάδε ή η δείνα οδός. Εκεί καταφεύγανε για τα τηλεφωνήματα. Τον αριθμό του περιπτερά έδιναν για επικοινωνία όταν ήταν ανάγκη. Και σε κάποια περίπτερα δίπλα σε πάρκα με παγκάκια, καθόντουσαν και περίμεναν την σειρά τους να τηλεφωνήσουν, ή να δεχθούν τηλεφώνημα κάποιες κοπέλες. Ο περιπτεράς πάντοτε να φωνάζει, «Συντομεύεται περιμένουν κι άλλοι», η αξία του τηλεφωνήματος μια δραχμή. Για να αποκτήσει ένα σπίτι τηλεφωνική σύνδεση, περίμενε στην καλλίτερη περίπτωση δυο χρόνια μέχρι να εγκριθεί η αίτηση του. Σήμερα …… άστο καλύτερα. . . .
Εκείνη την εποχή στην λεωφόρου Κηφισού, στο ποτάμι είχε ανοίξει το πρώτο Super-market ο Σκλαβενίτης. Πρωτόγνωρο πράγμα τόσο μεγάλο μπακάλικο, τέτοιου είδους συσκευασίες. Όσοι διέθεταν αυτοκίνητο, ήταν οι προνομιούχοι που μπορούσαν να πάνε μέχρι εκεί και να ψωνίσουν οικονομικότερα όπως λέγανε. Δεν είχαν όλοι άδεια οδήγησης, και την λέγανε, δίπλωμα, τόση μεγάλη αξία δώνανε σε αυτήν την ικανότητα. Τότε με την παρακμή του κινηματογράφου, άρχισαν οι σινεμάδες να γίνονται Super-market, και γέμισε ο κόσμος με τις πολυεθνικές αλυσίδες.
Τα χρόνια πέρασαν, χορτάσαμε ψωμί και ξεχάσαμε. Αυτό ακριβώς είναι το λάθος μας. Ξεχάσαμε, δεν πρέπει να ξεχνούμε, αλλά από ότι δύσκολο περάσουμε να αντλούμε διδάγματα. Και έτσι η συγκυρία έφερε στην Αθήνα πάλι τον φόβο, πάλι την φτώχια, πάλι τον διχασμό, αυτό το μεγάλο σαράκι της ρωμιοσύνης. Χρειαζόμαστε αισιοδοξία και αυτή είναι έμφυτη στη ψυχή του Έλληνα, αλλά χρειάζεται αφύπνιση. Εμπρός λοιπόν.

ΚΑΝΟΝΕΣ ΟΔΗΓΗΣΗΣ ΕΛΛΗΝΩΝ


* Τα φλας προδίδουν την επόμενη κίνηση σου. Ο γνήσιος Έλληνας οδηγός δεν τα χρησιμοποιεί ποτέ.
* Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κρατάτε απόσταση ασφαλείας από το προπορευόμενο όχημα διότι στο κενό που αφήσατε μπορεί να «χωθεί» κάποιο άλλο όχημα φέρνοντας σας σε ακόμα πιο δύσκολη θέση.
* Όσο πιο γρήγορα διασχίσετε ένα κόκκινο φανάρι, τόσο μειώνονται οι πιθανότητες να συγκρουσθείτε με άλλο όχημα.
* Ποτέ μα ποτέ μην ακινητοποιήσετε το όχημα σας σε πινακίδα "STOP". Τα οχήματα που σας ακολουθούν δεν θα περιμένουν αυτή την αντίδραση σας, με αποτέλεσμα να καρφωθούν» πάνω σας.
* Ποτέ μην κλείσετε το δρόμο σε ένα σαραβαλάκι. Ο οδηγός του δεν έχει τίποτα να χάσει.
* Το φρενάρισμα πρέπει να γίνεται όσο πιο αργά μπορείτε για να σιγουρέψετε την καλή λειτουργία του ABS, το οποίο με τη σειρά του θα σας ανταμείψει με ένα χαλαρωτικό μασάζ του ποδιού σας. Για τους μη κάτοχους ABS είναι μια ευκαιρία να τεντώσουν τα πόδια τους.
* Ποτέ μην προσπερνάτε από αριστερά όταν μπορείτε να το κάνετε από δεξιά. Είναι μια ευκαιρία να γελάσετε καθώς ο οδηγός του οχήματος που μόλις προσπεράσατε τρομάζει.
* Τα όρια ταχύτητας είναι αυθαίρετοι αριθμοί που δίνονται μόνο ως πρόταση και δεν είναι προφανώς εκτελέσιμα στην Ελλάδα.
* Βρίσκεστε στην αριστερή λωρίδα με τρελό μποτιλιάρισμα και δεν υπάρχει χώρος να κινηθείτε ούτε εκατοστό. Ο οδηγός του οχήματος που βρίσκεται ακριβώς από πίσω σας, ο οποίος κορνάρει και αναβοσβήνει τα φώτα, είναι πεπεισμένος πως μπορεί να τα πάει καλύτερα από εσάς, αν ήταν στην θέση σας.
* Ο γνήσιος Έλληνας οδηγός, ελαττώνει πάντα ταχύτητα για να περιεργαστεί οτιδήποτε του κινήσει το ενδιαφέρον. Αυτό μπορεί να είναι από βιτρίνα μέχρι και γκόμενα (εντός πόλεως) και από ατύχημα μέχρι και αλλαγή λάστιχου (εκτός πόλεως).
* Μάθετε να αλλάζετε λωρίδες με γρήγορους χειρισμούς. Χάρις στον υπουργό συγκοινωνιών, η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε μια απέραντη πίστα με τρύπες-κλειδιά οι οποίες έχουν τοποθετηθεί σε καίρια σημεία για να ελέγξουν τα αντανακλαστικά σας.
* Είναι παράδοση στην Ελλάδα να κορνάρεις μόλις ανάψει το πράσινο φανάρι ακόμα και αν είστε πρώτος σ' αυτό.
* Ποτέ μην κάνεις χώρο σε αντίθετα διερχόμενο όχημα όταν κινείσαι αντίθετα σε μονόδρομο. Ο οδηγός του θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον παράλληλο μονόδρομο, άρα για να κινείται στον ίδιο δρόμο με εσάς μάλλον το κάνει επίτηδες.
* Θυμηθείτε ότι ο σκοπός κάθε Έλληνα οδηγού είναι να φτάσει πρώτος και θα κάνει ότι χρειαστεί γι αυτό.* Πάντα θα υπάρχει ένας πολύ καλός λόγος για τον οποίο εσείς θα βιάζεστε. Αντιθέτως όλοι οι υπόλοιποι οδηγοί των οχημάτων που θα συναντήσετε στον δρόμο σας δεν έχουν ιδέα γιατί πήραν τους δρόμους σήμερα.
* Οι Ελληνίδες γυναίκες οδηγοί, μπορούν να πλένουν, μαγειρεύουν, πλέκουν, να κάνουν sex, να μιλούν στο τηλέφωνο αλλά δεν μπορούν να οδηγήσουν.
* Το προστατευτικό κράνος φοριέται στον αγκώνα για ανεξακρίβωτους ακόμα λόγους. Σας συμβουλεύουμε να ακολουθήσετε και εσείς τη μόδα.
* Οι προστατευτικές ζώνες είναι επικίνδυνες. Έρευνες στην Ελλάδα έδειξαν ότι χιλιάδες crash test κάνουν λάθος. Άμα είναι γραπτό σου, θα πας κι ας φοράς ζώνη...
* Ανεξαρτήτως άσματος, το στερεοφωνικό του οχήματος σας πρέπει να παίζει στο φουλ. Με αυτό τον τρόπο διασκεδάζετε τους πεζούς που περιμένουν υπομονετικά πότε θα τους δώσει κάποιος προτεραιότητα να διασχίσουν την διάβαση.
* Οι πεζοί είναι οι κυριότεροι εχθροί των οδηγών, διότι καταλαμβάνουν χώρο στα πεζοδρόμια με αποτέλεσμα να μην μπορούν να σταθμεύσουν αυτοκίνητα και διασχίζουν τους δρόμους αναγκάζοντας τα διερχόμενα οχήματα να ελαττώσουνε ταχύτητα.

Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

Η τροφή σου, το φάρμακό σου...Του Γιώργου Ανδρεαδάκη*

Εδώ και 2.500 χρόνια η θαυμαστή ρήση του Ιπποκράτη (460 π.Χ. Κως-377 π.Χ. Λάρισα) παραμένει πάντα επίκαιρη: “η τροφή σου να είναι το γιατρικό σου, και το γιατρικό σου να είναι η τροφή σου”.
“Μητέρα κάθε ασθενείας είναι η κακή διατροφή” (κινέζικη παροιμία).
Το να γνωρίζει κανείς πως να ακολουθεί μια σωστή και ισορροπημένη διατροφή ανάλογα με τις προσωπικές του ανάγκες, σημαίνει να διαθέτει τέτοιο πλούτο γνώσης ώστε να αντιμετωπίζει-ή και να προλαμβάνει-μικρά και μεγάλα προβλήματα υγείας.
Ολοένα και περισσότερες κρατικές υπηρεσίες και επιστημονικά ιδρύματα σε παγκόσμιο επίπεδο, συμφωνούν στο ότι η διατροφή επηρεάζει την υγεία σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Οι έρευνες σχετικά με το αντικείμενο πληθαίνουν τα τελευταία χρόνια με εντυπωσιακούς ρυθμούς. Η διατροφή διαθέτει ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα: είναι ο μόνος καθοριστικός για την υγεία παράγοντας, που εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς τους ίδιους και τις συνήθειές μας.
Εμείς έχουμε τον τελευταίο λόγο για το τι περνά ή όχι από το στομάχι μας. Ο όρος “ποιότητα στη διατροφή μας” έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια, σαν αποτέλεσμα εθνικών και παγκόσμιων αλλαγών στην αγροτική πολιτική, στον αυξανόμενο ανταγωνισμό, καθώς και στη συνεχή αύξηση του ενδιαφέροντος για την παραγωγή υγιεινών και ποιοτικών τροφίμων, τα οποία έχουν παραχθεί με σεβασμό προς το περιβάλλον.
Τα φυτά συνθέτουν χημικές ενώσεις που ονομάζονται φυτοχημικά, για να αντιμετωπίζουν τους εχθρούς τους. Αυτές οι ουσίες είναι πολύτιμες για την υγεία μας και αποτελούν σημαντικό μέρος της ανθρώπινης διατροφής. Οι ιδιότητές τους είναι ιδιαίτερα σημαντικές για την υγεία του ανθρώπου και συμβάλλουν στη μείωση της εμφάνισης χρόνιων παθήσεων. Ανάμεσα στις ιδιότητές τους συγκαταλέγονται οι αντικαρκινικές, οι αντιφλεγμονώδεις, η προστασία ενάντια στην αρτηριοσκλήρυνση, στα προβλήματα όρασης και σε άλλες μορφές παθήσεων. Σύμφωνα με μελέτες, σημαντικός παράγοντας για να μπορέσουμε να επωφελούμαστε από αυτά τα χαρακτηριστικά είναι η κατανάλωση φρούτων και λαχανικών σε ημερήσια βάση.
Στόχος όμως μεγάλου μέρους της επιστημονικής κοινότητας, είναι η κατανόηση της βιοσύνθεσης των φυτοχημικών και των παραγόντων που την επηρεάζουν. Οι μελέτες αποδίδουν την αύξηση ή τη μείωση των φυτοχημικών σε παράγοντες όπως το σύστημα καλλιέργειας, ο γονότυπος, ο προγραμματισμός της εποχής φύτευσης, ο εμβολιασμός, η θερμοκρασία ή η ποσότητα της άρδευσης, ο φωτισμός, η σύσταση του εδάφους, η λίπανση, αλλά και μετασυλλεκτικοί χειρισμοί και τρόπος παρασκευής του φαγητού.
Οι διατροφικές συνήθειες ενός τόπου πέραν από τη θρεπτική τους αξία, είναι και δείγμα πολιτισμού. Ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε απλώς για να τρώει το φαγητό του όπως η μηχανή του αυτοκινήτου που καταβροχθίζει τη βενζίνη του ρεζερβουάρ. Το φαγητό είναι ταυτόχρονα επικοινωνία με τον Θεό και με τους ανθρώπους, την οικογένεια, τους φίλους, τους συναδέλφους. Η επικράτηση του “φαστφουντάδικου” και του “ντελίβερι” πέραν από τις αρνητικές επιπτώσεις για την ανθρώπινη υγεία (παχυσαρκία, αρρώστιες, δηλητηριάσεις κ.λ.π), είναι πλήγμα κατά του πολιτισμού της ανθρωπότητας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα υγιεινής και ισορροπημένης διατροφής, αποτελεί η κρητική διατροφή. Ηταν λιτή και είχε σαν βάση το ελαιόλαδο. Η κατανάλωση κρέατος ήταν αρκετά περιορισμένη (μια φορά την εβδομάδα ή και καθόλου στις περιόδους νηστείας). Οι πρωτεΐνες προέρχονταν κυρίως από όσπρια, δημητριακά, ξηρούς καρπούς, γαλακτοκομικά προϊόντα, αυγά, ψάρια και θαλασσινά. Η κατανάλωση λαχανικών, φρούτων και άγριων χόρτων υπερέβαινε τα 600 γραμ./ημέρα. Σταφύλια, σταφίδα, σύκα (φρέσκα ή ξερά), κρασί, ρακί, ροφήματα από τα βότανα της Κρήτης, μέλι, εσπεριδοειδή, συμμετείχαν στην καθημερινή διατροφή. Οι Κρητικοί είχαν έντονη σωματική άσκηση και περπατούσαν περίπου 13 χιλιόμετρα την ημέρα.
Σήμερα, όλοι οι διατροφολόγοι του κόσμου καθώς και οι γιατροί όλων των ειδικοτήτων, αποδέχονται την κρητική διατροφή ως την πλέον υγιεινή. Εχει γίνει γνωστή και ως μεσογειακή διατροφή και κατακτά ολοένα και περισσότερο τις αγορές του κόσμου.
Με πυρήνα αυτό το πρότυπο, μπορούμε να εμπνευστούμε και να δημιουργήσουμε ένα νέο ευρωπαϊκό διατροφικό πολιτισμό.
Το ελαιόλαδο, αποτελεί τη βάση της μεσογειακής διατροφής και είναι το μόνο λάδι που προέρχεται από ολόκληρο το φρούτο και όχι από σπόρους.
Το καλής ποιότητας ελαιόλαδο, περιέχει φυτοχημικά συστατικά, ικανά να προκαλέσουν τον θάνατο των καρκινικών κυττάρων και μπορεί να συμβάλει στη μείωση του κινδύνου εμφάνισης διάφορων μορφών καρκίνου.
Ο εμπλουτισμός της καθημερινής μας διατροφής με αγνό παρθένο ελαιόλαδο, μπορεί να προσφέρει σημαντικά πλεονεκτήματα για την υγεία μας, σε συνδυασμό βέβαια με την ισορροπημένη διατροφή. Το ελαιόλαδο ήταν και παραμένει η κύρια πηγή ενέργειας των Κρητικών για περισσότερο από 4.000 χρόνια. Εκτός από τη σπουδαιότητά του στη διατροφή των μεσογειακών κυρίως λαών, είναι επίσης γνωστό για τις θεραπευτικές του ιδιότητες.
Οι θεραπευτικές αρετές του ελαιολάδου ή του “υγρού χρυσού” όπως συνήθιζε να το αποκαλεί ο Ομηρος, είχαν διαπιστωθεί από γιατρούς της αρχαιότητας όπως ο Γαληνός, ο Ιπποκράτης και ο Διοσκουρίδης.
Τα αγνά, ανόθευτα και αυθεντικά τρόφιμα που αντιστέκονται στη λογική της χημείας και του έτοιμου φαγητού της καταναλωτικής κοινωνίας, είναι ο καλύτερος τρόπος για την αντιμετώπιση της επιδημίας των χρόνιων νοσημάτων. Η σύγχρονη Ιατρική δεν λάμβανε σοβαρά υπόψη τη σημασία της διατροφής ακόμα και μέχρι πριν λίγα χρόνια (50 περίπου), θεωρώντας μύθους και λαϊκές δοξασίες τις απόψεις των υποστηρικτών της, επειδή στερούνταν επιστημονικά τεκμηριωμένων αποδείξεων. Η συνδυασμένη έρευνα της γεωπονίας, της φαρμακευτικής, της ιατρικής, καθώς και της διαιτολογίας, θα ανοίξουν νέους δρόμους για τη διατροφή, την ποιότητα ζωής, το περιβάλλον και κυριότερα τον πολιτισμό.

* Ο Γιώργος Ανδρεαδάκης είναι τεχνολόγος γεωπόνος

Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

Ο ΓΛΑΡΟΣ ΙΩΝΑΘΑΝ ΛΙΒΙΝΓΚΣΤΟΝ

Ανεπιδοτο

Ψυχοπλάκωμα τέλος

Θες η υπερβολική ζέστη σε συνδυασμό με την υγρασία, θες η υπερβολική γκρίνια για τα οικονομικά, θες τα όσα υπερβολικά απαισιόδοξα μηνύματα, από όλες τις μεριές που καταφθάνουν εδώ, επηρέασαν και μένα. Έτσι ο Πυθαγόρας στις τελευταίες αναρτήσεις, είχε ένα υποβόσκων ψυχοπλακωτικό υπόβαθρο, χωρίς να το πάρω χαμπάρι. Ώσπου ήρθε ο έλεγχος, ΦΤΑΝΕΙ το ψυχοπλάκωμα.
ΝΑΙ! Φτάνει,
Η ζωή τρέχει και επιφυλάσσει και καλές στιγμές και κακές στιγμές. Αλλά είναι στιγμές στην διαδρομή του χρόνου, δηλαδή, ασήμαντες ποσότητες.
Αυτό το προοίμιο είναι τελείως άσχετο με αυτό που ακολουθεί, το έγραψα μόνο για ευχαριστήσω εκείνον που με ξύπνησε. Κοιτάζοντας την θάλασσα εχθές, από τις εξαιρετικά λίγες φορές μελαγχόλησα, και σηκώθηκα να επιστρέψω μπρός στο πληκτρολόγιο, να περιγράψω μια συνοικία αθηναϊκή, του 70, αλλά μόλις μπήκα κάτω από τα κεραμίδια ξαναβγήκα αμέσως, το θερμόμετρο έδειχνε 36 βαθμούς και το υγρόμετρο 71%, δηλαδή απελπισία, μολονότι είμαι πάνω στο κύμα που λέει ο λαός.

Το θέμα μας τώρα, είναι η παλιά άλλα όχι πολύ παλιά συνοικία της Αθήνας. Κατά την δεκαετία του 60 η Αθήνα άλλαζε τρομακτικά γρήγορα για την εποχή εκείνη, αφού μετακομίζανε από την επαρχία στην πρωτεύουσα, και από εκεί στις χώρες του εξωτερικού όλο και περισσότεροι νέοι.
Αυτήν την Αθήνα δεν την έζησα, αλλά ακριβώς στην αρχή της επόμενη του 70, βρέθηκα και εγώ να ζώ σε αυτήν ακριβώς στα μεσούρανα την χούντας.
Οι αυλές υπήρχαν ακόμα, αν και η ανοικοδόμηση δούλευε αβέρτα.
Σε μια αυλή ζούσαν σε δωμάτια ξεχωριστά οικογένειες, ή μεμονωμένα επαρχιωτόπουλα, με κοινό πολλές φορές αφοδευτήριο και μαγειρείο, αν και σε κάποιες περιπτώσεις μαγειρεύανε μέσα στο ίδιο δωμάτιο που κοιμόντουσαν. Η παρουσία της αστυνομίας έκδηλη και φανερή, εμφανιζόταν συνεχώς και ξαφνικά. Κτυπούσαν την πόρτα έμπαιναν, έβγαιναν ανενόχλητα, συλλαμβάνοντας και καρπαζώνοντας όποιον τους έκανε κέφι. Λογαριασμό δεν δίνανε σε κανέναν. Φυσικό επόμενο σε εποχές που δεν υπήρχε δημοκρατία. Απορώ καμιά φορά με τους νοσταλγούς εκείνης της εποχής, είχαν ή ακόμα έχουν κατανοήσει την σημασία της λέξεως αξιοπρέπεια; Ας είναι, και σήμερα που έχουμε δημοκρατία, φτάσαμε στο άλλο άκρο, την ασυδοσία και την απαξίωση όλων εκείνων αδιακρίτως που φροντίζουν για την έννομη τάξη.
Το μπακάλικο της γειτονιάς δεν είχε καμία, μα απολύτως καμία σχέση με τα σημερινά μεγαλοκαταστήματα, κρίκους διεθνούς αλυσίδας. Ο μπακάλης ήταν ο άνθρωπος μας, ο γείτονας μας, που κρατούσε ένα μεγάλο βιβλίο με τα βερεσέδια του, και οι πελάτες είχαν ένα μικρό τεφτέρι, (Μπλοκάκι), που έγραφε αυτός μόνο, τι πήραν και τι δώσανε, περιμένοντας το απόγευμα του Σαββάτου, τότε έκανε εισπράξεις. Την Κυριακή μετά την Εκκλησία, κοίταζε ποια νοικοκυρά δεν προσήλθε στο μπακάλικο, και την Δευτέρα έστελνε το μπακαλάκι, το παιδί του μαγαζιού να μαζέψει τα υπόλοιπα βερεσέδια.
Πίσω από το μεγάλο ψυγείο, στο τοίχο στοίβα τα ράφια, γεμάτα με λογιών-λογιών καλούδια, που έπρεπε να ξέρεις τι θέλεις να πάρεις και να το ζητήσεις, αντιθέτως σήμερα, για άλλα ξεκινάς και άλλα ψωνίζεις και τα λεφτά δεν σου φτάνουν. Έξω από το μπακάλικο υπήρχαν τα μαναβικά, εκεί συνήθως το μπακαλόπαιδο εξυπηρετούσε τον κόσμο. Αντάμωναν οι νοικοκοιράδες και το κουτσομπολιό πήγαινε σύννεφο.
Εκτός από τον μπακάλη τεφτέρι διατηρούσαν και άλλα μαγαζιά, ο υαλοπώλης, ο υφασματέμπορος, ο πλανόδιος που κάθε βδομάδα περνούσε συγκεκριμένη ημέρα, έχοντας μοιράσει την εβδομάδα του, σε έξι συνοικίες. Για τα πιο ακριβά προϊόντα, το ραδιόφωνο, το ψυγείο, ή τηλεόραση, υπέγραφαν γραμμάτια, και κάθε μήνα σχηματίζανε ουρά στην τράπεζα για να τα εξοφλήσουν. Όλα τότε με δόσεις, που να βρεθεί το χρήμα; Ο κόσμος ζούσε κυριολεκτικά (μεροδούλι, μεροφάι), καμιά φορά στις συζητήσεις που γινόντουσαν στις φάμπρικες, πάντα κρυφά, για απεργία, η δικαιολογία των ασθενέστερων ή των λιγότερο τολμηρών, ήταν, «καλά η απεργία αλλά το μεροκάματο ποιος θα μου το δώσει, πρέπει να φάω και να πληρώσω τις δόσεις μου».
Τα σπίτια τα προσφυγικά, είχαν το καθένα την χαρακτηριστική του αυλή, μόλις δύο επί δύο μέτρα, και χωρισμένο στα τέσσαρα το κεραμοσκεπές διώροφο, ένα ζευγάρι σπίτια επάνω και ένα κάτω.
Τα καφενεία διαθέτανε τηλεόραση, που συνωστίζονταν το βράδυ οι θαμώνες, ειδικά Τετάρτη και Παρασκευή να δουν τον «Άγνωστο πόλεμο». Λίγα σπίτια είχαν τότε τηλεόραση. Το πρόγραμμα αυτής δε, άρχιζε από τις έξ το απόγευμα μέχρι τα μεσάνυκτα, με την ανάκρουση του Εθνικού ύμνου. Εκπέμπανε δύο κανάλια, ΕΙΡΤ και ΥΕΝΕΔ. Το 11 και το 5, ποιος τα θυμάται;
Σινεμάδες (κινηματογράφοι), άφθονοι, ξεκίναγαν στις τέσσερεις το απόγευμα, συνήθως με δύο έργα, μέχρι τα μεσάνυκτα. Η ζωή στις συνοικίες τα μεσάνυχτα σταματούσε, και η αστυνόμευση ήταν αυστηρότερη. Λίγοι τολμούσαν να κυκλοφορούν εκείνη την ώρα, διακινδυνεύοντας να διανυκτερεύσουν στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα, αφού φάνε τις σχετικές σφαλιάρες.
Χαρακτηριστικό της εποχής τα σουβλάκια. Τα σουβλατζίδικα πολλά, και όλα είχαν πελάτες. Το ντονέρ, εκείνη η ανάποδη κρεάτινη πυραμίδα, (κώνος σωστότερα) που αργογύριζε, ήταν τόσο μεγάλο, όσο το μεροκάματο που προσδοκούσε ο μαγαζάτορας. Τελειώνοντας ο γύρος, έκλεινε και το μαγαζί. Παράλληλα σερβίριζε και καλαμάκια, πάντα κιμά, ακόμα και μερίδες αν διέθετε πάγκο ή κανένα δύο τραπεζάκια στον δρόμο. 3,5 δραχμές το καλαμάκι, 3,80 η πίττα. Σινεμά και σουβλάκι ήταν αλληλένδετα. Είτε έβγαινες από το σινεμά και έμπαινες στο σουβλατζίδικο, είτε έτρωγες το σουβλάκι για να μπεις στο σινεμά.
Το χάραμα στις πέντε περνούσε το πρώτο λεωφορείο. Συνωστισμός να περάσουν όλοι μέσα, και ο εισπράκτορας στο καρεκλάκι στην πίσω πόρτα δίπλα, να φωνάζει, «προχωράτε παρακαλώ». Όλοι που ανέβαιναν τουλάχιστον στα δυο ή τρία πρώτα δρομολόγια γνωριζόντουσαν μεταξύ τους, ποτέ όμως ο ένας δεν πλήρωνε το εισιτήριο του άλλου, η φτώχια ήταν φανερή. Αμίλητοι, και αγουροξυπνημένοι η εργατιά κουβαλούσε στο χέρι το κολατσιό, για το διάλειμμα. Κατέβαινε στο κέντρο που θα έπαιρνε το άλλο λεωφορείο για να φτάσε στο εργοστάσιο. Ο ίδιος συνωστισμός και το μεσημέρι, αποκαμωμένοι αφού είχαν υποστεί σωματικό έλεγχο στην πόρτα του εργοστασίου, (ναι γινόντουσαν τέτοιοι έλεγχοι) μήπως και πάρουν τίποτα από τα υπάρχοντα επέστρεφαν σπίτια τους.
Προνομιούχοι οι οικοδόμοι. Μεροκάματο 105 δραχμές, ο μάστορας, 70 ο βοηθός. Καθόντουσαν στο καφενείο της γειτονιάς και περίμεναν ποιος θα τους προσλάβει. Στο καφενείο και οι χαμάληδες, αυτοί δεν είχαν σταθερό μεροκάματο, αλλά όταν το έβρισκαν, συνήθως μετακόμιση, ή παράδοση από τα καταστήματα που δεν διέθεταν δικό τους μέσο μεταφοράς, ήταν γενναίο, συνοδευόμενο από φιλοδώρημα πολλές φορές και φαγητό. Τα τρίκυκλα που εκτελούσαν μεταφορές κάθου είδους, ήταν επικερδής εργασία και με δυνατότητα επιλογής του πελάτη.
Το υγραέριο στις δόξες του, 95 δραχμές η φιάλη και 5 τα μεταφορικά και η τοποθέτηση της φιάλης. Αν σκεφτεί πως κάποια σπίτι ούτε τότε διέθεταν υγραέριο, θα δικαιολογήσει την ύπαρξη του καρβουνιάρικου. Εκτός από κάρβουνα διέθετε και πετρέλαιο για γκαζιέρες, αυτό δεν το πούλαγαν τα πρατήρια καυσίμων.
Τα παιδιά παίζανε στους δρόμους άφοβα. Δεν ήταν ακόμα ασφαλτοστρωμένοι όλοι. Ούτε κινδύνευαν από τα αυτοκίνητα, αυτά ήταν λιγοστά. Κυκλοφορούσαν ποδήλατα. Αγώνες ταχύτητας με τα ποδήλατα, οι σούζες ήρθαν αργότερα.
Ερχότανε η Κυριακή. Τεράστια διαφορά από σήμερα. Τα καφενεία αν δεν απόλυε η Εκκλησία δεν ανοίγανε. Οικογενειακή υπόθεση ο Εκκλησιασμός, όπου ο πατέρας θα φορούσε γραβάτα. Δείγμα της ξεχωριστής ημέρας. Νωρίς το φαγητό στα περισσότερα σπίτια, επειδή έπρεπε να πάμε στο γήπεδο. Το σλόγκαν της εποχής «κάθε πόλις και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο», και αυτό ξεχάστηκε μαζί με τον δημιουργό του τον Ασλανίδη, ο οποίος κατέφυγε στην Βραζιλία όταν επήλθε η μεταπολίτευση.
Τι να πρωτογράψει κανείς; Τι να θυμηθεί από εκείνα τα χρόνια; Τις εξορμήσεις στην θάλασσα του Αλίμου ή του Φαλήρου που θεωρούνταν κατόρθωμα να φτάσεις με το ποδήλατο; Ή τις ατελείωτες ώρες της βόλτας στα δημοπρατήρια στο μοναστηράκι. Στα υπόγεια βιβλιοπωλεία που γινόντουσαν οι κρυφές συναντήσεις, και οι ανταλλαγές μηνυμάτων και σχεδίων ενάντια στο καθεστώς; Τις κασέτες με τα τραγούδια από τα καροτσάκια, που περιείχαν οδηγίες για δράση, αλλά αν δεν ήσουν μυημένος δεν έπαιρνες χαμπάρι τίποτα.
Τα γράφω αυτά σήμερα έτσι σκόρπια και ανάλαφρα, απλά και μόνο για ξανακάνουμε κέφι, να ξεφύγουμε λίγο από την ατμόσφαιρα της αρρώστιας της κατάθλιψης που φέρνει αυτή η συνεχιζόμενη νοτιά, αυτό το χαμερπές που επιβάλει η υγρασία.
Ψιλά τα κεφάλια λοιπόν, γιατί όπως λένε οι Κρητικοί, «Εμπίκενε ο Αύγουστος, η άκρα του χειμώνα».