Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Ο φανατισμός και η υπερβολή

Προτού αρχίσω το σημερινό θέμα, θα απαντήσω σε μια έμμεση ερώτηση και διαφωνία στην χθεσινή ανάρτηση. Μας φακελώνουν και από την αλληλογραφία, είναι δυνατόν; Ασφαλώς και σίγουρα.
Η επιστήμη κάθε είδους βασίζεται στην παρατήρηση. Η ψυχολογία είναι και αυτή επιστήμη που στην διάρκεια των αιώνων άλλαξε πολλά ονόματα. Στην ουσία όμως καταγράφει συμπεριφορές και όπως κάθε καταγραφή είναι φακέλωμα. Μπορεί ακόμα και από το λιώσιμο της σόλας του παπουτσιού να εξάγει συμπεράσματα, για την συμπεριφορά του ατόμου. Πόσο μάλλον από τα γραφόμενα του. Ανάλογα λοιπόν με το περιεχόμενο των αλληλογραφούντων, κατατάσσονται και ομαδοποιούνται.

Το σημερινό θέμα, έχει να κάνει με τον φανατισμό και την υπερβολή. Εκείνος που φανατίζεται είναι ο άνθρωπος που κατ’ εξοχήν δεν έχει δική του κρίση. Επαναλαμβάνει όσα του μάθει ο καθοδηγητής του. Αυτοί οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι, πρώτα για τον εαυτό τους και μετά για το σύνολο.
Εδώ επεμβαίνει η προπαγάνδα, για να ελέγξει το πλήθος και να δημιουργήσει ένα κατευθυνόμενο όχλο. Η προπαγάνδα χρειάζεται πρωτίστως ένα ιδεολογικό υπόβαθρο. Και πρώτη της δουλειά είναι να ξεχωρίσει «εμείς και οι άλλοι».
Μια τέτοια κατάσταση βιώνουμε και στην χώρα μας τον τελευταίο καιρό. Με πρόσχημα τις οικονομικές δυσκολίες, γίνεται έντονη προσπάθεια να χωριστούμε σε στρατόπεδα. Οι δημόσιοι κόντρα με τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, οι μόνιμοι με του έκτακτους (συμβασιούχους), οι εργαζόμενοι με του συνταξιούχους, οι αγρότες κόντρα με τους φορτηγατζήδες και πάει λέγοντας. Πρέπει ο ρωμιός να τρώγεται για να μην σηκώσει κεφάλι. Και πέφτει στην παγίδα πάντα.
Σε αυτό το πλαίσιο θα τοποθετήσουμε και τις ρατσιστικές εκδηλώσεις που πυκνώνουν τον τελευταίο καιρό επικίνδυνα. Η μεγαλοσύνη του Έλληνα δείχνει να χάνεται, είναι όμως έτσι;
Αντιδράσεις πολλές για την δημιουργία τεμένους, (τζαμί) για τους μουσουλμάνους. Δεν έχουν άραγε το δικαίωμα να προσεύχονται στον Θεό, όπως τον αντιλαμβάνονται κάποιοι συνάνθρωποι μας;
Με την Γαλλική επανάσταση, επεκράτησε το άθρησκο κράτος. Στην ουσία επεκράτησε η ανεξιθρησκία, και ο κάθε ένας λάτρεψε τον Θεό του όπως νόμιζε. Αποδυναμώθηκε η εξουσία του κλήρου, όχι η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Αυτή δεν αποδυναμώνεται με τίποτα.
Βγήκαν θεωρίες διάφορες και γεννηθήκαν καινούργιες ιδεολογίες, και ξαναμαντρωθήκαν οι λαοί, και φανατιστήκαν. Περάσανε τα χρόνια, και μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, στέρεψαν οι ιδέες, και ξαναθυμηθήκαμε την πίστη στον Θεό. Και κάναμε τουλάχιστον στην Ρωσία την Χριστιανοσύνη κόμμα πολιτικό. Σε άλλη ευκαιρία θα το αναλύσω περισσότερο.
Στην μέση Ανατολή επικρατεί εδώ και αιώνες ο Μωαμεθανισμός, και στη Άπω Ανατολή οι λεγόμενες ανατολικές δοξασίες.
Όλοι προσπαθούν, να κάνουν ιεραποστολή. Μεταλαμπάδευση και συνέχιση της πίστεως των πατέρων τους στις επερχόμενες γενεές. Γιατί μας κακοφαίνεται;
Πόσες Ελληνικές ιεραποστολές υπάρχουν στην Αφρική και στην Ασία; Που προδόθηκε και παραδόθηκε ο Οτσαλάν; Τα πατριαρχία μας είναι σε Μουσουλμανική επικράτεια. Οικουμενικό, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας.
Η πίστη του ανθρώπου στον Θεό, όπως και αν εκδηλώνεται, είναι πέρα από τα όρια του κράτους. Είναι ανάγκη πανανθρώπινη, και δεν επιτρέπεται κανένας εξαναγκασμός. Η πίστη στον Θεό γεννά ελπίδα.
Είναι άραγε σωστή η άποψη ότι οι πόλεμοι που γίνονται σήμερα είναι θρησκευτικοί; Το απεύχομαι, κι όμως το σκέφτομαι. Η ιστορία επαναλαμβάνεται πολλές φορές, μέχρι την συντέλεια του κόσμου τούτου.

Έχουμε τώρα το φαινόμενο των χιλιάδων λαθρομεταναστών, (ρατσιστικός όρος), οικονομικών προσφύγων, είναι επιεικέστερος, να αναζητούν καλλίτερους όρους ζωής, να ξενιτεύονται, και να φτάνουν μέχρι την Ευρώπη και την Ελλάδα. Βρίσκουν τόπο γιατί εμείς τον αφήνουμε. Γιατί μας κακοφαίνεται; Ένα δύο αιώνες νωρίτερα δεν πηγαίνανε οι ευρωπαίοι και δημιουργούσαν αποικίες; Δεν τους κάλυπτε η παραγωγή και ζητούσαν περισσότερα. Αυτά κάνουν τώρα οι εισερχόμενοι στην Ευρώπη. Με σύγχρονους τρόπους.
Καμαρώνουμε πως υπάρχουν παντού στον κόσμο Ελληνικές Εκκλησίες, και σχολεία. Τότε που ανθούσαν οι παροικίες του εξωτερικού κάθε οικογένεια είχε πέντε και έξη παιδιά, πολλές φορές και παραπάνω. Αυτό το φαινόμενο παρατηρούμε εδώ στους οικονομικούς μετανάστες, κάνουν παιδιά για να εξασφαλίσουν την συνέχεια.
Να φύγουν να πάνε στις πατρίδες τους. Ένας λόγος είναι, τις δουλειές που κάνουν ποιος θα τις κάνει; Δεν υπάρχουν χέρια. Μα υπάρχουν ταραχοποιοί ανάμεσα τους, στις φυλακές οι παράνομοι είναι όλοι αλλοδαποί; Πόσοι είναι οι ντόπιοι;
Φανατιζόμαστε, αυτό είναι όλο. Και πρέπει κάποιος να φταίει, αυτός είναι ο πιο αδύνατος.
Κλείνοντας αναλογίζομαι πολλές φορές, η Ελλάδα έχει ακριβώς το ίδιο πρόβλημα με το Ισραήλ. Δεν είναι πατρίδα με σύνορα, είναι ιδέα και πίστη.







Pablo Neruda Αργοπεθαινει...

 Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή."
Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

Ο έλεγχος του νου

Έχουμε ασχοληθεί και άλλοτε με αυτό το μεγάλο πρόβλημα, που άπτεται της ελευθερίας του ανθρώπου.
Η χρήση του ηλεκτρονικού υπολογιστή, είναι ένα μέσο επίτευξης αυτού του στόχου. Σε μια έρευνα που έγινε πριν από μερικά χρόνια, είχε διαπιστωθεί, πως μόνο το 10% των χρηστών του Η.Υ. χρησιμοποιεί πάνω από το 50% των δυνατοτήτων του.
Κάποιοι το χρησιμοποιούν για τα εμπορικά ή επαγγελματικά τους ενδιαφέροντα, και εκεί σταματούν, άλλοι πάλι το θεώρησαν σαν την μετεξέλιξη της γραφομηχανή, και άλλοι πάλι ως παιχνιδομηχανή.
Στα τελευταία χρόνια μόλις, άρχισε να χρησιμοποιείται για δικτύωση και γνωριμία μεταξύ των χρηστών του διαδιχτύου. Αυτό το φαινομενικά χρήσιμο είδος επικοινωνίας, όταν οι χρήστες του καταχρώνται της ανωνυμίας που προσφέρει πράττουν ένα σωρό αξιόποινες πράξεις.
Το Facebook, είναι το πλέον διαδεδομένο πρόγραμμα δικτύωσης, εύκολο στην χρήση του και δωρεάν. Που είναι το μεμπτό; Αυτό θα προσπαθήσω να αναλύσω σήμερα.
Όσοι έχουμε μια κάποια ηλικία, και ζήσαμε την Χούντα και την μεταπολίτευση, θυμόμαστε το άγριο φακέλωμα, αλλά και την καύση στην χαλυβουργική κάμινο των φακέλων. Κάποιοι ισχυριστήκαν τότε, πως κάηκαν οι φάκελοι διότι πιάνανε πολύ τόπο, είχαν είδη ψηφιοποιηθεί.
Και αν ακόμη δεν είχε γίνει τότε η ψηφιοποίηση, γίνεται τώρα εθελούσια. Μόνοι μας αυτόφακελωνόμαστε, δίνουμε στοιχεία φωτογραφίες και ένα σωρό άλλα προσωπικά δεδομένα, και το θεωρούμε έκφραση ελευθερίας. Χωρίς κόπο οι ενδιαφερόμενοι κυβερνόντες (όχι οι πολιτικοί, αυτοί είναι τα εκτελεστικά όργανα) ελέγχουν λαούς και καταστάσεις.
Ομαδοποιούμαστε μονάχοι, απαλλάσσοντας τους από τον κόπο να το κάνουν αυτοί. Τους παραδινόμαστε επειδή είναι δωρεάν.
Έλεγε ο Ξυλούρης σ’ ένα τραγούδι, «μπήκαν στην πόλη οι εχθροί, και εμείς γελούσαμε, σαν κάθε μέρα».
Αφήσαμε πολύ χώρο από τον προσωπικό μας, στους ιθύνοντες του Facebook το λέμε και φατσοβιβλίο στα Ελληνικά και ικανοποιούμεθα! Αυτοί τι μας δίνουν; Σοβαρό ερώτημα, εύκολη η απάντηση και τρομακτική.
Μας δίνουν εικονική πραγματικότητα. Παιχνίδια επικίνδυνα για τον έλεγχο της προσωπικότητας του ανθρώπου. Είναι τραγικό να βλέπεις νέους και ηλικιωμένους, να φτιάχνουν ενυδρεία χωρίς ψάρια, και φάρμες χωρίς χώμα, να κυνηγούν διαρρήκτες και να στέλνουν φιλιά και λουλούδια ηλεκτρονικά. Από κάποια στιγμή και ύστερα γίνεται εθισμός και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις την αλήθεια από την εικονική πραγματικότητα που σου προσφέρει ένα παιχνίδι.
Με την ίδια ευκολία που στέλνει κανείς λουλούδια ή ποτά στους εορτάζοντας, παίρνει και αυτός μηνύματα στο υποσυνείδητο του χωρίς να το καταλαβαίνει. Και εκεί οργιάζει η προπαγάνδα. Θέλει προσπάθεια για καταλάβεις, ότι φτιάχνοντας μια φάρμα, πείθεσαι ότι είσαι καταδικασμένος να μένεις σε αυτό το μορφωτικό επίπεδο, του κτηνοτρόφου ή του αγρότη.
Αναλογικά αυτό επεκτείνεται σε όλα τα παιχνίδια.
Στην πρώτη σελίδα, υπάρχει τι κουτάκι τι σκέφτεσαι, και ολιγόλογα γράφουμε κάτι, συνήθως κοινότυπο, και από κάτω έχουμε τις επιλογές αν αρέσει ή όχι. Κάντε μια μέτρηση σε πόσες φορές ή σε πόσες καταστάσεις, σημειώνουμε με την προεπιλογή, και δεν κάνουμε τον κόπο να γράψουμε δυο αράδες. Γιατί μάθαμε να σκέπτονται άλλοι για μας, γιατί αφήσαμε το μολύβι στην άκρη. Ακόμα χειρότερα διότι δεν γνωρίζουμε πόσο κάνει 2+2 και χρειαζόμαστε το κομπιουτεράκι για να το βρούμε.
Μου έλεγε μια φορά ένας ελληνολάτρης, «όποιος δεν ξέρει μαθηματικά και σκάκι, θέλει κρέμασμα».
Μα είναι τόσο κακό αυτό το Facebook; Όχι από τον χρήστη εξαρτάτε.
Παρέχει μια καρτέλα που γράφει σημειώσεις, πόσοι την χρησιμοποιούν, άλλη καρτέλα γράφει συζητήσεις, πόσοι συζητούν. Από την χρήση και από αυτά που παρακολουθώ, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα, πως όποιος θέλει και έχει να εκφράσει άποψη ή γνώμη, διαλέγει τα κάθε είδους Blog, και είναι πολλά, αφήνοντας το facebook σε εκείνους που δεν θέλουν να κουράσουν το μυαλό τους, και καταλήγουν όπως όλα τα εργαλεία που δεν χρησιμοποιούνται να σκουριάσουν.

ο Πατέρας μου


Ο πατέρας μου στην άκρη αριστερά μάγειρας

Έφυγε από αυτήν την ζωή για την άλλη το 1961, δηλαδή πάνω από 50 χρόνια τουλάχιστον είναι η φωτογράφιση αυτή.

Τρίτη 27 Απριλίου 2010

Οι συναθροίσεις

Αλλιώς συνάξεις ή συγκεντρώσεις, είναι ένα στοιχείο απαραίτητο στην ζωή του ανθρώπου. Σε αυτές και ανάλογα με τα κοινά ενδιαφέροντα, δίνεται η ευκαιρία να αρθρώσουμε λόγο, να ξεχωρίσουν οι ομιλητικοί από τους υπόλοιπους.
Τέτοιες συναθροίσεις είναι πολλές στην ζωή μας. Σήμερα με την εμπειρία που είχα περιμένοντας στο προθάλαμο της Ιατρού, σκέφτηκα να μεταφέρω και εδώ κάποιες σκέψεις. Αυτά που ακολουθούν πρέπει να έχουν αναλυθεί κατά κόρον, και θα ξαναγραφούν από τις επόμενες γενιές, διότι πρόκειται για κάποιο τετριμμένο θέμα.
Η πρώτη συνάθροιση που μετέχει ο άνθρωπος, χωρίς ίσως και να το γνωρίζει, είναι στο μαιευτήριο, όταν πρόκειται να έρθει σε αυτόν τον μάταιο κόσμο. Φασαρία φωνές και όλοι μιλούν γι’ αυτόν, και αυτός δεν ακούει. Το ίδιο και η τελευταία, στο κοιμητήριο που τον θάβουν, όλοι μιλούν γι’ αυτόν αλλά αυτός δεν ακούει. Και στις δύο περιπτώσεις είναι το τιμώμενο πρόσωπο.
Αντιστρόφως ανάλογες είναι και οι άλλες συναθροίσεις της ζωής, λίγο αργότερα από την γέννα, το πάνε με το καροτσάκι, και όλοι ασχολούνται μαζί του, μιλώντας του και γελώντας, ενώ λίγο πριν φύγει απ’ την ζωή, πάλι με καροτσάκι το περιφέρουν, και ασχολούνται μαζί του, μιλώντας και παρηγορώντας τον.
Αν απαριθμήσουμε με την σειρά, για την παιδική χαρά, ο αντίποδας είναι ο προθάλαμος του ιατρείου. Εκεί τα παιδιά φωνασκώντας, το καθένα παίζει το παιχνίδι του, εδώ οι ασθενείς, ομιλώντας ο καθένας, αναλύει το ιστορικό του.
Συνάθροιση με ενδιαφέροντα γυναικεία στο κομμωτήριο, αντίστοιχη συνεύρεση ανδρική στο γήπεδο.
Πολλών ειδών και διαφορετικών ενδιαφερόντων οι συναθροίσεις, καλύπτονται με πολλά προσχήματα. Πάντοτε όμως με κοινά ενδιαφέροντα. Άλλοτε οικογενειακά, άλλοτε πολιτικά, ή ποδοσφαιρικά, ή πολιτισμικά, ή, ποιος ξέρει να απαριθμήσει τους λόγους. . . . .
Η αλήθεια είναι, ότι ο άνθρωπος προσπαθεί να ξεπεράσει την ανασφάλεια του, έχοντας κάποιον άλλον άνθρωπο δίπλα του, και εφευρίσκει λόγους και αφορμές. Ακόμα και στο παράδεισο ο Θεός το λυπήθηκε και του έδωσε σύντροφο, και μαζί με τον όφι, πραγματοποίησαν την πρώτη συνάθροιση με τα γνωστά αποτελέσματα.

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Από αυτά που ανακάλυψα αργά

Καταδύσεις

Πριν από κάμποσο καιρό είχα γράψει για μια βουτιά στο παρελθόν, που υποσχέθηκα στον εαυτό μου να την ξανακάνω. Αψήφησα την πρώτη φορά τις απαγορεύσεις της γιατρού, ενώ την δεύτερη δεν το ανέφερα καθόλου και γλύτωσα την όποια κατσάδα μου αναλογούσε.
Ανέβηκα λοιπόν στον βατήρα για την πρώτη κατάδυση στην πισίνα του χρόνου, και βούτηξα στα 40 χρόνια. Είχα εγκαίρως ειδοποιήσει, από το facebook, όποιος θέλει να απογοητευτεί ας με συναντήσει. Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν απογοήτευσα πολλούς, αντίθετα απογοητεύτηκα, κάνοντας την σύγκριση, και βλέποντας τις κυρίες της παρέας, να μένουν αλώβητες από τον χρόνο, και εγώ να είμαι για τα κλάματα.
Χάρηκα πραγματικά την συντροφιά παλαιών φίλων και συμμαθητών. Θεώρησα αυτήν την συνάντηση σαν προοίμιο της μεγάλης που ελπίζω να γίνει στο τέλος του χρόνου. Ίσως θα πρέπει να αρχίσουμε από τώρα να οριστικοποιούμε για τον μήνα Νοέμβριο.
Στην δεύτερη κατάδυση, έπεσα λίγο έως πολύ στα αβαθή. Επισκέφτηκα στην Κρήτη, την ιστορική Ιερά Μονή του Επανανωσήφη, με την ευκαιρία της πανηγύρεως της. Από τις μεγαλύτερες όχι μόνο της Κρήτης αλλά και της Ελλάδος γενικά, αριθμεί πάνω από σαράντα μοναχούς.
Το πλήθος του κόσμου ξεπερνά τις πέντε χιλιάδες προσκυνητές. Πενήντα ιερείς και παραπάνω είναι οι συμμετέχοντες, και άγημα στρατού αποδίδει τιμές. Τα παλαιότερα χρόνια διανυχτέρευαν στο ύπαιθρο, ενώ σήμερα με τα αυτοκίνητα αυτό καταργήθηκε. Όπως επίσης καταργήθηκε, και το φαγητό που προσέφερε η Μονή στους επισκέπτες αυτής της ημέρας.
Ένα βόδι στιφάδο, και σαράντα αρνιά, δυο βαρέλια κρασί, είναι ενδεικτικά για το τι ακολουθούσε την περιφορά της εικόνας του Αγίου Γεωργίου που συνόδευαν καβαλάρηδες.
Και λόγο της καταργήσεως του τραπεζώματος, επισκέφτηκα το κοντινό χωριό Δαμάνια, το οποίο διακόνησα ως εφημέριος παραπάνω από επτά χρόνια. Και εκεί στήθηκε η τάβλα.
Ούτε η ποικιλία των εδεσμάτων, ούτε και η νοστιμιά των παραταθέντων, ούτε η παλαιότητα και ποσότητα του κρασιού που καταναλώθηκε, δημιούργησαν το κέφι. Αλλά η αγάπη και η νοσταλγία των συνδαιτυμόνων. Έχουν ένα μοναδικό τρόπο οι Μικρασιάτες να γλεντούν. Μπορεί τα βιολιά να εξέλειπαν από αυτήν την γενιά των Δαμανιανών, η νοσταλγία του τόπου και ο νταλκάς, δεν λείπουν. Το τραγούδι το ανατολίτικο σμίγει με το κρητικό και το ρεμπέτικο και γίνεται ένας αχταρμάς, που δεν σε αφήνει να φύγεις.
Κατέβαλα πράγματι πολύ προσπάθεια να σηκωθώ από το τραπέζι, και μου το επέτρεψαν μόνο για τον λόγο, ότι πήγαινα σε άλλο να συνεχίσω, εκεί ήταν καθαρά κρητικό.
Όπως ο φονιάς ξαναγυρνά στον τόπο του εγκλήματος, γύρισα και εγώ στην αυλή του Πυθαγόρα, και ξαναβρήκα τον καθρέφτη μου να μου υπενθυμίζει, πείρες τα χάπια, τα πρωινά τα μεσημεριανά τα βραδινά, έκανες τις εισπνοές σου, μέτρησες την πίεση το ζάχαρο και όλα εκείνα που κάνουν την ζωή να είναι . . . . . . .

Σάββατο 17 Απριλίου 2010

Δεν είναι δικό μου

Η σημερινή ανάρτηση δεν είναι δική μου, είναι μιας ακόμα καλής φίλης, που δεν έχει την δυνατότητα να αναρτά. Είναι ακόμα αρχάρια στην χρήση του διαδικτύου. Εύχομαι να πάρει γρήγορα τον αέρα, ώστε και επώνυμα να αναρτά, και εδώ, αλλά ενδεχομένως και στο δικό της Blog, θέματα όπως το παρακάτω.

Σε μήνυμα από Facebook γράφει:

<<<θυμήθηκα και εγώ μια ιστορία...μια φορά κατέβηκε ο Θεός στην γη με έναν Άγγελο για να δει τους ανθρώπους.
Η πρώτη τους στάση ήταν σ’ ένα σπίτι ενός πολύ πλουσίου, ο οποίος που τους είδε έτσι ταλαιπωρημένους και κακοντυμένους και αντί να τους περιποιηθεί, τους περιφρόνησε, τους επιτρέπει να μείνουν ένα βράδυ στο στάβλο με τα ζώα χωρίς να τους προσφέρει ούτε φαγητό.
Ξυπνά ο Άγγελος το βράδυ και βλέπει τον Θεό να διορθώνει μια τρύπα μεγάλη που υπήρχε εκεί στον τοίχο. Δεν είπε τίποτα, ο Άγγελος. Την άλλη μέρα συνεχίζουν το ταξίδι τους, και φτάνουν σ’ ένα φτωχοκάλυβο που ζούσαν εκεί ένας φτωχός με την γυναίκα του, όλο το βιός τους ήταν μια αγελάδα.
Μόλις τους είδαν χάρηκαν πάρα πολύ τους έδωσαν φαΐ, τους περιποιήθηκαν και τους έδωσαν την μοναδική κάμαρα τους για να κοιμηθούν. Την άλλη μέρα το πρωί άκουσε ο Άγγελος φωνές και κλάματα, ειχε πεθάνει η αγελάδα του φτωχού. Έξαλλος ο Άγγελος τα έβαλε με τον Θεό «πως το έκανες αυτό;» στον πλούσιο που μας κακομεταχειρίστηκε, του έφτιαξες την τρύπα και τον στάβλο και τον φτωχό που μας καλοδέχτηκε και μας περιποιήθηκε του παίρνεις την αγελάδα; Τότε ο Θεός είπε «Μην βιάζεσαι, τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, στον πλούσιο, στην τρύπα του στάβλου είχε κρύψει όλη την περιουσία του, ο πλούσιος κλείνοντας την τρύπα δεν θα την βρει ποτέ, με αυτό τον τρόπο τα χάνει όλα, όσο για τον φτωχό, ήρθε χτες ο Άγγελος του θανάτου να πάρει την γυναίκα του, και μετά που του μίλησα πήρε την αγελάδα κατόπιν συμφωνίας». >>>

για το καλό μου

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Μαργαριτάρια

Δεν θυμάμαι που τα βρήκα, αλλά ας τα μοιραστούμε να πλουτίσουμε τις γνώσεις μας.

Η δονοβλεψία είναι ασθένεια όπου δονεί το αίσθημα της οράσεως.

Ετεροφαλή είναι τα αδέρφια που προέρχονται από τον ίδιο πατέρα. Από την ίδια μάνα λέγονται ετεροθηλή.

Τρισκατάρατον είναι... το πλοίον το έχον κατάρτια και στα τρία ιστία.

Ο αλιγάτορας είναι συνδυασμένο ζώον: μισός άλιγας, μισός γάτορας.

Το μητρικόν γάλα είναι προτιμώτερον του αγελαδινού, λόγω καλυτέρας εμφανίσεως στήθους γυναίκας.

Στην αρχαιότητα ήταν όλα ηθικά και γνήσια, ακόμα και οι πόρνες λεγόντουσαν ιέρειες.

Ψευδώνυμο είναι αυτό που χρησιμοποιείται από τους ποιητές, όταν ντρέπονται για την ποίησή τους.

Η παρτιτούζα είναι οι νότες που έχουν μπροστά τους οι μουσικοί της
συμφωνικής ορχήστρας. Ο μαέστρος δεν θέλει παρτιτούζα. Αυτός και μόνον
αυτός, κρατάει τη βακέτα και την κουνάει τεντωμένη δώθε-κείθε, έχοντας
κάτι το κοινόν στα οπίσθιά του. Το κοινόν δεν παίρνει μέρος σ' όλα αυτά,
μόνον βλέπει και ακούει έντονα καταγοητευμένον από την διέγερσιν.

Αν ο Καραϊσκάκης ζούσε σήμερα θα έτριζαν τα κόκκαλά του.

Παρ' όλο που ο γέρος ήταν τυφλός, άκουσε τα πάντα!

Σε περίπτωση λιποθυμίας, ξεκουμπώνουμε το πουκάμισο και τρίβουμε με οινόπνευμα. Αν είναι κορίτσι, ζητάμε συγνώμη και συνεχίζουμε ασταμάτητοι το τρίψιμο ανενόχλητοι, αλλά κάπως πιο απαλά, με ρυθμικό τρίψιμο επαφής, ώστε να το ευχαριστιέται και η ίδια.

Πειστήρια έχομε πολλών ειδών. Δυο απ' αυτά, τα γνωστότερα, είναι τα
αστυνομικά και τα άχραντα.

Το εθνικό σήμα της Ολλανδίας είναι το άνθος της τουλούμπας.

Και ο νοών νοήμων.

Εκ τη πρέφας του αναγεννάται, ως άλλος φοίνιξ.

Το εμφιαλωμένο νερό προκαλεί εμφιάλτες.

Ίδιος κι απαράδεκτος!

Της έταξε λαχνούς με πετραχείλια.

Το άλλο παιδί ήταν άσχημο, κακότροπο και οξύμωρο.

Ο Διονύσιος ο Σολομών έγραψε τον Ύμνον εις μίαν και μόνον στιγμήν εθνικής εξάρσεως και υπερηφανείας. Όχι για άλλους λόγους.

Ο Ρόμελ και ο Ρωμύλος βύζαξαν μια λύκαινα και έχτισαν τη Ρώμη.

Ο Κωνσταντίνος Καντάφης ήταν Έλληνας ποιητής που κατοικούσε στη Λιβύη της Αλεξανδρείας.

Η κατανόηση

Η σύγχρονη ζωή έκανε τον άνθρωπο πολυάσχολο, και πολυπράγμονα. Δεν αρκείται πλέον στα απαραίτητα, αλλά αναζητά και ψάχνει το κάτι που λείπει. Για το κάθε έναν από μας, αυτό το κάτι είναι διαφορετικό, και σε καμία περίπτωση δεν μπαίνει σε καλούπι.
Περισσότερη γνώση και περισσότερα αγαθά, έχουν σαν επακόλουθο και περισσότερο άγχος για την απόκτηση τους. Αυτό το τελευταίο απόκτημα, είναι που κάνει περισσότερο δύσκολη την ζωή μας. Το άγχος είναι η αρρώστια της εποχής μας, κι’ ας λένε για το έιτζ, για τον καρκίνο και άλλες.
Το άγχος και η σύγκριση με τον διπλανό μας, η αναζήτηση της δικαίωσης, η ικανοποίηση του εγωισμού μας, μας οδηγούν στην μάστιγα της μοναξιάς. Και το παράπονο που βγαίνει αυθόρμητα μέσα από τα χείλι μας, «δεν με καταλαβαίνει κανείς».
Διάβαζα σε κάποιου σοφού τα αποφθέγματα πως «Όταν μιλάς σε έναν τρελό, να είσαι σίγουρος πως κι εκείνος κάνει το ίδιο...».
Συνήθως δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τον άλλον περισσότερο από τον εαυτό μας. Το ζητούμενο είναι η κατανόηση. Για κάθε πρόβλημα υπάρχει η λύση, αρκεί να κατανοήσουμε τις αιτίες που το δημιουργούν. Μας αφήνει όμως ο εγωισμός μας, να κατανοήσουμε; Ή ακόμα μας αφήνει να παραδεχτούμε ότι, μπορεί να έχω άδικο; Ή ότι, μπορώ να ζητώ και επιδιώκω περισσότερα από όσο αξίζω και δικαιούμαι; Ερωτήματα που ο καθένας πρέπει να θέσει στον εαυτό του πρωτίστως.
Οι Ιάπωνες έχουν μια πολύ δυναμική οικονομία, μη εφευρίσκοντας, αλλά βελτιώνοντας εφευρέσεις άλλων. Για να το πετύχουν πρώτα κατανοούν το μηχανισμό σκέψεως, και μετά τον επεκτείνουν.
Σε όποιον γιατρό και να βρεθείς, από τις πρώτες οδηγίες είναι η αποφυγή του άγχους. «Μην στεναχωριέσαι και μην αγχώνεσαι». Είναι δυνατόν όμως; Αφού, είναι δεδομένο ότι, η λογική έπεται συναισθήματος. Άρα ο γιατρός δεν κατανοεί το πρόβλημα μου.
Κατανόηση είναι εκείνη η γενναία πράξη, που επιβάλει περισσότερο να ακούς και λιγότερο να μιλάς. Άλλωστε ο Θεός μας έδωσε δύο αυτιά, δύο μάτια και μία γλώσσα.

Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

Είναι δύσκολο

«Είναι δύσκολο αυτό το πέρασμα της ζωής.
Είναι τρομερά κουραστικό να ζεις στην αβεβαιότητα και στη δυσκολία. Αρρωσταίνουμε θέλοντας να πεθάνουμε μ’ αυτά που μας περιτριγυρίζουν.
Επαναστατημένοι, δυστυχισμένοι σ’ ένα σώμα που δεν το νοιώθουμε δικό μας, δυστυχισμένοι ακόμα γιατί δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει και γιατί είμαστε μόνοι, γιατί μας φοβίζετε λιγάκι.
Την εξωτερική μας εμφάνιση την θέλουμε απρόσιτη, αδιαπέραστη. Γινόμαστε λοιπόν σκληροί, χυδαίοι, και κακοί. Είναι αλήθεια, είμαστε κακοί, πεισματώνουμε και δεν θέλουμε να σας καταλάβουμε, να σας μιλήσουμε, να σας ακούσουμε. Αυτό όμως γίνεται γιατί έχετε την τάση πολλοί να σβίνετε την ελπίδα από την ζωή σας, ίσως να παρακάνετε επίδειξη των πλεονεκτημάτων σας.
Ενήλικοι, να ξέρετε ότι οκτώ στους δέκα εφήβους κλαίνε στα μαξιλάρια τους κάθε νύχτα και οι μέρες τους είναι ένα σκέτο «πρέπει». Οι άλλοι δεν έχουν πιά δάκρυα γιατί τα συγκρατούν. . . .
Γιατί τα βάζουμε ο ένας με τον άλλον;»
Σελίν, 16 χρόνων.

Δεν μπορεί κανείς να έχει εμπιστοσύνη σ’ ένα νέο που συνεχώς λογικεύεται, η γνώμη μου είναι πως ένας τέτοιος νέος δεν αξίζει πολλά πράγματα.
Ντοστογέφσκυ.


Μια μεγάλη μερίδα ατόμων δεν περνούν ποτέ την ενηλικίωση. Από πολλές απόψεις, τόσο συμπεριφοράς τους, όσο και συναισθηματικής ζωής, παραμένουν αιώνιοι έφηβοι. Αυτή η κατάσταση δεν προϋποθέτει απαραίτητα ότι θα είναι δυστυχισμένοι, ωστόσο τις περισσότερες φορές θα κάνουν το περιβάλλον τους να υποφέρει.

Τρίτη 13 Απριλίου 2010

Πατημασιές

Μια νύκτα κάποιος άνθρωπος είδε ένα όνειρο. Ονειρεύτηκε πως περπατούσε στην ακρογιαλιά με Τον Θεό. Στον ουρανό άστραψαν σκηνές από τη ζωή του.
Σε κάθε σκηνή έβλεπε δύο ζευγάρια πατημασιές πάνω στην άμμο. Το ένα ανήκε σ΄ αυτόν και το άλλο στον Θεό. Όταν και η τελευταία σκηνή της ζωής του έλαμψε μπροστά του, κοίταξε πίσω στις πατημασιές στην άμμο.
Παρατήρησε πως πολλές φορές στο δρόμο της ζωής του, υπήρχε μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές. Ακόμη πως αυτό συνέβαινε στις πιο δύσκολες και θλιμμένες του στιγμές.
Αυτό πραγματικά τον πείραξε και ρώτησε τον Θεό: Θεέ μου, όταν αποφάσισα να σε ακολουθήσω, είπες πως θα βαδίζουμε μαζί αυτόν τον δρόμο, αλλά παρατήρησα πως στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου, υπάρχει μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές;
Δεν καταλαβαίνω!
Γιατί όταν σε χρειαζόμουν πολύ, εσύ με άφηνες;
Και ο Θεός απάντησε: «Πολυάκριβό μου παιδί, σε αγαπώ και δεν σε άφησα ποτέ! Στις στιγμές της δοκιμασίας και του πόνου, που βλέπεις ένα (μόνο) ζευγάρι πατημασιές, σε κρατούσα στην αγκαλιά μου».
ΙΜΣΙ

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Σάββατο 10 Απριλίου 2010

Τα εργαλεία και η χρήση τους. ο Σκύλος

Ο άνθρωπος από πολλά χρόνια κατασκεύασε διάφορα εργαλεία και προέκτεινε με αυτόν τον τρόπο τις δυνατότητες του, να δαμάσει τον περίγυρο του. Το κάθε εργαλείο έχει την δική του αρμοδιότητα.
Παρατηρούσα κάποιον προχθές, κοπανούσε με σφυρί, κρατώντας ένα κατσαβίδι και πελεκούσε ένα κομμάτι ξύλο. Το αποτέλεσμα φυσικά δεν ήταν το προσδοκώμενο, και χαμογέλασα.
-ξέρεις τι είναι το σκαρπέλο;
-όχι, ήταν η απάντηση του,
-τότε γιατί πελεκάς; Και η δουλειά σου δεν γίνεται και τα εργαλεία χαλάς.
-σημασία έχει να κάνω την δουλειά μου, με όποιο εργαλείο βρεθεί μπροστά μου, απάντησε με τρόπο που δεν σήκωνε περαιτέρω κουβέντα.
Απομακρύνθηκα διακριτικά και ο νους μου ταξίδεψε γι άλλη μια φορά προς τα περασμένα. Είχα γνωρίσει κάποιον Μοναχό, σε ένα από ταξίδια στο Άγιο Όρος, που χρησιμοποιούσε ένα σκεπάρνι, το έλεγε το εργαλείο. Υπέθεσα πως δεν είχε δυνατότητα οικονομική να προμηθευτεί κι άλλα εργαλεία, και προσφέρθηκα να τον εξοπλίσω, αλλά αντέδρασε λέγοντας πως αυτό είναι πολύεργαλείο, διότι και καρφώνει πρόκες και ξεκαρφώνει, κόβει σύρματα, πελεκά και σκαλίζει τα λουλούδια στις γλάστρες.
Το θεώρησα αφέλεια τότε και από σεβασμό δεν επέμενα, όμως εκείνος μου διευκρίνισε, πως αν είχε περισσότερα εργαλεία θα έπρεπε να ξέρει και την χρήση τους και αυτός δεν είχε διάθεση για μάθηση.
Ζούμε σήμερα στην εποχή της εξειδίκευσης, από τα πιο απλά στα πλέον σύνθετα επαγγέλματα, χρειάζεται ειδίκευση. Ακόμη και στην χρήση των εργαλείων της καθημερινότητας. Έχουμε πλέον άλλο πιάτο, για την σούπα και άλλο για το γλυκό. Δηλαδή το γλυκό δεν χωρά στο βαθύ πιάτο; Ακόμα και στον στρατό δεν υπάρχουν καραβάνες, υπάρχουν δίσκοι με χωρίσματα. Αν και ακούω πως τώρα τελευταία, πάνε το φαγητό delivery, διανομείς δηλαδή ετοίμου και συσκευασμένου.
Στον στρατό μαθαίνει κανείς τρόπους επιβίωσης, σε δύσκολες συνθήκες, τότε πράγματι χρειάζεται να επιστρατεύσεις την εφευρετικότητα σου, για να ανταπεξέλθεις. Εκεί δεν χωρά εξειδίκευση, αν και εκεί ακόμα, έχουμε ειδικότητες.
Θυμάμαι τον Γέροντα μου, να λέει με καμάρι, όποτε ανιστορούσε τα νιάτα του, πως υπηρέτησε στο ιππικό, και πως έκανε και παρέλαση με το άλογο μπροστά στον Βασιλιά. Όλα αυτά προπολεμικά. Στον πόλεμο αλλά και μετά υπήρχε η ειδικότητα του μουλαρά. Ήταν εκείνοι οι φαντάροι που φροντίζανε τα μουλάρια και τα χρησιμοποιούσαν σαν υποζύγια στις μεταφορές στα δύσβατα μονοπάτια. Σήμερα με τα αυτοκίνητα 4Χ4, και την διάνοιξη των δρόμων, δεν νομίζω να υπάρχουν μουλαράδες. Υπάρχει όμως μια νέα ειδικότητα οι σκυλάδες.
Οι σκυλάδες είναι επιφορτισμένοι με την εκπαίδευση των στρατιωτικών σκύλων. Ναι καλά διαβάζετε, στρατιωτικοί σκύλοι, εκτός από τους αστυνομικούς, έχουμε τώρα και τέτοιους. Το αγνοούσα μέχρι τώρα, αλλά η φυλάκιση του ράμπο και η αναζήτηση του αντικαταστάτη του, ήταν αιτία να μάθω καινούργια πράγματα.
Το γράφω εδώ διότι δεν το θεωρώ εθνικό μυστικό, ή στρατιωτικό απόρρητο. Ας υποθέσουμε πως σε ένα χώρο φύλαξης πυρομαχικών, απαιτούνται 8 σκοπιές, με τρίωρη βάρδια, και ένα περίπολο, σημαίνει 10 υπηρεσίες επί 6 άτομα, 60 άτομα, και τον επικεφαλή αξιωματικό, ένας λόχος.
Χρησιμοποιώντας σκυλιά, οι σκοπιές καταργούνται τελείως, και μένει μόνο το περίπολο, που είναι ένα άτομο πλέον με τον σκύλο του. Έξι υπηρεσίες την ημέρα με επικεφαλή αξιωματικό. Αυτό σημαίνει αποστρατικοποίηση.
Τα σκυλιά τώρα είναι καθαρόαιμα Ελληνικά ποιμενικά, που με την κατάλληλη εκπαίδευση, αναδεικνύουν ότι άγρια ένστικτα διαθέτουν, γνωρίζοντας να υπακούουν στο αφεντικό τους, και στους φίλους του, την ομάδα δηλαδή των εκπαιδευτών και ταυτόχρονα σκοπών. Η όσφρηση του σκύλου, είναι τόσο δυνατή, που πολύ πριν πλησιάσει κανείς, στα όρια του φυλασσομένου χώρου, γίνεται αντιληπτός. Ο σκύλος είναι δεμένος, αλλοίμονο όμως αν λυθεί, ή αν απελευθερωθεί από τον συνοδό του. Περιπολεί λοιπόν ένας επί τρίωρο, και η ασφάλεια των φυλασσομένων είναι δεδομένη.
Το κόστος συντηρήσεως αυτού του προγράμματος, είναι αισθητά μικρότερο από την συντήρηση του πολυάριθμου ανθρωπίνου δυναμικού, και έτσι γίνεται και οικονομία. Επί πλέον ποντάρουμε στον δεσμό που δημιουργείται μεταξύ των σκύλων και των εκπαιδευτών, οι οποίοι είναι μόνιμοι στρατιωτικοί.
Κάναμε δηλαδή το σκύλο στρατιωτικό εργαλείο και κάποιες μονάδες αποθήκες κυρίως, τις μετατρέψαμε σε σκυλάδικα.

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Οι γιορτές

Η κυρίως εορτή της Χριστιανοσύνης είναι το Πάσχα. Εκείνη δηλαδή, που με την Ανάσταση Του ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, νίκησε τον θάνατο.
Με το άνοιγμα του Τριωδίου, άρχισε ουσιαστικά η ετοιμασία μας, να υποδεχθούμε το Πάσχα. Η κορυφαία των εορτών, δεν κρατά μια ημέρα, ούτε μια εβδομάδα (διακαινήσιμος), μέχρι δηλαδή του Θωμά, αλλά κρατάει τόσες ημέρες ώσπου να κλείσει το πεντηκοστάριον (τριώδιο των ρόδων), ίσαμε δηλαδή των Αγίων Πάντων.
Σε κάθε περίπτωση, όσο είναι ο ανήφορος, τόσος είναι και ο κατήφορος. Έτσι και εδώ η Εκκλησία μας μερίμνησε ώστε, όσα θλιβερά και μελαγχολικά αισθήματα νιώσαμε κατά την διάρκεια προ του Πάσχα, άλλα τόσα να είναι τα χαρωπά, μετά το Πάσχα.
Σε αυτήν την περίοδο, καταργούμε τις καλημέρες, και χαιρετισμός μας είναι, το πλέον χαρμόσυνο μήνυμα που άκουσε ποτέ η ανθρωπότητα. Χριστός Ανέστη, και ο αντιχαιρετισμός η επιβεβαίωση, Αληθώς Ανέστη.

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

Γολιάθ.


Αυτός δεν είναι ο Ράμπο, αν το ονομάτιζα εγώ θα το έλεγα Γολιάθ.

Ο αποχωρισμός του Ραμπο-Της φυλακής τα σίδερα

Ο Τζών Ράμπο, είναι ένας κινηματογραφικός υπέρ ήρωα, φυσικά αμερικάνος, που κατατροπώνει τους αντιπάλους του. Τόσο σκληροτράχηλος, που ράβει τις πληγές του, με σύρμα.
Ο ράμπο με μικρό το αρχικό ρ, είναι ο σκύλος που ζήλεψε την δόξα φαίνετε του συνονόματου του, και θεώρησε τις κότες βιετναμέζικες, που θέλουν πνίξιμο.
Όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για το δικό μου σκύλο. Προσελήφθη κουτάβι περίπου 50 ημερών, και εξελίχθητε σε ένα φιλικότατο ζωντανό που υποδεχότανε όποιον ερχότανε με την ίδια χαρά. Μεγαλόσωμος και πάντα δεμένος. Τα πρωινά απολάμβανε την ελευθερία του, και ερχότανε μόνος καρτερικά να δεθεί και να φάει. Όταν κάποιοι λέγανε πως το έχω για ασφάλεια, γέλαγα, τόσο χαζό και καλόβολο σκυλί είναι.
Στην δέστρα του πλησιάζανε κατά καιρούς, αδέσποτα σκυλιά, τα οποία φιλοξενούσε και μοιράζονταν το φαγητό του. Είχε βλέπετε καλή ανατροφή και ήταν φιλόξενος. Τα αδέσποτα αυτά είναι αναλώσιμα, φροντίζουν γι’ αυτό οι οδηγοί κάποιων διερχομένων αυτοκινήτων.
Κάποιο από αυτά τα αδέσποτα, παρέσυρε τον ράμπο. Κυνηγόσκυλο, (πουλόσκυλο), του έμαθε τον δρόμο για το κοτέτσι του γείτονα. Έφηβος ο ράμπο, του άρεσε και του έγινε συνήθεια, και μετά την εκτέλεση της συντροφιάς του, αυτός συνέχισε. Προκειμένου να γλυτώσει το εκτελεστικό απόσπασμα, πήρα την απόφαση να τον βάλω φυλακή.
Είναι ένας χώρος που μαζεύονται όσα αδέσποτα είναι μπορετό, και οικονομούνται κατά δύναμη.
Του έδωσα παράταση για μετά το Πάσχα, ώστε να φύγει καλά χορτασμένος, και από φαγητό αλλά και από χάδια. Θα τα στερηθεί σίγουρα εκεί που πάει, γιατί εκεί δεν πάνε παιδιά. Το εντυπωσιακό είναι πως το καταλαβαίνει, και η θλίψη είναι έκδηλη στα μάτια του.
Είναι η δεύτερη φορά που θα αποχωριστώ σκύλο υποχρεωτικά, για το καλό του σκύλου. Η πρώτη ήταν ο Κανέλος, που μεγάλωσε και έγινε τόσο δυνατός, που δεν μπορούσα να τον ελέγξω, και αυτός υπερβολικά προστατευτικός δεν άφηνε άνθρωπο να με πλησιάσει. Τώρα, βρίσκεται στην γειτονιά, σε ένα αγρόκτημα, και καλοπερνά, και όποτε το βλέπω, ορμάει πάνω μου να εκδηλώσει την ευγνωμοσύνη του, όπως μόνο τα ζώα ξέρουν.
Ο ράμπο ο φουκαράς, πρέπει να πάει φυλακή, γιατί κλεφτοκοτά σκύλο κανείς δεν θέλει στην εξοχή. Βλέπετε το παράπτωμα του είναι μεγάλο, ξύπνησε η φύση του.

Της φυλακής τα σίδερα ειναι για τους λεβέντες


Ασυνήθιστος στο αυτοκίνητο, δυσκολεύτηκε να μπει καθότι εξοχικός σκύλος, και έβγαλε υγρά και στερεά απόβλητα από όπου μπορούσε.
Η περιγραφή της φυλακής, δεν είναι τόσο ευχάριστο θέμα, ούτε υπάρχουν λόγια για να ωραιοποιηθεί μια κατάσταση. Εκατό μέτρα μετά την χωματερή των σκουπιδιών, υπάρχει ένας περιφραγμένος χώρος, γεμάτος σκυλιά.
Μια πινακίδα πληροφορεί τους επισκέπτες πως ώρες εργασίας είναι 10 με 12. Τα σκυλιά πάντως δεν την εφαρμόζουν και γαυγίζουν όλες τις ώρες.
Μια άλλη πινακίδα ειδοποιεί, προσοχή σκύλος.
Εντύπωση μου έκανε πως ο υπεύθυνος αυτού του (συγκροτήματος) είναι αλλοδαπός. Όχι οικονομικός μετανάστης, ευρωπαίος, μάλλον Γερμανός απόγονος των ES ES. Για να έχει τόσους φυλακισμένους. Δεν μιλά ελληνικά.
Πέρα από το χιούμορ, πρέπει να είναι οικολόγος από πεποίθηση για να φροντίζει όλο αυτό το σκυλολόι. Για να διατηρηθεί καθαρός ο χώρος, προϋποθέτει αγάπη και πολύ κουράγιο για φροντίζεις τόσα ζωντανά.
Πίσω από την εξώπορτα, τρία μεγάλα σκυλιά ράτσας, όπως άλλωστε και τα περισσότερα εκεί μέσα, φυλάνε τα υπόλοιπα. Υπάρχουν χωριστά κλουβιά (κελιά) προσαρμογής, και μεγάλες αλάνες που συναγελάζονται.
Υπάρχει ακόμα πρόβλεψη, εάν κάποιος πάει ένα σκυλί, τις ώρες που είναι κλειστά, να το αφήσει σε κλουβί που βρίσκεται απέξω.
Σε ένα κελί της φυλακής αυτή, οδηγήθηκε και ο ράμπο, ελπίζω να περάσει καλά. Θα ήθελα να τον επισκέπτομαι, να του πηγαίνω τσιγάρα, αλλά η καλή του ανατροφή δεν του επιτρέπει να καπνίζει.

Δευτέρα 5 Απριλίου 2010

πόσο κουράγιο;

Χριστός Ανέστη και ευχές

Είναι απορίας άξιον, πόσο έχουμε γίνει τα τελευταία χρόνια, οι Έλληνες δημοσιοσχεσίτες. Ευχόμεθα σε κάθε περίσταση, χωρίς να καταλαβαίνουμε το νόημα αυτών που λέμε.
Ακούω λοιπόν κάτι παράξενα, που τουλάχιστον με συγχύζουν. Χαιρετώ, Χριστός Ανέστη, και εισπράττω για αντιφώνηση, ευχαριστώ επίσης. Εγγράφως λαμβάνω, σου εύχομαι Χριστός Ανέστη.
Δεν είναι ευχή «το Χριστός Ανέστη» είναι άγγελμα, είναι η αναμετάδοση ενός γεγονότος. Του μοναδικού γεγονότος. Ανέστη ο Χριστός και το διατυμπανίζουμε, λέμε μόνο αυτό από την χαρά μας, διότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη Χαρά, από αυτήν την νίκη κατά του θανάτου.
Το να ευχόμαστε στα γενέθλια, είναι μία ξενόφερτη συνήθεια, που καθιερώθηκε. Στον Χριστιανό εύχεσαι την ημέρα την Βαπτίσεως του. Λυπηρό είναι ότι πολλοί από τους χριστιανούς, δεν γνωρίζουν καν, πότε έχει συντελεσθεί αυτό το Μυστήριο.
Η αγάπη και ο σύνδεσμος μεταξύ των ανθρώπων, δεν διατηρούνται από τις ευχές. Διατηρούνται μόνον αν είναι άδολα και καθαρά αισθήματα.
Ανάλογα με τα ενδιαφέροντα του καθενός, και με τον χαρακτήρα που έχει διαπλάσει στην ζωή του είναι οι ευχές και οι προσδοκίες του κάθε ανθρώπου. Επειδή συνήθως εύχομαι, (ότι θέλεις ο Θεός να στο πέμψει), ακούω, θέλω δύναμη, θέλω χρήματα, οι περισσότεροι επιθυμούν Υγεία, και το τονίζουν, η Υγεία πάνω από όλα.
Ελάχιστοι, και αυτοί είναι μια συγκεκριμένη ομάδα, που μιλά για υπομονή και αγάπη. Κι όμως, αυτό είναι το ζητούμενο.
Αν έχεις την υγεία σου, και είσαι μονίμως τσακωμένος, πιο το όφελος; Αν έχεις την υγεία σου και είσαι άφραγκος, λες δόξα τω Θεώ;
Ο Απόστολος Παύλος, στον υπέροχο Ύμνο της Αγάπης, αποφαίνεται, νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. μείζων δε τούτων η αγάπη.
Αφορμή στο σημερινό σχόλιο είναι η μοναδική επιστολή ευχετήρια που πήρα, που μιλάει για την Αγάπη.
Η Αγάπη λοιπόν πάνω από όλα, διότι εάν την έχεις, όλα, μα όλα, μπορείς να τα παλέψεις, και να τα νικήσεις. η αρρώστια, η φτώχεια, η ορφάνια, είναι καταστάσεις δύσκολες, αλλά αντιμετωπίσιμες. Η έλλειψη της αγάπης, είναι αβάστακτο φορτίο.
«Εγώ δίνω αγάπη μα δεν παίρνω», παράπονο στα χείλι ορισμένων, είναι λάθος, διότι αυτό που πραγματικά δίνει αγάπη, δεν ζητά αντάλλαγμα, άλλωστε δεν υπάρχει προϊόν ανταλλάξιμο με αυτήν.
Τελειώνοντας το πρώτο σχόλιο με την Ανάσταση του Χριστού μας, εύχομαι η Αγάπη Του να σας πλημυρίσει.