Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Από τον Φίλο μου τον Κώστα Παστίδη.

Από τον Φίλο μου τον Κώστα Παστίδη.

Δημιουργική απασχόληση

Η φωτογραφία είναι μια εύκολη και δημιουργική απασχόληση, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια που επικράτησε η ψηφιακή έναντι της αναλογικής η φωτογράφοι πολλαπλασιάστηκαν υπέρμετρα.
Γράφω το σημερινό σχόλιο ως απάντηση σε κάποιους που αναρωτήθηκαν τι δουλειά έχει το Banner που στέλνει στο Panoramio.
Είμαι χρήστης ψηφιακής φωτογραφικής μηχανής πάνω από δεκαπέντε χρόνια, η πρώτη μου η Cannon, ζύγιζε σχεδόν ένα κιλό, και απαιτούσε ειδική βάση που χρειάζονταν για να μεταφερθούν οι φωτογραφίες στο υπολογιστή. Τα USB δεν υπήρχαν ακόμα, και έπρεπε να συνδεθεί στην παράλληλη, οπότε ήταν μια διαδικασία χρονοβόρα, για οποιονδήποτε επαγγελματία. Η χωρητικότητα δε μέχρι και δεκαέξι ΜΒ, που σήμερα φαίνεται αστείο.
Με αυτή την μηχανή όπως έκανα πολλές αποτυπώσεις και τράβηξα χιλιάδες φωτογραφίες και δημιουργηθήκαν αρχεία, που ούτε ξέρω που βρίσκονται πλέον, εκτός από ένα τόμο της εκθέσεως του Ηρακλείου το 2000 δεν έχω άλλο αρχειακό υλικό. Παρά ταύτα ευρίσκονται εδώ και εκεί στα δισκάκια μου κάποιες.
Αυτές οι φωτογραφίες ταξινομήθηκαν και αναρτήθηκαν στο Panoramio, μια ισπανική ευρεσιτεχνία, και από εκεί πέρασαν στο Google Earth, την τρισδιάστατη απεικόνιση της γης από δορυφόρο. Υπάρχουν αμαρτημένες και δημοσιευμένες παραπάνω από 800 φωτογραφίες δικές μου στον παγκόσμιο χάρτη, τοποθετημένες στην θέση που τραβηχτήκαν και ταξινομημένες κατά θέμα. Κυρίως αφορούν την Κρήτη, την Σάμο και την Σουηδία, στις άλλες χώρες που ταξίδευα, Τουρκία και Ιράν δεν χρησιμοποίησα καθόλου φωτογραφική μηχανή.
Κλικάροντας δίπλα στο εικονίδιο θα βρεθείτε στην δική μου σελίδα του Panoramio, να χαρείτε πολλές φωτογραφίες.

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

Τζόγος

Τα Χριστούγεννα πέρασαν, και η πρώτη εργάσιμη εβδομάδα μετά από Αυτά, είναι η κατεξοχήν εβδομάδα της κοπάνας. Παράλληλα όμως, είναι μέσα στην γιορτινή ατμόσφαιρα που ζούμε και η εβδομάδα του τζόγου.
Υπάρχουν ήθη και έθιμα στον τόπο μας που τα συνδυάζουμε με εθνικές και θρησκευτικές ιδιότητες, και ευχής έργο είναι να αντέξουν στο χρόνο διατηρώντας την παράδοση μας.
Είναι όμως και άλλα έθιμα και ήθη, που δεν μας τιμούν, και δεν έχουμε λόγους να τα συνεχίζουμε, είναι ξενόφερτα και ζημιογόνα.
Θα σταθώ μόνο σε τρία. Το πιο πρόσφατο είναι η χρήση βεγγαλικών. Δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι εκείνο το οποίο προκαλεί τόσο θαυμασμό, και υποβαλλόμαστε σε ένα τεράστιο έξοδο χωρίς λόγο. Δεν πληρώνουμε εμείς, πληρώνει ο Δήμαρχος, και που βρίσκει τα χρήματα για να τα μετατρέπει σε σπίθες; Το ποιο ανησυχητικό είναι ο βεγγαλικά ρίχνουμε τελευταία και στους γάμους. Λειτουργούν ειδικά γραφεία που αναλαμβάνουν την καύση και εκτόξευση των πυροτεχνημάτων, με ασφάλεια και δεν είναι φθηνά.
Το δεύτερο είναι το ποδαρικό. Η ανασφάλεια του σύγχρονου ανθρώπου είναι τέτοια, που εξαρτά την πορεία ενός ολόκληρου έτους από το πόσο γουρλής ή καντέμης είναι αυτός πού πρώτος θα διασχίσει την εξώπορτα του σπιτιού. Σε κάποια σπίτια πρωί πρωί μόλις ξυπνήσει η νοικοκυρά, που θέλει να θεωρεί τον εαυτό της θρησκευόμενο άτομο, με τις τσίμπλες στα μάτια και φορώντας ακόμα το νυχτικό, παίρνει παραμάσχαλα την εικόνα της Παναγίας, βγαίνει από την πόρτα και ξαναμπαίνει. Είναι ήσυχη τώρα γιατί, η Παναγία έκανε ποδαρικό για το νέο έτος. Σε άλλη περίπτωση έχουμε το νοικοκύρη, να ξενυχτά χαρτοπαίζοντας συνήθως, μέχρι το πρωί, για να μπει πρώτος στο σπίτι του, και να το έχει υπό έλεγχο όλο τον χρόνο. Αν έχει κερδίσει και στα χαρτιά, είναι διπλά ευχαριστημένος, γιατί κουβαλά και τύχη, αν είναι χαμένος πάλι ευτυχισμένος νοιώθει, διότι «όποιος χάνει στα χαρτιά κερδίζει στην αγάπη».
Το τρίτο έθιμο που αναφέρω είναι ο τζόγος. Αυτές τις άγιες ημέρες, περιουσίες αλλάζουν χέρια και ιδιοκτήτες. Είναι από τα πλέον θλιβερά θεάματα να βλέπεις γύρω από το τραπέζι με την πράσινη τσόχα νεαρά άτομα, παιδιά ακόμα να παίζουν και να παθιάζονται χωρίς κανένας μεγάλος να επεμβαίνει, να εξηγήσει τις συνέπειες αυτής της κακιάς συνήθειας. Από την άλλη πλευρά, τι να πουν οι μεγάλοι, που δεν βλέπουν την ώρα, που θα κουραστούν τα παιδιά για να κάτσουν αυτοί. Είναι αποκρουστικό να βλέπεις κατά τα άλλα νοικοκυραίους να ξενυχτάνε στο τραπέζι για τους βρει ο νέος χρόνος ξύπνιους να παλεύουν την τύχης τους. Μάτια πρησμένα, στομάχι ανακατεμένο, ανάσα που βρωμά τσιγάριλα, εφαρμόζουν το ρητό, «ο πίνων μεθά και ο παίζων χάνει».

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

ΑΝ ΞΑΝΑΚΑΤΕΒΕΙΣ ΧΡΙΣΤΕ ΣΤΗ ΓΗ ΜΑΣ -- ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΑΔΗΣ

Χριστουγεννιάτικη ιστορία

Έχουμε συνηθίσει τα Χριστούγεννα με «χιόνια στο καμπαναριό» όπως λέει το κλασικό παιδικό τραγούδι, εκείνη την χρονιά όμως του 1973 είχε γλυκό καιρό. Παραμονή των Χριστουγέννων, η Αθήνα στολισμένη αλλά μουδιασμένη, οι περιπολίες των αστυνομικών και των Εσατσίδων (ΕΣΑ= Ελληνική Στρατιωτική Αστυνομία), δίνουν στους αθηναίους την αίσθηση της ασφάλειας. Για κάποιους άλλους αθηναίους, το αίσθημα της σκλαβιάς, ένα μήνα νωρίτερα είχε συμβεί η εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Ο Νάσος, παλικαράκι δεκαεννιάχρονο, με τα χέρια στις τσέπες του νάϊλον μπουφάν, σεργιανάει στο μοναστηράκι. Φορά ένα τριμμένο τζίν παντελόνι, χοντρά παπούτσια και τζόκεϊ, στο κουρεμένο του, γουλί κεφάλι. Ήρθε από το νησί του εδώ και δύο χρόνια στην Αθήνα, με απώτερο στόχο να μεταναστεύσει στην Αυστραλία. Εκεί άκουσε πως υπάρχουν πολλές ευκαιρίες να τα οικονομήσει. Ορφανός από πατέρα, και παρά τις αντιρρήσεις της μάνας του, αποφάσισε να ξενιτευτεί και να μην γυρίσει στο νησί του αν δεν πετύχει τον σκοπό του. Έτσι βρέθηκε στην Αθήνα να μένει σε μια κάμαρα 3Χ3 και κοινόχρηστο WC, στην Νέα Ελβετία. Το νοίκι 280 δραχμές, και τα έπιπλα του λιγοστά, ένα μπαουλοντίβανο, δυο καρέκλες και ένα τραπέζι. Στον τοίχο πολλές πρόκες αντικαθιστούν τις κρεμάστρες, ενώ σε μια γωνιά υπάρχουν στοιβαγμένα τα σύνεργα της μπουγάδας. Μοναχικός και ολιγόλογος έξ ανάγκης, είχε φροντίσει για όλες τις απαραίτητες διαδικασίες της μεταναστεύσεως με την ΔΕΜΕ, διαμεταναστευτική επιτροπή. Δεν είχε υπολογίσει πως, έπρεπε πρώτα να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία, και μετά θα ήταν ελεύθερος να φύγει, έτσι περίμενε.
Μόνιμη δουλειά δεν είχε, χωρίς ποτέ να μένει άνεργος. Πότε στην οικοδομή και πότε στις μετακομίσεις, εύρισκε πάντα το μεροκάματο, διότι και φιλότιμος ήτανε αλλά και ευκίνητος και πρόθυμος. Αν καμιά φορά ξέμενε, ήξερε πως αν πάει μέχρι την λαχαναγορά, να ξεφορτώσει καφάσια ή καρπούζια θα βγάλει το μεροκάματο του τίμια και όμορφα, περιμένοντας το πλήρωμα του χρόνου. Στο μαγέρικο της γειτονιάς κατέληγε όταν εκεί που δούλευε δεν εύρισκε φαγητό. Διασκέδαση του ήταν σεργιανάει μέσα στο πλήθος, αναπολώντας τα πανηγύρια στο νησί του. Όπου υπήρχε κοσμοσυρροή, πήγαινε και εκείνος, τριγυρνούσε στο μοναστηράκι στην ομόνοια, στα Χαφτία, άλλοτε ανέβαινε την Πατησίων μέχρι την λεωφόρο Αλεξάνδρας. Όποτε περισσεύσανε χρήματα, τα ξόδευε να αγοράσει βιβλία ή να πάει στον κινηματόγραφο.

Έτσι απλά ζούσε μέχρι τον Νοέμβριο του 1973. Τότε είχε πιάσει δουλειά, σε μανάβικο και από το μεσημέρι και ύστερα έκανε σεργιάνι. Στις 16 του μηνός, πέρασε από το πολυτεχνείο, είδε κόσμο μαζεμένο, χάζεψε και έφυγε. Την άλλη μέρα που κορυφώνονταν οι διαμαρτυρίες, ξαναπήγε, για να βρεθεί μέσα σε κόσμο. Αυτή την φορά όμως δεν έκανε βόλτα όπως προγραμμάτιζε, αλλά τον συνέλαβαν οι αστυνομικοί, τον βάλανε στην κλούβα μαζί με πολλά νεαρά άτομα, αγόρια και κορίτσια, τον πήγαν στο στρατόπεδο στο Γουδί, το ξυλοκόπησαν αρκετά και τον κουρέψανε γουλί. Προτού τον αφήσουν ελεύθερο του κοινοποίησαν το έγγραφο υποχρεωτικής στρατεύσεως του τον Ιανουάριο του επομένου έτους με την πρώτη ΕΣΣΟ.
Όταν γύρισε στο καμαράκι του, τα είδε όλα άνω κάτω, είχε περάσει η Ασφάλεια και τα έκανε φύλο και φτερό για να ανακαλύψει ποιος ξέρει τι! Ο νοικοκύρης του ο Κος Παύλος του είπε πως μπορεί να μένει μέχρι την στράτευση του χωρίς ενοίκιο, του είπε όμως ψιθυριστά πως αυτό είναι και διαταγή της Αστυνομίας για να ελέγχει την συμπεριφορά του. Την άλλη μέρα πήγε στο μανάβικο, εκεί τον περίμενε δεύτερη έκπληξη, ο κυρ Στέφανος, δεν τον άφησε να μπει στο μαγαζί του καθόλου, άκου παιδί μου εγώ με κουμουνιστές δεν θέλω πάρε δώσε, πάρε αυτά και φύγε, και του έδωσε λίγα χαρτονομίσματα στο χέρι. Αμίλητος πήγε στο καφενείο να πιεί έναν καφέ, ο καφετζής τον έδιωξε άσχημα, φύγε από εδώ κομούνι.

Με σκυμμένο το κεφάλι πήρε τους δρόμους, αναρωτιότανε όμως τι είναι το κομούνι, τι είναι οι κομουνιστές. Αφού περπάτησε αρκετά πείνασε και μπήκε στο μαγέρικο να φάει, ο Θανάσης τον πείρε από το χέρι και τον έβαλε στην κουζίνα, άκου εδώ Νάσο, θα έρχεσαι από την πίσω πόρτα, στην κουζίνα θα τρως το βρισκούμενο και θα φεύγεις το ίδιο αθόρυβα. –Μα γιατί; Ψέλλισε. Και η απάντηση τον αποσβόλωσε, και εγώ αγωνιστής είμαι, καλή λευτεριά. Έφαγε και έφυγε.
Την επομένη βγήκε για δουλειά, δεν τον έπαιρνε κανείς, ούτε στην οικοδομή, ούτε στην λαχαναγορά, κάποιοι μάλιστα τον ειρωνεύτηκαν για το κούρεμα του. Ο φουκαράς ο Νάσος δεν μπορούσε ακόμα να καταλάβει τι έτρεξε και άλλαξε έτσι η ζωή του από μια αθώα βόλτα που έκαμε να ανακατευτεί με κόσμο. Πέρασε πάνω από ένας μήνας, που σεργιανίζει στην Αθήνα, Μοναστηράκι Σύνταγμα Ομόνοια είναι το τρίγωνο που γυρνά χαζεύοντας. Τα χρήματα που του έδωσε ο μανάβης τελείωσαν εχθές και σήμερα είναι παραμονή Χριστουγέννων. Ο Νάσος έκανε την βόλτα του, είδε τα μαγαζιά στολισμένα, και έβαλε μπρός για τον γυρισμό στην καμαρούλα του, γυρίζει με τα πόδια διότι δεν έχει το αντίτιμο του εισιτηρίου, πεινάει και αναλογίζεται θα προλάβει το μαγέρικο πριν κλείσει για Χριστούγεννα, να φάει να στυλωθεί.

Κουράστηκε από την οδοιπορία, κόντεψε την απόσταση, όταν είχε φτάσει στη διασταύρωση της Μαριάνας, κάθισε σε ένα παγκάκι να πάρει ανάσα. Φιλικά ένα χέρι τον κτύπησε στην πλάτη, γύρισε και είδε κάποιον άγνωστο συνομήλικο του, για σου σύντροφε, έλα εδώ μένω, ποιος είσαι; πάμε μέσα και θα σου πώ. Στην πίσω μεριά του δρόμου σε ένα από τα προσφυγικά με τα κεραμίδια τον έμπασε, δεν με θυμάσαι, μαζί ήμασταν στο ΕΑΤ ΕΣΑ, δεν θυμάμαι; Ψιθύρισε ο Νάσος. Ο Άγνωστος σώπασε για λίγο –θέλεις ένα τσαγάκι να ζεσταθείς λιγάκι, περπατάς πολύ ώρα, έφαγες; Ο καταιγισμός των ερωτήσεων και το φυσικό ενδιαφέρον τον εκπλήξανε, η κούραση τον κατέβαλε, θέλω να φτάσω στο σπίτι μου και να κοιμηθώ λιγάκι. Ξάπλωσε λιγάκι στον καναπέ, και θα σε πάω εγώ, ξέρω που μένεις. Αποκαμωμένος άπλωσε λίγο τα πόδια ο Νάσος και ο ύπνος δεν άργησε να τον καταλάβει. Θα είχε περάσει καμιά ώρα και κτύπησε η πόρτα, ο άγνωστος νεαρός άνοιξε γρήγορα, και ακόμα γρηγορότερα πέρασε μέσα ένας παππάς. Από τον κτύπο άνοιξε τα μάτια ο Νάσος και όταν είδε τον ιερωμένο μπροστά του τρόμαξε, εκείνος δε, χαμογέλασε, ήταν μεσόκοπος λίγο καμπουριασμένος, καλησπέρα ξέρεις τι γιορτάζουμε σήμερα; Ρώτησε για να σπάσει ο πάγος, Χριστούγεννα απήντησε ο Νάσος, όχι παιδάκι μου, μεγάλη εβδομάδα έχουμε, μα δεν αργεί η Ανάσταση, σοβαρά μιλάτε; Ναι αγόρι μου πλησιάζει η ώρα της ανάστασης για την πατρίδα μας, λίγο θέλει ακόμα και η δημοκρατία έρχεται, φάτε τώρα ότι υπάρχει και το πρωί σας περιμένω στην εκκλησία.
Δεν είπε τίποτα άλλο ο παππάς και έφυγε με τις ίδιες προφυλάξεις που ήρθε. Άδειασαν την τσάντα που έφερε στο τραπέζι και φάγανε μαζί με τον άγνωστο του νεαρό, το ψωμί το τυρί και το ζαμπονάκι, τα μήλα και τα μελομακάρονα, τρώγοντας συστηθήκανε καλά, Μιχάλης λεγότανε ο συνομήλικος του και πιάσανε καλή φιλία.

Έκτοτε περάσανε πολλά χρόνια, ο Μιχάλης και ο Νάσος στρατευτήκαν και η Ελλάδα όπως είπε και ο παππάς αναστήθηκε άλλη μια φορά. Ο Νάσος κάθε παραμονή πηγαίνει στην Εκκλησία προσεύχεται για εκείνον τον ιερωμένο χωρίς να ξέρει το όνομα του, δεν έφυγε ποτέ από την Ελλάδα, έμεινε και γύρισε στο νησί του, ταπεινός μα νοικοκύρης, ο Μιχάλης ανακατεύτηκε με τα πολιτικά και ακόμα μέχρι σήμερα ζει από το κόμμα.

Ταξίδευα παιδί κι εγώ - Δώρος Γεωργιάδης

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Το υλικό

Από μια καλή μας φίλη που δεν έχει την ευχέρεια να αναρτά, έχει όμως την ευχέρεια να συλλογιέται ελευθέρα και την ικανότητα να εκφράζεται ανεπιτήδευτα. Είναι το δεύτερο και περιμένω και άλλα.


Όπως δεν ταΐζουμε το σώμα μας με μπαγιάτικο φαγητό, έτσι δεν θα έπρεπε να ταΐζουμε την ψυχή μας με μπαγιάτικο υλικό.
Αυτό το υλικό είναι οι σκέψεις, οι εικόνες και τα συναισθήματα.
Το σώμα είναι καταδικασμένο να πεθάνει όταν τρεφόμαστε με δηλητηριασμένη τροφή.
Ο θάνατος του πνεύματος, όμως, που δεν είναι άμεσος και δεν γίνεται αντιληπτός όπως συμβαίνει με το σώμα, είναι η δική μας επίγεια Κόλαση
Αφθονία είναι να μάθω να ευγνωμονώ τον θεό, να ευγνωμονώ τη ζωή γι' αυτά που έχω, έστω κι αν αυτά είναι ένα τρύπιο παντελόνι, ακόμα κι αν δεν είναι παρά ένα σαραβαλιασμένο αυτοκίνητο και μια παράγκα. Αλλά να μη σταματάω να κυνηγάω το καλύτερο.

Της Χαλιμάς τα παραμύθια Κώστας Καράλης Tis halimas ta paramithia

απόλυτα επίκαιρο

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

Old Egypt

Για να δείτε περισσότερες από 4300 φωτογραφίες πρέπει να επεσκέφθητε την παρακάτω ομάδα.
http://www.facebook.com/tos.php?api_key=5c8233ad5e5b35d0b2784524336a4ee9&next=http%3A%2F%2F174.36.155.226%2Fevent_maker%2Fevents%2Fcitizencounter%2F%3F_fb_fromhash%3Da5c52e3426e307ee6965b7ab416e051d&v=1.0&canvas#/group.php?v=photos&gid=2360994085
Σας παραθέτω ένα μικρό δείγμα μόλις Δέκα κομμάτια, ευχόμενος η δική μας προσπάθεια να αποδώσει έστω τα μισά.





Καλές γιορτές

Όσο φαινομενικά είναι καλοπροαίρετη η ευχή που ακούμε αυτές τις μέρες, δεν είναι χριστιανική. Η σωστή έκφραση είναι Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος.
Από σήμερα άρχισαν στην Εκκλησία τα προεόρτια άσματα της Χριστού Γέννας, (των Χριστουγέννων). Στα πρώτα χρόνια της Χριστιανοσύνης οι εορτές των Χριστουγέννων συνεορτάζονταν μαζί με τα Άγια Θεοφάνια. Επειδή οι ειδωλολάτρες εκείνη την περίοδο γιόρταζαν τις γιορτές του ήλιου, σε αντιπερισπασμό, η εκκλησία καθιέρωσε τις εορτές του δωδεκαημέρου, από την Χριστού Γέννα μέχρι Θεοφανίων, που ο λαός ονόμασε Τα Φώτα, συμπεριλαμβάνοντας και την περιτομή του Κυρίου μας.
Έχουνε γραφτεί για αυτές τις ημέρες πλήθος παραμύθια και ιστορίες για παιδιά. Αυτές γενικά οι Άγιες ημέρες είναι ευκαιρία για τα παιδιά, αλλά κυρίως για τους μεγάλους να ξαναγίνουμε παιδιά, και να νοιώσουμε την αγάπη και την θαλπωρή της οικογένειας.
Εάν το Πάσχα όπως λέγεται είναι εορτή των στρατοπέδων και των Μονών, τα Χριστούγεννα είναι η εορτή της οικογενειακής σύναξης, γύρω από το παππού και την γιαγιά. Δεν είναι η «μαγεία των Χριστουγέννων» Είναι η περίοδος των παραμυθιών και η επικράτηση της γαλήνης. Τα σπίτια στολίζονται με δένδρα και φάτνες για να συμμετάσχουν και αυτά στην γιορτή. Σε κάποιο σπίτι που μπήκα αυτές τις μέρες, είδα μια φάτνη τριώροφη, φτιαγμένη από τον παππού από λινάτσα, με πολύ μεράκι, στο χαμόγελο των μικρών παιδιών δε, ξεχείλιζε η ευτυχία. Ήταν χορτάτα από αγάπη.
Από κάποια άλλα παιδιά αυτή η αγάπη λείπει, δεν αναφέρομαι στα εμπερίστατα παιδιά, στα ορφανοτροφεία, ή τα παιδιά των φαναριών, ή ακόμα σε εμπόλεμες χώρες, αλλά στα παιδιά της πρωτεύουσας και των άλλων μεγάλων πόλεων, που έχουν γονείς πολυάσχολους και υπέρ σύγχρονους.
Αυτοί οι γονείς είναι εκείνοι που εύχονται Καλές γιορτές, δεν βιώνουν το νόημα των ημερών, έχουν από καιρό κλείσει κάποιο εκδρομικό πρόγραμμα στα χιόνια, ή ακόμα έχουν εξασφαλίσει πρόσκληση σε κάποιο ρεβεγιόν, ακόμα και εκείνες τις ημέρες κλείνουν δουλειές, βάζοντας το καθήκον του γονιού σε δεύτερη μοίρα. Αυτοί οι γονείς αυταπατώνται, το παιδί, το κάθε παιδί θέλει αγάπη και στοργή όλο το χρόνο, και ιδιαίτερα αυτές τις ημέρες τις γιορτινές. Ο παππούς και η γιαγιά έχουν περίσσευμα αγάπης να δώσουν, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να αναπληρώσουν την αγάπη του γονιού.
Ας γίνει λοιπόν η φωτεινή χρονιά η απαρχή της συγκεντρώσεως γύρω από τους γεννήτορες μας, να ξαναγίνουμε παιδιά, ή να νοιώσουμε ακόμα και εγγόνια, αφού με την αύξηση του ορίου ζωής, σε πολλά σπίτια υπάρχουν και οι μεγάλοι παππούδες, και οι μεγάλες γιαγιάδες.

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

ΓΚΙΟΥΛΙΝΑΡ_ ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ

Αιγυπτιακές φωτογραφίες

Σήμερα δημιουργήθηκε στο face book μια ομάδα με όνομα Αιγυπτιακές φωτογραφίες. Όπως ο τίτλος δηλώνει σκοπός της ομάδας είναι να μαζευτούν σε ένα μέρος όσες περισσότερες φωτογραφίες μπορέσουμε. Πάσα προσφορά δεκτή, χωρίς κανέναν απολύτως αποκλεισμό.
Οι αναμνήσεις πρέπει να μοιράζονται. Όποιος θέλει να συμβάλει ποιο ενεργά, ας στείλει μήνυμα να τον προσκαλέσω και ως διαχειριστή της ομάδας.
Όσοι επισκεφτείτε την σελίδα των φωτογραφιών, προσπαθήστε να επισημάνεται τα εικονιζόμενα πρόσωπα. Ομολογώ πως πολλά μου είναι άγνωστα. Θα είναι κατόρθωμα όλων μας αν καταφέρουμε να γίνει ένα αξιόλογο αρχείο και ένα σημείο αναφοράς για τις επόμενες γενιές.
Σε δεύτερη φάση θα τοποθετήσουμε και σύγχρονες φωτογραφίες, διαπίστωσα πως υπάρχουν ακόμα ενδιαφέροντα στο προσκοπείο μας.
Ο Mike Sobhi με την συνδρομή του 62 κομμάτια άνοιξε τον δρόμο, πρέπει να υπάρξουν και άλλοι με την ίδια διάθεση.
Δημοσιεύω μια κλασική οικογενειακή φωτογραφία χωρίς να γνωρίζω ποιοι είναι, ακόμα δηλώνω πως καμιά από τις φωτογραφίες δεν είναι δική μου τις αποθήκευσα από αναρτήσεις φίλων. Αν κάποιος έχει αντίρρηση ή ένσταση για κάποια απλά να το δηλώσει και θα αποσυρθεί πάραυτα.


Rare and Old Images of Egypt صور قديمة و نادرة لمصر

Το ανακάληψα στο Face book της Anna Yannas

ΜΗ ΤΣΙΜΠΑΣ !! Επιμέλεια: Ειρήνη Sokrati

Είναι απόγευμα και ο μπάρμπας από το ωραίο νησάκι του Αιγαίου έχει πάει για ψάρεμα στην αμμουδιά. Αφού ρίχνει την πετονιά ξαπλώνει προς τα πίσω στηριζόμενος στους αγκώνες του και αρχίζει να αγναντεύει περιμένοντας κάποιο τσίμπημα. Σε λίγο εμφανίζεται ένας επιχειρηματίας στην αμμουδιά που είχε πάει βόλτα για να αποβάλει λίγο από το στρες που του δημιουργούσαν οι δουλειές του.
Βλέποντας τον ψαρά να ψαρεύει τόσο νωχελικά, τον πλησιάζει και του λέει:
- Δεν κάνεις καλά, με αυτό τον τρόπο δεν θα πιάσεις ψάρια. Πρέπει να ιδρώσεις αν θέλεις να πιάσεις ψάρια.
- Για ποιο λόγο; τον ρωτάει ο ψαράς.
- Θα τα πουλάς και θα βγάζεις κέρδος.
- Για ποιο λόγο;
- Μετά από λίγο καιρό με τα κέρδη θα πάρεις δίχτυα ώστε να πιάνεις περισσότερα ψάρια
- Για ποιο λόγο; λέει και πάλι ο ψαράς.
Λίγο ενοχλημένος, ο επιχειρηματίας αποκρίνεται :
- Πιάνοντας περισσότερα ψάρια θα μπορέσεις να πάρεις μία βάρκα και να βγάλεις περισσότερα χρήματα
- Για ποιο λόγο; ξαναλέει ο ψαράς.
Έχει αρχίσει να του την δίνει του επιχειρηματία η μονότονη απάντηση του ψαρά αλλά υπομονετικά του εξηγεί:
- Με τα χρήματα θα αγοράσεις ένα μεγαλύτερο πλοίο και θα προσλάβεις ανθρώπους να σε βοηθούν!
- Για ποιο λόγο; ρωτάει και πάλι ο ψαράς.
Ο επιχειρηματίας είναι πλέον κατακόκκινος, γεμάτος θυμό!
- Μα δεν καταλαβαίνεις; Σε λίγα χρόνια θα έχεις έναν ολόκληρο στόλο από ψαράδικα, με πολλούς υπαλλήλους, που θα ψαρεύουν σε όλες τις θάλασσες του κόσμου, για λογαριασμό σου.
- Για ποιο λόγο;
- Έτσι , θα μπορέσεις να εισάγεις την εταιρεία σου στο χρηματιστήριο. Θα θησαυρίσεις και μετά, χωρίς να σκας, το μόνο που θα έχεις να κάνεις είναι να κάθεσαι στην αμμουδιά και να βλέπεις το ηλιοβασίλεμα!!
- Γιατί, τώρα τι κάνω;

Ήθικό δίδαγμα :

ΜΗ ΤΣΙΜΠΑΣ !!
Πρόσεχε πολύ να μην επηρεασθείς από «το ανήσυχο κοσμικό πνεύμα που έχει κάνει τον κόσμο «τρελοκομείο».
Όσο πιο απλά ζει κανείς, τόσο ευτυχέστερος είναι (ευδαίμων) .
Με τις αυθαίρετες επιθυμίες (όπως ο πλούτος ), χάνεις την ειρηνική σου κατάσταση φτάνοντας να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου.
Πάντα να ρωτάς το " ΓΙΑΤI ; "
O πειρασμός προσπαθεί να σε δελεάσει με την φιλαργυρία , φιληδονία και φιλαυτία , γιατί σκοπός του είναι να ντροπιάσει τον άνθρωπο.
Ο λογικός άνθρωπος εξετάζοντας τον εαυτό του, δοκιμάζει ποια πράγματα του πρέπουν και τον συμφέρουν, ποια είναι ζητήματα της ψυχής και ωφέλιμα και ποια ξένα προς την ψυχή. Έτσι αποφεύγει όσα βλάπτουν την ψυχή.
Επιμέλεια: Ειρήνη Sokrati

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

ΑΜΠΕΤΕΙΟΣ ΣΧΟΛΗ

Εδώ έβγαλα το Δημοτικό

Η φωτογραφία

ο Γαζής Ο.Χ.Α.Ν.

Μόλις προχθές επέστρεψα από ένα σύντομο ταξίδι στην Αθήνα. Εκτός από προσφιλή πρόσωπα που συνάντησα, είχα και την ευκαιρία να κοιτάξω και κάποιες φωτογραφίες, αναρτημένες στο διαδίκτυο από τον Mike Sobhi. Δεν μου έρχεται στο μυαλό ποιος είναι, παρότι στις φωτογραφίες υπάρχουν πολλά γνωστά πρόσωπα.
Με αυτήν την ανάρτηση θέλω να του εκφράσω τις ευχαριστίες μου, και πιστεύω όλων εκείνων που θα δουν αυτές τις εικόνες και θα ανατρέξουν στα παλιά. Παράλληλα όμως πρέπει να τον συγχαρώ γι’ αυτήν την πρωτοβουλία του να μοιραστεί μαζί μας τις αναμνήσεις του.
Η φωτογραφία όταν περάσει κάποιος χρόνος δεν πρέπει να είναι ιδιοκτησία κανενός, άσχετα με τα πρόσωπα που απεικονίζει. Αν καταγράφει κάποιο γεγονός ή είναι πειστήριο για κάποια παράβαση ή ακόμα είναι απόρρητη για λόγους εθνικούς, είναι κατανοητή η φύλαξη της από αδιάκριτα μάτια.
Εάν ας πούμε ένα ζευγάρι που φωτογραφίζεται είναι για κάποιον πατέρας και μάνα, για κάποιον άλλον είναι πεθερός και πεθερά, για κάποιον άλλον θείος και θεία για κάποιον άλλον φίλος, συνάδελφος, αφεντικό, παραγιός και ένα σωρό άλλες περιπτώσεις, τίνος άραγε είναι η φωτογραφία; Πρέπει να είναι κτήμα όλων. Στην εποχή μας δε, της ηλεκτρονικής τεχνολογίας είναι πολύ εύκολο να μοιραστούμε αναμνήσεις. Στο κάτω κάτω αυτές ομορφαίνουν την ζωή μας. Ας είναι λοιπόν η κίνηση αυτή του Mike Sobhi η πρώτη μια σειράς παρομοίων και όσοι έχουν τέτοιο υλικό ας το προσκομίσουν.

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Γρηγόρης Μπιθικώτσης - Νατανε το '21

Μη βάζεις μαράζι _ Μανώλης Μητσιάς

Τα κέρματα

Ο Πυθαγόρας δεν πολιτικολογεί, διότι δεν είναι η δουλειά του, ούτε έχει τόσες γνώσεις και ενημερώσεις για τα τεκταινόμενα στην χώρα μας. Διαβάζοντας τις σημερινές ειδήσεις και σε συνδυασμό με αυτά που ακούμε τις τελευταίες ημέρες, αισθάνεται την ανάγκη να κάνει ένα σχόλιο.
Η είδηση: Ατομικό εκπτωτικό κουπόνι μέχρι και 50% σε ανέργους για τρόφιμα πρώτης ανάγκης καθώς και για τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ετοιμάζει το υπουργείο Εργασίας, στο πλαίσιο της πολιτικής της κυβέρνησης για την ενίσχυση των οικονομικά αδύνατων ομάδων του πληθυσμού.
Δηλαδή αν κατάλαβα καλά, θα έχουμε προμήθεια ορισμένων τροφίμων με δελτίο, (και ας λέγεται κουπόνι), αυτό σημαίνει ότι θα υπάρξουν και μαυραγορίτες. Πόσοι από τους σημερινούς οικογενειάρχες ζήσανε την κατοχή για να έχουν προσωπική αντίληψη τι σημαίνει αυτό το κουπόνι; Ας ρωτήσουμε εκείνους τους ηλικιωμένους που περάσανε αυτό το στάδιο, θα μας πούνε όλοι, για την φτώχια και την σκλαβιά.
Σήμερα έχουμε φτώχια γύρω μας, ένα παράδειγμα πρόχειρο που εβίωσα πριν από λίγες μέρες, είναι το παρακάτω.
Στο μπακάλικο (Super-market) στα Ελληνικά! Στο διπλανό χωριό που ψωνίζω, λέγοντας καλημέρα και ανταλλάσσοντας δυο κουβέντες με τον καταστηματάρχη, αποφεύγοντας τα μεγάλα και απρόσωπα καταστήματα, φάνηκε ένας ιερέας, κομίζοντας ένα σακουλάκι κέρματα, είσπραξη ενός πανηγυριού, να τα ανταλλάξει με χαρτονομίσματα. Η απάντηση του καταστηματάρχη ήταν αρνητική, δεν έχω χοντρά, όσοι έρχονται ψωνίζουν μόνον με ψιλά, ο παπάς επέμενε, και ανοίγοντας το ταμείο του έδειξε ότι δεν υπήρχε ούτε ένα πενηντάρικο. Ο παπάς μελαγχόλησε, είσαι το τρίτο μαγαζί που δεν έχει χαρτονομίσματα, στην παρατήρηση μου δε, γιατί δεν πας Παπά στην τράπεζα; ¬ Η τράπεζα με απαξιώνει για τόσα χρήματα, θέλει να τα αφήσω και την άλλη μέρα να ξαναπάω. Το πόσον για το οποίον μιλάμε είναι μόλις τετρακόσια ευρώ.
Από αυτό και μόνον το επεισόδιο μπορεί κανείς να κρίνει την οικονομική κατάσταση που βρισκόμαστε ως χώρα. Η οικονομική αυθυπαρξία είναι προϋπόθεση για την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής. Εξωτερική πολιτική ασκούν τα ελεύθερα κράτη, είμαστε άραγε ελεύθεροι ή υποταγμένοι σε κάποιον όπως και αν λέγεται αυτός, που με την εξουσία του κατακτητή μας επιβάλει τώρα και το δελτίο στα τρόφιμα; Μήπως βιώνουμε κατοχή και δεν το ξέρουμε;

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

Παραδοσιακό Σάμου-Σαμιώτισα Ικαριώτικος Πλατανιώτικο

Και λίγο διαφήμιση του τόπου μας χρειάζεται

Κωστας Μουντακης-Το Ολοκαυτωμα του Αρκαδιου

Ο κακομοίρης

Η φτώχια είναι μια σκληρή πραγματικότητα για εκείνον που την βιώνει, όσο και αν προσπαθεί να την παραβλέψει του την θυμίζει η καθημερινότητα. Ο αξιοπρεπής άνθρωπος καταβάλει προσπάθειες για να την νικήσει, περιορίζει τις απαιτήσεις του, αρκείται στα αναγκαία, βρίσκει δεύτερη πολλές φορές και τρίτη δουλειά να ανταπεξέλθει. Ο κακομοίρης αντίθετα, συνέχεια γκρινιάζει. Δεν κάνει ιδιαίτερες προσπάθειες, ούτε επιδίδεται σε κανενός είδους αγώνα, κατακρίνει τους κυβερνώντες, τους εργοδότες του και όποιον άλλον νομίζει πως είναι σε καλύτερη μοίρα από αυτόν.
Πρέπει να ξεχωρίσουμε τον φτωχό από τον κακομοίρη, αυτός ο δυστυχής, έχει μια μανία να το λυπούνται οι άλλοι. Δεν αλλάζει παπούτσια αν δεν λιώσουν στα πόδια του αυτά που φορά, αυτό είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του, ενώ ο αξιοπρεπής θα βάλει σόλες αν δεν μπορεί να πάρει άλλα. Η παροιμία λέει πως «δεν υπάρχει πιο φτωχός από τον τσιγκούνη» και ο τσιγκούνης είναι κατεξοχήν κακομοίρης.
Θα τον διακρίνομε από την συμπεριφορά του ως έμπορο, ποτέ δεν λέει Δόξα τω Θεώ, πάντα υπάρχει αναδουλειά, ποτέ δεν φτάνουν τα χρήματα για να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του, συνέχεια ζητά παρατάσεις ακόμα και όταν μπορεί να είναι συνεπής, η ανασφάλεια του είναι τέτοια που θέλει να έχει τα χρήματα στο συρτάρι του και η πονηριά του τέτοια, που προσπαθεί να καπηλευθεί την κάθε στιγμή.
Είναι συνήθως πολυλογάς, για να περιγράψει την δυστυχία του, δεν αφήνει άλλους να μιλούν, μήπως και αποσπάσουν την προσοχή από αυτόν και από τα θέματα που τον βασανίζουν. Αν είναι άρρωστος ή ακόμα χειρότερο, αν έχει μόνιμο πρόβλημα υγείας, όπου σταθεί και όπου βρεθεί, αναπτύσσει το ιατρικό ιστορικό του, έχει ανάγκη όχι βοήθειας, αυτήν την παίρνει από τον θεράποντα γιατρό του, αλλά οίκτου, έτσι νοιώθει δικαιωμένος.
Η κακομοιριά δεν είναι συνώνυμο της φτώχιας, υπάρχουν πολλοί εύποροι κακομοίρηδες. Υπάρχουν πολιτικοί κακομοίρηδες, υπάρχουν στρατιωτικοί και αστυνομικοί κακομοίρηδες, δεν υπάρχουν όμως εφοριακοί κακομοίρηδες. Όλοι αυτοί οι φουκαράδες, ενώ αποζητούν μετά μανίας θα έλεγα την λύπηση μας, στα σπίτια τους όταν επιστρέφουν είναι στυγνοί δικτάτορες.
αυτός δεν είναι κακομοίρης είναι αγωνιστής

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Της κακομοίρας

διασκεδάστε μαζί μου

Οι τελευταίες αναρτήσεις είναι ενδιαφέροντα μουσικά κομμάτια, δεν κάνω κατάχρηση, απλά πειραματίζομαι σ’ ένα τομέα που αγνοώ. Θα επανέλθω στους στοχασμούς, τώρα κάνω διάλειμμα, διασκεδάστε μαζί μου.

Γυάλινος Kόσμος

Δόξα τω Θεώ να λέμε Στη φτωχιά μας την αυλή

Ο μεγάλος Πουλόπουλος

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Είναι κάποιες ψυχές….


Στο χάος αυτό που λέγεται διαδίκτυο ή internet, υπάρχουν σχεδόν τα πάντα διαθέσιμα, μερικά από αυτά με εκφράζουν και θα ήθελα να τα είχα γράψει εγώ. Τα αναδημοσιεύω και αναφέρομαι πάντα στον δημιουργό τους, εκτός και αν είναι ανώνυμα όπως αυτό που αναρτώ σήμερα.
Είναι κάποιες ψυχές….
Είναι κάποιες ψυχές , είτε κοντά , είτε μακρυά ,
- όταν υπάρχει στη μέση η Αγάπη Του Ιησού,
οι αποστάσεις εκμηδενίζονται -
που αθόρυβα , σιωπηλά , προσευχητικά ,
στέκουν στον πόνο σου , στέκουν στην θλίψη σου ,
στέκουν στις πτώσεις σου , στέκουν στις ανασφάλειές σου ,
στις απορίες σου, στην άγνοια σου,
και με το λυχναράκι της δικής τους ψυχής ,
με τη δύναμη που αυτές αντλούν απ Τον Αγαπημένο ,
σου φωτίζουν το δικό σου σκοτάδι ,
σε ξυπνούν από το λήθαργο ,
σου απαλύνουν κάθε πόνο , ψυχικό και σωματικό ,
σε βοηθούν να σηκωθείς και να σταθείς στα πόδια σου ,
για να μπορέσεις να συνεχίσεις στην πορεία της ζωής ...
Σ΄ αυτές τις υπέροχες , όμορφες υπάρξεις :
" ένα μεγάλο ευχαριστώ μες από την καρδιά μου " !
Εύχομαι ο Θεός να σας έχει πάντα καλά ,
και η Γλυκιά μας Παναγιά , υπό την σκέπη και προστασία Της .

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Περάσματα απο τον Παράδεισο


Ξανά απανθρωπιά.

Στο τέλος Οκτωβρίου δημοσίευσα σε αυτό το Blog την παρακάτω φωτογραφία, στο θέμα απανθρωπιά. Την είχα αλιεύσει κάπου στο διαδίκτυο, και με είχε συγκλονίσει, διότι την θεώρησα μοναδική. Όμως όπως λέει ένας καλός φίλος πνευματικός, «η κόλαση δεν έχει πάτο», πάντα υπάρχουν χειρότερα. Εάν δεν έχω παπούτσια, κάποιος άλλος δεν πόδια. Έτσι μόλις βρήκα μια ακόμα φωτογραφία με το ίδιο θέαμα, την αναρτώ και αυτή.



Παρακαλώ όλους τους αναγνώστες του Πυθαγόρα, κοιτάξτε λίγο γύρο σας, και κάντε ότι μπορείτε, Χριστούγεννα έρχονται.

Fair Planet

Ακόμα μια φορά σπεύδω να σχολιάσω μια κατάσταση που δεν είναι ευχάριστη. Ίσως καταντώ μονότονος, αλλά ο πόνος και η δυστυχία που μας περιτριγυρίζουν, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μας αφήνουν αδιάφορους.
Τα παιδιά των φαναριών, δεν είναι φαινόμενο μόνο Ελληνικό, αντιθέτως μάλιστα είναι λίγων χρόνων θέαμα. Σε άλλες πόλεις, και ιδιαίτερα στις Αφρική και στην Ασία, είναι κάτι τόσο συνηθισμένο που θεωρείται φυσιολογικό.
Στην Κωνσταντινούπολη υπάρχει τόση φτώχια, που πρέπει να είσαι τυφλός για να μην την αντιληφθείς. Μικρέμποροι με μια βαλίτσα που χωράει όλο τους το εμπόρευμα, συνήθως κάλτσες, γραβάτες, βιβλία ή μικροαντικείμενα, και ένα σκαμνάκι περιφέρονται όλη την ημέρα στήνοντας το μαγαζί τους όπου βρουν, και παρά πέρα παιδιά με τα χέρια απλωμένα. Δεν τολμάς να βοηθήσεις, διότι εάν μοιράσεις δέκα κέρματα, εκατό χεράκια θα βρεθούν σε κλάσματα δευτερολέπτου απλωμένα απαιτητικά, κλείνοντας σου τον δρόμο ικετευτικά.
Τα τελευταία χρόνια και στην Αθήνα παρατηρείται το ίδιο φαινόμενο, που σταδιακά απλώνεται και στην επαρχία. Εδώ στην Σάμο έχουμε αρκετούς συνανθρώπους οικονομικούς μετανάστες που προσπαθούν να επιβιώσουν με αυτόν τον τρόπο. Πρέπει να συμβάλουμε όλοι στον αγώνα τους, αλλιώς τους οδηγούμε στο περιθώριο και στην παρανομία. Έχουν άλλοθι, «εγώ προσπάθησα, αλλά πεινάω.»
Η Fair Planet είναι μια αναγνωρισμένη Ελληνική Μη Κυβερνητική Οργάνωση (Μ.Κ.Ο.) ανθρωπιστικής βοήθειας που δραστηριοποιείται κυρίως στον Ιατρικό και Επισιτιστικό τομέα.
Για το 2010 ένα από τα προτεινόμενα προγράμματά της είναι η «Ιατρική στήριξη των παιδιών του δρόμου στο Καϊρο της Αιγύπτου» που υπολογίζονται γύρω στο 1.000.000 παιδιά.
Ένας τρομακτικός αριθμός είναι αυτός που αναφέρεται στο πρόγραμμα της, για το επόμενο έτος. Χρέος όλων μας να συνδράμουμε. Είναι προτιμότερο να μην πάρουμε στα παιδιά μας καινούργιο φορητό τηλέφωνο, και το αντίτιμο του να πάει στα άλλα παιδιά που δεν έχουν να φάνε. Για να σταματήσω μόνο σε αυτό το περιττό εργαλείο για τα παιδάκια, μάλλον θα ωφεληθούν αν δεν το χρησιμοποιούν.
Το Κάϊρο με τα εκατομμύρια των κατοίκων του έχει πάντα ανάγκες. Ακόμα οι Καϊρινοί θα δείξουμε με αυτό τον τρόπο και την ευγνωμοσύνη μας στην πόλη και στην χώρα που μας ανέθρεψε.
Για περισσότερες λεπτομέρειες επισκεφτείτε την σελίδα του Συλλόγου, http://www.syllogosellinonkairoy.blogspot.com/

ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΙΟ ΔΙΚΑΙΟ ΚΟΣΜΟ

Απο τον φίλο μου τον Μιχάλη


Η Fair Planet είναι μια αναγνωρισμένη Ελληνική
Μη Κυβερνητική Οργάνωση (Μ.Κ.Ο.) ανθρωπιστικής βοήθειας που δραστηριοποιείται κυρίως στον Ιατρικό και Επισιτιστικό τομέα.
Έχει πραγματοποιήσει έως τώρα με δικούς της πόρους, τρία προγράμματα, ένα στο Σαμπού της Μπουργκίνα Φάσο (Δεκέμβριος 2008) και δύο στην Λωρίδα της Γάζας (Φεβρουάριος & Αύγουστος 2009).
Για το 2010 ένα από τα προτεινόμενα προγράμματά της είναι η «Ιατρική στήριξη των παιδιών του δρόμου στο Καϊρο της Αιγύπτου» που υπολογίζονται γύρω στο 1.000.000 παιδιά.
Ο Σύλλογος Ελλήνων Καϊρου έχει την τιμή και την χαρά να συμμετέχει σε αυτό το πρόγραμμα της Fair Planet, ως συνεργάτης υλοποίησης αυτού του προγράμματος και η συνεργασία μας με την εν λόγω Μ.Κ.Ο. ξεκίνησε με την εξεύρεση πόρων και στέγης στο Καϊρο, των τεσσάρων Ιατρών που θα πραγματοποιήσουν αυτήν την βοήθεια.
Ο σκοπός αναμφισβήτητα είναι ιερός και δεν θα μπορούσε να μας άφηνε αδιάφορους, τις γραμμές αυτές δεν της γραφούμε για να δείξουμε πόσο πονόψυχοι είμαστε, αλλά κυρίως για να ευαισθητοποιήσουμε να ξεσηκώσουμε και να ενεργοποιήσουμε τον κάθε ένα από εμάς, η οποιαδήποτε αρωγή, βοήθεια ή συμμετοχή μας καταγράφει το χρέος που οφείλουμε σε αυτά τα παιδία του δρόμου, που χωρίς να φταίνε γεννήθηκαν φτωχά.
Κάνουμε έκκληση στον ανθρωπισμό που διακρίνει τα μέλη μας και ζητούμε από όλους εμάς ανεξαιρέτως , να συνδράμουμε και να στηρίξουμε αυτή την προσπάθεια, μία προσπάθεια που αξίζει τον κόπο.

Μιχάλης Μπίσκος
το μοιρολόι

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Το απρόσμενο

Απρόσμενα γεγονότα συμβαίνουν στον καθένα μας, η αντιμετώπιση όμως αυτών των γεγονότων έχει ένα κοινό χαρακτηριστικό, υποχρεωτική αλλαγή του προγράμματος μας, για όσους καταρτίζουν ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσεως ή βγάλσιμο από την ρουτίνα της ημέρας.
Τα απρόσμενα επειδή δεν τα προγραμματίζουμε είναι κατά κύριο λόγο, είναι λυπηρά. Ξεκινάς π.χ να πάς στην δουλειά σου και σου συμβαίνει ένα τρακάρισμα, μετά από αυτό ανατρέπεται όλη σου η διάθεση, χρειάζονται τόσα διαδικαστικά, που η ημέρα δεν φτάνει. Η επισκευή του αυτοκινήτου, που διαρκεί κάποιες μέρες, σε υποχρεώνει ζεις με κάποιους άλλους ρυθμούς από τους συνηθισμένους, και λυπάσαι γι αυτό. Ένα άλλο παράδειγμα είναι, ένας δυνατός πονοκέφαλος το πρωί, επειδή το προηγούμενο βράδυ ήπιες δυο ούζα παραπάνω, δεν το πρόβλεψες αυτό και λυπάσαι σήμερα. Ένα ακόμη παράδειγμα για να μην μακρηγορώ, είναι μια διακοπή ρεύματος, που φέρνει τα πάνω κάτω και έχει λυπηρά αποτελέσματα, αφού σχεδόν τα πάντα είναι ηλεκτρικά.
Η αντιμετώπιση αυτών των καταστάσεων, φανερώνει την ωριμότητα εκείνου που τις αντιμετωπίζει. Αν έχει αντίληψη καλή και προσαρμοστικότητα έχει καλώς, αλλιώς αλλοίμονο του. Είναι ενδεχόμενο ακόμα και να χαλάσει η ζωή του, από κάποιο απρόσμενο γεγονός που δεν το χειρίστηκε νηφάλια.
Υπάρχουν άραγε απρόσμενα ευχάριστα; Ασφαλώς ναι. Ένα γλεντάκι που στήνεται ξαφνικά και απρογραμμάτιστά, έχει μεγαλύτερη επιτυχία από την προγραμματισμένη και οργανωμένη δεξίωση. Ένα τηλεφώνημα από κάποιον που αγαπάς και έχεις καιρό να ακούσεις, σε αναζωογονεί. Και μία απρόσμενη επίσκεψη ενός φίλου, σε βγάζει ευχάριστα από την καθημερινότητα.
Μια τέτοια απρόσμενη κατάσταση, έζησα και εγώ δυο μέρες από την επίσκεψη (έκπληξη) ενός φίλου από τα παλιά, τον ευχαριστώ και τον ξαναπεριμένω.

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

Η σοφία

Διαβάζοντας τις ειδήσεις, γιατί είναι χρήσιμο να είναι κανείς ενημερωμένος, απέκοψα την κατάληξη ενός άρθρου με το εξής περιεχόμενο.
Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι οι υποψήφιοι πρέπει να κριθούν με βάση τις προτάσεις τους για το μέλλον και όχι τις πράξεις τους στο παρελθόν. Οι σοφοί Κινέζοι, όμως, αντίθετα προειδοποιούν: «Μελέτησε το παρελθόν για να γνωρίσεις το μέλλον».
Παραβλέπω το κυρίως θέμα, δεν είναι άλλωστε το ζητούμενο, και στέκομαι στην φράση, ¨Οι σοφοί Κινέζοι¨, άρα υπάρχουν και άλλοι σοφοί εκτός από τους Έλληνες. Γιατί άραγε εμείς οι Έλληνες να έχουμε το μονοπώλιο της Σοφίας; Επειδή σαν φυλή είμαστε εξαιρετικά εγωιστές, δεν το παραχωρούμε σε κανέναν. Χαρακτηριστική είναι η αντίδραση του Έλληνα όταν του λες, αυτό απαγορεύεται, αυτός αντί να συμμορφωθεί ερωτά, ποιος το είπε; Του λες μην το κανείς και ρωτά γιατί; Παρά ταύτα η Ελληνική λέξη, φιλότιμο, δεν μεταφράζεται σε καμία γλώσσα του κόσμου, διότι και το φιλότιμο του Έλληνα δεν το έχει κανείς στον κόσμο.
Κινέζικο είναι και το ρητό, ¨ότι κάνει ο άνθρωπος μια φορά το ξανακάνει¨, έτσι και εγώ σκαλίζω και ξανασκαλίζω, και όλο και κάτι ανακαλύπτω, που πρίν από μένα το έχουν ανακαλύψει, ποιος ξέρει πόσοι άλλοι. Αφού μιλάμε για σοφία και δεν την περιορίζουμε στους αρχαίους προγόνους μας μόνο, σοφό θα είναι να ανατρέξουμε στην Παλαιά Διαθήκη. Υπάρχει πολλή σοφία μαζεμένη. ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ, ΣΟΦΙΑ ΣΑΛΩΜΩΝΟΣ, ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗΣ, είναι τέσσερα βιβλία που κάθε παράγραφος από μόνη της, έχει τόση σοφία κρυμμένη, ικανή να αναλυθεί σε ένα ολόκληρο βιβλίο. Δεν ασχολούμαστε με αυτά τα βιβλία όμως, σταματάμε μόνο στα Ιστορικά.
Η κάθε είδους επιστήμη, στηρίζεται στην παρατήρηση και στο πείραμα και φυσικά στην συνέχιση της ιδίας μελέτης. Η σοφία δεν είναι επιστήμη είναι τρόπος ζωής, με πρώτο κανόνα την παραδοχή πως υπάρχουν γύρω μου καλλίτεροι και ικανότεροι άνθρωποι από εμένα. Σε καμία περίπτωση η σοφία δεν είναι κτήμα υπερήφανου ανθρώπου, αυτός έχει χάσει το παιχνίδι από τα αποδυτήρια, που λέει ο λόγος. Σοφός είναι ακόμα εκείνος που διπλά ακούει από όσο μιλάει, αφού έχει δύο αυτιά και ένα στόμα. Η άσκηση εξουσίας λειτουργεί σαν βαρίδι σε εκείνους που θέλουν να στοχάζονται ελεύθερα, διότι πρέπει υποχρεωτικά να συμβιβάζουν καταστάσεις, είναι όμως ένα μεγάλο σχολείο παραγωγής σοφών ανθρώπων, από την στιγμή που θα καταλάβουν ότι τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από αναντικατάστατους ανθρώπους. Του σοφού ανθρώπου γνώρισμα είναι, πως δεν επιβάλει και δεν επιμένει στην άποψη του, γιατί ξέρει πως έχει δίκιο και δεν χρειάζεται να το αποδείξει. Αντίθετα όταν τον κυνηγούν για να πάρουν την συμβουλή του, σκέπτεται πριν απαντήσει. Τελειώνοντας, για να μην μακρηγορώ, ο σοφός άνθρωπος είναι κατά κανόνα ηλικιωμένος, που έχει στραπατσαριστεί με διαφόρους τρόπους στην ζωή και ταπεινώθηκε. Δεν υπάρχει σοφία αν πρώτα δεν υπάρχει ταπείνωση. Εδώ πρέπει να κάνω μια διευκρίνιση, άλλο είναι ο ταπεινός άνθρωπος και άλλο ο κακομοίρης, θα το αναλύσω σε άλλη ευκαιρία.



Αν είναι έτσι το κεφάλι του ανθρώπου, η συμπεριφορά του είναι ζωώδης

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Δεν ξαναγίνεται κανείς παιδί.

Τι γλυκιά κουβέντα είναι ο τίτλος του σημερινού σημειώματος, αν εξέλειπε το αρνητικό ΔΕΝ. Αιτία αυτού του συλλογισμού, ένα τηλεφώνημα από μια κυρία, «πήγα τα παιδιά μου στον Επανωσήφη, να δουν τα ψαράκια και ξανάγινα παιδί». Πριν από λίγα μόλις χρόνια, έβλεπε και εκείνη τα ψαράκια. Πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη του ανθρώπου να ξεφύγει από την πραγματικότητα, φαίνεται από τις πιο απλές και καθημερινές αντιδράσεις μας.
Στον Επανωσήφη, και ιδιαίτερα στην νότιο δυτική του γωνιά έζησα 14 χρόνια. Έξω από το κελί υπήρχε ένα ακάλυπτος χώρος, που σκιάζανε δυο μεγάλες μουριές, εκεί από κάτω κάναμε σε κάθε ευκαιρία που μας δινότανε συνάξεις. Πέρασαν από εκεί πολλά παιδιά, μικρά και μεγάλα φέρνοντας την ανεμελιά τους, και παίρνοντας άδολη αγάπη, την οποία ανταποδίδουν περισσώς σήμερα, που αυτά είναι στην ακμή τους και εγώ στο περιθώριο.
Επισκευάζοντας το υπολογιστή μου, ψάχνοντας στο αρχείο για τα προγράμματα, βρήκα και φωτογραφίες ξεχασμένες από εκείνη την εποχή.
Με την ευκαιρία αυτή σκέφτηκα να προκαλέσω λίγο. Καλώ λοιπόν να κοιτάξουν με προσοχή τις εικόνες που δημοσιεύω. Περιμένω να μου γράψουν όποιος μπορέσει να θυμηθεί τα ονόματα των υπολοίπων, ή ακόμα ας βρει όποιος μπορεί αν απεικονίζεται. Δεν είναι πολλές οι φωτογραφίες, δεν έχω όμως άλλες.
Στο Face book, υπάρχουν αρκετά παιδιά από εκείνη τη γενιά, στον Blocker λείπουν παντελώς. Είτε εδώ είτε εκεί, θα περιμένω ανταπόκριση.
Μην νομίζεται πως θα ξαναγίνεται παιδιά, να θεωρείται πως είστε τώρα παιδιά, λίγο μεγάλα, αλλά ακόμα νέοι άνθρωποι. Είναι πολύ νωρίς για να σας πιάνει η νοσταλγία από τώρα. Δείτε το σαν παιχνίδι.




Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Οι Άγγελοι

Από μια καλή μας φίλη που δεν έχει την ευχέρεια να αναρτά.

Κάποτε ήταν δυο μικροί άγγελοι στην υπηρεσία του Κυρίου.Ο ένας ανεβοκατέβαινε συνέχεια στη γη.Ο άλλος καθόταν ώρες ολόκληρες σ΄ένα μικρό σύννεφο κι αναρωτιότανε τι έκανε ο άλλος και πηγαινοερχόταν τόσο συχνά στη γη.Ο άγγελος που καθότανε αποφάσισε να ρωτήσει τον τόσο απασχολημένο άγγελο ποια ήταν ακριβώς η δουλεία του.<<Πες μου αδελφέ άγγελε τι δουλεια είναι αυτή που κάνεις που είσαι τόσο πολυάσχολος?>> <<Να σου πω>>απάντησε ο πολυάσχολος άγγελος.<<Μαζεύω όλα τα 'παρακαλώ' από τους ανθρώπους στη γη και τα φέρνω στον Κύριο.Και τώρα μήπως μπορώ να ρωτήσω κι εγώ τι δουλείά είναι αυτή που κάνεις εσύ που σου επιβάλλει να κάθεσαι τόσες 'ωρες σ΄αυτό το μικρό συννεφάκι και να κοιτές κάτω στη γη?>> Ο καθιστός άγγελος αναστέναξε μελαγχολικά <<Α, η δικιά μου δουλεία είναι να μαζεύω τα 'ευχαριστώ' από τους ανθρώπους της γης και να τα φέρνω στον Κύριο>>.

Μαύρη πέτρα

Τι έφταιξε και ήρθε το τέλος; Τι έφταιξε και ήρθε η καταστροφή; Ερωτήματα απελπισίας, και η απόφαση τελεσίδικη θα ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου. Πόσο απερίσκεπτη έκφραση!
Από πού ξεκινά άραγε αυτή η έκφραση; Στην πολιτεία μάλλον την αγνοούν, όχι όμως στη επαρχία. Ο περκολατζής ή τραβακάς ή κεραμιδάς, μόλις τελείωνε την κατασκευή μια κεραμοσκεπής, έριχνε μια πέτρα, όσο μπορούσε μεγαλύτερη, για να έχει και του χρόνου δουλειά. Από τους οικοδόμους είναι ο μόνος, που αφού τελειώσει, ο νοικοκύρης μετά από το συνηθισμένο τραπέζωμα, θα τον συνοδεύσει μέχρι την έξοδο του χωριού, έτσι είναι σίγουρος πως δεν θα πετάξει πέτρα.
Ο νοικοκύρης τώρα είναι ήσυχος, δεν πέταξε πέτρα ο τεχνίτης, άρα η σκεπή είναι εξασφαλισμένη. Ο Τραβακάς είναι κι αυτός εξασφαλισμένος, διότι τη πέτρα που δεν πέταξε αυτός θα την πετάξουν τα παιδιά παίζοντας πετροπόλεμο, ακόμα έχει τα θάρρη του στα πουλιά, που αποζητώντας ασφάλεια στα ψηλά, θα του εξασφαλίσουν τον επιούσιο.
Ο πρώτος χειμώνας ή και ο δεύτερος περνά ήρεμα και στεγνά, μετά αρχίζει η πρώτη στάλα, η άμεση αντίδραση, αντί να καλέσουμε το τεχνίτη, βάζουμε μια λεκάνη να μαζεύει τις στάλες, και λίγο αργότερα, τοποθετούμε το κουβά στο άλλο σημείο, συνεχίζουμε με τρίτο σκεύος και αρχίζει η αγανάκτηση. Τολμούμε την επισκευή ριψοκινδυνεύοντας, να γκρεμιστούμε, αλλά χωρίς να έλθει το επιζητούμενο αποτέλεσμα. Καταφεύγουμε πάλι στον Περκολατζή, αλλά διαλέγουμε άλλον τεχνίτη, αυτός τώρα φτιάχνει τις κακοτεχνίες του πρώτου, ο οποίος σε άλλο σπίτι φτιάχνει τις κακοτεχνίες του δικού μας μάστορα. Γιατί όλα αυτά;
Με την πρώτη σταγόνα, έπρεπε να καλέσουμε τον ειδήμονα για να επιληφθεί του θέματος.
Δεν έρχεται απότομα καμιά καταστροφή. Είναι αρκετό να σκεφτούμε πως η φωτιά στην αρχή σβήνει με ένα ποτήρι νερό.

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

από πάνω ή απο κάτω;

Posted by Picasa

Το έξυπνο πουλί

Παλιός χρήστης του υπολογιστή, με αρκετά χρόνια πείρα στην χρήση του πληκτρολογίου, δεν βλέπω την οθόνη σαν αντίπαλο, αλλά σαν ένα υποταγμένο σκυλάκι που οφείλει να υπακούει στα κελεύσματα μου.
 Στο παρελθόν είχα χάσει πολλών μηνών εργασία, γιατί λόγω απειρίας δεν αποθήκευα σε εξωτερικά μέσα. Τότε, πριν από μια δεκαετία, δεν ήταν εύκολη υπόθεση να έχεις εξωτερικό δίσκο, ούτε κυκλοφορούσαν τα memory stick, καταφεύγαμε στο cd τα dvd ήτανε ακόμα στα σπάργανα, έκανε το CD μια ώρα εγγραφεί, η ενδεικνυόμενη λύση ήταν η δισκέτα, σήμερα είναι μουσειακό είδος. Είχα προμηθευτεί ένα σύστημα δισκέτας ZIP των 100 ΜΒ που θεωρούνταν τότε τεράστιος αποθηκευτικός χώρος και κάθε εβδομάδα αφιέρωνα αρκετό χρόνο για να ασφαλίσω τον κόπο μου.
Από τότε άλλαξα πολλές φορές υπολογιστή, και σε κάθε νέα προμήθεια η πρώτη φροντίδα μου, ήταν να εξασφαλίσω τουλάχιστον ένα δεύτερο σκληρό δίσκο, να αποθηκεύω σε αυτόν, που κατά κανόνα ήταν και μεγαλύτερος, τα δεδομένα μου. Δεν ξανά έχασα από τότε δεδομένα και καμάρωνα γι’ αυτό.
Ο υπολογιστής που χρησιμοποιώ σήμερα είναι ένας φορητός, ΗΡ, με ικανοποιητικές επιδόσεις, αλλά δεν έχει δεύτερο δίσκο. Με τον αέρα του πεπειραμένου αφ’ ενός και την άνεση πως δεν ετοιμάζω κάτι για έκδοση, παραμέλησα την φροντίδα των αντιγράφων ασφαλείας, μπορώ να πω ακόμα πως την ξέχασα τελείως.
Μια διακοπή της τηλεφωνικής παροχής, μου έδωσε την ευκαιρία να ασχοληθώ λίγο περισσότερο με την τακτοποίηση του δίσκου. Δεν τα ιεράρχησα όμως σωστά τα πράγματα, και προσπάθησα να εγκαταστήσω και δεύτερο λειτουργικό, το linux να τρέχει μαζί με τα Windows. Το εγχείρημα το έκανα προτού μεταφέρω τα αρχεία μου σε αφαιρούμενο δίσκο. Το αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο, και ο Μονομάχος του Linux καθάρισε οτιδήποτε υπήρχε στον σκληρό.
Που πήγε η σιγουριά μου και η αυτοπεποίθηση μου ως πεπειραμένου χρήστη; Είδα ένα υπολογιστή που δεν τον ανεγνώριζα και τότε θυμήθηκα την σοφή παροιμία του λαού μας, «το έξυπνο πουλί, από την μύτη πιάνεται», έτσι και εγώ έφαγα την σφαλιάρα από τον Μονομάχο, που επιλήφθηκε του Format χωρίς να το πάρω χαμπάρι. 
Ασφαλώς και δεν αχρηστεύτηκε το μηχάνημα, το επανέφερα στην εργοστασιακή μορφή, εγκατέστησα και το δεύτερο λειτουργικό το linux, όπως το φανταζόμουν, ακόμα υποχρεώθηκα να επανεγκαταστήσω όλα εκείνα τα προγράμματα που χρησιμοποιώ, αλλά έχασα πάντα τα δεδομένα.
Θυμήθηκα μία γριά γυναίκα, που γνώρισα στην Κρήτη την Κερά Κατίνα, που έλεγε, «για όλα δεν πειράζει», και είπα και εγώ δε πειράζει, δε χάθηκε δα και κόσμος, σε τελική ανάλυση οι φωτογραφίες που χάθηκαν, στο μυαλό μου θα ομορφύνουν περισσότερο, τα κείμενα όσα ήταν για έκδοση έχουν εκδοθεί, ευκαιρία για ανανέωση, τα δε τελευταία βρίσκονται κάπου έξω στο διαδίκτυο αποθηκευμένα και μπορώ να τα ανακτήσω.

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

Διαφορετικά κριτήρια


Μια φωτογραφία κάνει για χίλιες λέξεις, τις δύο που αλίευσα κάπου στο διαδίκτυο, θα πρέπει να τις στολίσω με δυο χιλιάδες λέξεις.
Οι φωτογραφίες αυτές απεικονίζουν αθλητές του Σούμο, θαυμάζουμε κατ’ αρχάς το αθλητικό τους παράστημα, δευτερεύοντος το θάρρος με ποιους αντίπαλους καλούνται να παλέψουν. Άραγε στις προπονήσεις τους τι τρώνε; Και είναι ποτέ δυνατόν αυτού του είδους οι αθλητές να ντοπαριστούν;
Συνειρμοί στο μυαλό πολλοί, θα σταθώ σε δύο, όσες και οι φωτογραφίες.
Πριν μπει η χιλιετία που διανύομε, βρισκόμουν στην Σουηδία. Μια χώρα με άλλη πραγματικότητα, αυτήν που άρχισαν να βιώνουν οι Αθηναίοι σήμερα. Τα αυτόματα εκδοτήρια εισιτηρίων, οι αυτόματες τραπεζικές δοσοληψίες, οι μαζικές μετακινήσεις με το σιδηρόδρομο σε πολύεπίπεδα υπόγεια, οι διανομές φαγητού κατ’ οίκον, η διαρκής σύνδεση στο διαδίκτυο, με είχαν εντυπωσιάσει τότε.
Όμως μεγαλύτερη εντύπωση μου είχε προξενήσει η αδιαφορία για τον γείτονα, η απανθρωπιά τους, τρέχανε όλοι μηδενός εξαιρουμένου σαν καλοκουρδισμένα ρομποτάκια. Στους δρόμους έβλεπες κάθε φυλής και γλώσσας ανθρώπους να βιάζονται. Πολυσυλλεκτική η κοινωνία, ας την πούμε έτσι.
Είναι λυπηρό που φθάνουμε και εμείς το επίπεδο αυτό.
Εχθές πρωί πρωί χρειάστηκα βενζίνη, τα πρατήρια όμως δεν είχαν ανοίξει ακόμα, παλιά κάποια διανυχτέρευαν, σήμερα ακόμα και στην Σάμο έχουμε αυτόματους πωλητές καυσίμων. Για πρώτη φορά έβαλα από την αντλία μοναχός μου, χωρίς να πω καλημέρα του πρατηριούχου, να ρωτήσω για τα παιδιά του, να πάρω μια καραμέλα και να φύγω. Μου φάνηκε τόσο απάνθρωπο, σε συνδυασμό με το πρωινό κρύο, μου θύμισε την Σουηδία. Αμάν αναφώνησα που καταντήσαμε.
Παρομοίασα την Ελλάδα με τον πιτσιρικά που αδιαφορώντας για το μπόι του αντιπάλου του μπήκε στο αγώνα θαρρετά, και αφού μεγάλωσε έγινε σαν άλλο που είναι ναι μεν μεγάλος, αλλά ο αντίπαλος είναι γίγαντας και δεν το βάζει κάτω.

Αφού κοίταξα τις φωτογραφίες προσεκτικότερα άλλη μια φορά, εννόησα την Ελλάδα ως τον γίγαντα, περιμένει με σιγουριά τον αντίπαλο που είναι ασήμαντος. Είναι οι οικονομικοί μετανάστες, που τα τελευταία χρόνια πλημύρισαν την πατρίδα μας, ψάχνοντας ένα καλύτερο αύριο, άρα είμαστε οι Έλληνες αυτοί που μπορούμε να τους το προσφέρουμε. Είναι ο πιτσιρικάς που μεγαλώνει, παλεύει με πείσμα αλλά δεν φτάνουν τα χέρια του να πνίξουν τον γίγαντα.
Αυτοί οι συνάνθρωποι μας, έρχονται από τα πέρατα του κόσμου, απελπισμένοι, πολλές φορές πουλημένοι, αλλά με το πόθο να αγωνιστούν για την επιβίωση τους, με οποιοδήποτε κόστος. Κουβέντα έκανα με κάποιον από αυτούς, Γκαμάλ, το όνομα του, αραβικά σημαίνει όμορφος, αλλά αυτός είναι Αφγανός. Είναι περίπου τριάντα χρόνων, ζυγίζει λιγότερο από εξήντα κιλά. Τρώει την ημέρα ένα σάντουιτς κοτόπουλο, το βράδυ ένα γιαούρτι, κοιμάται σε ένα δωμάτιο με άλλους επτά και είναι ευχαριστημένος. Λίγα Ελληνικά, λίγα αγγλικά και πολύ κίνηση με τα χέρια χρειάστηκαν για μάθω πράγματα, για τα οποία έχω άγνοια.
Όλοι αυτοί που μένουν μαζί είναι συγγενείς μεταξύ τους, αλλά ο καθένας έχει το δικό του κουμάντο, είναι όλοι άντρες και κατά κανόνα κανείς δεν είναι πρωτότοκος, αυτός μένει πάντα πίσω, για να αναλάβει όταν πεθάνει ο πατέρας την οικογένεια. Τελευταία πνίγηκαν προτού καταφέρουν να πιάσουν στην Σάμο τέσσαρα άτομα, ένα από αυτά ήταν αδελφός του Γκαμάλ, ο οποίος τον περίμενε για να φύγουν στην Αθήνα. Τώρα θα περιμένει άλλον αδελφό, είναι 17 ακόμα αγόρια, τα θηλυκά δεν μετράνε. Δεν τον πόνεσε ο χαμός; Τον ένοιαξε περισσότερο η καθυστέρηση, διότι αν δεν πάει στην Αθήνα δεν θα μπορεί να νομιμοποιηθεί, και αυτός θέλει να μείνει στην Ελλάδα, και ειδικά στην Αθήνα, γι αυτόν είναι παράδεισος, πάντα σε σχέση με την δική του πατρίδα. Ο πατέρας του θα κάνει άλλο παιδί να αντικαταστήσει το πνιγμένο.
Αυτήν την Αθήνα της παρακμής, με τους κάθε είδους περιθωριακούς τύπους, τους αναρχικούς, τους άστεγους, τους ζητιάνους και τους ναρκομανείς, ο Γκαμάλ την έχει πρότυπο καλοπέρασης και πολιτισμού όπως και τόσοι άλλοι σαν αυτόν που κάνουν χιλιάδες χιλιόμετρα για να βρεθούν στην Ελλάδα για να ανασάνουν ελεύθερα. Θα προσπαθήσουν άραγε αυτοί οι οικονομικοί μετανάστες, όπως αποκαλούνται τα τελευταία χρόνια να ενσωματωθούν και να δημιουργήσουν; Ή σαν τον δεύτερο παλαιστή θα προσπαθεί, αλλά θα πνίγεται στο στήθος του γίγαντα.

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Γιατί εγώ;


Χαρακτηριστικό των ανεύθυνων ανθρώπων, είναι να απαντούν με ερώτηση, θεωρώντας το ευφυΐα, αποφεύγουν δε την ανάληψη ευθύνης, με το χαρακτηριστικό ερώτημα, «Γιατί εγώ;» αυτοί οι άνθρωποι εκτός από ανεύθυνοι είναι κατά κανόνα αχάριστοι.
Ένα τηλεφώνημα μεσ’ την νύχτα, με συγκλόνισε. Κατανοώ το μέγεθος της λέξεως και το χρησιμοποιώ, αποφεύγοντας την λέξη με τρόμαξε, μα τόσο αχάριστος είναι ο άνθρωπος;
Προερχότανε από έναν Ιερέα στο Αίγιο, θάψαμε τον Κύριο Ευάγγελο, και στην κηδεία του δεν παρέστη κανένας συγγενής.
Ασυναίσθητα ο νους μου ταξίδεψε είκοσι χρόνια ίσως και περισσότερα, τότε τον γνώρισα, ήταν συνταξιούχος τραπεζικός. Ψηλός καλοστεκούμενος, είχε μια αρχοντιά που σε καθήλωνε. Σε κάθε ευκαιρία μίλαγε για το παρελθόν του, για το αλβανικό μέτωπο που πολέμησε ως ανθυπολοχαγός και τραυματίστηκε, για την ανέλιξη στον τραπεζικό κλάδο και τα τρία παιδιά που έκανε. Για τα παιδιά του καμάρωνε πιο πολύ, είχαν και τα τρία σπουδάσει, ο πρώτος ο Σταύρος είχε προσληφθεί στην Τράπεζα, παίρνοντας την θέση πατέρα του, και είχε εξελιχθεί σε διευθυντή υποκαταστήματος, ο δεύτερος ο Μιχάλης στρατιωτικός με βαθμό λοχαγού τότε και ο τρίτος ο Αθανάσιος θεολόγος είχε επιλέξει τον Μοναχικό Βίο και ήταν Αρχιμανδρίτης και ηγούμενος σε κάποιο μοναστήρι στα Τρίκαλα.
Την γυναίκα του την έλεγαν Ελένη, όταν αναφερόταν σε αυτήν έλεγε, η κυρία Ελένη, πέρασαν χρόνια πολλά μαζί. Ο Κύριος Ευάγγελος, ως συνταξιούχος είχε αρκετό χρόνο και οικονομική άνεση για να γυρνάει, όλη την Ελλάδα. Τον ικανοποιούσε όμως περισσότερο να βρίσκεται κοντά στα παιδιά του. Στο μοναστήρι είχε μόνιμο κελί, ενώ τα άλλα παιδιά του μετακινιόντουσαν ανάλογα με τις ανάγκες της υπηρεσίας, πάντα όμως υπήρχε το δωμάτιο του Πατέρα, δεν επέτρεψε ποτέ να τον αποκαλέσουν μπαμπά, από τα παιδικά τους χρόνια ακόμα. Τον υπόλοιπο χρόνο του, τον περνούσε μαζί με την γυναίκα του, στο σπίτι του, ένα πατρογονικό αρχοντόσπιτο έξω από Αίγιο.
Όλα πήγαιναν με αυτόν τον ρυθμό, μέχρι τον θάνατο της Κυρίας Ελένης. Από τότε άλλαξε η ζωή του, περήφανος όπως ήταν, δεν το έβαλε κάτω, και θέλησε να συνεχίσει την ίδια ζωή, όμως δεν μπόρεσε να το καταφέρει. Είναι δύσκολο μετά από σαράντα χρόνια συμβίωσης να είσαι μόνος.
Τα παιδιά του θέλησαν να τον βοηθήσουν, και αποφάσισαν πως πρέπει να μείνει στο Μοναστήρι με τον Αθανάσιο, και το κάλεσαν να του πουν την απόφαση τους. Αυτός αντέδρασε, -ποιος σας είπε πως θέλω να καλογερέψω; Αν θέλετε να με βοηθήσετε να μετακομίσει ένας από όλους στο Αίγιο, να με φροντίζει μέχρι να πεθάνω-. Η ανταπόκριση και των τριών ίδια, (Γιατί εγώ;) ήτανε όλοι τους βολεμένοι. Οικονομικό πρόβλημα δεν υπήρχε, απόφαση θυσίας χρειαζόντανε και η μετάθεση θα γινότανε, αλλά –γιατί εγώ;‑ δυο λέξεις που του στοίχισαν πολύ του Κυρίου Ευάγγελου. Πικραμένος γύρισε στο Αίγιο.
Παρότι ήταν υγιής, είχε ανάγκη από φροντίδα. Νοικοκυριό και φαγητό του ήταν απαραίτητα, και δεν μπορούσε μόνος. Του σύστησαν μια γυναίκα από την Βουλγαρία, Ρούσλα την έλεγαν, μέσης ηλικίας και φανατικά καθολική. Την προσέλαβε, και τις παρεχώρησε και δωμάτιο να μένει στο ίδιο σπίτι.
Η Ρούσλα αποδείχτηκε καλή νοικοκυρά, καθαρή, λιγόλογη και αφοσιωμένη σε αυτόν που τις πρόσφερε εργασία και στέγη. Ο Κύριος Ευάγγελος ξαναχαμογέλασε. Μπαίνοντας ο πρώτο χειμώνα της χηρείας του, έπαθε ένα μικρό εγκεφαλικό, η Ρούσλα δεν τον άφησε στιγμή, το περιποιήθηκε τόσο απόλυτα, σαν να ήταν αίμα της. Οι νύμφες ήρθαν μέχρι το νοσοκομείο συνοδεύοντας τα παιδιά του, όταν όμως ζήτησε να μείνει η μία για λίγο καιρό πήρε την απάντηση –γιατί εγώ;‑.
Όταν συνέφερε από το κτύπημα αυτό ο Κύριος Ευάγγελος, με απόλυτη διαύγεια μυαλού, πρότεινε στην Ρούσλα γάμο, εσύ με φρόντισες, εσύ με φροντίζεις, ότι έχω μετά θάνατο θα σου ανήκουν, η απάντηση τον προσγείωσε απότομα, εσύ ορθόδοξος εγώ καθολική, δεν γίνεται. Η Ρούσλα ήταν απόλυτη στην πίστη της. Ο Κύριος Ευάγγελος όμως ήθελε να την εξασφαλίσει, ένοιωθε μεγάλη υποχρέωση σε αυτήν την γυναίκα που του παραστάθηκε στα δύσκολα, ακόμα νόμισε πως κοντεύει ο θάνατος. Την έπεισε λοιπόν να πάνε στον δήμαρχο να κάνουν πολιτικό γάμο, χωρίς να μπερδεύονται τα δόγματα στην μέση, εκείνη μαθημένη από την πατρίδα της στην διαδικασία αυτή, δέχθηκε, στο κάτω-κάτω σύμφωνο συμβίωσης θα κάμανε.
Οι αντιδράσεις όμως των παιδιών τον απογοήτευσαν. Και οι τρείς γιοί μαζί ήλθαν στο σπίτι, προπηλάκισαν την Ρούσλα, και χρειάστηκε να επέμβει ο Κύριος Ευάγγελος, ‑αυτή είναι η γυναίκα μου και πάρτε το χαμπάρι‑, ‑μα πατέρα έθεσες εαυτόν εκτός εκκλησίας‑, ωρυόταν ο Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος ‑δικός μου λογαριασμός‑ ‑σκέψου και εμάς πατέρα, τι θα πούμε στο κόσμο;‑ ‑δικό σας λογαριασμός‑. Φύγανε τα παιδιά για να μην ξαναπατήσουν στο πατρογονικό τους.
Περάσανε τα χρόνια και ο Κύριος Ευάγγελος, γερνούσε αξιοπρεπώς, με την Ρούσλα να τον φροντίζει, μέχρι που το δεύτερο εγκεφαλικό το καθήλωσε στο κρεβάτι, η Ρούσλα στιγμή δεν έφυγε από δίπλα του, σε όλη την διάρκεια της ασθένειας μέχρι τον θάνατο του.
Η Ρούσλα ανέθεσε σε γραφείο τελετών την ταφή, και παρήγγειλε του επιτρόπου στη Εκκλησία να φροντίσει για ότι χρειάζεται, εκείνη καθολική δεν μπορεί να μπει σε ορθόδοξη εκκλησία. Ο Επίτροπος τηλεφώνησε στο Αθανάσιο, να τον ενημερώσει, προκειμένου να έλθει στην κηδεία, και πήρε την απάντηση ‑πολιτικό γάμο έκαμε, ας κάνει και πολιτική κηδεία‑. Πήρε τον Μιχάλη και η απάντηση –γιατί εγώ;‑ θα είμαι σε άσκηση, παρόμοια και η απάντηση του Σταύρου.
Ο Παπάς έκαμε την κηδεία, η εκκλησία γέμισε κόσμο, γνωστούς και φίλους του τεθνεώτος, αλλά κανένας από συγγενείς. 
Τα τρία παιδιά τον είχανε ξεγραμμένο, και η Ρούσλα περίμενε από έξω από την εκκλησία να δεχθεί τα συλλυπητήρια.

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Διακοπή τηλεφώνου



Αισθάνομαι την υποχρέωση να απολογηθώ για την απουσία μου, αυτές τις ημέρες από την περασμένη Παρασκευή. Ο Νοτιάς, αυτός ο άνεμος που είναι αιτία κάθε χρόνο να επισκευάζουμε ζημιές, άρχισε εφέτος με το κόψιμο του καλωδίου του Ο.Τ.Ε. παραλείπω να αναφέρω τα κλαδιά που σπάει, ίσαμε τώρα δύο διαμέτρου 20 πόντους το καθένα. Αναφέρω το γεγονός για να γίνει κατανοητή η δύναμη του.
Είναι πρόβλημα σοβαρό η διακοπή του τηλεφώνου, διότι έτσι επικρατεί η απομόνωση. Το κατάλυμα μου βρίσκεται ανάμεσα σε δύο ρεύματα, εδώ δεν φτάνουν ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά σήματα εκτός από τα τούρκικα. Η ενημέρωση επομένως πάει περίπατο, αν δεν διαθέτω σύνδεση στο Διαδίκτυο. Λείπει παντελώς η καλημέρα που ανταλλάσουμε, με ένα σωρό κόσμο έστω και αν δεν έχουμε την δυνατότητα χειραψίας. Υπάρχει βέβαια το φορητό τηλέφωνο, που υποκαθιστά το σταθερό, αλλά δεν έχει εικόνα. Έπειτα με την περιήγηση, επικοινωνώ με νέους διαδικτυακούς φίλους, που δεν γνωρίζω προσωπικά, (ίσως δεν έφτασε η ώρα ακόμα), αλλά ενδιαφέρομαι να μαθαίνω νέα τους και ανησυχώ όταν δεν αναρτούν. Αυτές οι φιλίες της νέας τεχνολογίας, αν και έχουν άλλους κώδικες συμπεριφοράς, απολαμβάνουν στην καρδιά μου την ίδια αγάπη, το ίδιο ενδιαφέρον.
Συλλογισμένος με τα παραπάνω, με την βεβαιότητα πως τουλάχιστον μέχρι την Δευτέρα θα ζω χωρίς επικοινωνίες, βγήκα για προμήθειες μέρα Σαββάτο. Μπαίνοντας στο Πυθαγόρειο, γύρω γύρω από ένα τηλέφωνο, υπήρχε μια ομάδα λαθρομεταναστών, 15 ίσως και παραπάνω άτομα, τυλιγμένα με κουβέρτες, κάποιοι φοράγανε πλαστικά μπουφάν, με σαγιονάρες παρά το κρύο, αγωνιούσαν ποιος ξέρει με ποιόν προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν. Προσπέρασα και στην επόμενη στροφή σταμάτησα, κατέβηκα από το αυτοκίνητο, και περπάτησα να με κτυπήσει ο παγωμένος αέρας. Έκανα τον Σταυρό μου πολλές φορές, δόξα τω Θεώ, είμαι καλά, έχω κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μου, φοράω παπούτσια, και επειδή κόπηκε το καλώδιο απογοητεύτηκα; Είμαι αχάριστος. Έχω το φορητό για οποιαδήποτε ανάγκη, είμαι στην πατρίδα μου, συνεννοούμαι στην γλώσσα μου, έχω κρεβάτι να κοιμηθώ, και φαγητό να φάω.
Αυτοί οι άνθρωποι που μόλις προσπέρασα τι έχουν; Αν αναλογιστούμε, πως, μπορεί να είμαστε εμείς στην δική τους κατάσταση. Τίποτα σε αυτήν την πρόσκαιρη ζωή δεν είναι μόνιμο και σίγουρο. Ευγνωμοσύνη λοιπόν είναι να ξέρεις τι έχεις και όχι τι σου λείπει.

Παραμεθόριος

Όταν κανείς ζει στην παραμεθόριο περιοχή της πατρίδας μας, απολαμβάνει μερικά πλεονεκτήματα, αλλά υφίσταται και μερικές ταλαιπωρίες.
Κατ’ αρχάς όλα κυλάνε ποιο χαλαρά, δεν ζούμε δηλαδή σε εξοντωτικούς ρυθμούς που ζουν στις μεγάλες πολιτείες.
Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα είναι, η αραιή εμφάνιση των πολιτικών στην περιοχή, μας θυμούνται πάντα πριν τις εκλογές, και όσο αυτές σιμώνουν, τόσο αυτοί κατευθύνονται στα αστικά κέντρα. Οι τοπικοί άρχοντες είναι δικοί μας άνθρωποι, με τους οποίους πίνουμε καφέ και δεν θεωρούνται πολιτικοί.
Σε περίπτωση που γίνει εισβολή από ξένο κράτος, οι παραμεθόριοι θα αναδείξουν τους πρώτους ήρωες, νεκρούς μεν αλλά ήρωες.
Στην Σάμο τουλάχιστον δεν αντιμετωπίζουμε κυκλοφοριακό πρόβλημα, εκτός από το καλοκαίρι, γι’ αυτό φταίνε οι επισκέπτες. Όλο το νησί έχει τώρα με την επέκταση που έγινε μόλις τρία φανάρια.
Αυτά είναι πρόχειρα μερικά πλεονεκτήματα, στον αντίποδα θα δούμε μερικά από τα μειονεκτήματα που έχουν οι παραμεθόριοι.
Πληρώνουν λιγότερο ΦΠΑ, και πολλαπλάσια μεταφορικά.
Σε πολλά σημεία δεν φτάνει τηλεοπτικό, ραδιοφωνικό ή τηλεφωνικό σήμα. Ευτυχώς που υπάρχει ο ΟΤΕ.
Ανταλλακτικά για οποιαδήποτε επισκευή, έρχονται από την Αθήνα, με ότι αυτό συνεπάγεται. Αν έχει και κανένα απαγορευτικό, αλλοίμονο.
Μάθαμε να ζούμε έτσι, καρτερικά να περιμένουμε την εξίσωση με τους κατοίκους της ενδοχώρας, που δεν έρχεται.
Όλα τα παραπάνω τα γράφω έτσι πικρόχολα, εξ αιτίας μια βλάβης στο καλώδιο του τηλεφώνου. Φύσηξε νοτιάς και κόπηκε, φυσιολογική η ζημιά. Την Παρασκευή έγινε η ζημιά, το σαββατοκύριακο είναι αργία, την Τρίτη ήρθε εξωτερικό συνεργείο για να διαπιστώσει την βλάβη, την οποία περιγράψαμε όταν την αναφέραμε. Απεφάνθη ο τεχνικός πως δεν είναι δουλειά του ΟΤΕ, το κόψιμο του καλωδίου, και υπεύθυνος γι’ αυτό είναι ο εργολάβος. Που είναι όμως ο εργολάβος; Μην βιάζεσαι εδώ είναι παραμεθόριος, κάπου θα τον βρούμε. Εδώ το αυτοκίνητο, πέρασε από ΚΤΕΟ τον ενδέκατο χρόνο κυκλοφορίας, για μια εβδομάδα μιλάμε τώρα;
Ας είναι, τι μπορεί να αλλάξει; Στην Ελλάδα μας τρία είναι τα μεγάλα αφεντικά, και από αυτά εξαρτώμεθα, ιδιαίτερα εμείς οι παραμεθόριοι, αναφέρομαι, στον ΟΤΕ, στην ΔΕΗ και στην ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ, και δευτερευόντως πλέον τα ΕΛΤΑ, εδώ η ιδιωτική πρωτοβουλία πήρε το πάνω χέρι.

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

βλαβη στο δικτυο του ΟΤΕ

Ο Pythagoras Samios βλαβη στο δικτυο του ΟΤΕ επιβάλει αποχή, δεν έφυγα απο την γειτονιά. λίγο υπομονη, δώξα τω Θεώ είμαι καλά! εάν το ενδέκατο έτος πέρασε το αυτοκίνητο ΚΤΕΟ, η μια βδομάδα μοιάζει ασύμαντος για τον ΟΤΕ χρόνος.

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Όνειρα συνέχεια

Μπορεί άραγε να κάνει ο άνθρωπος ξύπνιος όνειρα, τότε δεν ζει την πραγματικότητα. Ο νους του ανθρώπου έχει δυνατότητα και ταχύτητα ασύλληπτη, με εργαλείο την φαντασία φτιάχνει καταστάσεις ανύπαρκτες. Γιατί όμως ονομάστηκαν όνειρα όλες εκείνες οι κατασκευές της φαντασίας μας; Διότι στην προσπάθεια του ο άνθρωπος για αυτοδικαίωση, προτιμά να κυνηγά το άπιαστο όνειρο, παρά να αποτύχει στην επίτευξη του στόχου του. την αποτυχία δεν θέλει να την παραδεχθεί.
Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ζουν τα όνειρα τους, είναι οι φαντασιόπληκτοι, αυτοί οι άνθρωποι δεν ξεχωρίζουν το γεγονός από την φαντασία, αν ανήκουν δε, σε κύκλο εκκλησιαστικό, τότε κάθε στιγμή και λεπτό ζουν και από ένα θαύμα, και οδηγούνται στην θρησκοληψία, η οποία σε τελική ανάλυση είναι αρρώστια.
Ο λογοτέχνης αφήνει την φαντασία του ελεύθερη, και γεννά ανθρώπινους χαρακτήρες, και φαντάζεται περίπλοκες καταστάσεις, και δίνει λύσεις στα υποθετικά διλλήματα των ηρώων του, ξεπερνώντας τα δικά του βιώματα, αυτό δεν είναι όνειρο, είναι η εργασία του νου.
Αν το δούμε από άλλη οπτική γωνία, «ονειρεύομαι να πάω στην Σάμο», «θέλω να πάω στην Σάμο», ίσως οι προτάσεις να μοιάζουν παραλλαγή του ιδίου θέματος, όμως δεν είναι, η πρώτη δηλώνει πως δεν θα πάω ποτέ, αλλά θα μείνει όνειρο, η δεύτερη δείχνει βούληση πως θα προσπαθήσω να πάω. Αυτές οι λέξεις έρχονται αυθόρμητα και φανερώνουν την διάθεση αυτού που τις εκφράζει.
Ένα παρόμοιο παράδειγμα, «θα μπω στην Εκκλησία να ανάψω κεράκι» στον αντίποδα, «θα μπω να προσκυνήσω». Στην πρώτη περίπτωση δεν πιστεύει, ο εγωισμός είναι τόσο ανεβασμένος, δεν αποδέχεται καθόλου την λέξη προσκύνημα, αλλά ζητά την δικαίωση μέσα από τυπικές διαδικασίες, στην δεύτερη έχομε την ευσεβή εκδοχή της ίδιας φαινομενικά πρότασης.
Καμιά φορά πάλι αυτό το έρμο το όνειρο, είναι μεταδοτικό, και αν πρώτος κατασκευαστής αυτού του ονείρου, εδώ το μετονομάζουμε σε όραμα, έχει την ικανότητα να μεταλαμπαδεύει τις φαντασίες του, δημιουργούνται ομάδες που φαντασιώνονται τα ίδια πράγματα, και θέλοντας να αποδείξουν το δίκαιο τους, προσπαθούν να το επιβάλουν με κάθε τρόπο. Ένα τέτοιο όνειρο δεν είχε ο Χίτλερ;
Ας μην αναφερθούμε καθόλου σε κείνους του επιτήδειους ονειροκρίτες, που ερμηνεύουν ο καθένας με το δικό του τρόπο, ότι τους πεις. (το κόκκινο είναι ογλήγορο το γαλανό μαντάτο, δεν φτάνει απούχει το φαγί, το θέλει και στο πιάτο).
Εάν το όνειρο είναι ιδιοκτησία ενός μόνου ατόμου, αυτό το μοναχικό άτομο είναι σίγουρο πως θα οδηγηθεί στο περιθώριο, η πραγματικότητα της επιβίωσης δεν παρέχει χώρο για όνειρα, ιδιαίτερα στην σημερινή εποχή. Και φτάνει η στιγμή που το όνειρο το μοιράζεσαι με εκείνον ή εκείνη που θεωρείς πως μπορείς να το μοιραστείς, ζευγαρώνεις μέχρι την στιγμή που γεμάτοι απορία και δύο φθάνουν στον χωρισμό, «κάναμε τόσα όνειρα;». όνειρα κάνατε, συμβιβασμούς κάνατε;
Πάντα ο άλλος φταίει, πάση θυσία πρέπει να δικαιωθώ, πάλι στο κυνήγι του ονείρου φτάσαμε.
Τα τελευταία χρόνια ακούω, πως και στην Ελλάδα έφθασε ο θεσμός του προγαμιαίου συμφώνου, αν δηλαδή χωρίσει το ζευγάρι πως θα μοιραστούν τα περιουσιακά στοιχεία. Εδώ είναι ρεαλιστικά τοποθετημένα τα πράγματα, υπάρχει ο στόχος, απουσιάζει η αγάπη κι ας ορκίζονται για το αντίθετο, ο χωρισμός είναι μαθηματικά βέβαιος.
Επανερχόμαστε έτσι στην αυτοδικαίωση, αν χάσω το όνειρο, ε, όνειρο ήτανε, αν δεν πετύχω τον στόχο, είμαι αποτυχημένος.
Ιδιαίτερα θα σταθούμε σε μία άλλη παράμετρο. Ο πωλητής για να προσληφθεί σε μια εμπορική εταιρία, του θέτουν στόχους, αν τους ξεπερνά αμείβεται, αν όχι μένει στάσιμος να κάνει όνειρα. Αυτά τα όνειρα που κάνει ξύπνιος είναι απατηλά και αυτό δεν ωραιοποιείται.
Σαν συμπέρασμα, πρέπει να κάνω όνειρα; Κανείς δεν το απαγορεύει, είναι λάθος έκφραση, όχι λάθος κίνηση. Από αυτά τα όνειρα κουβεντιάζουμε, αναλύουμε και βγάζουμε συμπεράσματα.

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Όνειρα

Όνειρα είναι μια λέξη με χιλιάδες ερμηνείες, πηγή εμπνεύσεως για πολλούς ποιητές και λογοτέχνες, που αποφεύγοντας την πραγματικότητα, ζουν σε ένα κόσμο ονειρικό φτιαγμένο στα μέτρα τους. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να διαφεύγει η λεπτομέρεια, πως και οι εφιάλτες όνειρα είναι.
Πρόσφατα επισκέφτηκα την ιατρό, πνευμονολόγο που με κουράρει, για τον περιοδικό έλεγχο. Είδα στο ιατρείο ένα καινούργιο μηχάνημα και δύο κρεβάτια, απόρησα τι να είναι άραγε; Η γιατρός μου εξήγησε, ότι κάποιοι άνθρωποι που έχουν ανήσυχο ύπνο και ροχαλίζουν, ως πιθανή αιτία είναι και τα όνειρα που βλέπουν, το μηχάνημα αυτό αναλύει τις αντιδράσεις του εγκεφάλου στα όνειρα. Αστειεύτηκα, δηλαδή γιατρέ θα γίνεις ονειροκρίτης; Δεν το θεώρησε αστείο, αλλά χαμογέλασε με την άγνοια μου.
Λίγες ημέρες αργότερα, είδα μια πρόκληση από μια καλή μας φίλη αναρτημένη, ('Όταν παλεύεις για τα όνειρα είναι σαν να τα έχεις ήδη κατακτήσει........), και σκέφθηκα αναλύσω το θέμα.
Ο Φρόυντ ο πατέρας της σύγχρονης ψυχανάλυσης, ισχυρίζεται πως το όνειρο είναι μορφή της καταπιεσμένης επιθυμίας, ο λαός με την σοφία του λέει πως «όποιος πεινά, καρβέλια ονειρεύεται». Το ίδιο πράγμα με άλλα λόγια. Ο Άγιος Ιωάννης Μανσούρ, έλκει την καταγωγή από την Μανσούρα, αλλά έζησε στην Δαμασκό και ονομάστηκε Δαμασκηνός, ένας από τους μεγαλύτερους υμνογράφους της Εκκλησίας, γράφει «ποία του βίου τρυφή διαμένει λύπης αμέτοχος; Ποία δόξα έστηκεν επί γής αμετάθετος; Πάντα σκιάς ασθενέστερα, πάντα ονείρων απατηλότερα, μια ροπή, και ταύτα πάντα θάνατος διαδέχεται.» άρα το όνειρο είναι απάτη; Αναμφισβήτητα, αν κυριολεκτούμε. Θυμάμαι ένα παλιό τραγούδι με τον Σταμάτη Κόκοτα, «μ’ ένα όνειρο τρελό όνειρο απατηλό, ξεκινήσαμε οι δυό . . » όλα τα όνειρα είναι τρελά και απατηλά, διότι δεν τα ορίζουμε.
Είναι λάθος η έκφραση κάνω όνειρα, αυτή επιβλήθηκε από τους ισχυρούς στους αδύναμους.
Καταστρώνω σχέδια για το μέλλον, ευελπιστώ να καλυτερεύσω την ζωή μου, να αναρριχηθώ οικονομικά και να καταξιωθώ κοινωνικά. Αυτοί οι στόχοι είναι θεμιτοί και κάθε νέος άνθρωπος θα πρέπει να επιδιώξει την επιτυχία. Οι μεγάλοι και οι δυνατοί με μια κουβέντα σου λένε πως κυνηγάς το όνειρο, και το όνειρο είναι πάντα άπιαστο, έτσι σου σπάνε το ηθικό, αφού σε έχουν κτυπήσει στο υποσυνείδητο, κάνοντας σε ευάλωτο.
Ο δυνατός άνθρωπος δεν έχει όνειρα έχει στόχους, τους ιεραρχεί και ανεβαίνει τα σκαλοπάτια ένα ένα, γνωρίζει πως όση προσπάθεια θα χρειασθεί για να ανέβει, τόση θα πρέπει να καταβάλουν εκείνοι, που επιδιώκουν να κατεβεί.
Το Αμερικάνικο όνειρο είναι ένα προσφιλές θέμα, πόσοι μπορούν να το πετύχουν; Ο Πρόεδρος Ομπάμα, είναι ένας από αυτούς, πόσα εκατομμύρια άλλοι που κυνηγούν το ίδιο όνειρο είναι άστεγοι, άνεργοι και ανασφάλιστοι;
Εκείνος ο άνθρωπος που ζεί με όνειρα, ζει εκτός πραγματικότητας, είναι ονειροπόλος, έτσι εξηγείται γιατί η πλειοψηφία των καλλιτεχνών που ζουν με όνειρα και ιδανικά, τελικά πεθαίνουν στην ψάθα.

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

Εικόνες από τον δορυφόρο

Όταν κοιτάς από ψιλά μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά, τραγουδούσε κάποτε ο Κώστας Χατζής, κοιτώντας ίσως ξύνω πληγές, αλλά κοιτώ.

Κάϊρο
Ο Άγιος Κωνσταντίνος και πίσω του το προσκοπείο

Παλαιό Κάϊρο
Ο Άγιος Γεώργιος δίπλα στις γραμμές του τρένου και το κοιμητήριο των ορθοδόξων.


Χελουάν
Ο Άγιος Σπυρίδων και πίσω η Κόπτικη Εκκλησία