Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

προγεφυρώματα

Επειδή κατά την αποχώρηση χρησιμοποίησα τον στρατιωτικό όρο απαγκίστρωση οφείλω να συνεχίσω με την ίδια λογική. Έτσι λοιπόν αναφέρω προς τους αναγνώστες του Πυθαγόρα πως έπεσαν τα πρώτα προγεφυρώματα στην Κρήτη στο νέο μου κατάλυμα. Χρειάζεται αγώνας για γίνει η κατοχή και η εγκατάσταση, για την ώρα βρισκόμαστε στην φάση της αναζητήσεως εφεδρειών από τις φίλιες δυνάμεις και ευτυχώς υπάρχουν, είναι λιγοστές αλλά υπάρχουν και το ηθικό ακμαιότατον.


Δεν υπάρχει βέβαια το ειδυλλιακό παραλιακό μπαλκονάκι του Πυθαγόρα, υπάρχει όμως μια μεγάλη αυλή διαθέσιμη με λίγα οπωροφόρα δένδρα, μια λεμονιά μια μανταρινιά, μια μεγάλη συκιά και άλλα που δεν ανακάλυψα ακόμα τι παράγουν.
Πιστεύω πως θα υπάρχει και εδώ ευκαιρία για περισυλλογή. Πλεονέκτημα ίσως η μεγάλη απόσταση από την άσφαλτο που οδηγεί εδώ μόνο όσους έχουν πνευματικά ενδιαφέροντα, αποκλείοντας τους περίεργους, γι αυτό ίσως και να έχουμε ίσως ποιοτικότερα αποτελέσματα. Όπως και να έχει ο καιρός θα δείξει.
Αυτό είναι ένα πρόχειρο κειμενάκι στο τέλος του χρόνου και στην αρχή ενός νέου που εύχομαι να είναι για τον καθένα ότι νομίζει καλλίτερο.

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Υπομονή

Υπομονή, είναι η πρώτη επαφή απο την Κρήτη με μια εξαιρετικά αργή σύνδεση. Θα επανέλθω μόλις καταφέρω κάτι καλλίτερο.

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Κωστας Μουντακης. Τα μπαρουτοκαπνισματα.

Οι συγκινήσεις του αποχαιρετισμού

Κάθε αποχαιρετισμός είναι και μια συναισθηματική δοκιμασία. Αυτό δεν είναι δυνατόν να μην ίσχυε και στην προκειμένη περίπτωση της δικής μου μετακινήσεως από την Σάμο προς την Κρήτη. Είναι πράγματι άξιον απορίας πόσοι άνθρωποι με πλησιάζουν αυτές τις ημέρες με τα μάτια δακρυσμένα. Δεν περίμενα πως αυτά τα χρόνια που βίωσα στο κατάλυμα του Αγίου Νικολάου θα γινόμουν τόσο δημοφιλής. Το γράφω με περισσή δόση υπερηφάνειας και εγωισμού. Αυτά τα χρόνια θα τα ονομάσω «Τα χρόνια της ωρίμανσης». Επειδή τώρα είμαι ώριμο φρούτο που σε λίγο σαπίζει.
Θέλω να γράψω και άλλα δεν γίνονται προτάσεις οι σκέψεις που μου έρχονται στο νου, ενώ σε λίγο είναι βέβαιο πως το κουδούνι θα κτυπήσει πάλι διακόπτοντας το όποιο συνειρμό κάνω. Εδώ σταματάω.
Είναι το τελευταίο κείμενο που αναρτώ από την Σάμο στον Πυθαγόρα. Όσο υπάρχει σύνδεση στο διαδίκτυο θα δίνω μια υποτυπώδη παρουσία για να μην ανησυχούν εκείνοι οι εκλεκτοί φίλοι που σε καθημερινή βάση αναρωτιούνται για μένα. Όταν σιγήσει θα σημαίνει πως πέρασα στην επόμενη φάση της μετακίνησης, και θα χρειαστούν μερικές ημέρες μέχρι να επιτευχθεί η νέα σύνδεση, οπότε οι αναγνώστες του Πυθαγόρα θα υποφέρουν πάλι από την παρουσία μου.

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

ΑΚΡΑΙΑ ΚΑΙΡΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ- ΑΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ- samosbook

Ζήλεψε ο Βοριάς

Μέχρι εχθές πίστευα πως η ζήλια είναι απαράδεκτη και μόνο ανθρώπινη συμπεριφορά, σήμερα νομίζω πως πρέπει ν’ αλλάξω γνώμη. Έγραφα πως φεύγοντας ο νοτιάς μπορεί να συνετισθεί και να φυσά λιγότερο, αφού είναι αμφίβολο αν κάποιος θα επιλαμβάνεται των καταστροφών του, και ζήλεψε την αναφορά αυτή ο βοριάς και μας άλλαξε τα φώτα.

Είναι πολλά τα Μποφώρ που έχει ο βοριάς δυο μέρες τώρα, φούσκωσε την θάλασσα τόσο που χτυπά μανιασμένη στην μάνδρα. Έβγαλε την σαβούρα τουλάχιστον δέκα μέτρα έξω, ενώ τα βραχάκια καλυφθήκανε από το νερό. Το πηγάδι έχει γεμίσει θάλασσα και οι βρύσες στο κατάλυμα βγάζουν αφρό. Τα δένδρα αποψιλώθηκαν και τα λουλούδια όλα από αλάτι μαράζωσαν. Το κρύο αντέχεται επειδή ο αέρας είναι δυνατός. Γιατί βοριά μας θύμωσες; Επειδή δεν σε ανέφερα; Σε αναφέρω τώρα και δεν λέω τα καλλίτερα λόγια για σένα.
Και πριν από λίγα χρόνια είχαμε της ίδιας εντάσεως βοριάδες και σε απόσταση περίπου 6 χιλιομέτρων από εδώ είχε ανεβεί η θάλασσα στον δρόμο και πλημύρισε σπίτια. Η χθεσινή κακοκαιρία απέκλισε την κυκλοφορία στους δρόμους. Σε κάποιες περιπτώσεις το κύμα ήταν τέτοιο που νόμιζες πως βρισκόσουν σε πλεούμενο, σύμφωνα με την αφήγηση ενός οδηγού σήμερα. Οι φρονιμότεροι οδηγοί προτίμησαν τον περιφερειακό δρόμο ως ασφαλέστερο. Φαίνεται πως ήρθε ο χειμώνας, καλώς να ορίσει.

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

το μεγάλο κουράγιο


Πολλοί άνθρωποι έχουμε διάφορα προβλήματα υγείας και αντί να δοξάζουμε τον Θεό που μόνο τόσο ταλαιπωρούμαστε, παραπονιόμαστε και αγανακτούμε. Το video που υπάρχει στην προηγουμένη ανάρτηση, θέλω να πιστεύω πως θα συνετίσει  όλους εκείνους τους αχάριστους που αντί να ευχαρίστιουνται με όσα έχουν ζητάν συνέχεια κι άλλα κι αλλά. Ένα μεγάλο μάθημα για όλους μας είναι η αντοχή αυτού  του ανθρώπου. Δεν είναι το πρώτο που αναρτώ ούτε θα είναι και το τελευταίο. Δείτε το όλο και πάρετε κουράγιο.    

Χωρίς χέρια, χωρίς πόδια, ακατανίκητος!

Μια απορία προς τους Έλληνες καταναλωτές...

Ρε παιδιά...έχω μια μεγάλη απορία τελικά. Βγαίνετε συνέχεια και κατηγορείτε τις τράπεζες, τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας, τη μία, την άλλη, κλπ κλπ. Αλήθεια, σας πήγε κανείς με το ζόρι σ'αυτές τις εταιρίες? 

Όταν πήρατε κάποιο δάνειο ή υπογράψατε κάποιο συμβόλαιο κινητής τηλεφωνίας, διαβάσατε ποτέ τι υπογράφετε? Αποκλείεται να μη ρωτήσατε τι παίρνετε και τι πρέπει να πληρώσετε. Έχετε πρόβλημα με το κινητό σας? Κάντε πρώτα ένα τηλέφωνο στην εταιρία σας να δείτε τί συμβαίνει και πώς θα λυθεί.12 σεντς έχει η κάθε κλήση ανεξαρτήτου διάρκειας. Ε δεν είναι και το τρελό πόσο μπροστά σ'αυτά που δίνει ο Έλληνας για πέταμα.(τσιγάρα, ποτά, κλπ κλπ) Το tromaktiko θα σας το φτιάξει? Ειδικά στις περιπτώσεις των δανείων εκπλήσσομαι. Τι νομίζετε ότι είναι οι τράπεζες? Φιλανθρωπικά ιδρύματα? Δεν ξέρετε ότι δανείζεστε 10 Ευρώ και θα επιστρέψετε 15? Δεν ξέρετε για τις δόσεις σας? Γιατί μετά τις κατηγορείτε? Και δεν μιλάω από θέση ισχύος. Κι εγώ έχω τα δάνειά μου, κάρτες παλιότερα, αλλά ξέρω γιατί τα πήρα, τί οφείλω, και τι πληρώνω. Πότε θα μάθουμε επιτέλους να μην κατηγορούμε πάντα τους άλλους αλλά να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας? Δεν βαριέστε να είστε συνέχεια καταγγέλλοντες για ανυπόστατα πράγματα και για πράγματα τα οποία εσείς συμφωνήσατε? Πόσοι εδώ μέσα παραπονιούνται που τους παίρνουν τηλέφωνο οι τράπεζες και ζητάνε τις δόσεις των δανείων. Δηλαδή πώς την είδατε? Και δεν πληρώνετε τις υποχρεώσεις σας και δεν θέλετε να σας ενοχλούν κιόλας? Δυστυχώς τις τράπεζες δεν την ενδιαφέρουν τα όποια προβλήματα του καθενός. Και σε πολλές περιπτώσεις φέρονται με πολλή επιείκεια και υπομονή απ' ότι ξέρω. Τέλος πάντων...Ο Έλληνας ποτέ δεν θα βάλει μυαλό.

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Μετακινήσεις


Από τα ευτυχέστερα πλάσματα στον κόσμο μας είναι το σαλιγκάρι και η χελώνα επειδή δεν χρειάζεται όταν μετακομίζουν να κουβαλούν τίποτα, αν το δούμε από την άλλη όψη το ίδιο θέμα, τα δυστυχέστερα πλάσματα είναι τα ίδια επειδή ακριβώς είναι φορτωμένα πάντα το σπίτι στους ώμους των.
Ο Πυθαγόρας έζησε κάποια χρόνια στην Αίγυπτο, αρκετά στην Σάμο και κατέληξε στον Κρότωνα της Ιταλίας από όπου και αποδήμησε για το άλλο κόσμο, ο σύγχρονος Πυθαγόρας μιμούμενος ίσως το αρχαίο συνονόματο του. έζησε κάποια χρόνια στην Αίγυπτο μερικά στην Σάμο και τώρα θα φύγει για την Κρήτη από όπου και θα αποδημήσει για τον άλλο κόσμο. Προτιμά την Κρήτη από τον Κρότωνα για να μην μπερδευτεί ο ιστορικός του μέλλοντος.
Έχει ξεκινήσει η φάση της απαγκίστρωσης (σύμφωνα με την στρατιωτική ορολογία) από την Σάμο. Συσκευάζοντας το απαραίτητα πάμε για ακόμα ένα ξεκίνημα. Στην διάβα αυτής της πρόσκαιρης ζωής, ο άνθρωπος βιώνει κύκλους, οι οποίοι κάποτε κλείνουν για να ανοίξουν άλλοι, πρέπει να έχει την δυνατότητα να μπορεί να συνυπάρχει στους κύκλους αυτούς χωρίς να τους μπερδεύει μεταξύ τους και καταλήξουν σαν την Ολυμπιακή (προβληματική).
Λυπάμαι που πρέπει να αφήσω το κατάλυμα μου, στο Κουρούντερε της Σάμου και να μετοικήσω στα Αστερούσια όρη σε τόπο άνυδρο και ξερό. Το απέραντο γαλάζοπράσινομαυρο χρώμα της θάλασσας θα μου λείψει. Οι γλάροι και τα κοράκια αγαπητοί σύντροφοι θα ησυχάσουν από την φλυαρία μου, τα έρμα τα σπουργίτια θα κάνουν φωλιές χωρίς τον φόβο μου. Ίσως με την απουσία μου να συνετιστεί ο Νοτιάς και να φυσά λιγότερο ορμητικά, υπολογίζοντας, μήπως οι ζημιές που κάνει μένουν αδιόρθωτες.
Θα πρέπει να κλείσει το περίφημο μπαλκονάκι του Πυθαγόρα μαζί και η αυλή που για κάποια χρόνια υπήρξε το κέντρο για πνευματικές αναζητήσεις. Όμως κάπου αλλού θα στηθεί πάλι. Και ενώ εδώ αφεντικό ήταν ο Άγιος Νικόλαος καραβοκύρης πλάι στην θάλασσα, εκεί αφεντικό θα είναι ο Άγιος Αντώνιος ο καθηγητής της Ερήμου.
Δοξάζω τον Θεό πολλές φορές, για όσα μέχρι σήμερα έχω βιώσει, και τα επερχόμενα θα είναι σίγουρα πηγή νέων εμπειριών από τις οποίες και πάλι θα προκύψει ωφέλεια.

Ζήσε άρχοντας

Διέκοψε όλα τα κινητά της οικογενείας σου.

Το σταθερό σου κάντο μόνο τηλέφωνο , ADSL απεριόριστα κτλ δρομο
Πούλα το χρεωμένο αυτοκίνητο σου σε συνεννόηση με την τράπεζα και με τα υπόλοιπα πάρε ένα μεταχειρισμένο (υπάρχουν άπειρα)
Αν έχεις δεύτερο αυτοκίνητο σκότωμα επιτόπου και τα λεφτά στον τόκο.
Αν έχεις αυτοκίνητο και στα παιδιά σκότωμα και τα λεφτά στον τόκο.(Όταν μεγαλώσουν θα πάρουν δικό τους , εσένα δεν σου πήρε ο πατέρας σου.)
Πούλα το σπίτι σου σε συνεννόηση με την τράπεζα , ξεχρέωσε την τράπεζα και κράτα τα υπόλοιπα στον τόκο.
Νοίκιασε όσο ποιο φτηνό σπίτι μπορείς με αυλή και κήπο.
Βαλε ζαρζαβάτια ντομάτες πατάτες πιπεριές αγγούρια και ένα μικρό θερμοκήπιο για τις δύσκολες μέρες.
Πάρε μασίνα για το καθιστικό και κλείσε το καλοριφέρ δια παντός ( Ένα μικρό μερεμέτι …μια τρύπα για την σωλήνα της σόμπας)
Πάρε πριονιδόσομπα για τα δύο δωμάτια ύπνου.
Φτιάξε λίστα για τις αγορές σου και μηνιαίο προϋπολογισμό εξόδων.
Μην αγοράζεις ότι βλακεία σου δείχνουν στην τηλεόραση , αρκέσου στα απαραίτητα.
Κρέμασε πάνω από το τζάκι την φωτογραφία που βλέπεις.
Πάρε τα παιδιά σου την Κυριακή και βγείτε όλοι μαζί βόλτα για φαγητό στο καλύτερο εστιατόριο.
Είσαι πλέον ευτυχισμένος.

P@nos

Παρατσούκλια

Γνωρίζατε ότι υπάρχουν παρατσούκλια για τους κατοίκους σχεδόν κάθε ελληνικής πόλης; Και δεν εννοούμε απλώς τα ονόματα που βγαίνουν από την πόλη, πχ Αθήνα – Αθηναίοι, αλλά κάποιες ειδικές ονομασίες, οι οποίες έχουν βγει για διάφορους λόγους... Σίγουρα έχετε ακούσει μερικά από τα παρατσούκλια αλλά ας δούμε πως αποκαλούνται οι κάτοικοι διαφόρων πόλεων και ας ξεκινήσουμε με τα δικά μας:
Ναύπλιο – Κωλοπλένηδες
Οι Αργίτες τους αποκαλούν έτσι διότι πλένονταν στις τούρκικες τουαλέτες.
Άργος – Πρασάδες
Ως αντίποινα τους έβγαλαν έτσι, διότι έτρωγαν το πράσο με το οποίο χτυπούσαν το γαϊδούρι τους.
Κως – Μπόχαλοι
Προέρχεται από την τοπική διάλεκτο στην οποία το μπουκάλι το λένε μποχάλι.
Ρόδος – Τσαμπίκοι
Από το γνωστό τοπικό όνομα.
Θεσσαλονίκη – Καρντάσια
Καρντάση είναι ο αδερφός στα τουρκικά. Παλιά έπεφτε πολύ δούλεμα από τους Αθηναίους επί του θέματος. Σαλονίκη δε, γνωστή και ως Καρντασούπολη! Οι θεσσαλονικείς είναι επίσης γνωστοί ως μπαγιάτηδες και ως παυλοκαταραμένοι.
Έβρος – Γκάτζοι ή Γκάτζολοι
Στο Σουφλί του νομού Έβρου παλαιότερα υπήρχαν πολλά γαϊδούρια, τα οποία τα έλεγαν αλλιώς και γκάτζους. Έτσι οι φαντάροι έβγαλαν κοροϊδευτικά την περιοχή Γκατζολία και έμεινε να φωνάζουν τους κατοίκους Γκάτζολους. Η ιστορική αμαξοστοιχία 604 ΕΒΡΟΣ ΕΞΠΡΕΣ λέγεται και Γκάτζος Εξπρές.
Πτολεμαΐδα – Καϊλαριώτες
Αυτό συμβαίνει γιατί η Πτολεμαΐδα λέγεται αλλιώς και Καϊλάρια. Επίσης λέγεται και λασποχώρι γιατί παλιά όταν έβρεχε ήταν ένα χωριό γεμάτο λάσπες.
Κοζάνη – Σούρδοι
Λέγονται έτσι διότι προσποιούνταν ότι δεν άκουσαν κάτι – κοινώς ποιούσαν τη νήσσαν – όταν φυσικά δεν τους συνέφερε. Και ενώ οι μεν υπόλοιποι Έλληνες τους δέχτηκαν με αυτήν τους τη νοοτροπία, οι δε Εβραίοι δεν κατάφεραν να στεργιώσουν ούτε στιγμή στην περιοχή. Στα βλάχικα σούρδος σημαίνει κουφός / βλάκας.
Κέρκυρα – Παγανέλια ή Φρανκολαντσέρηδες
Ονομάστηκαν έτσι γιατί παγανέλι στην κερκυραϊκή διάλεκτο σημαίνει περιστέρι και η Κέρκυρα (κυρίως οι πλατείες, αλλά γενικά όλη η πόλη της) είναι γεμάτη περιστέρια. Το φρανκολαντσέρηδες είναι άγνωστο από που βγαίνει.
Ιωάννινα – Παγουράδες
Αποκαλούνται έτσι, γιατί παλιά λέγανε ότι στη λίμνη στα Γιάννενα καθρεπτιζόταν το φεγγάρι και οι Γιαννιώτες έτρεχαν με τα παγούρια για να μαζέψουν και καλά το μαγικό νερό!
Λάρισα – Πλατυποδαράδες ή Πλατύποδες ή Τυρόγαλα
Οι Λαρισαίοι λέγονται έτσι λόγω του κάμπου που είναι επίπεδος και δεν βοηθάει στο σχηματισμό καμάρας στο πόδι. Το τυρόγαλα βγαίνει απ’ το τοπικό προϊόν.
Βόλος – Αυστριακοί
Κυκλοφορούν διάφορες εκδοχές:
* Διότι οι Βολιώτες είναι τσιγκούνηδες – σαν τους Αυστριακούς
* Διότι είναι ψυχροί άνθρωποι – σαν τους Αυστριακούς
* Διότι είναι μοχθηροί – επί Τουρκοκρατίας, οι Αυστριακοί είχαν χειρότερη φήμη κι απ’ τους Τούρκους.
* Διότι στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν μπήκε στον Παγασητικό ένα αυστριακό πολεμικό, αν και εχθρικό, οι Βολιώτες το υποδέχθηκαν με μπάντες και αυστριακές σημαίες.
Αυτά τα λένε οι Λαρισαίοι. Οι εξηγήσεις που δίνουν οι ίδιοι οι Βολιώτες είναι:
* Επί Τουρκοκρατίας, η πόλη είχε διάφορα εμπορικά προνόμια, ένα από τα οποία ήταν και η ύπαρξη αυστριακού προξενείου και η δυνατότητα που είχαν οι Βολιώτες να εμπορεύονται υπό αυστριακή προστασία.
* Μετά το 1881, που ο Βόλος ενσωματώθηκε στο ελληνικό κράτος, η νέα διοίκηση φορολόγησε βαριά τη Θεσσαλία. Μπήκε ένας ιδιότυπος νέος κεφαλικός φόρος σε όλους τους <<Έλληνες το γένος>> (κατά κύριο λόγο εμπόρους), κάτι το οποίο οδήγησε στους μαγαζάτορες να βάλουν ξένες, αυστριακές σημαίες στα μαγαζιά τους για να αποφύγουν να φορολογηθούν.
Υπάρχει και η εκδοχή της Φρικηπαίδειας.
* Ο Βόλος είναι μία πόλη στην κεντρική Ελλάδα. Γνωστή αυστριακή αποικία που εξελίχθηκε σε αποικία των ΕΛ, μετά την εκδίωξή τους από την αφιλόξενη προσωρινή τους κατοικία, τη γνωστή υποβαθμισμένη περιοχή της Αθήνας.
Πρέβεζα – Σαρδέλες
Διότι λέγεται ότι βάζουν τις σαρδέλες στο κλουβί.
Αθήνα – Γκάγκαροι
Γκάγκαρο ήταν το βαρύ ξύλο που ήταν κρεμασμένο με σκοινί πίσω από τις αυλόπορτες, τις οποίες έκλεινε με το βάρος του (gaga στα τούρκικα το ράμφος). Γκάγκαρος λεγόταν επί τουρκοκρατίας ο Αθηναίος της ανώτερης κοινωνικής τάξης, ο οποίος στην πόρτα του είχε γκάγκαρο. Σημαίνει σήμερα ο γνήσιος Αθηναίος.
Φλώρινα – Απόγονοι της Γιουργίας
Γιατί η γιούργα ήταν η Γεωργία στα φλωρινιώτικα. Ήταν η μεγαλύτερη πόρνη της Φλώρινας. Απ’ τις μεγαλύτερες βρισιές για τους Φλωρινιώτες!
Πόντος – Ντουντούμια / Τουρκούλια
Άγνωστη προέλευση.
Λέσβος – Γκαζμάδες
Τη Μυτιλήνη τη λένε Γκασμαδία ή Κασμαδία οι φαντάροι που υπηρετούν εκεί, επειδή η στρατιωτική ζωή εκεί έχει πολύ σκάψιμο, σκάβουν ορύγματα. Επίσης, υπάρχει και ο παλιός μύθος που λέει ότι (σύμφωνα με την παράδοση από στόμα σε στόμα των φαντάρων) όταν ήταν να φτιαχτεί το αεροδρόμιο της Μυτιλήνης, όλοι οι κάτοικοι πήγαν να συνδράμουν κρατώντας από έναν κασμά (και κανένας δεν κρατούσε φτυάρι ή σκαπέτι).
Σέρρες – Ακανέδες
Λόγω του ότι στη πόλη των Σερρών φτιάχνονται ακανέδες (ένα είδος γλυκού σαν λουκούμι).
Πάτρα – Μινάρες
Λίγο υποτιμητική λέξη για τους Πατρινούς που σημαίνει μ..άκας αλλά σε πιο light εκδοχή. Τυπικός χαιρετισμός: “που ‘σαι ρε μιναρα”
Ηράκλειο – Σουμπερίτες ή Καστρινούς
Σουμπερίτες, διότι στην κατοχή ο Σούμπερ είχε την έδρα του στο Hράκλειο και Καστρινούς επειδή το Ηράκλειο ονομαζόταν και Κάστρο
Αγρίνιο – Βλάχοι
Έτσι τους αποκαλούν οι Μεσολογγίτες, οι οποίοι θεωρούν τον εαυτό τους πολύ διακεκριμένο.
Καβάλα – Ψαροκασέλες
Έτσι τους αποκαλούν οι Ξανθιώτες.
Αρκαδία – Σκορδάς ή Αβγοζύγης
Σκορδάς λόγω των τοπικών προϊόντων και αβγοζύγης γιατί πρώτοι οι Αρκάδες πουλούσαν αυγά βάσει του μεγέθους τους – των αυγών -.
Κόρινθος – Λαΐδες
Γιατί Λαΐδα ήταν μια εταίρα της αρχαιότητας από την Κόρινθο.
Κρήτη – Πέτσακες ή Σβούρους
Μάλλον από Ρέθυμνο, Ηράκλειο. Ο ορεσίβιος ή χωρικός που κατεβαίνει στην πόλη με ιμπεριαλιστικές διαθέσεις ως προς γυναίκες, μπάρια κλπ. με τα γνωστά αξεσουάρ (4χ4, μαύρο πουκάμισο κλπ κλπ). Τείνει να αντικαταστήσει και στα Χανιά το <<κούργιαλος>>. Σβούροι είναι οι κάγκουρες στην τοπική διάλεκτο.
Σαλαμίνα – Μπακαουκες ή Μανάρια
Για το “Μπακαουκας” υπάρχει και το γνωστό ανέκδοτο ότι στη σαλαμίνα επικρατεί… εμφύλιος μεταξύ των Μπακις και των Ουκας.
Xαλκίδα – Τρελονερίτες
Απο το φαινόμενο της παλίρροιας. Τα τρελά νερά του Ευρίπου λένε ότι έχουν πειράξει και τα μυαλά των Χαλκιδέων.
Τρίκαλα – Κασέρια ή Σακαφλιάδες
Κασέρια λόγω τοπικού τυριού και Σακαφλιάδες λόγω του Σακαφλιά, ο οποίος έζησε την εποχή του Μεσοπολέμου, λίγο μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και ήταν ο Δον Ζουάν της εποχής. Ήταν ένας ωραίος άντρας που είχε αναστατώσει την τρικαλινή κοινωνία με τα καμώματά του, ώσπου κάποιοι του στήσανε καρτέρι στα στενά σοκάκια του Βαρουσίου και τον μαχαιρώσανε (εξού και το γνωστό στιχάκι “Στα Τρίκαλα στα δυό στενά σκοτώσανε τον Σακαφλιά”). Το σακαφλιάς κατά λέξη σημαίνει ο φίλος της σάρκας.

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Παγκόσμια «επιδημία» ο σακχαρώδης διαβήτης


Παγκόσμια «επιδημία» ο σακχαρώδης διαβήτης

Με τους διαβητικούς να ξεπερνούν τα 246 εκατ. σε όλο τον κόσμο.. η συγκεκριμένη ασθένεια, τείνει να λάβει χαρακτηριστικά παγκόσμιας επιδημίας, σύμφωνα με τον διευθυντή της Γ' Παθολογικής Κλινικής και Διαβητολογικού Κέντρου στο Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας. Ο κ. Σταύρος Παππάς, κάνει λόγο για πάνω από 1 εκατ. άτομα στην Ελλάδα που πάσχουν από την συγκεκριμένη νόσο.

Σύμφωνα με μελέτες, κάθε 24 ώρες διαγιγνώσκονται 3.600 νέες περιπτώσεις διαβήτη. Το τραγικό είναι ότι το 25% της «δεξαμενής» των διαβητικών αποτελούν σήμερα παιδιά και αυτό οφείλεται στην αλματώδη αύξηση της παιδικής παχυσαρκίας.

Πρόσφατη μελέτη σε μαθητές δημοτικού στο νομό Αττικής έδειξε ότι το 27,8% των αγοριών ήταν υπέρβαρα και το 12,3% παχύσαρκα. Τα αντίστοιχα ποσοστά για τα κορίτσια ήταν 26,5% και 9,9%. Ανάλογη μελέτη στο νομό Θεσσαλονίκης είχε παρόμοια ευρήματα (22,2% υπέρβαρα και 4,1% παχύσαρκα παιδιά ηλικίας 11-17 ετών).
zougla.gr

Περί Υπομονής (Αντιγραμμένο)


«Υπομονής έχετε χρείαν, ίνα τό θέλημα τού Θεού ποιήσαντες κομίσησθε τήν επαγγελίαν» (Εβρ. 10,36). Αυτοί που υπομένουν αγόγγυστα και με καρτερία τα πάντα, μένουν πιστοί στο θέλημα τού Θεού. Κι αυτοί που μένουν πιστοί στο θέλημα τού Θεού, θα πάρουν την αμοιβή πού υποσχέθηκε o Χριστός, τη βασιλεία των ουρανών.
Η υπομονή στις δοκιμασίες είναι ασφαλές μέσο για να ενωθούμε με τον Θεό. Όσο o γογγυσμός χωρίζει από τον Θεό τόσο η υπομονή σφυρηλατεί την ενότητα μαζί Του. Αν λοιπόν υπομένουμε με ευγνωμοσύνη όλες τις δοκιμασίες για χάρη Του, θα μας ανταποδώσει την αιώνια μακαριότητα.
Μέσω τής θλίψεως και τής υπομονής εισερχόμαστε στον χώρο της αληθινής γνώσεως και καθαριζόμαστε από το πλήθος των αμαρτιών μας.
Ο άνθρωπος πρέπει να αποβλέπει και να ελπίζει στο έλεος του Θεού. Να θυμόμαστε τα απ' αιώνων θαυμάσια Του, και την βοήθειά Του προς τούς αγίους Του, να θυμόμαστε, ότι σε καμιά ανάγκη και θλίψη δεν μάς αφήνει o Θεός και ότι ποτέ δεν αφήνει να μάς βρουν πειρασμοί υπέρ την δύναμή μας. Και γι' αυτό έχουμε χρέος, με θάρρος να βαστάζουμε τον σταυρό μας και όλα τα λυπηρά πού μάς συμβαίνουν να τα υπομένουμε με ευγνωμοσύνη στον Θεό.
Κατά τον απόστολο: «Διά πολλών θλίψεων δεί ημάς εισελθείν εις τήν βασιλεία τών Ουρανών» (Πράξ. 14,22). Από αυτήν την στενή και τεθλιμμένη οδό θα φθάσουμε στην ύψιστη τελειότητα τής υπομονής.
«Υπομένων υπέμεινα τον Κύριο και προσέσχε μοι καί εισήκουσε τής δεήσεως μου» (Ψαλμ. 39,1). Ο Κύριος δέχεται σαν θυσία ευάρεστη την ανδρεία υπομονή, ενώ αποστρέφει το πρόσωπό Του από τη μικροψυχία. Οι άνθρωποι τής υπομονής ακολουθούν πιστά τα ίχνη Του, οι δειλοί και οι μικρόψυχοι απομακρύνονται από κοντά Του.
Έλεγε κάποιος γέροντας στους μαθητές του «Δεν προοδεύουμε σήμερα στην αρετή, ούτε θα κατορθώσουμε ποτέ να φθάσουμε στα μέτρα των παλαιών πατέρων γιατί δεν έχουμε υπομονή να τελειώσομε το έργο πού αρχίζουμε. Επιθυμούμε να αποκτήσομε χαρίσματα, αλλά χωρίς κόπο, γι' αυτό εύκολα ξεγλιστράμε στα κακό».
Ποιος τραυματισμένος θεράπευσε ποτέ την πληγή του χωρίς υπομονή στον πόνο και στα θεραπευτικά μέσα τού γιατρού; Ποιος μπορεί να ακολουθήσει πίσω από τον Χριστό χωρίς να σηκώσει στους ώμους τον σταυρό τής υπομονής; Κανένας. Όλοι όσοι Τον ακολούθησαν και Τον ακολουθούν ήταν και είναι έτοιμοι ν’ αντιμετωπίσουν με υπομονή τις δοκιμασίες που οπωσδήποτε θα τούς βρουν καθώς τονίζει και o σοφός Σειράχ: «τέκνον, ει προσέρχει δουλεύειν Κυρίω τώ Θεώ, ετοίμασον τήν ψυχήν σου εις πειρασμόν» (2,1).
Χωρίς υπομονή και συγκαταβατικότητα προς τον πλησίον μας η ζωή καταντάει ανυπόφορη. Όταν υπομένουμε πολύ δύσκολα πράγματα, υπομένουμε κατά θέλημα του Θεού. Μερικές φορές, μάς λέγει o Στάρετς Βαρσανούφιος, o Θεός αφήνει τον άνθρωπο να αισθανθεί σαν να τον έχει εγκαταλείψει και ξεχάσει. Το ίδιο μπορεί να γίνει και για μια ολόκληρη κοινωνία. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η δική μας δουλειά είναι να κάνουμε υπομονή και να φυλάξουμε την πίστη στον Χριστό. Αν η πίστη φυλαχθεί, υπάρχει ελπίδα σωτηρίας. Η πίστη διαφυλάσσεται με ένα τρόπο: με την αποχή από κάθε αμαρτία.
Για να εξασκήσουμε την υπομονή μας πρέπει να αφήνουμε τον εαυτό μας, την ψυχή μας, το σώμα μας, τα πάντα, στο θέλημα τού Θεού, το πανάγιο και πάνσοφο. Να λέμε Δόξα σοι o Θεός για όλα. Πάντων ένεκεν. Με αυτά τα θαυμάσια και άγια λόγια διαλύονται όλοι οι σκοτεινοί λογισμοί, και φεύγει το βάρος τής ψυχής, και έρχεται στην ψυχή ειρήνη, παρηγοριά, χαρά. Δεν πρέπει να απογοητευόμαστε ποτέ. Μην ξεχνάμε, ότι ακόμη και στα πιο θλιβερά μας βιώματα κρύβεται η απέραντη ευσπλαχνία τού Κυρίου. Με τρόπο ακατάληπτο - και σε μάς ακατανόητο! - o Κύριος μας οικοδομεί. Ακόμη και στην απώλεια των πιο αγαπημένων μας προσώπων.
Πολλές φορές αμφιβάλλει κανείς μέσα του λέγοντας:«Εφ’ όσον στις συμφορές που τον βρίσκουν αμαρτάνει κανείς από τη θλίψη του, πως μπορεί να πιστεύει ότι όσα του συμβαίνουν είναι για το συμφέρον του»; Μάς απαντάει o άγιος Δωρόθεος, δεν θ' αμαρτάναμε στις συμφορές που μάς συμβαίνουν, αν δεν μάς έλειπε η υπομονή και αν δεν αρνούμασταν να υποφέρουμε μία μικρή θλίψη ή να πάθουμε κάτι απροσδόκητο. Γιατί o Θεός ποτέ δεν επιτρέπει να μάς συμβεί κάτι πού ξεπερνάει τις δυνάμεις μας, όπως είπε και o απόστολος Παύλος: «είναι αξιόπιστος o Θεός και δεν θα επέτρεπε πειρασμό μεγαλύτερο από τις δυνάμεις σας» (Α' Κορ. 10,13). Αλλά εμείς δεν έχουμε υπομονή, δεν θέλουμε να κοπιάσουμε και δεν δεχόμαστε τίποτα με ταπείνωση. Γι' αυτό συντριβόμαστε και όσο φροντίζουμε να ξεφύγουμε τούς πειρασμούς, τόσο φορτωνόμαστε απ' αυτούς, και χάνουμε την υπομονή μας και δεν μπορούμε να λυτρωθούμε απ' αυτούς.
Ο μακαριστός π. Γερμανός Σταυροβουνιώτης, όταν διάβασε τον βίο τού αγίου Ιωάννου του Καλυβίτου, έλεγε: «Κι αν ακόμη υποστώ τα βάσανα, που υπέστη o Άγιος, θα υπομείνω. Κι αν ακόμη μείνω άστεγος μέσα στους δρόμους, κι αν ακόμη αρρωστήσω, κι αν οτιδήποτε πάθω, όλα θα τα υπομείνω. Θα τα υπομείνω όλα χωρίς γογγυσμούς για την αγάπη τού Χριστού και τη σωτηρία τής ψυχής μου. Αυτή την υπόσχεση, πού έδωσα εξ αρχής στον εαυτό μου, την έχω πάντα κατά νουν, και έτσι στερεώνομαι στις δοκιμασίες».
Αναφέρεται στο Γεροντικό, ότι ήταν κάποιος μοναχός, πού γόγγυζε, επειδή έμενε σε μέρος απόμερο, και έπρεπε να κουβαλάει για τις ανάγκες του νερό από πολύ μακριά. Μια μέρα, ενώ περπατούσε, μεταφέροντας το νερό, συνάντησε κάποιο στο δρόμο του. «Ποιος είσαι;» τον ρωτά. «Είμαι άγγελος Κυρίου», τού αποκρίνεται, «και με έστειλε o Θεός να μετρώ τα βήματά σου, για να πάρεις την ανταμοιβή σου, ανάλογα με την υπομονή σου». Κι' αμέσως o Άγγελος εξαφανίστηκε. Σκέφτηκε o μοναχός και είπε: «Αν με το να διανύω αυτή την απόσταση, o Θεός έστειλε Άγγελο να μετρά τα βήματά μου, και μου επιφυλάσσει μισθό, συμφέρει όχι μόνο να μην γογγύζω, αλλά μετά χαράς να υπομείνω κι άλλους κόπους, ακόμα μεγαλύτερους». Γι' αυτό και εγκατέλειψε το κελί του, και έκτισε άλλο πολύ πιο μακριά από την πηγή τού νερού!
Ο άνθρωπος τής υπομονής πάντοτε βγαίνει κερδισμένος, γιατί υπομένοντας προσωρινά, κερδίζει πολλές φορές και τα επίγεια αγαθά, αλλά και τα αιώνια. Φυσικά για να αποκτήσουμε την αρετή τής υπομονής πρέπει να έχουμε διαρκώς την ελπίδα τής μέλλουσας ζωής, για να μπορούμε να υπομένουμε τις δοκιμασίες, οι οποίες θα μάς είναι στεφάνια για τη βασιλεία των ουρανών.
Σε αυτόν τον αγώνα να είμαστε σίγουροι ότι συνοδοιπόρος μας είναι o ίδιος o Χριστός, o οποίος βάδισε αυτήν την οδό και μάς οδηγεί σε σίγουρο λιμάνι, σε οδούς σωτηρίας.

Η ιστορία είναι πραγματική (αντιγραμμένο)

Ο ΜΗΤΣΟΣ, Ο ΚΙΤΣΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ...ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ


Ο ΜΗΤΣΟΣ είναι απόφοιτος λυκείου διοικεί την μικρή επιχείρηση που βρήκε έτοιμη από τον συνταξιούχο πλέον μπαμπά του.
ΜΕΧΡΙ ΠΕΡΙΣΥ τα κέρδη του ήταν πολλαπλάσια ενός δημοσίου υπαλλήλου.
ΠΡΙΝ ΕΞΙ ΜΗΝΕΣ ο Μήτσος χοροπηδούσε από τη χαρά που έκοψαν δώρα και επιδόματα από τους τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους.
Ειρωνευόταν χαιρέκακα τον δημόσιο υπάλληλο όταν αυτός του έλεγε τι φέρνει το μέλλον
Ο ΚΙΤΣΟΣ είναι απόφοιτος γυμνασίου κακοπληρωμένος υπάλληλος με λίγα ένσημα (χαμάλης για να είμαι πιο ακριβής) εδώ και αρκετά χρόνια στην επιχείρηση του Μήτσου.
ΠΡΙΝ ΕΞΙ ΜΗΝΕΣ ο Κιτσος χοροπηδούσε και αυτός παρέα με τον Μήτσο από τη χαρά (είδες σύμπνοια αφεντικών και εργατών χαχαχα) που έκοψαν δώρα και επιδόματα από τους τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους.
Ειρωνευόταν και αυτός χαιρέκακα τον δημόσιο υπάλληλο και απολάμβανε το γεγονός ότι σε λίγο θα παίρνουν τα ιδία και δεν ήθελε να ακούσει τίποτα για το μέλλον.
ΣΗΜΕΡΑ ο Μήτσος βλέπει τις αισθητά μειωμένες εισπράξεις, δυσκολεύεται να πληρώσει τους υπαλλήλους του και έχει αγχωθεί για το μέλλον γιατί ο Μήτσος δεν ξέρει να κάνει κάτι άλλο.
Δεν ήταν ποτέ υπάλληλος, δεν ξέρει και δεν έχει κάνει καμιά άλλη δουλειά, πάντα ήταν αφεντικό στην επιχείρηση που του ετοίμασε ο μπαμπάς του.(η οποία δούλευε καλά από ...κεκτημένη ταχύτητα και έτοιμη πελατεία)
Δεν ξέρει πως θα μπορέσει να συντηρήσει την συνηθισμένη στα “πολλά” οικογένεια του.
Ο Μήτσος σταμάτησε να χοροπηδεί από τη χαρά του και άρχισε να γκρινιάζει τώρα που ακούει ότι θα κόψουν και άλλα από τους δημοσίους υπαλλήλους.
ΣΗΜΕΡΑ ο Κίστος τη βγάζει με προκαταβολές αφού ο μικρός μισθός του αργεί πολυυυυ και το αφεντικό δεν ακούει όταν του λέει ότι δεν έχει να πληρώσει τους λογαριασμούς.
Ο Κίστος ένα γυμνάσιο έβγαλε δεν πήγε λύκειο γιατί δούλευε (πάντα σαν κακοπληρωμένος και με λίγα ένσημα) εργάτης.
Δεν είναι τεμπέλης αλλά αν κλείσει η επιχείρηση ποιος θα τον πάρει σ' αυτη την ηλικία?
Ένσημα ποιος θα του βάλει για να μπορέσει κάποτε να πάρει έστω και μια μικρή σύνταξη?
Ο Κίστος σταμάτησε να χοροπηδά από τη χαρά του (τώρα δεν έχει μεγάλη σύμπνοια με το αφεντικό του γιατί εκείνος τουλάχιστον έχει ένα σπίτι και κάτι μετοχές, αυτός μένει στο ενοίκιο) και άρχισε να γκρινιάζει τώρα που ακούει ότι θα κόψουν και αλλά από τους δημοσίους υπαλλήλους.
ΑΥΡΙΟ............
Η ιστορία είναι πραγματική
Υ.Γ. Αφιερωμένη σε μερικούς Μήτσους και Κίτσους που δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι έρχεται και συνεχίζουν να χοροπηδάμε ακόμα
ΕΝΑΣ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ
( ο Μήτσος και ο Κίστος ξέρουν ότι δεν είμαι χαιρέκακος)

Ο αντίλογος
Ο ΑΛΕΚΟΣ έχει τελειώσει το δημοτικό και είναι δημόσιος υπάλληλος στο Δήμο στον τομέα υγείας και παίρνει τα 3πλάσια από...
 τον ΜΗΤΣΟ και τον ΚΙΤΣΟ και μάλιστα σιγά μη πάει να καθαρίζει αυτός. Δίνει 300 ευρώ το μήνα σε μια μετανάστρια και αυτός εισπράττει τα υπόλοιπα κάθε μήνα.
Η ΑΛΕΚΑ τέλειωσε ένα ΙΕΚ άσχετο με το αντικείμενο που την έβαλαν να κάνει πως δουλεύει στο δημόσιο αφού έτσι και αλλιώς μπήκε με μέσο και τώρα κάθεται και παίζει όλη μέρα φάρμα και πασιέντζες στο PC μια και πλέον με την μονιμότητα που απέκτησε δεν μπορεί κανείς να την κουνήσει από την θεσούλα της και έχει και τα κορόιδα τους συμβασιούχους που κάνουν και τη δική της δουλειά γιατί αυτοί έχουν τον φόβο της απόλυσης σε αντίθεση με την ίδια.
Και ο ΑΛΕΚΟΣ και η ΑΛΕΚΑ ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα, ούτε καν ενδιαφέρθηκαν να κάνουν την δουλειά τους όπως πρέπει, ώστε να δουλέψει και ο ιδιωτικός τομέας δίκαια και με ίσα δικαιώματα με τους ίδιους. Ποσώς τους ενδιαφέρει για τους χιλιάδες άνεργους νέους που κατέχουν πολύ ανώτερα πτυχία και γνώσεις από τους ίδιους γιατί ζουν με το παραμύθι ότι πρέπει να καλοπληρώνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι ώστε να πετάν και ένα κοκαλάκι στην αγορά για να μπορείτε να κινείται και αυτή. Και με το φτωχό τους μυαλό ποτέ δεν κατάλαβαν πως αν δεν υπάρχει αγορά δεν θα υπάρχει ανάγκη και για τις θεσούλες τους και τις υπηρεσίες τους.

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Με βλέπεις;

Kλείσε τα μάτια σου και περπάτα πάνω από κάθε δύσκολη στιγμή. Μη φοβηθείς, κάποιος θα βρεθεί εκεί. Όταν τ΄ανοίξεις, θα δεις τι σου απέμεινε. Με βλέπεις;

Με αυτές τις δύο αράδες η καλή μας Φένια, μας δονεί για ακόμα μια φορά το συναίσθημα. Σε κάθε δύσκολη στιγμή πάντα υπάρχει λύση και βοήθεια απρόσμενη για όλους τους ανθρώπους και κυρίως για όλες τις καταστάσεις.

Το δοξαστικό της λιτής του Κυριακής παραλήτου Ποίημα τού Κουμουλά λέει χαρακτηριστικά.

Ἐπὶ τὴ Προβατικὴ κολυμβήθρα, ἄνθρωπος κατέκειτο ἐν ἀσθενείᾳ, καὶ ἰδὼν σὲ Κύριε ἐβόα, Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα, ὅταν ταραχθῆ τὸ ὕδωρ, βάλη μὲ ἐν αὐτῷ, ἐν ὧ δὲ πορεύομαι, ἄλλος προλαμβάνει με, καὶ λαμβάνει τὴν ἴασιν, ἐγὼ δὲ ἀσθενῶν κατάκειμαι, καὶ εὐθὺς σπλαγχνισθεὶς ὁ Σωτήρ, λέγει πρὸς αὐτόν, Διὰ σὲ ἄνθρωπος γέγονα, διὰ σὲ σάρκα περιβέβλημαι, καὶ λέγεις ἄνθρωπον οὐκ ἔχω; ἄρόν σου τὸν κράββατον καὶ περιπάτει, Πάντα σοὶ δυνατά, πάντα ὑπακούει, πάντα ὑποτέτακται, πάντων ἡμῶν μνήσθητι, καὶ ἐλέησον Ἅγιε, ὡς φιλάνθρωπος.

Σε κάθε δύσκολη στιγμή πρέπει να έχομε θάρρος και σιγουριά πως πάντα υπάρχουν δυσκολότερα, τα οποία πιθανόν να έρθουν.
Μεγάλη η εισαγωγή σήμερα, αλλά την θεωρώ αναγκαία για να μπούμε στο κλήμα του θέματος που μας απασχολεί σήμερα. Ο κάθε άνθρωπος έχει ένα τρόπο που αντιμετωπίζει τις καταστάσεις τις ζωής του σύμφωνα με τις εμπειρίες και τα βιώματα του, αλλά πέφτει στο σφάλμα να νομίζει πως όλοι σκέπτονται με τον ίδιο τρόπο. Αυτό είναι ένα μειονέκτημα, διότι πολλές φορές οδηγεί σε παρεξηγήσεις χωρίς λόγο και ουσία. Αυτό που ένας θεωρεί χιούμορ, ο αποδέκτης θεωρεί ειρωνεία. Σε άλλη περίπτωση εκεί που ένας δείχνει ενδιαφέρον ο άλλος το θεωρεί αδιακρισία, ή ακόμα την συμβουλή ως εξαναγκασμό. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα του εγωκεντρισμού, παράγωγο του εγωισμού. Ο χρυσός κανόνας είναι «μην λες την γνώμη σου αν δεν στην ζητήσουν».
Πρόσφατα έκανα την γκάφα ξεφεύγοντας από τον κανόνα αυτόν, να συμβουλέψω ένα άτομο για κιλά του με πολύ ενδιαφέρον και αγάπη, με αποτέλεσμα εκ διαμέτρου αντίθετα από το αναμενόμενο. Θεωρήθηκα είρων, και παρεξηγήθηκα. Ας είναι καλά: δεν περίμενα αντιμετώπιση τέτοια λόγω της πολύχρονης γνωριμίας.
Η αντιμετώπιση των όποιων δυσκολιών στην ζωή μας ξεπερνιούνται ευκολότερα αν διαθέτουμε στοιχειώδες χιούμορ. Είναι λίγη αυτή η ζωή γιατί να μην χαιρόμαστε; Γιατί να μην συμβιβαστούμε με όσα έχουμε και να δοξάσουμε το Θεό που τα έχουμε; Δεν είναι δυνατόν όλοι οι άνθρωποι να είναι εξ ίσου έξυπνοι, εξ ίσου επιτήδειοι ή εξ ίσου όμορφοι, άλλοι είναι καλοφτιαγμένοι, άλλοι γυμνασμένοι και άλλοι ευτραφείς, άλλοι έξυπνοι και άλλοι αφηρημένοι, αυτή η ποικιλία είναι που δίνει νόημα ενδιαφέρον στην ζωή μας. Κοινή συνισταμένη πρέπει να είναι η προσπάθεια βελτίωσης του εσωτερικού μας κόσμου. Να συμβιβαστούμε με ότι είμαστε και να το δείχνουμε.
Είναι υποκρισία όταν εμφανίζω ένα πρόσωπο διαφορετικό από εκείνο που είμαι πραγματικά, διότι θα φανερωθεί κάποια μέρα και τότε θα ντρέπομαι και αναδρομικά. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην εκδηλωθεί και να μην φανεί ο χαρακτήρας του ανθρώπου και τότε ταπεινώνεσαι υποχρεωτικά όταν σε σπρώχνουν εκεί που έπρεπε να κάτσεις μόνος σου. Μοιάζει με εκείνη την ιστορία του περήφανου που πήγε προσκεκλημένος σε ένα δείπνο και έκατσε στο τραπέζι όπου τον βόλευε, χωρίς να περιμένει τον οικοδεσπότη, ο οποίος όταν ήρθε τον σήκωσε και τον οδήγησε σε υποδεέστερη θέση.
Έγραφα κι άλλοτε πως είμαι τυχερός για το πλήθος των γνωριμιών που έχω κάνει σε όλα τα επίπεδα. Έχω γνωρίσει επισήμους που δεν αξίζουν τίποτα και απλοϊκούς ανθρώπους γεμάτους αρχοντιά, ακόμα σπουδαγμένους απαίδευτους και αγράμματους εξαιρετικά καλλιεργημένους. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως «άλλο πράγμα είναι η μόρφωση και η γνώση και τελείως διαφορετικό η παιδεία» το τελευταίο είναι προνόμιο, όσο περνούν τα χρόνια όλο και πιο δυσεύρετο.

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Το ρεμπέτικο τραγούδι


Ο Μάρκος Βαμβακάρης για την επιτροπή λογοκρισίας:
''Με φώναξαν στη λογοκρισία και μου είπαν:' 'θα σταματήσεις από αυτό το γράψιμο, δεν θα γράψεις τέτοια πράγματα''.
Στις αρχές μου έδιναν οδηγίες εμένα και μου έλεγαν ''Μάρκο πρέπει να γράψεις καλύτερα. Κι αν δεν μπορείς, να τα φέρεις εδώ να στα γράψουμε εμείς''... Έφτιαξα διαφορετικά το γράψιμό μου τότες, συμμορφώθηκα και δεν πήγα σ' αυτούς... Δηλαδή αυτοί τα λόγια κυνηγάνε, δεν τους νοιάζει για τη μουσική."....
''Τραγούδια του Ελληνικού λούμπεν-προλεταριάτου των αστικών κέντρων'' έγραψε κάποτε για το ρεμπέτικο τραγούδι ο Ολιβιέ Ρεβώ ντ'Αλλόν, στο βιβλίο του ''Η Καλλιτεχνική Δημιουγία και οι Υποσχέσεις της Ελευθερίας''. Η αλήθεια είναι,οτι συγκεκριμένος και αποδεκτός ορισμός του ρεμπέτικου δεν υπάρχει. Καποιοι τα χαρακτηρίζουν απλά τραγούδια, τραγουδισμένα από απλούς ανθρώπους.Ο πιο γοητευτικός ίσως ορισμός δόθηκε δια στόματος Γιώργου Ροβερτάκη(ρεμπέτης). ''Το ρεμπέτικο γράφτηκε από ρεμπέτες για ρεμπέτες. Ήταν εκείνος που έχει ένα σεκλέτι και το' ριχνε έξω''.
Ο εννοιολογικός προσδιορισμός της λέξης''ρεμπέτικα'' έχει επίσης πολλές εκδοχές. Η πιο διαδεδομένη είναι ο,τι προέρχεται από την τούρκικη λέξη «ρεμπέτ» που θα πεί ατίθασος, ανυπόταχτος. Υπάρχει ομως και η άποψη που θέλει τη λέξη να προέρχεται από το ελληνικότατο «ρεμπετός» που ερμηνεύεται''ο αναιτίως περιπλανώμενος. Ο μποέμ δηλαδή, ο αδιάφορος, ο ξεπεσμένος. Όπως και να 'χει το μουσικό αυτό είδος σφράγισε την έκφραση του μουσικού φολκλόρ των αστικών κέντρων κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών του 19ου αιώνα ως το 1950-60.
Η περίοδος της γέννησης και της εξάπλωσης του ρεμπέτικου τραγουδιού συμπίπτει με τη φάση της ανάπτυξης της βιομηχανικής κοινωνίας στην Ελλάδα που είχε ως αποτέλεσμα τη συγκέντρωση πληθυσμού γύρω από τα αστικά κένρα. Ειδικότερα, τα τραγούδια αυτά των στρωμάτων που ζούσαν στα πέριξ των αστικών κέντρων ήταν η έκφραση της άμυνάς τους απέναντι στον αποκλεισμό τους από τα κυρίαρχα στρώματα εκείνης της εποχής. Μια προσπάθεια για κοινωνική ταυτότητα, για επιβίωση, για συνέχιση της ύπαρξής τους. Χώρος της αρχικής διαμόρφωσης του ρεμπέτικου ήταν οι φυλακή και ο τεκές. Ο ανερχόμενος όμως καπιταλισμός, στο δρόμο για τη βιομηχανοποίηση, καθώς και το κύμα των προσφύγων της Μικρασιατικής καταστροφής που προστέθηκε στις τάξεις του «περιθωρίου» της ελληνικής κοινωνίας έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην εξάπλωσή του και σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.
Οι μουσικές ρίζες του ρεμπέτικου ανάγονται στη Βυζαντινή Εκκλησιαστική μουσική και στο δημοτικό τραγούδι της Μ.Ασίας και των νησιών του Αιγαίου. Επίσης έχει δεχτεί επιδράσεις από αραβικούς, περσικούς και ινδικούς μουσικούς ρυθμούς. Ένας Έλληνας μουσικολόγος είπε ότι το πιο σωστό πράγμα που θα μπορούσε να λεχθεί για τα ρεμπέτικα είναι ότι ανήκουν στην ανατολική Μεσόγειο.
Τα ρεμπέτικα τραγούδια δεν βασίζονται σε κλίμακες αλλά σε τροπικούς τύπους. Οι παλιοί μουσικοί χρησιμοποιούσαν τη λέξη «μακάμ» για τους τύπους αυτούς, αλλά λίγο αργότερα τους έδωσαν το όνομα δρόμοι. Η λέξη ταξίμ εξελληνίστηκε σε ταξίμι, όρος που δηλώνει τις αυτοσχέδιες εισαγωγές των τραγουδιών, όπου ο μουσικός ερευνά το δρόμο που είναι γραμμένο το τραγούδι. Το τραγούδι αρχίζει, ως γνωστόν, με μια εισαγωγή σόλο μπουζούκι και μετά μπαίνει η φωνή και τα άλλα συνοδευτικά όργανα (μπαγλαμαδάκι, κιθάρα, ακορντεόν, δεύτερο μπουζούκι, τουμπερλέκι κ.τ.λ.). Ο οργανοπαίχτης δεν ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες για το μουσικό αυτοσχεδιασμό παρά μονάχα το δρόμο που ο ίδιος έχει διαλέξει.
Μόνο 30 χρόνια βάσταξε η ακμή του καθεαυτού ρεμπέτικου τραγουδιού, όπου διακρίνουμε 3 εποχές:
Στη πρώτη δεκαετία κυριάρχησε το σμυρναίικο στυλ και κανείς από τους τότε γνωστούς συνθέτες.
Στη δεύτερη περίοδο τα ούτια έδωσαν τη θέση τους στους μπουζουκομπαγλαμάδες και οι σμυρνιές τραγουδίστριες των καφέ αμάν στους σέρτικους τραγουδιστές των τεκέδων. Τότε ήταν που το ρεμπέτικο αποκάλυψε τον αγνό κόσμο του περιθωρίου. Στη δεύτερη και χρυσή περίοδο του ρεμπέτικου δεσπόζει ο σεβάσμιος Μάρκος Βαμβακάρης και δίπλα του ο Τούντας, ο Μπαγιαντέρας, ο Μπάτης, ο Παγιουμτζής, ο Χατζηχρήστος, ο Περιστέρης, ο Παπαϊωάννου.
Τέλος η τρίτη περίοδος είναι η εποχή που ο Τσιτσάνης μας έδωσε τα καλύτερά του τραγούδια, που ο Μάρκος τραγούδησε Τσιτσάνη και ο Χιώτης 'επαιζε μπουζούκι. Ο Βασίλης Τσιτσάνης είναι ο μάγος εκείνης της εποχής, ο οποίος μετέβαλε το ρεμπέτικο σε λαϊκό.
Οι πρώτες εγγραφές σε δίσκους έγιναν στην Αμερική από Έλληνες μετανάστες. Στην Ελλάδα έγιναν το 1922 σε συνθήκες πρωτόγονες. Μέχρι το 1933 η κακή φήμη που είχε αποκτήσει το μπουζούκι απέτρεπε τις δισκογραφικές εταιρείες να γυρίσουν δίσκο με αυτό το όργανο. Ώσπου το μινόρε του Χαλκιά ανέτρεψε όλες τις προκαταλήψεις. Το ρεμπέτικο δεν θα μπορούσε, φυσικά, να μην περάσει από λογοκρισία κατά την περίοδο της Μεταξικής δικτατορίας. Δεκάδες τραγούδια δεν κυκλοφόρησαν. Ήταν όμως γνωστά στα στέκια των ρεμπετάδων και έτσι κάποιοι «έξυπνοι» συνθέτες τους άλλαξαν στίχο και τα πέρασαν στη δισκογραφία ως δικά τους. Η λογοκρισία, πέρα από τη διάλυση που επέφερε στο γνήσιο ρεμπέτικο, είχε ως αποτέλεσμα από το 1936 και μετά οι στίχοι να μιλάνε πια για την αγάπη, τη ζήλεια, τη ξενητειά. Πέρα απ' αυτό τα οργανικά μέρη των τραγουδιών έγιναν πιο μικρά και περιορίστηκε ο αυτοσχεδιασμός των μουσικών. Το ρεμπέτικο έσβηνε.
Δυο άνθρωποι στη δεκαετία του 40 βοήθησαν στην εξάπλωση και την αποπεριθωριοποίηση του ρεμπέτικου. Ο Τσιτσάνης και ο Μάνος Χατζιδάκης. Ο πρώτος έγραψε καταπληκτικά τραγούδια και ο δεύτερος, αστός και ο ίδιος, γνώρισε το ρεμπέτικο στους αστικούς κύκλους, που κυριολεκτικά εισέβαλαν στη λαϊκή ταβέρνα. Παράλληλα όμως εμφανίστηκαν αετονύχηδες συνθέτες που κατέκλυσαν την αγορά με τραγούδια Τουρκικής, Αραβικής και Ινδικής προέλευσης. Ήταν το φαινόμενο «Ινδοκρατία» με εκφραστές τον Καζαντζίδη που τραγουδούσε και στα τούρκικα, την Καίτη Γκρέϋ, τη Μαρινέλλα, το Γαβαλά κ.ά.
Σήμερα το ρεμπέτικο τραγούδι δεν υπάρχει.Στη θέση του είναι το λαϊκό. Ο Μιχάλης Γενίτσαρης, από τους τελευταίους ρεμπέτες, το έχει τονίσει: ''Δεν θα γράψουν και δεν θα παίξουν ποτέ πραγματικό ρεμπέτικο. Δεν ξέρουν να κουρδίσουν τα όργανά τους όπως εμείς''. Υπάρχει βέβαια και μια κατηγορία μουσικών(Ρασούλης, Ξυδάκης, Παπάζογλου, Μπακιρζτής) που μέσα από ρυθμούς, ήχους, δρόμους, μακάμ, μουσικές σχολές της Ανατολικής μεσογείου μπολιασμένες από δυτικές μουσικές σκάλες, προσπαθούν να δημιουργήσουν καινούργια τραγούδια και διαφορετικό στίχο, που να εκφράζει την εποχή μας, όποια κι αν είναι.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην κα. Κόλλια για όλο το υλικό.
Rebetiko.gr - Ένα πολύ καλό site για το ρεμπέτικο τραγούδιlamkar





Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Απο το Blog του Πυθαγόρα (έντυπο)

Κάμποσο καιρό τώρα με απασχολεί το blog του Πυθαγόρα μέσω του οποίου απέκτησα πολλούς φίλους και αναγνώστες. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι άγνωστοι σε προσωπικό επίπεδο, υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι που από αυτό το βήμα με συνέδεσαν με το μακρινό παρελθόν, τα παιδικά μου χρόνια.

Όσο όμορφο και αν ακούγεται η συνάντηση με παιδικούς φίλους και γνωστούς από τα χρόνια της αθωότητας, είναι παράλληλα και μια υπενθύμιση της προσωρινότητας που χαρακτηρίζει αυτήν την πρόσκαιρη ζωή. Τα παιδιά γίνανε πλέον παλιόπαιδα. Όπως και τότε έτσι και σήμερα οι δεξιότητες του κάθε ατόμου είναι μοναδικές και μη επαναλαμβανόμενες. Οι περισσότεροι άνθρωποι εξοικειώθηκαν με την χρήση των σύγχρονων τεχνολογιών, υπάρχουν όμως και μερικοί, ας τους πούμε ρομαντικούς, που συνειδητά αποφεύγουν αυτήν την εξοικειώσει. Έχω και εγώ κάποιους τέτοιους φίλους και γνωστούς, που μη γνωρίζοντας την χρήση του διαδικτύου είναι άσχετοι με τον Πυθαγόρα και γραφόμενα του και επιμόνως μου ζήτησαν να γίνει έντυπος. Δεν υπάρχει ούτε η δυνατότητα να γίνει αυτό ούτε και τα έξοδα που απαιτούνται γι αυτό το λόγο και είναι απορριπτέα σκέψη. Υπέκυψα όμως στον πειρασμό και εξέδωσα κάποια κομμάτια από το περιεχόμενο του Blog σε βιβλίο, για να το καταλάβουν καλλίτερα όπως μου είπε μια Κυρία, μυρίζοντας το μελάνι στο τυπωμένο χαρτί.
Δεν έχω σκοπό να πουληθεί αυτό το βιβλίο, αυτός είναι και ένας λόγος που είναι μονόχρωμη η έκδοση και χωρίς πίνακα περιεχομένων, αν παρά ταύτα θελήσει κανείς να προσφέρει δώρα αγοράζοντας το, αυτά τα χρήματα θα πάνε στους «Γιατρούς χωρίς σύνορα».

Ξεφτίσανε οι άνθρωποι Στράτος Διονυσίου

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Ηρωοτόκος=Λεβεντογέννα=Κρήτη


Ορθώς σχολίασε κάποιος από τους πολλούς καλούς φίλους πως Ηροωτόκος καλείται και Λεβεντογέννα και δεν είναι άλλος τόπος από το νησί Κρήτη, το μεγαλύτερο στην Ελλάδα.
Βρέθηκα για λίγες ημέρες για λόγους Υγείας, επειδή στο Νοσοκομείο στην Σάμο δεν διαθέτουμε όλα εκείνα τα τμήματα που υπάρχουν σε ένα Πανεπιστημιακό ίδρυμα. Αυτή είναι η πρώτη ευκαιρία που βρήκα να επικοινωνήσω με τους αναγνώστες του  Πυθαγόρα μετά από πολλές ημέρες, επωφελούμαι λοιπόν να ζητήσω από όλους σας να εύχεσθε το καλλίτερο δυνατόν αποτέλεσμα.
Η συμφιλίωση με τον θάνατο είναι κατάσταση που έχει επιτευχθεί από πολλά-πολλά χρόνια τώρα, αυτό που είναι ακατόρθωτο είναι η αντοχή στην δοκιμασία του πόνου και ειδικά του πνιγμού και αυτό είναι που παλεύω.
Υπάρχουν όμως και ευχάριστα γεγονότα που τρέχουν παράλληλα. Ετοιμάζεται η έκδοση βιβλίου που θα περιέχει από το Blog, ορισμένες αναρτήσεις που επελέγησαν πρόχειρα μετά από την σχετική προτροπή ορισμένων φίλων που είναι άσχετοι με την τεχνολογία και την ψηφιακή επικοινωνία.  Εκεί με κέρδισε η ματαιοδοξία και επρόσθεσα αρκετά περήφανα Τόμος Α΄. αν και αυτό δεν είναι κάν τόμος, αλλά τεύχος.
Πιστεύω πως αυτήν την εβδομάδα θα επιστρέψω στην Σάμο, οπότε εκτενέστερα θα αναφερθώ στο ταξίδι αυτό. 

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Θα απουσιάζω



Για λίγες ημέρες θα απουσιάζω στην Ηρωοτόκο, είναι η δεύτερη φορά εντός του έτους, και φοβάμαι μήπως και μου γίνει συνήθεια.  

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

ομάδα μπάσκετ



Η δεύτερη φωτογραφεία από τα νιάτα μου, την δημοσίευσε ο Κώστας Μπουγιούκας, τον οποίον ευχαριστώ για το δώρο έκπληξη.
Από δεξιά πάνω προς αριστερά είναι οι Μάριος Σιγάλας ο αρχηγός, Τάσος Αλγερίνος, Τίτος (το μεγάλο αστέρι), Νικολάου Μάρκος, Γεώργιος Αθηναίου. Στην κάτω σειρά από δεξιά πρός αριστερά είναι οι Καραντινός Πέτρος, Καρασάββας, Καραντινός Θεόδωρος, εγώ και Σκουφαρίδης Δημήτριος

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

ΣΚΟΥΠΙΔΙΑΡΗΣ ΚΑΜΑΚΙ

Έρχεται το τσιπάκι

Η ελβετική φαρμακοβιομηχανία Novartis είναι έτοιμη να υλοποιήσει την τεχνολογία ενός καινοτομικού χαπιού που θα περιέχει ένα τσιπάκι.
Σε πρώτη φάση, η νέα τεχνολογία θα δοκιμαστεί σε ένα από τα ήδη υπάρχοντα φάρμακα της εταιρίας, το οποίο λαμβάνεται από τους ασθενείς που έχουν κάνει μεταμόσχευση, για να μην απορρίψει ο οργανισμός τους το νέο όργανο ως ξένο... Σύμφωνα με ανώτερο στέλεχος της εταιρίας η συγκεκριμένη τεχνολογία θα μπορούσε να εφαρμοστεί και σε πολλά άλλα χάπια.
«Προχωράμε στη δημιουργία ενός φαρμάκου με τσιπ για τους ασθενείς με μεταμόσχευση και ελπίζουμε ότι στους επόμενους 18 μήνες θα μπορέσουμε να το έχουμε έτοιμο για να ζητήσουμε τη σχετική άδεια από τις ρυθμιστικές Αρχές, τουλάχιστον στην Ευρώπη», ανέφερε ο υπεύθυνος ανάπτυξης Τρέβορ Μάντελ, μιλώντας σε ιατρικό συνέδριο στη Νέα Υόρκη.

Η φαρμακοβιομηχανία συμφώνησε φέτος τον Ιανουάριο να επενδύσει 24 εκατ. δολάρια για να αποκτήσει πρόσβαση στην τεχνολογία «τσιπ μέσα σε χάπι» που ανέπτυξε η μικρή εταιρία βιοϊατρικής έρευνας Proteus Biomedical με έδρα την Καλιφόρνια.
Το μικροσκοπικό τσιπ Proteus, που περιέχεται μέσα στο χάπι που καταπίνει ο ασθενής, ενεργοποιείται από το οξύ του στομάχου και στέλνει πληροφορίες σε ένα μικρό επίδεσμο-πλακέτα πάνω στο δέρμα, που με τη σειρά της μεταδίδει τα ιατρικά δεδομένα σε ένα «έξυπνο» κινητό τηλέφωνο ή τα στέλνει σε ένα γιατρό μέσω του Ίντερνετ. 
Το «τσιπάκι» μπορεί να συλλέξει μια πληθώρα βιομετρικών πληροφοριών, όπως το σφυγμό της καρδιάς, τη θερμοκρασία του σώματος, την αρτιότητα των κινήσεων κ.α.
Βέβαια το θέμα που τίθεται είναι με ποιο τρόπο θα διασφαλίζονται τα προσωπικά ιατρικά δεδομένα των ασθενών, από τη στιγμή που στοιχεία θα μεταδίδονται μέσα από το σώμα τους σε κάποιον έξω από αυτό και μάλιστα ασύρματα Wi-Fi ή μέσω Bluetooth

Το κομποσκοίν



Το κομποσκοίνι που έχουν όλοι οι Ορθόδοξοι μοναχοί και το χρησιμοποιούν και πολλοί ορθόδοξοι λαϊκοί, είναι συνήθως μάλλινο και πλεγμένο σε διάφορα μεγέθη. Από πολύ μικρό, που φοριέται στο δάχτυλο, έως πολύ μεγάλο: 33άρι (με 33 κόμπους), 50άρι (με 50 κόμπους), 100άρι, 500άρι κ.λπ. Σύμφωνα με την παράδοση, ο όσιος Παχώμιος το 320 μ.Χ., ίδρυσε με την βοήθεια του Αγίου Αντωνίου το πρώτο μοναστήρι στην Θηβαϊδα της Αιγύπτου. Αρχισε να αναζητεί τρόπο που θα βοηθούσε τους μοναχούς στην αυτοσυγκέντρωση της προσευχής και στην αρίθμηση των ευχών. Κατά την παράδοση πάντα, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ επισκέφθηκε στον ύπνο του τον όσιο Παχώμιο και του έδειξε πώς θα φτιάξει το εργαλείο που θα εξυπηρετούσε τις ανάγκες της προσευχής. Το εργαλείο αυτό ήταν το κομποσκοίνι.

Στην προσευχή με κομποσκοίνι, που βοηθά πολύ στη συγκέντρωση του νου, ακολουθείται συγκεκριμένη τεχνική μέθοδος. Σε κάθε κόμπο που περνά ανάμεσα στα δάχτυλά του ο προσευχόμενος, λέει αλληλοδιαδόχως τις ευχές: Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, Υπεραγία Θεοτόκε Σώσον ημάς, Άγιοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ υμών. Είναι δυνατόν να λέγεται και μόνη η ευχή Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με. Το κομποσκοίνι έχει σχεδιαστεί για προσευχή, και όχι για να παίζει ρόλο βραχιολιού στον καρπό του χεριού.

Στο κομποσκοίνι, κάθε τμήμα του έχει κάποια συμβολική σημασία. Είναι πλεγμένο κυρίως από μαλλί για να θυμίζει στα μέλη της Εκκλησίας ότι είναι τα λογικά πρόβατα του Ιησού Χριστού (Ιωάν. 10:11). Έχει χρώμα μαύρο που συμβολίζει το πένθος των αμαρτιών αφού "ουδείς αναμάρτητος" (πρβλ. Γ' Βασ. 8:46, Ιώβ 4:17, Ρωμ. 3:9-12 κ.ά.). Πάνω του το κομποσκοίνι έχει τον σταυρό για να φέρνει στη μνήμη "ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανε" (Ρωμ. 5:8). Συνήθως το κομποσκοίνι καταλήγει σε μία φούντα που ο σκοπός της είναι το σκούπισμα των δακρύων ("τοίς δάκρυσιν έβρεξέ μου τους πόδας" Λουκ. 7:44). Οι 33 κόμποι συμβολίζουν τα χρόνια του Ιησού Χριστού, οι 99 κόμποι είναι το 33 πολλαπλασιασμένο με τον αριθμό των τριών Προσώπων της Αγίας Τριάδας, και ο κάθε κόμπος αποτελείται από 9 πλεγμένους σταυρούς, που συμβολίζουν τα εννέα τάγματα των αγγέλων. Παρόλα αυτά, ενώ ο αριθμός σταυρών που αποτελούν τον κάθε κόμπο παραμένει πάντα σταθερός, ο αριθμός των κόμπων που αποτελούν το κομποσκοίνι εξαρτάται από τον αριθμό των προσευχών για τον οποίο θα χρησιμοποιηθεί

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Πιθανότατα, η φωτογραφία της χρονιάς...


Πιθανότατα, η φωτογραφία της χρονιάς...

Η συγκεκριμένη εικόνα, συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες να ψηφιστεί ως η φωτογραφία της χρονιάς. Δείχνει μία μητέρα, η οποία από το ένα της στήθος θηλάζει το μικρό της παιδί και από το άλλο, ένα νεογέννητο πιθηκάκι. Στη λεζάντα της, η φωτογραφία η οποία δημοσιεύθηκε στον ινδικό τύπο αναγράφει:


«Μόνον όποιος είναι φτωχός και ξέρει τι θα πει πείνα ενεργεί µε τόση γενναιοδωρία…Τι θλιßερό που ο άνθρωπος δεν είναι πάντα έτσι»

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.


Σαράντος Καργάκος, ιστορικός-συγγραφέας

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλιά, φοβάται τη δουλειά.
Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»...παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνα¬κτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν.
Γι' αυτό τουμπάραμε...
Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, που δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακό¬μη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονι¬κούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.
Παρ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.
Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πως να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο.
Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.
Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που πρέπει να είναι ευαγ¬γέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλ¬λιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτι¬λία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχο¬λείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυ¬μες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δου¬λειά τα παιδιά αυτά;
Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βρά¬βευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακό¬μη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.
Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέ¬ρια των Αλβανών που την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.
Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν άλλου. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουΐσκυ βαπτίστηκε ... αγροτι¬κό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθά¬σουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρ¬κία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).
Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υπο¬τάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κρι-τήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος αχρήστων μαθημά¬των. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομί¬σουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!
Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τί δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολε¬μοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβο¬νται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».
Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερεις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...
Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτε¬ψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.

Μαντινάδα της ημέρας


λέει η Marina Vasiliadi
Κανείς δεν είναι τόσο πλούσιος, που να μην έχει ανάγκη ένα χαμόγελο.
Και κανείς δεν είναι τόσο φτωχός, που να μην μπορεί να το δώσει.

λέει ο Manoli Dimitri Sporgitas
Οι αφελείς πείθονται με λόγια... φωναχτά,
οι λογικοί πείθονταιμε επιχειρήματα τρανταχτά. Κλεμμένο:)

λέει ο Mixalis Koultzis
Ήθελα χτύπος της καρδιάς,να 'μαι κι αναπνοή σου,
να κρέμεται από πάνω μου,ολόκληρη η ζωή σου!

Μαντινάδα της ημέρας: (του Γ. Μπέρκη)
  ** Ο άνθρωπος απού γελά απ' το Θεό ΄χει χάρη,
δε μοιάζει του κακόψυχου τ΄ανθρώπου του γκρινιάρη.  

** Αν θες να ζεις περήφανα και άντρας να λογάσαι,...
σέβου τσι πορπατάρηδες όσο ψηλά και νάσαι.

 ** Άντρας θα πει να ΄χεις αρχές, αισθήματα και τρόπο,
να προκαλείς το σεβασμό, των αλλονώ ανθρώπω! 

Ο σκύλος


Γεννήθηκα κάπου μακριά δεν ξέρω που, την μάνα και τα αδέλφια μου ήμουν πολύ μικρός για να τους θυμάμαι… Όταν ήμουν μικρός είδα μόνο κάποιος να δίνει σε έναν μεγάλο κάτι χαρτιά τα λέγανε «λεφτά» και τότε με πήραν από την μάνα μου, πραγματικά δεν ήθελα να φύγω, φοβόμουνα πολύ, έκλαιγα με όλη μου την δύναμη για να με γυρίσουν πίσω, δεν τα κατάφερα όμως, όσο και αν ήθελα. 
Με πήγαν σε ένα άθλιο μέρος με πολλή βρωμιά και πεινούσα, πεινούσα πολύ αλλά με έδιναν πολύ λίγη τροφή, ερχόταν μεγάλοι με κοιτούσαν με ξανακοιτούσαν, φαινόντουσαν κάποιοι ότι με συμπαθούσαν κι όλας, αλλά κανένας δεν με έπαιρνε μαζί του, και ήθελα τόσο πολύ να φύγω από εκεί.
Μόλις είχε ξημερώσει μία ακόμα μία μέρα σε αυτό το κλουβί, που δεν μπορούσα
ούτε να παίξω ούτε να καν να κουνηθώ, νόμιζα πως θα πεθάνω και έκλαιγα, ειδικά τα βράδια ήμουν μόνος μου και φοβόμουν, φοβόμουν γιατί δεν ήξερα που είμαι, δεν ήξερα τι κάνω. Αλλά αυτή η μέρα ήταν διαφορετική για μένα, σκέφτηκα πως η τύχη επιτέλους και εμένα μου χαμογέλασε!
Ήρθε ένας μεγάλος έδωσε ακόμα πιο πολλά χαρτιά και με πήρε από εκεί, με πήγε σπίτι του, σκέφτηκα πως και εγώ έχω επιτέλους ένα σπίτι, έχω κάποιους που με αγαπάνε. Ήμουν πολύ χαρούμενος, όλη μέρα παίζαμε, και ακόμα και αν έκανα ζαβολιές γελούσανε.
Ζω σε έναν υπέροχο κόσμο σκέφτηκα, ήμουν πιο χαρούμενος από ποτέ! Ήθελα να μείνω εδώ για πάντα! Επιτέλους φαγητό, παιχνίδι, σπίτι και το σημαντικότερο, με αγαπάνε. Είμαι και εγώ μέλος μιας οικογένειας.
Το σπίτι που έμενα ήταν αρκετά μεγάλο, είχα επιτέλους την άνεση μου, ζούσα μαζί με άλλους 4 μεγάλους. Εγώ τα πήγαινα καλύτερα με τους 2 βέβαια, οι άλλοι με αγριοκοιτούσαν όταν έκανα ζαβολιές πλέον.
Πέρασαν σχεδόν 5 μήνες, έχω μεγαλώσει πλέον αρκετά σωματικά, άρχισαν να με αφήνουν μόνο μου κάποιες ώρες, τα πρωινά συνήθως γιατί το μεσημέρι ερχόταν αυτοί που με αγαπούσαν περισσότερο.
Πέρασε ένας χρόνος, κανένας πλέον δεν μου δίνει σημασία, πάω συνεχώς κοντά τους για να παίξουμε και αυτοί με διώχνουν. Αρχίζω να νιώθω ότι από τους 2 είμαι ανεπιθύμητος. Καταλαβαίνω πως μαλώνουν για μένα μεταξύ τους. Τι θα κάνω σκεφτομαι….
Και να που ήρθε η χειρότερη στιγμή για μένα, αυτή που με αγαπούσε περισσότερο φεύγει από το σπίτι, λένε ότι παντρεύτηκε και πλέον μένει κάπου αλλού, ο άλλος που με αγαπούσε έχει φύγει εδώ και 2 μήνες κάπου για να σπουδάσει, εγώ δεν ξέρω τι είναι αυτά αλλά μου λύπουνε πολύ και μετά από πολύ καιρό αρχίζω να φοβάμαι.
Έχω μείνει μέσα στο σπίτι 6 μέρες, χωρίς να βγω καθόλου έξω, το μόνο που έχω είναι φαγητό και νερό, πλέον δεν παίζω με κανέναν, δεν βλέπω άλλους όμοιους μου στο πάρκο, δεν ξέρω τι να κάνω για να τους πω ότι θέλω όλα αυτά αφού δεν μου δίνουν σημασία.
Για αυτό και εγώ την επόμενη μέρα που πάλι ήμουν μόνος μου μέχρι το απόγευμα κατέστρεψα ένα χαλί, βαριόμουν πολύ και ήθελα να περάσει η ώρα, δεν ήξερα ότι αυτό ήταν τόσο σημαντικό.
Μπήκαν στο σπίτι και άρχισαν να με φωνάζουν και να με χτυπάνε, πόνεσα πάρα πολύ και κρύφτηκα σε μία γωνιά για να σταματήσουν, αλλά ήμουν μικρός, δεν καταλάβαινα γιατί όλα αυτά; Νόμιζα απλά ότι ήταν ένα παιχνίδι και αυτό.
Την επόμενη μέρα που έλειπαν μου είχαν κλείσει και την πόρτα της «τουαλέτας» μου και έκανα τσισα σε έναν καναπέ, δεν μπορούσα να κρατηθώ όμως άλλο. Αυτοί φταίνε που δεν ήταν εκεί να με ανοίξουν, έτσι σκέφτηκα και τους περίμενα με λαχτάρα, τους αγαπούσα όσο τίποτα άλλο, ποτέ δεν σκέφτηκα κάτι κακό για αυτούς, ήταν οι μόνοι που είχα.
Μπήκαν σπίτι και αδιαφόρησαν για εμένα, πήγε η μεγάλη κυρία να κάτσει στον καναπέ και έγινε μούσκεμα, δεν την είχα ξαναδεί έτσι, φοβήθηκα, φώναζε πολύ δυνατά και με κοιτούσε με πολύ μίσος, ήθελα να της πω πως δεν μπορούσα να κρατηθώ άλλο αλλά δεν μπορούσα. Σκέφτηκα πως ο μεγάλος κύριος θα της το εξηγούσε αυτό και δεν θα με ξαναχτυπούσανε.
Δεν έγινε όμως έτσι, έφαγα πάρα πολύ ξύλο και φοβήθηκα δεν ήξερα τι να κάνω. Τότε αυτός πήρε ένα σχοινί που το λέγανε λουρί και χάρηκα πάρα πολύ, ήμουν σίγουρος πως θα ακούσω την λέξη που αγαπάω τόσο πολύ «ΒΟΛΤΑ!» και τότε λέω χαλάλι το ξύλο, επιτέλους θα βγω έξω.
Πάλι λάθος έκανα, αντί να βγούμε έξω με πήγε ψηλά στο σπίτι σε ένα μεγάλο χώρο άδειο και κρύο που δεν καλυπτόταν από πουθενά και με έδεσε, σε έναν πάσαλο. Σκέφτηκα πως κάτι θα θέλει να κάνει και θα φύγουμε από εδώ. Και όμως συνέβη αυτό που δεν ήθελα να φανταστώ. Με άφησε ΜΟΝΟ, για δεύτερη φορά στην ζωή μου έμεινα τελίως μόνος, έχασα ξανά την οικογένεια μου. Πέρασαν μέρες και το μόνο που ήθελα να ξέρω είναι τι θα γίνει, δεν άντεχα άλλο τέτοια μοναξιά, σκεφτόμουν πως ακόμα και κάτι άλλους σαν και έμενα που τους έλεγαν αδέσποτα περνούσαν καλύτερα, ήταν όλα μαζί και είχαν την ελευθερία τους.
Μετά ήρθαν τα χειρότερα, άρχισε να βρέχει και είχα γίνει μούσκεμα, κρύωνα και οι μέρες περνούσανε, βαριόμουν, πραγματικά σκεφτόμουν πως δεν έχω τίποτα, και δεν κατάλαβα και ποτέ το γιατί, αφού ήταν όλος ο κόσμος μου αυτοί οι άνθρωποι, τους αγαπούσα και τους αγαπάω γιατί μου φέρονται έτσι; Μακάρι να μπορούσα να το διορθώσω.
Πέρασαν ακόμα 8 μήνες έτσι, εκεί πάνω. Η ζωή μου πια δεν έχει κανένα νόημα εδώ σκέφτηκα, έτσι όταν με έλυσε για να καθαρίσει εγώ άρχισα να τρέχω για να φύγω, είχα γνωρίζει κάτι άλλους σαν και εμένα στο πάρκο που με έβγαζε παλιά η κοπέλα που με αγαπούσε, το έκανα και κατάφερα να φύγω.
Κατέβηκα τρέχοντας τα σκαλιά και πήγα στο πάρκο! Βγήκα τους φίλους μου και επιτέλους τρέχαμε, παίζαμε. Σκέφτηκα πως δεν είναι τόσο καλά όσο παλιά αλλά πολύ καλύτερα από τον τελευταίο χρόνο, έτσι έμεινα εκεί.
Στεναχωρήθηκε που κανένας δεν με έψαξε, αλλά τουλάχιστον είχα τους φίλους μου, οι φίλοι μου πήγαιναν και έπαιρναν φαγητό από σημεία που ήξεραν και διάλεγαν, εγώ δεν ήξερα να το κάνω αυτό και έμενα νηστικός, έχει πολύ κρύο, και το χειρότερο; Κάθε μέρα πεθαίνουν 2-3 φίλοι μου από το φαγητό, πως γίνετε αυτό σκάφτομαι, δεν είχα φανταστεί ποτέ πως κάποιοι έχουν τόσο μίσος για εμάς και μας πετούν για να φάμε φάρμακα και γυαλιά.
Ξημέρωσε η καλύτερη μέρα για μένα. Επιτέλους με ψάχνουν αυτοί οι 2 που με αγαπούσαν και τους αγαπούσα πολύ. Ακούω να με φωνάζουν με το όνομα μου. Από την χαρά μου δεν ήξερα τι να κάνω, άρχισα να τρέχω προς τα εκεί που ακουγόταν οι φωνές, επιτέλους τους βλέπω, ήρθαν να με πάρουν και να ξαναπάμε στο σπίτι, έτρεχα προς αυτούς με όλη μου την δύναμη, μέχρι την στιγμή που ήρθε πάνω μου εκείνο το σιδερένιο πράγμα καθώς περνούσα έναν δρόμο, δεν πόνεσα πολύ, ήμουν χαρούμενος, δεν τους έβλεπα πια, παντού σκοτάδι, μύρισα ότι είναι δίπλα μου τους έγλυψα για να τους δείξω ποσό τους αγαπάω, το μόνο που θα ήθελα να τους ρωτήσω είναι: γιατί με άφησες μόνο; και μετά κοιμήθηκα.

http://www.filozwos.gr/2010-08-14-19-31-59/512-giatimeafisesmono

Σήμερα ανέκδοτο



Ήταν ένας αιώνιος φοιτητής στη Νομική, ονόματι Παπαδόπουλος. Είχε πλέον μετά από χρόνια περάσει σ' όλα τα μαθήματα εκτός από ένα. Το έδινε, το ξαναέδινε.
Όμως ο καθηγητής τον έκοβε κάθε φορά. Έτσι αποφάσισε να πάει να βρει τον καθηγητή και να του προτείνει μια διαπραγμάτευση στο θέμα του βαθμού.  Μπαίνει ένα πρωί στο γραφείο του λοιπόν και του διηγείται την κατάσταση:
- Ααα, παιδί μου Παπαδόπουλε, δεν είναι σωστό το διάβασμά σου, γι' αυτό και κόβεσαι!
- Όχι κύριε καθηγητά, δεν ισχύει αυτό που λέτε κι επειδή κουράστηκα με αυτό το μάθημα, έχω να σας προτείνω μια συμφωνία.
- Τι λες τώρα Παπαδόπουλε;
- Ακούστε με παρακαλώ. Θα σας θέσω ένα ερώτημα. Αν αύριο το πρωί μου δώσετε τη σωστή απάντηση δε θα σας ξαναενοχλήσω.
Αν όμως όχι, θα με περάσετε και μάλιστα με βαθμό 10.
- Παπαδόπουλε, δεν είσαι καλά. Αυτά τα πράγματα δε γίνονται.
- Λοιπόν το ερώτημα: Τι είναι παράλογο αλλά δεν είναι παράνομο; Τι είναι παράνομο, αλλά δεν είναι παράλογο; Τι είναι και παράνομο και παράλογο; Θα τα πούμε αύριο κε καθηγητά.
Ο φοιτητής αφήνει τον καθηγητή να συλλογιέται την ερώτηση... Μια μέρα πέρασε και δεν μπόρεσε να βρει μια άκρη. Κι ας κατέβασε τόμους από την βιβλιοθήκη, κι ας πήρε τηλέφωνο  συναδέλφους καθηγητές να ζητήσει τη γνώμη τους.
 Ήρθε το επόμενο πρωί κι ο Παπαδόπουλος να συναντήσειτον καθηγητή για μια ακόμη φορά.
- Κύριε καθηγητά βρήκατε την απάντηση;
- Ποια απάντηση; Λοιπόν παιδί μου Παπαδόπουλε δεν είσαι καλά. Μόνο και μόνο επειδή βαρέθηκα να σε βλέπω, πάρε το 10 σου και φύγε από μπροστά μου.
Ο πτυχιούχος πια φοιτητής βγήκε ευχαριστημένος από το γραφείο του καθηγητή αφήνοντας τον με την απορία...
- Τι είναι παράλογο, αλλά δεν είναι παράνομο; Τι είναι παράνομο, αλλά δεν είναι παράλογο; Τι και τα δύο;
Ο καθηγητής μπαϊλντισμένος αποφάσισε να πάει στην καντίνα να πιει έναν καφέ. Εκεί τον πλησιάζει ένας νεαρός φοιτητάκος και του αρχίζει το γλείψιμο:
- Τι κάνετε κύριε καθηγητά; Πώς είστε; Κάπως συλλογισμένο σας βλέπω. Συνέβη κάτι;
- Να, ήρθε αυτός ο χαμένος ο Παπαδόπουλος και με ρώτησε...
- Πείτε μου την ερώτηση, μήπως σας βοηθήσω.
Ο καθηγητής επανέλαβε την ερώτηση στον νεαρό στραβοκοιτώντας τον κάπως κι ευθύς ο φοιτητής απαντά:
- Ααα να σας πω. Το ότι εσείς, 55 χρονών άνθρωπος είστε παντρεμένος με μια 23άρα δεν είναι παράνομο, αλλά είναι παράλογο. Το ότι η γυναίκα σας έχει έναν 25άρη
γκόμενο δεν είναι παράλογο, αλλά είναι παράνομο. Τώρα το ότι εσείς περάσατε τον γκόμενο της γυναίκας σας χωρίς εξετάσεις και μάλιστα με 10, ε αυτό είναι και παράνομο και παράλογο!

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

Στα δύσκολα, αντί να ενώνονται οι Ελληνες, διχάζονται!


Του Κ. Παπουτσάκη

ΣΟΒΑΡΑ ΚΙ ΑΣΤΕΙΑ

- Παρακολουθείς Διογένη πολιτικές συζητήσεις και αντιπαραθέσεις στην τηλεόραση, στα καφενεία, τον τελευταίο καιρό;
- Οϊ, γιατί δεν μπορώ να τσοι γροικώ. Εσύ;
- Ούτε κι εγώ Διογένη δεν μπορώ να τους ακούω. Τώρα κατάλαβα ακόμη πιο πολύ πόσο... μπαστουνόβλαχος λαός είμαστε. Πόσο χαμηλού επιπέδου νοημοσύνη έχομε. Το αϊκιού είναι κάτω από τα φυσιολογικά όρια. Το κριτήριο που είναι και το σημαντικότερο, λείπει παντελώς. Είμαστε αυτό που είμαστε λοιπόν, μας τυφλώνει και το πάθος το κομματικό και δεν μπορούμε να ξεχωρίσομε ποτέ ποιο είναι το σωστό.
Μόνο όταν είσαι υπεράνω αυτών και βλέπεις τα πράγματα αμερόληπτα και αντικειμενικά, μπορείς να ξεχωρίσεις το σωστό, όταν μιλάνε κομματικά. Να ξεχωρίσεις την αλήθεια από το ψέμα, το σωστό από το λάθος, τον παθιασμένο από τον αμερόληπτο και το σπουδαιότερο πιο είναι το συμφέρον των κομμάτων, από το γενικό συμφέρον. Στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι για το γενικό συμφέρον, όσον αφορά τα κόμματα της αντιπολίτευσης, γιατί αν ήτανε, δε θα έκαναν... φάουλ με τρικλοποδιές της κυβέρνησης (και δε με ενδιαφέρει ποια κυβέρνηση είναι) να την γκρεμίσουνε για να επωφεληθούνε κομματικά, αυτή την πιο κρίσιμη οικονομική στιγμή που γνώρισε ποτέ η χώρα, αντί να βοηθήσουνε όλοι μαζί με μια φωνή, όοπως το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου για να αντέξομε τις θυσίες που κάναμε και θα κάνομε επί μακρόν και που ένα κόμμα είναι αδύνατο νʼ αντέξει χωρίς τη βοήθεια και άλλων κομμάτων, αντιθέτως τη σπρώχνουνε να πέσει στο γκρεμό, χωρίς οι αθεόφοβοι να τους νοιάζει ότι ρίχνοντας τη κυβέρνηση στο γκρεμό, ρίχνουνε και τον ελληνικό λαό! Και μη μου πει κανείς ότι δεν είναι έτσι, γιατί θα τον περάσω για κουτό.
- Ε, εγώ δα πω πως είναι ετσά...
- Η κλασική μέθοδος αντιπολίτευσης, που πριν έπρεπε να αντιδρά, να κατηγορεί, να λέει σε όλα όχι, δεν είναι για τέτοιες ώρες που η χώρα κινδυνεύει να βουλιάξει από τη μια και από την άλλη να ξαναβάλει το... ζυγό της σκλαβιάς, με την επιτήρηση και την κηδεμονία των ξένων!
- Εδά κατάλαβα Κωνσταντή γιάντα μας εβάλανε πολλές φορές το... ζυγό!
- Αυτά κάνανε Διογένη από ανέκαθεν στην Ελλάδα. Οι κακές πολιτικές έφεραν χρεοκοπίες, πολέμους και μεγάλες συμφορές!
- Ντα αυτό λέει μπρε, κιανείς στην Ελλάδα από παλιά δεν επήενε μπροστά και να μη τονε... κουτσοποδήσουνε!
- Ναι Διογένη, αν πιάσομε από παλιά την ιστορία μέχρι σήμερα θα το διαπιστώσομε.
Στην αρχαία εποχή, όλους τους διακεκριμένους, τους διορατικούς, τους σοφούς, που έδειχναν το δρόμο, τα φώτα για να πάει μπροστά η κοινωνία, το έθνος κλπ. τους αντάμοιβαν με εξορίες και με θανατικές καταδίκες! Παράδειγμα Σωκράτης, Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Πυθαγόρας και πάρα πολλοί άλλοι. Και στη νεότερη εποχή, Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Καποδίστριας, Βενιζέλος κλπ.
- Ε, ντα απού την αρχαία εποχή οσαμε σήμερο και δεν εβάλανε μυαλό, από δα και πέρα δα βάλουνε;
- Η πράξη το λέει Διογένη ότι δε βάλανε μυαλό, άρα η οικονομική τουλάχιστο καταστροφή θα είναι γεγονός.
- Εγώ ήκουσα μια κοπανιά την Παπαρήγα και πίστεψέ με μπρε Κωνσταντή, ετρόμαξα! Να βγούμε λέει στο πεζοδρόμιο να φωνιάζουμε να ρίξομε τη κυβέρνηση και τον καπιταλισμό!
- Αυτοί Διογένη αιματοκυλίσανε τη χώρα με τον εμφύλιο, επήγανε τη χώρα πολλά χρόνια πίσω και αυτά μαζί με άλλα πολλά πληρώνομε σήμερα και όμως αυτή έχει πάλι το δικαίωμα να βγαίνει δημόσια να κάνει “διάγγελμα” στο λαό χωρίς κανένα φραγμό, να τον ξεσηκώνει!
- Ηκουσές τηνε οπροθές στη τηλεόραση, στο ντιμπέιτ;
- Ακουσα Διογένη μια φράση και είδα πως απευθυνότανε σε... κουτόφραγκους και έφυγα.
- Ντα ήντα τως ήλεγε πάλι;
- Ακου να δεις Διογένη. Εμείς λέει, δε φοβόμαστε τη χρεοκοπία, ο λαός δεν έχει να χάσει τίποτε.
- Μνηστητί μου Κύριε, ήπενε ετσά κουβέντα;
- Ναι Διογένη και να ʽτανε μόνο αυτή...
- Ντα άμα χρεοκοπήσει μπρε η χώρα, που δα δουλεύγουνε αυτοί και ποιος δα τσοι πληρώνει;
- Είδες; Και η δευτέρα του δημοτικού το καταλαβαίνει!
- Ντα, δεν ήπρεπε μπρε, να συμφωνεί σκιάς το... Τσιπραλιό, απού ʽναι καλό κοπέλι, μα με αυτά που λέει δε γίνεται πιστευτό;
- Ναι Διογένη. Λάθος δρόμο διάλεξε και θα του βγει σε κακό. Και αν δεν αλλάξει πολιτική, μπορεί να μείνει και έξω από τη Βουλή. Αμα κατηγορείς χωρίς στοιχεία τον εχθρό σου, πιο πολλή ζημιά κάνεις στον εαυτό σου! Αμα δεν έχεις λογικά επιχειρήματα και ο σκοπός σου είναι μόνο να κατηγορείς, προτιμότερο είναι για σένα να... συμφωνείς.
- Οπως τον Καρατζαφέρη δηλαδή, ε;
- Αυτός φαίνεται πιο έξυπνος απʼ όλους.
- Ειδες όμως το Σαμαρά, με τσοι φωνές και το... τσαμπουκά, ανεβάζει τα ποσοστά.
- Οι αφελείς πείθονται με λόγια... φωναχτά, οι λογικοί πείθονται με επιχειρήματα τρανταχτά. Οταν σου λέει ο Σαμαράς, εγώ δεν μπορώ λέει να δώσω δουλειά, αλλά μπορώ να δώσω εμπιστοσύνη... μπορείς να μην τον εμπιστευτείς; Οχι.
- Μα όντε λέει όμως ότι δα πουλήσει τη περιουσία του κράτους να ξεχρώσει δεν είναι σωστό;
- Σωστότατο Διογένη. Εβρε μου εσύ αγοραστές κι εγώ θα την πουλήσω αύριο κιόλας! Ενα χρόνο πουλάνε τώρα και δε βρέθηκε κανείς.
- Να τηνε πουλήσουνε μπρε στα... Μοναστήρια...

Θεραπευτικά βότανα από το Άγιον Όρος για χρόνιες παθήσεις


Αποκλειστικα στο agioritikovima.gr ο ηγούμενος Εφραίμ και ο καθηγητης Πανεπιστημίου του Viterbo κ. Roberto Micinilli

Θεραπευτικά βότανα του Αγιου Ορους για χρόνιες παθήσεις,οπως ρευματισμούς, κυκλοφοριακό,αλλεργίες απο το κεντρο ερευνας και μελέτης θεραπευτικών βοτάνων στη Μονή Βατοπαιδίου.
΄΄Επιδιώκουμε να βοηθήσουμε τον ανθρωπο με έναν οικολογικό τρόπο διότι εμάς τους μοναχούς δεν μας ενδιαφέρει να υγιαίνειν μόνο η ψυχή του ανθρώπου αλλά και το σώμα του.Ο ανθρωπος είναι διττός,έχει ψυχή και σώμα .Και με αυτή τη πρωτοβουλία μας, με τα βότανα της περιοχής μας, του Αγίου Ορους, θα συμβάλουμε στην επιτευξη αυτου του σκοπού.΄΄δήλωσε στoν ρεπόρτερ του agiorotikovima.gr Γιώργο Θεοχάρη ο ηγούμενος της Μονής Βατοπαιδίου γέροντας Εφραίμ με αφορμή τον αγιασμό και θυρανοιξία που τελέστηκε στο κέντρο έρευνας και μελέτης θεραπευτικών βοτάνων στη Μονή παρουσία και των επιστημόνων που το στηρίζουν.
΄΄Οι Ιταλοί επιστήμονες πουβρίσκονται σήμερα κοντά μας υπέδειξαν στους πατέρες μας ώστε να θεραπευεται ο άνθρωπος με το σωστό,τον υγιή τον παλαιό και οικολογικό τρόπο που αποσκοπεί οπωσδήποτε στην υγεία.΄΄συνέχισε ο γέροντας Εφραίμ.
Ερωτηθείς για την οικολογία που από τους χώρους της Εκκλησίας είναι λίγο παρεξηγημένη ο γέροντας Εφραίμ υπογράμμισε΄΄Δίνουμε τη διάσταση πόυ δίνει το Οικομενικό μας πατριαρχείο. Ο Οικομενικός πατριάρχης Βαρθολομαίος προεξάρχη αυτης της οικολογικής καταστάσεως.Η οικολογία με τον σωστό τρόπο έχει τα αντίστοιχα αποτελέσματα. μας
΄΄Πιστευω οτι πολλοί συνανθρωποί μας θα βρουν θεραπεία απο θεραπετρικά βότανα.Ήδη πολλοί προσκυνητές μας που έχουν πάρει βότανα από το μοναστήρι μας έχουν θετικά αποτελέσματα,όπως μας λένε οι ίδιοι΄΄κατέληξε ο ηγούμενος Εφραίμ.
Ο Αγιασμός και η θυρανοιξία΄του Κέντρου Έρευνας και Μελέτης Θεραπευτικών Βοτάνων της Μονής.έγινε προχθες Κυριακή, 31 Οκτωβρίου 2010 στις 10:00 το πρωί παρουσία του Καθηγητού του Πανεπιστημίου του Viterbo κ. Roberto Micinilli και του Λέκτορα του Πανεπιστημίου της Ρώμης κ. Marco Sarandrea .
΄΄ Το Αγιο Ορος είναι ενας βοτανικός παράδεισος, είναι ένα παρθένο μέρος, είναι απομονωμένο, δεν εχει μόλυνση του περιβάλλοντος.Εχουμε επιλέξει να ξεκινήσουμε με πενήντα φυτά του Αγίου Ορους που θα χρησιμοποιήσουμε στο πρόγραμα μας.Η βοτανοθεραπεία έχει αρχαία προέλευση και έχει αποτέλεσμα.΄΄σημείωσε στο ρεπορτέρ του γενικό διαχειριστή του agioritikovima.gr ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου του Viterbo κ. Roberto Micinilli .
Ερ.Σε τι παθήσεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν αυτά τα βότανα;
Θεραπευουν ρευματισμούς,κυκλοφοριακό, αλλεργίες,επαναφορά αλάτων στον οργανισμό του ανθρώπου.Επίσης βοηθούν σημαντικά και το ανισοποιητικό σύστημα. Η Μονή Βατοπαιδίου είναι το πρώτο μοναστήρι .Αμέσως ο γέροντα Εφραίμ αγάπησε αυτό το πρόγραμμα και υοθέτησε την επιστημονίκη μας ιδέα.
Ερ.Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Πριν έξι χρόνια κάποιος γνωστός μου είχε επισκεφθεί το μοναστήρι και ένας πατέρας τον είχε ρωτήσει σχετικά με τα βότανα και τις θεραπευτικές ιδιότητες τους.Ετσι γνωριστήκαμε με τον γέροντα Εφραίμ και με τους πατέρες και πρπχωρήσαμε στη συνεργασία.

Πηγή  http://www.agioritikovima.gr/