Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Με βλέπεις;

Kλείσε τα μάτια σου και περπάτα πάνω από κάθε δύσκολη στιγμή. Μη φοβηθείς, κάποιος θα βρεθεί εκεί. Όταν τ΄ανοίξεις, θα δεις τι σου απέμεινε. Με βλέπεις;

Με αυτές τις δύο αράδες η καλή μας Φένια, μας δονεί για ακόμα μια φορά το συναίσθημα. Σε κάθε δύσκολη στιγμή πάντα υπάρχει λύση και βοήθεια απρόσμενη για όλους τους ανθρώπους και κυρίως για όλες τις καταστάσεις.

Το δοξαστικό της λιτής του Κυριακής παραλήτου Ποίημα τού Κουμουλά λέει χαρακτηριστικά.

Ἐπὶ τὴ Προβατικὴ κολυμβήθρα, ἄνθρωπος κατέκειτο ἐν ἀσθενείᾳ, καὶ ἰδὼν σὲ Κύριε ἐβόα, Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα, ὅταν ταραχθῆ τὸ ὕδωρ, βάλη μὲ ἐν αὐτῷ, ἐν ὧ δὲ πορεύομαι, ἄλλος προλαμβάνει με, καὶ λαμβάνει τὴν ἴασιν, ἐγὼ δὲ ἀσθενῶν κατάκειμαι, καὶ εὐθὺς σπλαγχνισθεὶς ὁ Σωτήρ, λέγει πρὸς αὐτόν, Διὰ σὲ ἄνθρωπος γέγονα, διὰ σὲ σάρκα περιβέβλημαι, καὶ λέγεις ἄνθρωπον οὐκ ἔχω; ἄρόν σου τὸν κράββατον καὶ περιπάτει, Πάντα σοὶ δυνατά, πάντα ὑπακούει, πάντα ὑποτέτακται, πάντων ἡμῶν μνήσθητι, καὶ ἐλέησον Ἅγιε, ὡς φιλάνθρωπος.

Σε κάθε δύσκολη στιγμή πρέπει να έχομε θάρρος και σιγουριά πως πάντα υπάρχουν δυσκολότερα, τα οποία πιθανόν να έρθουν.
Μεγάλη η εισαγωγή σήμερα, αλλά την θεωρώ αναγκαία για να μπούμε στο κλήμα του θέματος που μας απασχολεί σήμερα. Ο κάθε άνθρωπος έχει ένα τρόπο που αντιμετωπίζει τις καταστάσεις τις ζωής του σύμφωνα με τις εμπειρίες και τα βιώματα του, αλλά πέφτει στο σφάλμα να νομίζει πως όλοι σκέπτονται με τον ίδιο τρόπο. Αυτό είναι ένα μειονέκτημα, διότι πολλές φορές οδηγεί σε παρεξηγήσεις χωρίς λόγο και ουσία. Αυτό που ένας θεωρεί χιούμορ, ο αποδέκτης θεωρεί ειρωνεία. Σε άλλη περίπτωση εκεί που ένας δείχνει ενδιαφέρον ο άλλος το θεωρεί αδιακρισία, ή ακόμα την συμβουλή ως εξαναγκασμό. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα του εγωκεντρισμού, παράγωγο του εγωισμού. Ο χρυσός κανόνας είναι «μην λες την γνώμη σου αν δεν στην ζητήσουν».
Πρόσφατα έκανα την γκάφα ξεφεύγοντας από τον κανόνα αυτόν, να συμβουλέψω ένα άτομο για κιλά του με πολύ ενδιαφέρον και αγάπη, με αποτέλεσμα εκ διαμέτρου αντίθετα από το αναμενόμενο. Θεωρήθηκα είρων, και παρεξηγήθηκα. Ας είναι καλά: δεν περίμενα αντιμετώπιση τέτοια λόγω της πολύχρονης γνωριμίας.
Η αντιμετώπιση των όποιων δυσκολιών στην ζωή μας ξεπερνιούνται ευκολότερα αν διαθέτουμε στοιχειώδες χιούμορ. Είναι λίγη αυτή η ζωή γιατί να μην χαιρόμαστε; Γιατί να μην συμβιβαστούμε με όσα έχουμε και να δοξάσουμε το Θεό που τα έχουμε; Δεν είναι δυνατόν όλοι οι άνθρωποι να είναι εξ ίσου έξυπνοι, εξ ίσου επιτήδειοι ή εξ ίσου όμορφοι, άλλοι είναι καλοφτιαγμένοι, άλλοι γυμνασμένοι και άλλοι ευτραφείς, άλλοι έξυπνοι και άλλοι αφηρημένοι, αυτή η ποικιλία είναι που δίνει νόημα ενδιαφέρον στην ζωή μας. Κοινή συνισταμένη πρέπει να είναι η προσπάθεια βελτίωσης του εσωτερικού μας κόσμου. Να συμβιβαστούμε με ότι είμαστε και να το δείχνουμε.
Είναι υποκρισία όταν εμφανίζω ένα πρόσωπο διαφορετικό από εκείνο που είμαι πραγματικά, διότι θα φανερωθεί κάποια μέρα και τότε θα ντρέπομαι και αναδρομικά. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην εκδηλωθεί και να μην φανεί ο χαρακτήρας του ανθρώπου και τότε ταπεινώνεσαι υποχρεωτικά όταν σε σπρώχνουν εκεί που έπρεπε να κάτσεις μόνος σου. Μοιάζει με εκείνη την ιστορία του περήφανου που πήγε προσκεκλημένος σε ένα δείπνο και έκατσε στο τραπέζι όπου τον βόλευε, χωρίς να περιμένει τον οικοδεσπότη, ο οποίος όταν ήρθε τον σήκωσε και τον οδήγησε σε υποδεέστερη θέση.
Έγραφα κι άλλοτε πως είμαι τυχερός για το πλήθος των γνωριμιών που έχω κάνει σε όλα τα επίπεδα. Έχω γνωρίσει επισήμους που δεν αξίζουν τίποτα και απλοϊκούς ανθρώπους γεμάτους αρχοντιά, ακόμα σπουδαγμένους απαίδευτους και αγράμματους εξαιρετικά καλλιεργημένους. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως «άλλο πράγμα είναι η μόρφωση και η γνώση και τελείως διαφορετικό η παιδεία» το τελευταίο είναι προνόμιο, όσο περνούν τα χρόνια όλο και πιο δυσεύρετο.

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Το ρεμπέτικο τραγούδι


Ο Μάρκος Βαμβακάρης για την επιτροπή λογοκρισίας:
''Με φώναξαν στη λογοκρισία και μου είπαν:' 'θα σταματήσεις από αυτό το γράψιμο, δεν θα γράψεις τέτοια πράγματα''.
Στις αρχές μου έδιναν οδηγίες εμένα και μου έλεγαν ''Μάρκο πρέπει να γράψεις καλύτερα. Κι αν δεν μπορείς, να τα φέρεις εδώ να στα γράψουμε εμείς''... Έφτιαξα διαφορετικά το γράψιμό μου τότες, συμμορφώθηκα και δεν πήγα σ' αυτούς... Δηλαδή αυτοί τα λόγια κυνηγάνε, δεν τους νοιάζει για τη μουσική."....
''Τραγούδια του Ελληνικού λούμπεν-προλεταριάτου των αστικών κέντρων'' έγραψε κάποτε για το ρεμπέτικο τραγούδι ο Ολιβιέ Ρεβώ ντ'Αλλόν, στο βιβλίο του ''Η Καλλιτεχνική Δημιουγία και οι Υποσχέσεις της Ελευθερίας''. Η αλήθεια είναι,οτι συγκεκριμένος και αποδεκτός ορισμός του ρεμπέτικου δεν υπάρχει. Καποιοι τα χαρακτηρίζουν απλά τραγούδια, τραγουδισμένα από απλούς ανθρώπους.Ο πιο γοητευτικός ίσως ορισμός δόθηκε δια στόματος Γιώργου Ροβερτάκη(ρεμπέτης). ''Το ρεμπέτικο γράφτηκε από ρεμπέτες για ρεμπέτες. Ήταν εκείνος που έχει ένα σεκλέτι και το' ριχνε έξω''.
Ο εννοιολογικός προσδιορισμός της λέξης''ρεμπέτικα'' έχει επίσης πολλές εκδοχές. Η πιο διαδεδομένη είναι ο,τι προέρχεται από την τούρκικη λέξη «ρεμπέτ» που θα πεί ατίθασος, ανυπόταχτος. Υπάρχει ομως και η άποψη που θέλει τη λέξη να προέρχεται από το ελληνικότατο «ρεμπετός» που ερμηνεύεται''ο αναιτίως περιπλανώμενος. Ο μποέμ δηλαδή, ο αδιάφορος, ο ξεπεσμένος. Όπως και να 'χει το μουσικό αυτό είδος σφράγισε την έκφραση του μουσικού φολκλόρ των αστικών κέντρων κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών του 19ου αιώνα ως το 1950-60.
Η περίοδος της γέννησης και της εξάπλωσης του ρεμπέτικου τραγουδιού συμπίπτει με τη φάση της ανάπτυξης της βιομηχανικής κοινωνίας στην Ελλάδα που είχε ως αποτέλεσμα τη συγκέντρωση πληθυσμού γύρω από τα αστικά κένρα. Ειδικότερα, τα τραγούδια αυτά των στρωμάτων που ζούσαν στα πέριξ των αστικών κέντρων ήταν η έκφραση της άμυνάς τους απέναντι στον αποκλεισμό τους από τα κυρίαρχα στρώματα εκείνης της εποχής. Μια προσπάθεια για κοινωνική ταυτότητα, για επιβίωση, για συνέχιση της ύπαρξής τους. Χώρος της αρχικής διαμόρφωσης του ρεμπέτικου ήταν οι φυλακή και ο τεκές. Ο ανερχόμενος όμως καπιταλισμός, στο δρόμο για τη βιομηχανοποίηση, καθώς και το κύμα των προσφύγων της Μικρασιατικής καταστροφής που προστέθηκε στις τάξεις του «περιθωρίου» της ελληνικής κοινωνίας έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην εξάπλωσή του και σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.
Οι μουσικές ρίζες του ρεμπέτικου ανάγονται στη Βυζαντινή Εκκλησιαστική μουσική και στο δημοτικό τραγούδι της Μ.Ασίας και των νησιών του Αιγαίου. Επίσης έχει δεχτεί επιδράσεις από αραβικούς, περσικούς και ινδικούς μουσικούς ρυθμούς. Ένας Έλληνας μουσικολόγος είπε ότι το πιο σωστό πράγμα που θα μπορούσε να λεχθεί για τα ρεμπέτικα είναι ότι ανήκουν στην ανατολική Μεσόγειο.
Τα ρεμπέτικα τραγούδια δεν βασίζονται σε κλίμακες αλλά σε τροπικούς τύπους. Οι παλιοί μουσικοί χρησιμοποιούσαν τη λέξη «μακάμ» για τους τύπους αυτούς, αλλά λίγο αργότερα τους έδωσαν το όνομα δρόμοι. Η λέξη ταξίμ εξελληνίστηκε σε ταξίμι, όρος που δηλώνει τις αυτοσχέδιες εισαγωγές των τραγουδιών, όπου ο μουσικός ερευνά το δρόμο που είναι γραμμένο το τραγούδι. Το τραγούδι αρχίζει, ως γνωστόν, με μια εισαγωγή σόλο μπουζούκι και μετά μπαίνει η φωνή και τα άλλα συνοδευτικά όργανα (μπαγλαμαδάκι, κιθάρα, ακορντεόν, δεύτερο μπουζούκι, τουμπερλέκι κ.τ.λ.). Ο οργανοπαίχτης δεν ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες για το μουσικό αυτοσχεδιασμό παρά μονάχα το δρόμο που ο ίδιος έχει διαλέξει.
Μόνο 30 χρόνια βάσταξε η ακμή του καθεαυτού ρεμπέτικου τραγουδιού, όπου διακρίνουμε 3 εποχές:
Στη πρώτη δεκαετία κυριάρχησε το σμυρναίικο στυλ και κανείς από τους τότε γνωστούς συνθέτες.
Στη δεύτερη περίοδο τα ούτια έδωσαν τη θέση τους στους μπουζουκομπαγλαμάδες και οι σμυρνιές τραγουδίστριες των καφέ αμάν στους σέρτικους τραγουδιστές των τεκέδων. Τότε ήταν που το ρεμπέτικο αποκάλυψε τον αγνό κόσμο του περιθωρίου. Στη δεύτερη και χρυσή περίοδο του ρεμπέτικου δεσπόζει ο σεβάσμιος Μάρκος Βαμβακάρης και δίπλα του ο Τούντας, ο Μπαγιαντέρας, ο Μπάτης, ο Παγιουμτζής, ο Χατζηχρήστος, ο Περιστέρης, ο Παπαϊωάννου.
Τέλος η τρίτη περίοδος είναι η εποχή που ο Τσιτσάνης μας έδωσε τα καλύτερά του τραγούδια, που ο Μάρκος τραγούδησε Τσιτσάνη και ο Χιώτης 'επαιζε μπουζούκι. Ο Βασίλης Τσιτσάνης είναι ο μάγος εκείνης της εποχής, ο οποίος μετέβαλε το ρεμπέτικο σε λαϊκό.
Οι πρώτες εγγραφές σε δίσκους έγιναν στην Αμερική από Έλληνες μετανάστες. Στην Ελλάδα έγιναν το 1922 σε συνθήκες πρωτόγονες. Μέχρι το 1933 η κακή φήμη που είχε αποκτήσει το μπουζούκι απέτρεπε τις δισκογραφικές εταιρείες να γυρίσουν δίσκο με αυτό το όργανο. Ώσπου το μινόρε του Χαλκιά ανέτρεψε όλες τις προκαταλήψεις. Το ρεμπέτικο δεν θα μπορούσε, φυσικά, να μην περάσει από λογοκρισία κατά την περίοδο της Μεταξικής δικτατορίας. Δεκάδες τραγούδια δεν κυκλοφόρησαν. Ήταν όμως γνωστά στα στέκια των ρεμπετάδων και έτσι κάποιοι «έξυπνοι» συνθέτες τους άλλαξαν στίχο και τα πέρασαν στη δισκογραφία ως δικά τους. Η λογοκρισία, πέρα από τη διάλυση που επέφερε στο γνήσιο ρεμπέτικο, είχε ως αποτέλεσμα από το 1936 και μετά οι στίχοι να μιλάνε πια για την αγάπη, τη ζήλεια, τη ξενητειά. Πέρα απ' αυτό τα οργανικά μέρη των τραγουδιών έγιναν πιο μικρά και περιορίστηκε ο αυτοσχεδιασμός των μουσικών. Το ρεμπέτικο έσβηνε.
Δυο άνθρωποι στη δεκαετία του 40 βοήθησαν στην εξάπλωση και την αποπεριθωριοποίηση του ρεμπέτικου. Ο Τσιτσάνης και ο Μάνος Χατζιδάκης. Ο πρώτος έγραψε καταπληκτικά τραγούδια και ο δεύτερος, αστός και ο ίδιος, γνώρισε το ρεμπέτικο στους αστικούς κύκλους, που κυριολεκτικά εισέβαλαν στη λαϊκή ταβέρνα. Παράλληλα όμως εμφανίστηκαν αετονύχηδες συνθέτες που κατέκλυσαν την αγορά με τραγούδια Τουρκικής, Αραβικής και Ινδικής προέλευσης. Ήταν το φαινόμενο «Ινδοκρατία» με εκφραστές τον Καζαντζίδη που τραγουδούσε και στα τούρκικα, την Καίτη Γκρέϋ, τη Μαρινέλλα, το Γαβαλά κ.ά.
Σήμερα το ρεμπέτικο τραγούδι δεν υπάρχει.Στη θέση του είναι το λαϊκό. Ο Μιχάλης Γενίτσαρης, από τους τελευταίους ρεμπέτες, το έχει τονίσει: ''Δεν θα γράψουν και δεν θα παίξουν ποτέ πραγματικό ρεμπέτικο. Δεν ξέρουν να κουρδίσουν τα όργανά τους όπως εμείς''. Υπάρχει βέβαια και μια κατηγορία μουσικών(Ρασούλης, Ξυδάκης, Παπάζογλου, Μπακιρζτής) που μέσα από ρυθμούς, ήχους, δρόμους, μακάμ, μουσικές σχολές της Ανατολικής μεσογείου μπολιασμένες από δυτικές μουσικές σκάλες, προσπαθούν να δημιουργήσουν καινούργια τραγούδια και διαφορετικό στίχο, που να εκφράζει την εποχή μας, όποια κι αν είναι.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην κα. Κόλλια για όλο το υλικό.
Rebetiko.gr - Ένα πολύ καλό site για το ρεμπέτικο τραγούδιlamkar





Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Απο το Blog του Πυθαγόρα (έντυπο)

Κάμποσο καιρό τώρα με απασχολεί το blog του Πυθαγόρα μέσω του οποίου απέκτησα πολλούς φίλους και αναγνώστες. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι άγνωστοι σε προσωπικό επίπεδο, υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι που από αυτό το βήμα με συνέδεσαν με το μακρινό παρελθόν, τα παιδικά μου χρόνια.

Όσο όμορφο και αν ακούγεται η συνάντηση με παιδικούς φίλους και γνωστούς από τα χρόνια της αθωότητας, είναι παράλληλα και μια υπενθύμιση της προσωρινότητας που χαρακτηρίζει αυτήν την πρόσκαιρη ζωή. Τα παιδιά γίνανε πλέον παλιόπαιδα. Όπως και τότε έτσι και σήμερα οι δεξιότητες του κάθε ατόμου είναι μοναδικές και μη επαναλαμβανόμενες. Οι περισσότεροι άνθρωποι εξοικειώθηκαν με την χρήση των σύγχρονων τεχνολογιών, υπάρχουν όμως και μερικοί, ας τους πούμε ρομαντικούς, που συνειδητά αποφεύγουν αυτήν την εξοικειώσει. Έχω και εγώ κάποιους τέτοιους φίλους και γνωστούς, που μη γνωρίζοντας την χρήση του διαδικτύου είναι άσχετοι με τον Πυθαγόρα και γραφόμενα του και επιμόνως μου ζήτησαν να γίνει έντυπος. Δεν υπάρχει ούτε η δυνατότητα να γίνει αυτό ούτε και τα έξοδα που απαιτούνται γι αυτό το λόγο και είναι απορριπτέα σκέψη. Υπέκυψα όμως στον πειρασμό και εξέδωσα κάποια κομμάτια από το περιεχόμενο του Blog σε βιβλίο, για να το καταλάβουν καλλίτερα όπως μου είπε μια Κυρία, μυρίζοντας το μελάνι στο τυπωμένο χαρτί.
Δεν έχω σκοπό να πουληθεί αυτό το βιβλίο, αυτός είναι και ένας λόγος που είναι μονόχρωμη η έκδοση και χωρίς πίνακα περιεχομένων, αν παρά ταύτα θελήσει κανείς να προσφέρει δώρα αγοράζοντας το, αυτά τα χρήματα θα πάνε στους «Γιατρούς χωρίς σύνορα».

Ξεφτίσανε οι άνθρωποι Στράτος Διονυσίου

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Ηρωοτόκος=Λεβεντογέννα=Κρήτη


Ορθώς σχολίασε κάποιος από τους πολλούς καλούς φίλους πως Ηροωτόκος καλείται και Λεβεντογέννα και δεν είναι άλλος τόπος από το νησί Κρήτη, το μεγαλύτερο στην Ελλάδα.
Βρέθηκα για λίγες ημέρες για λόγους Υγείας, επειδή στο Νοσοκομείο στην Σάμο δεν διαθέτουμε όλα εκείνα τα τμήματα που υπάρχουν σε ένα Πανεπιστημιακό ίδρυμα. Αυτή είναι η πρώτη ευκαιρία που βρήκα να επικοινωνήσω με τους αναγνώστες του  Πυθαγόρα μετά από πολλές ημέρες, επωφελούμαι λοιπόν να ζητήσω από όλους σας να εύχεσθε το καλλίτερο δυνατόν αποτέλεσμα.
Η συμφιλίωση με τον θάνατο είναι κατάσταση που έχει επιτευχθεί από πολλά-πολλά χρόνια τώρα, αυτό που είναι ακατόρθωτο είναι η αντοχή στην δοκιμασία του πόνου και ειδικά του πνιγμού και αυτό είναι που παλεύω.
Υπάρχουν όμως και ευχάριστα γεγονότα που τρέχουν παράλληλα. Ετοιμάζεται η έκδοση βιβλίου που θα περιέχει από το Blog, ορισμένες αναρτήσεις που επελέγησαν πρόχειρα μετά από την σχετική προτροπή ορισμένων φίλων που είναι άσχετοι με την τεχνολογία και την ψηφιακή επικοινωνία.  Εκεί με κέρδισε η ματαιοδοξία και επρόσθεσα αρκετά περήφανα Τόμος Α΄. αν και αυτό δεν είναι κάν τόμος, αλλά τεύχος.
Πιστεύω πως αυτήν την εβδομάδα θα επιστρέψω στην Σάμο, οπότε εκτενέστερα θα αναφερθώ στο ταξίδι αυτό. 

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Θα απουσιάζω



Για λίγες ημέρες θα απουσιάζω στην Ηρωοτόκο, είναι η δεύτερη φορά εντός του έτους, και φοβάμαι μήπως και μου γίνει συνήθεια.  

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

ομάδα μπάσκετ



Η δεύτερη φωτογραφεία από τα νιάτα μου, την δημοσίευσε ο Κώστας Μπουγιούκας, τον οποίον ευχαριστώ για το δώρο έκπληξη.
Από δεξιά πάνω προς αριστερά είναι οι Μάριος Σιγάλας ο αρχηγός, Τάσος Αλγερίνος, Τίτος (το μεγάλο αστέρι), Νικολάου Μάρκος, Γεώργιος Αθηναίου. Στην κάτω σειρά από δεξιά πρός αριστερά είναι οι Καραντινός Πέτρος, Καρασάββας, Καραντινός Θεόδωρος, εγώ και Σκουφαρίδης Δημήτριος

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

ΣΚΟΥΠΙΔΙΑΡΗΣ ΚΑΜΑΚΙ

Έρχεται το τσιπάκι

Η ελβετική φαρμακοβιομηχανία Novartis είναι έτοιμη να υλοποιήσει την τεχνολογία ενός καινοτομικού χαπιού που θα περιέχει ένα τσιπάκι.
Σε πρώτη φάση, η νέα τεχνολογία θα δοκιμαστεί σε ένα από τα ήδη υπάρχοντα φάρμακα της εταιρίας, το οποίο λαμβάνεται από τους ασθενείς που έχουν κάνει μεταμόσχευση, για να μην απορρίψει ο οργανισμός τους το νέο όργανο ως ξένο... Σύμφωνα με ανώτερο στέλεχος της εταιρίας η συγκεκριμένη τεχνολογία θα μπορούσε να εφαρμοστεί και σε πολλά άλλα χάπια.
«Προχωράμε στη δημιουργία ενός φαρμάκου με τσιπ για τους ασθενείς με μεταμόσχευση και ελπίζουμε ότι στους επόμενους 18 μήνες θα μπορέσουμε να το έχουμε έτοιμο για να ζητήσουμε τη σχετική άδεια από τις ρυθμιστικές Αρχές, τουλάχιστον στην Ευρώπη», ανέφερε ο υπεύθυνος ανάπτυξης Τρέβορ Μάντελ, μιλώντας σε ιατρικό συνέδριο στη Νέα Υόρκη.

Η φαρμακοβιομηχανία συμφώνησε φέτος τον Ιανουάριο να επενδύσει 24 εκατ. δολάρια για να αποκτήσει πρόσβαση στην τεχνολογία «τσιπ μέσα σε χάπι» που ανέπτυξε η μικρή εταιρία βιοϊατρικής έρευνας Proteus Biomedical με έδρα την Καλιφόρνια.
Το μικροσκοπικό τσιπ Proteus, που περιέχεται μέσα στο χάπι που καταπίνει ο ασθενής, ενεργοποιείται από το οξύ του στομάχου και στέλνει πληροφορίες σε ένα μικρό επίδεσμο-πλακέτα πάνω στο δέρμα, που με τη σειρά της μεταδίδει τα ιατρικά δεδομένα σε ένα «έξυπνο» κινητό τηλέφωνο ή τα στέλνει σε ένα γιατρό μέσω του Ίντερνετ. 
Το «τσιπάκι» μπορεί να συλλέξει μια πληθώρα βιομετρικών πληροφοριών, όπως το σφυγμό της καρδιάς, τη θερμοκρασία του σώματος, την αρτιότητα των κινήσεων κ.α.
Βέβαια το θέμα που τίθεται είναι με ποιο τρόπο θα διασφαλίζονται τα προσωπικά ιατρικά δεδομένα των ασθενών, από τη στιγμή που στοιχεία θα μεταδίδονται μέσα από το σώμα τους σε κάποιον έξω από αυτό και μάλιστα ασύρματα Wi-Fi ή μέσω Bluetooth

Το κομποσκοίν



Το κομποσκοίνι που έχουν όλοι οι Ορθόδοξοι μοναχοί και το χρησιμοποιούν και πολλοί ορθόδοξοι λαϊκοί, είναι συνήθως μάλλινο και πλεγμένο σε διάφορα μεγέθη. Από πολύ μικρό, που φοριέται στο δάχτυλο, έως πολύ μεγάλο: 33άρι (με 33 κόμπους), 50άρι (με 50 κόμπους), 100άρι, 500άρι κ.λπ. Σύμφωνα με την παράδοση, ο όσιος Παχώμιος το 320 μ.Χ., ίδρυσε με την βοήθεια του Αγίου Αντωνίου το πρώτο μοναστήρι στην Θηβαϊδα της Αιγύπτου. Αρχισε να αναζητεί τρόπο που θα βοηθούσε τους μοναχούς στην αυτοσυγκέντρωση της προσευχής και στην αρίθμηση των ευχών. Κατά την παράδοση πάντα, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ επισκέφθηκε στον ύπνο του τον όσιο Παχώμιο και του έδειξε πώς θα φτιάξει το εργαλείο που θα εξυπηρετούσε τις ανάγκες της προσευχής. Το εργαλείο αυτό ήταν το κομποσκοίνι.

Στην προσευχή με κομποσκοίνι, που βοηθά πολύ στη συγκέντρωση του νου, ακολουθείται συγκεκριμένη τεχνική μέθοδος. Σε κάθε κόμπο που περνά ανάμεσα στα δάχτυλά του ο προσευχόμενος, λέει αλληλοδιαδόχως τις ευχές: Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, Υπεραγία Θεοτόκε Σώσον ημάς, Άγιοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ υμών. Είναι δυνατόν να λέγεται και μόνη η ευχή Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με. Το κομποσκοίνι έχει σχεδιαστεί για προσευχή, και όχι για να παίζει ρόλο βραχιολιού στον καρπό του χεριού.

Στο κομποσκοίνι, κάθε τμήμα του έχει κάποια συμβολική σημασία. Είναι πλεγμένο κυρίως από μαλλί για να θυμίζει στα μέλη της Εκκλησίας ότι είναι τα λογικά πρόβατα του Ιησού Χριστού (Ιωάν. 10:11). Έχει χρώμα μαύρο που συμβολίζει το πένθος των αμαρτιών αφού "ουδείς αναμάρτητος" (πρβλ. Γ' Βασ. 8:46, Ιώβ 4:17, Ρωμ. 3:9-12 κ.ά.). Πάνω του το κομποσκοίνι έχει τον σταυρό για να φέρνει στη μνήμη "ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανε" (Ρωμ. 5:8). Συνήθως το κομποσκοίνι καταλήγει σε μία φούντα που ο σκοπός της είναι το σκούπισμα των δακρύων ("τοίς δάκρυσιν έβρεξέ μου τους πόδας" Λουκ. 7:44). Οι 33 κόμποι συμβολίζουν τα χρόνια του Ιησού Χριστού, οι 99 κόμποι είναι το 33 πολλαπλασιασμένο με τον αριθμό των τριών Προσώπων της Αγίας Τριάδας, και ο κάθε κόμπος αποτελείται από 9 πλεγμένους σταυρούς, που συμβολίζουν τα εννέα τάγματα των αγγέλων. Παρόλα αυτά, ενώ ο αριθμός σταυρών που αποτελούν τον κάθε κόμπο παραμένει πάντα σταθερός, ο αριθμός των κόμπων που αποτελούν το κομποσκοίνι εξαρτάται από τον αριθμό των προσευχών για τον οποίο θα χρησιμοποιηθεί

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Πιθανότατα, η φωτογραφία της χρονιάς...


Πιθανότατα, η φωτογραφία της χρονιάς...

Η συγκεκριμένη εικόνα, συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες να ψηφιστεί ως η φωτογραφία της χρονιάς. Δείχνει μία μητέρα, η οποία από το ένα της στήθος θηλάζει το μικρό της παιδί και από το άλλο, ένα νεογέννητο πιθηκάκι. Στη λεζάντα της, η φωτογραφία η οποία δημοσιεύθηκε στον ινδικό τύπο αναγράφει:


«Μόνον όποιος είναι φτωχός και ξέρει τι θα πει πείνα ενεργεί µε τόση γενναιοδωρία…Τι θλιßερό που ο άνθρωπος δεν είναι πάντα έτσι»

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.


Σαράντος Καργάκος, ιστορικός-συγγραφέας

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλιά, φοβάται τη δουλειά.
Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»...παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνα¬κτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν.
Γι' αυτό τουμπάραμε...
Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, που δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακό¬μη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονι¬κούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.
Παρ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.
Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πως να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο.
Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.
Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που πρέπει να είναι ευαγ¬γέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλ¬λιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτι¬λία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχο¬λείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυ¬μες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δου¬λειά τα παιδιά αυτά;
Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βρά¬βευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακό¬μη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.
Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέ¬ρια των Αλβανών που την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.
Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν άλλου. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουΐσκυ βαπτίστηκε ... αγροτι¬κό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθά¬σουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρ¬κία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).
Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υπο¬τάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κρι-τήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος αχρήστων μαθημά¬των. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομί¬σουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!
Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τί δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολε¬μοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβο¬νται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».
Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερεις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...
Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτε¬ψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.

Μαντινάδα της ημέρας


λέει η Marina Vasiliadi
Κανείς δεν είναι τόσο πλούσιος, που να μην έχει ανάγκη ένα χαμόγελο.
Και κανείς δεν είναι τόσο φτωχός, που να μην μπορεί να το δώσει.

λέει ο Manoli Dimitri Sporgitas
Οι αφελείς πείθονται με λόγια... φωναχτά,
οι λογικοί πείθονταιμε επιχειρήματα τρανταχτά. Κλεμμένο:)

λέει ο Mixalis Koultzis
Ήθελα χτύπος της καρδιάς,να 'μαι κι αναπνοή σου,
να κρέμεται από πάνω μου,ολόκληρη η ζωή σου!

Μαντινάδα της ημέρας: (του Γ. Μπέρκη)
  ** Ο άνθρωπος απού γελά απ' το Θεό ΄χει χάρη,
δε μοιάζει του κακόψυχου τ΄ανθρώπου του γκρινιάρη.  

** Αν θες να ζεις περήφανα και άντρας να λογάσαι,...
σέβου τσι πορπατάρηδες όσο ψηλά και νάσαι.

 ** Άντρας θα πει να ΄χεις αρχές, αισθήματα και τρόπο,
να προκαλείς το σεβασμό, των αλλονώ ανθρώπω! 

Ο σκύλος


Γεννήθηκα κάπου μακριά δεν ξέρω που, την μάνα και τα αδέλφια μου ήμουν πολύ μικρός για να τους θυμάμαι… Όταν ήμουν μικρός είδα μόνο κάποιος να δίνει σε έναν μεγάλο κάτι χαρτιά τα λέγανε «λεφτά» και τότε με πήραν από την μάνα μου, πραγματικά δεν ήθελα να φύγω, φοβόμουνα πολύ, έκλαιγα με όλη μου την δύναμη για να με γυρίσουν πίσω, δεν τα κατάφερα όμως, όσο και αν ήθελα. 
Με πήγαν σε ένα άθλιο μέρος με πολλή βρωμιά και πεινούσα, πεινούσα πολύ αλλά με έδιναν πολύ λίγη τροφή, ερχόταν μεγάλοι με κοιτούσαν με ξανακοιτούσαν, φαινόντουσαν κάποιοι ότι με συμπαθούσαν κι όλας, αλλά κανένας δεν με έπαιρνε μαζί του, και ήθελα τόσο πολύ να φύγω από εκεί.
Μόλις είχε ξημερώσει μία ακόμα μία μέρα σε αυτό το κλουβί, που δεν μπορούσα
ούτε να παίξω ούτε να καν να κουνηθώ, νόμιζα πως θα πεθάνω και έκλαιγα, ειδικά τα βράδια ήμουν μόνος μου και φοβόμουν, φοβόμουν γιατί δεν ήξερα που είμαι, δεν ήξερα τι κάνω. Αλλά αυτή η μέρα ήταν διαφορετική για μένα, σκέφτηκα πως η τύχη επιτέλους και εμένα μου χαμογέλασε!
Ήρθε ένας μεγάλος έδωσε ακόμα πιο πολλά χαρτιά και με πήρε από εκεί, με πήγε σπίτι του, σκέφτηκα πως και εγώ έχω επιτέλους ένα σπίτι, έχω κάποιους που με αγαπάνε. Ήμουν πολύ χαρούμενος, όλη μέρα παίζαμε, και ακόμα και αν έκανα ζαβολιές γελούσανε.
Ζω σε έναν υπέροχο κόσμο σκέφτηκα, ήμουν πιο χαρούμενος από ποτέ! Ήθελα να μείνω εδώ για πάντα! Επιτέλους φαγητό, παιχνίδι, σπίτι και το σημαντικότερο, με αγαπάνε. Είμαι και εγώ μέλος μιας οικογένειας.
Το σπίτι που έμενα ήταν αρκετά μεγάλο, είχα επιτέλους την άνεση μου, ζούσα μαζί με άλλους 4 μεγάλους. Εγώ τα πήγαινα καλύτερα με τους 2 βέβαια, οι άλλοι με αγριοκοιτούσαν όταν έκανα ζαβολιές πλέον.
Πέρασαν σχεδόν 5 μήνες, έχω μεγαλώσει πλέον αρκετά σωματικά, άρχισαν να με αφήνουν μόνο μου κάποιες ώρες, τα πρωινά συνήθως γιατί το μεσημέρι ερχόταν αυτοί που με αγαπούσαν περισσότερο.
Πέρασε ένας χρόνος, κανένας πλέον δεν μου δίνει σημασία, πάω συνεχώς κοντά τους για να παίξουμε και αυτοί με διώχνουν. Αρχίζω να νιώθω ότι από τους 2 είμαι ανεπιθύμητος. Καταλαβαίνω πως μαλώνουν για μένα μεταξύ τους. Τι θα κάνω σκεφτομαι….
Και να που ήρθε η χειρότερη στιγμή για μένα, αυτή που με αγαπούσε περισσότερο φεύγει από το σπίτι, λένε ότι παντρεύτηκε και πλέον μένει κάπου αλλού, ο άλλος που με αγαπούσε έχει φύγει εδώ και 2 μήνες κάπου για να σπουδάσει, εγώ δεν ξέρω τι είναι αυτά αλλά μου λύπουνε πολύ και μετά από πολύ καιρό αρχίζω να φοβάμαι.
Έχω μείνει μέσα στο σπίτι 6 μέρες, χωρίς να βγω καθόλου έξω, το μόνο που έχω είναι φαγητό και νερό, πλέον δεν παίζω με κανέναν, δεν βλέπω άλλους όμοιους μου στο πάρκο, δεν ξέρω τι να κάνω για να τους πω ότι θέλω όλα αυτά αφού δεν μου δίνουν σημασία.
Για αυτό και εγώ την επόμενη μέρα που πάλι ήμουν μόνος μου μέχρι το απόγευμα κατέστρεψα ένα χαλί, βαριόμουν πολύ και ήθελα να περάσει η ώρα, δεν ήξερα ότι αυτό ήταν τόσο σημαντικό.
Μπήκαν στο σπίτι και άρχισαν να με φωνάζουν και να με χτυπάνε, πόνεσα πάρα πολύ και κρύφτηκα σε μία γωνιά για να σταματήσουν, αλλά ήμουν μικρός, δεν καταλάβαινα γιατί όλα αυτά; Νόμιζα απλά ότι ήταν ένα παιχνίδι και αυτό.
Την επόμενη μέρα που έλειπαν μου είχαν κλείσει και την πόρτα της «τουαλέτας» μου και έκανα τσισα σε έναν καναπέ, δεν μπορούσα να κρατηθώ όμως άλλο. Αυτοί φταίνε που δεν ήταν εκεί να με ανοίξουν, έτσι σκέφτηκα και τους περίμενα με λαχτάρα, τους αγαπούσα όσο τίποτα άλλο, ποτέ δεν σκέφτηκα κάτι κακό για αυτούς, ήταν οι μόνοι που είχα.
Μπήκαν σπίτι και αδιαφόρησαν για εμένα, πήγε η μεγάλη κυρία να κάτσει στον καναπέ και έγινε μούσκεμα, δεν την είχα ξαναδεί έτσι, φοβήθηκα, φώναζε πολύ δυνατά και με κοιτούσε με πολύ μίσος, ήθελα να της πω πως δεν μπορούσα να κρατηθώ άλλο αλλά δεν μπορούσα. Σκέφτηκα πως ο μεγάλος κύριος θα της το εξηγούσε αυτό και δεν θα με ξαναχτυπούσανε.
Δεν έγινε όμως έτσι, έφαγα πάρα πολύ ξύλο και φοβήθηκα δεν ήξερα τι να κάνω. Τότε αυτός πήρε ένα σχοινί που το λέγανε λουρί και χάρηκα πάρα πολύ, ήμουν σίγουρος πως θα ακούσω την λέξη που αγαπάω τόσο πολύ «ΒΟΛΤΑ!» και τότε λέω χαλάλι το ξύλο, επιτέλους θα βγω έξω.
Πάλι λάθος έκανα, αντί να βγούμε έξω με πήγε ψηλά στο σπίτι σε ένα μεγάλο χώρο άδειο και κρύο που δεν καλυπτόταν από πουθενά και με έδεσε, σε έναν πάσαλο. Σκέφτηκα πως κάτι θα θέλει να κάνει και θα φύγουμε από εδώ. Και όμως συνέβη αυτό που δεν ήθελα να φανταστώ. Με άφησε ΜΟΝΟ, για δεύτερη φορά στην ζωή μου έμεινα τελίως μόνος, έχασα ξανά την οικογένεια μου. Πέρασαν μέρες και το μόνο που ήθελα να ξέρω είναι τι θα γίνει, δεν άντεχα άλλο τέτοια μοναξιά, σκεφτόμουν πως ακόμα και κάτι άλλους σαν και έμενα που τους έλεγαν αδέσποτα περνούσαν καλύτερα, ήταν όλα μαζί και είχαν την ελευθερία τους.
Μετά ήρθαν τα χειρότερα, άρχισε να βρέχει και είχα γίνει μούσκεμα, κρύωνα και οι μέρες περνούσανε, βαριόμουν, πραγματικά σκεφτόμουν πως δεν έχω τίποτα, και δεν κατάλαβα και ποτέ το γιατί, αφού ήταν όλος ο κόσμος μου αυτοί οι άνθρωποι, τους αγαπούσα και τους αγαπάω γιατί μου φέρονται έτσι; Μακάρι να μπορούσα να το διορθώσω.
Πέρασαν ακόμα 8 μήνες έτσι, εκεί πάνω. Η ζωή μου πια δεν έχει κανένα νόημα εδώ σκέφτηκα, έτσι όταν με έλυσε για να καθαρίσει εγώ άρχισα να τρέχω για να φύγω, είχα γνωρίζει κάτι άλλους σαν και εμένα στο πάρκο που με έβγαζε παλιά η κοπέλα που με αγαπούσε, το έκανα και κατάφερα να φύγω.
Κατέβηκα τρέχοντας τα σκαλιά και πήγα στο πάρκο! Βγήκα τους φίλους μου και επιτέλους τρέχαμε, παίζαμε. Σκέφτηκα πως δεν είναι τόσο καλά όσο παλιά αλλά πολύ καλύτερα από τον τελευταίο χρόνο, έτσι έμεινα εκεί.
Στεναχωρήθηκε που κανένας δεν με έψαξε, αλλά τουλάχιστον είχα τους φίλους μου, οι φίλοι μου πήγαιναν και έπαιρναν φαγητό από σημεία που ήξεραν και διάλεγαν, εγώ δεν ήξερα να το κάνω αυτό και έμενα νηστικός, έχει πολύ κρύο, και το χειρότερο; Κάθε μέρα πεθαίνουν 2-3 φίλοι μου από το φαγητό, πως γίνετε αυτό σκάφτομαι, δεν είχα φανταστεί ποτέ πως κάποιοι έχουν τόσο μίσος για εμάς και μας πετούν για να φάμε φάρμακα και γυαλιά.
Ξημέρωσε η καλύτερη μέρα για μένα. Επιτέλους με ψάχνουν αυτοί οι 2 που με αγαπούσαν και τους αγαπούσα πολύ. Ακούω να με φωνάζουν με το όνομα μου. Από την χαρά μου δεν ήξερα τι να κάνω, άρχισα να τρέχω προς τα εκεί που ακουγόταν οι φωνές, επιτέλους τους βλέπω, ήρθαν να με πάρουν και να ξαναπάμε στο σπίτι, έτρεχα προς αυτούς με όλη μου την δύναμη, μέχρι την στιγμή που ήρθε πάνω μου εκείνο το σιδερένιο πράγμα καθώς περνούσα έναν δρόμο, δεν πόνεσα πολύ, ήμουν χαρούμενος, δεν τους έβλεπα πια, παντού σκοτάδι, μύρισα ότι είναι δίπλα μου τους έγλυψα για να τους δείξω ποσό τους αγαπάω, το μόνο που θα ήθελα να τους ρωτήσω είναι: γιατί με άφησες μόνο; και μετά κοιμήθηκα.

http://www.filozwos.gr/2010-08-14-19-31-59/512-giatimeafisesmono

Σήμερα ανέκδοτο



Ήταν ένας αιώνιος φοιτητής στη Νομική, ονόματι Παπαδόπουλος. Είχε πλέον μετά από χρόνια περάσει σ' όλα τα μαθήματα εκτός από ένα. Το έδινε, το ξαναέδινε.
Όμως ο καθηγητής τον έκοβε κάθε φορά. Έτσι αποφάσισε να πάει να βρει τον καθηγητή και να του προτείνει μια διαπραγμάτευση στο θέμα του βαθμού.  Μπαίνει ένα πρωί στο γραφείο του λοιπόν και του διηγείται την κατάσταση:
- Ααα, παιδί μου Παπαδόπουλε, δεν είναι σωστό το διάβασμά σου, γι' αυτό και κόβεσαι!
- Όχι κύριε καθηγητά, δεν ισχύει αυτό που λέτε κι επειδή κουράστηκα με αυτό το μάθημα, έχω να σας προτείνω μια συμφωνία.
- Τι λες τώρα Παπαδόπουλε;
- Ακούστε με παρακαλώ. Θα σας θέσω ένα ερώτημα. Αν αύριο το πρωί μου δώσετε τη σωστή απάντηση δε θα σας ξαναενοχλήσω.
Αν όμως όχι, θα με περάσετε και μάλιστα με βαθμό 10.
- Παπαδόπουλε, δεν είσαι καλά. Αυτά τα πράγματα δε γίνονται.
- Λοιπόν το ερώτημα: Τι είναι παράλογο αλλά δεν είναι παράνομο; Τι είναι παράνομο, αλλά δεν είναι παράλογο; Τι είναι και παράνομο και παράλογο; Θα τα πούμε αύριο κε καθηγητά.
Ο φοιτητής αφήνει τον καθηγητή να συλλογιέται την ερώτηση... Μια μέρα πέρασε και δεν μπόρεσε να βρει μια άκρη. Κι ας κατέβασε τόμους από την βιβλιοθήκη, κι ας πήρε τηλέφωνο  συναδέλφους καθηγητές να ζητήσει τη γνώμη τους.
 Ήρθε το επόμενο πρωί κι ο Παπαδόπουλος να συναντήσειτον καθηγητή για μια ακόμη φορά.
- Κύριε καθηγητά βρήκατε την απάντηση;
- Ποια απάντηση; Λοιπόν παιδί μου Παπαδόπουλε δεν είσαι καλά. Μόνο και μόνο επειδή βαρέθηκα να σε βλέπω, πάρε το 10 σου και φύγε από μπροστά μου.
Ο πτυχιούχος πια φοιτητής βγήκε ευχαριστημένος από το γραφείο του καθηγητή αφήνοντας τον με την απορία...
- Τι είναι παράλογο, αλλά δεν είναι παράνομο; Τι είναι παράνομο, αλλά δεν είναι παράλογο; Τι και τα δύο;
Ο καθηγητής μπαϊλντισμένος αποφάσισε να πάει στην καντίνα να πιει έναν καφέ. Εκεί τον πλησιάζει ένας νεαρός φοιτητάκος και του αρχίζει το γλείψιμο:
- Τι κάνετε κύριε καθηγητά; Πώς είστε; Κάπως συλλογισμένο σας βλέπω. Συνέβη κάτι;
- Να, ήρθε αυτός ο χαμένος ο Παπαδόπουλος και με ρώτησε...
- Πείτε μου την ερώτηση, μήπως σας βοηθήσω.
Ο καθηγητής επανέλαβε την ερώτηση στον νεαρό στραβοκοιτώντας τον κάπως κι ευθύς ο φοιτητής απαντά:
- Ααα να σας πω. Το ότι εσείς, 55 χρονών άνθρωπος είστε παντρεμένος με μια 23άρα δεν είναι παράνομο, αλλά είναι παράλογο. Το ότι η γυναίκα σας έχει έναν 25άρη
γκόμενο δεν είναι παράλογο, αλλά είναι παράνομο. Τώρα το ότι εσείς περάσατε τον γκόμενο της γυναίκας σας χωρίς εξετάσεις και μάλιστα με 10, ε αυτό είναι και παράνομο και παράλογο!

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

Στα δύσκολα, αντί να ενώνονται οι Ελληνες, διχάζονται!


Του Κ. Παπουτσάκη

ΣΟΒΑΡΑ ΚΙ ΑΣΤΕΙΑ

- Παρακολουθείς Διογένη πολιτικές συζητήσεις και αντιπαραθέσεις στην τηλεόραση, στα καφενεία, τον τελευταίο καιρό;
- Οϊ, γιατί δεν μπορώ να τσοι γροικώ. Εσύ;
- Ούτε κι εγώ Διογένη δεν μπορώ να τους ακούω. Τώρα κατάλαβα ακόμη πιο πολύ πόσο... μπαστουνόβλαχος λαός είμαστε. Πόσο χαμηλού επιπέδου νοημοσύνη έχομε. Το αϊκιού είναι κάτω από τα φυσιολογικά όρια. Το κριτήριο που είναι και το σημαντικότερο, λείπει παντελώς. Είμαστε αυτό που είμαστε λοιπόν, μας τυφλώνει και το πάθος το κομματικό και δεν μπορούμε να ξεχωρίσομε ποτέ ποιο είναι το σωστό.
Μόνο όταν είσαι υπεράνω αυτών και βλέπεις τα πράγματα αμερόληπτα και αντικειμενικά, μπορείς να ξεχωρίσεις το σωστό, όταν μιλάνε κομματικά. Να ξεχωρίσεις την αλήθεια από το ψέμα, το σωστό από το λάθος, τον παθιασμένο από τον αμερόληπτο και το σπουδαιότερο πιο είναι το συμφέρον των κομμάτων, από το γενικό συμφέρον. Στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι για το γενικό συμφέρον, όσον αφορά τα κόμματα της αντιπολίτευσης, γιατί αν ήτανε, δε θα έκαναν... φάουλ με τρικλοποδιές της κυβέρνησης (και δε με ενδιαφέρει ποια κυβέρνηση είναι) να την γκρεμίσουνε για να επωφεληθούνε κομματικά, αυτή την πιο κρίσιμη οικονομική στιγμή που γνώρισε ποτέ η χώρα, αντί να βοηθήσουνε όλοι μαζί με μια φωνή, όοπως το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου για να αντέξομε τις θυσίες που κάναμε και θα κάνομε επί μακρόν και που ένα κόμμα είναι αδύνατο νʼ αντέξει χωρίς τη βοήθεια και άλλων κομμάτων, αντιθέτως τη σπρώχνουνε να πέσει στο γκρεμό, χωρίς οι αθεόφοβοι να τους νοιάζει ότι ρίχνοντας τη κυβέρνηση στο γκρεμό, ρίχνουνε και τον ελληνικό λαό! Και μη μου πει κανείς ότι δεν είναι έτσι, γιατί θα τον περάσω για κουτό.
- Ε, εγώ δα πω πως είναι ετσά...
- Η κλασική μέθοδος αντιπολίτευσης, που πριν έπρεπε να αντιδρά, να κατηγορεί, να λέει σε όλα όχι, δεν είναι για τέτοιες ώρες που η χώρα κινδυνεύει να βουλιάξει από τη μια και από την άλλη να ξαναβάλει το... ζυγό της σκλαβιάς, με την επιτήρηση και την κηδεμονία των ξένων!
- Εδά κατάλαβα Κωνσταντή γιάντα μας εβάλανε πολλές φορές το... ζυγό!
- Αυτά κάνανε Διογένη από ανέκαθεν στην Ελλάδα. Οι κακές πολιτικές έφεραν χρεοκοπίες, πολέμους και μεγάλες συμφορές!
- Ντα αυτό λέει μπρε, κιανείς στην Ελλάδα από παλιά δεν επήενε μπροστά και να μη τονε... κουτσοποδήσουνε!
- Ναι Διογένη, αν πιάσομε από παλιά την ιστορία μέχρι σήμερα θα το διαπιστώσομε.
Στην αρχαία εποχή, όλους τους διακεκριμένους, τους διορατικούς, τους σοφούς, που έδειχναν το δρόμο, τα φώτα για να πάει μπροστά η κοινωνία, το έθνος κλπ. τους αντάμοιβαν με εξορίες και με θανατικές καταδίκες! Παράδειγμα Σωκράτης, Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Πυθαγόρας και πάρα πολλοί άλλοι. Και στη νεότερη εποχή, Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Καποδίστριας, Βενιζέλος κλπ.
- Ε, ντα απού την αρχαία εποχή οσαμε σήμερο και δεν εβάλανε μυαλό, από δα και πέρα δα βάλουνε;
- Η πράξη το λέει Διογένη ότι δε βάλανε μυαλό, άρα η οικονομική τουλάχιστο καταστροφή θα είναι γεγονός.
- Εγώ ήκουσα μια κοπανιά την Παπαρήγα και πίστεψέ με μπρε Κωνσταντή, ετρόμαξα! Να βγούμε λέει στο πεζοδρόμιο να φωνιάζουμε να ρίξομε τη κυβέρνηση και τον καπιταλισμό!
- Αυτοί Διογένη αιματοκυλίσανε τη χώρα με τον εμφύλιο, επήγανε τη χώρα πολλά χρόνια πίσω και αυτά μαζί με άλλα πολλά πληρώνομε σήμερα και όμως αυτή έχει πάλι το δικαίωμα να βγαίνει δημόσια να κάνει “διάγγελμα” στο λαό χωρίς κανένα φραγμό, να τον ξεσηκώνει!
- Ηκουσές τηνε οπροθές στη τηλεόραση, στο ντιμπέιτ;
- Ακουσα Διογένη μια φράση και είδα πως απευθυνότανε σε... κουτόφραγκους και έφυγα.
- Ντα ήντα τως ήλεγε πάλι;
- Ακου να δεις Διογένη. Εμείς λέει, δε φοβόμαστε τη χρεοκοπία, ο λαός δεν έχει να χάσει τίποτε.
- Μνηστητί μου Κύριε, ήπενε ετσά κουβέντα;
- Ναι Διογένη και να ʽτανε μόνο αυτή...
- Ντα άμα χρεοκοπήσει μπρε η χώρα, που δα δουλεύγουνε αυτοί και ποιος δα τσοι πληρώνει;
- Είδες; Και η δευτέρα του δημοτικού το καταλαβαίνει!
- Ντα, δεν ήπρεπε μπρε, να συμφωνεί σκιάς το... Τσιπραλιό, απού ʽναι καλό κοπέλι, μα με αυτά που λέει δε γίνεται πιστευτό;
- Ναι Διογένη. Λάθος δρόμο διάλεξε και θα του βγει σε κακό. Και αν δεν αλλάξει πολιτική, μπορεί να μείνει και έξω από τη Βουλή. Αμα κατηγορείς χωρίς στοιχεία τον εχθρό σου, πιο πολλή ζημιά κάνεις στον εαυτό σου! Αμα δεν έχεις λογικά επιχειρήματα και ο σκοπός σου είναι μόνο να κατηγορείς, προτιμότερο είναι για σένα να... συμφωνείς.
- Οπως τον Καρατζαφέρη δηλαδή, ε;
- Αυτός φαίνεται πιο έξυπνος απʼ όλους.
- Ειδες όμως το Σαμαρά, με τσοι φωνές και το... τσαμπουκά, ανεβάζει τα ποσοστά.
- Οι αφελείς πείθονται με λόγια... φωναχτά, οι λογικοί πείθονται με επιχειρήματα τρανταχτά. Οταν σου λέει ο Σαμαράς, εγώ δεν μπορώ λέει να δώσω δουλειά, αλλά μπορώ να δώσω εμπιστοσύνη... μπορείς να μην τον εμπιστευτείς; Οχι.
- Μα όντε λέει όμως ότι δα πουλήσει τη περιουσία του κράτους να ξεχρώσει δεν είναι σωστό;
- Σωστότατο Διογένη. Εβρε μου εσύ αγοραστές κι εγώ θα την πουλήσω αύριο κιόλας! Ενα χρόνο πουλάνε τώρα και δε βρέθηκε κανείς.
- Να τηνε πουλήσουνε μπρε στα... Μοναστήρια...

Θεραπευτικά βότανα από το Άγιον Όρος για χρόνιες παθήσεις


Αποκλειστικα στο agioritikovima.gr ο ηγούμενος Εφραίμ και ο καθηγητης Πανεπιστημίου του Viterbo κ. Roberto Micinilli

Θεραπευτικά βότανα του Αγιου Ορους για χρόνιες παθήσεις,οπως ρευματισμούς, κυκλοφοριακό,αλλεργίες απο το κεντρο ερευνας και μελέτης θεραπευτικών βοτάνων στη Μονή Βατοπαιδίου.
΄΄Επιδιώκουμε να βοηθήσουμε τον ανθρωπο με έναν οικολογικό τρόπο διότι εμάς τους μοναχούς δεν μας ενδιαφέρει να υγιαίνειν μόνο η ψυχή του ανθρώπου αλλά και το σώμα του.Ο ανθρωπος είναι διττός,έχει ψυχή και σώμα .Και με αυτή τη πρωτοβουλία μας, με τα βότανα της περιοχής μας, του Αγίου Ορους, θα συμβάλουμε στην επιτευξη αυτου του σκοπού.΄΄δήλωσε στoν ρεπόρτερ του agiorotikovima.gr Γιώργο Θεοχάρη ο ηγούμενος της Μονής Βατοπαιδίου γέροντας Εφραίμ με αφορμή τον αγιασμό και θυρανοιξία που τελέστηκε στο κέντρο έρευνας και μελέτης θεραπευτικών βοτάνων στη Μονή παρουσία και των επιστημόνων που το στηρίζουν.
΄΄Οι Ιταλοί επιστήμονες πουβρίσκονται σήμερα κοντά μας υπέδειξαν στους πατέρες μας ώστε να θεραπευεται ο άνθρωπος με το σωστό,τον υγιή τον παλαιό και οικολογικό τρόπο που αποσκοπεί οπωσδήποτε στην υγεία.΄΄συνέχισε ο γέροντας Εφραίμ.
Ερωτηθείς για την οικολογία που από τους χώρους της Εκκλησίας είναι λίγο παρεξηγημένη ο γέροντας Εφραίμ υπογράμμισε΄΄Δίνουμε τη διάσταση πόυ δίνει το Οικομενικό μας πατριαρχείο. Ο Οικομενικός πατριάρχης Βαρθολομαίος προεξάρχη αυτης της οικολογικής καταστάσεως.Η οικολογία με τον σωστό τρόπο έχει τα αντίστοιχα αποτελέσματα. μας
΄΄Πιστευω οτι πολλοί συνανθρωποί μας θα βρουν θεραπεία απο θεραπετρικά βότανα.Ήδη πολλοί προσκυνητές μας που έχουν πάρει βότανα από το μοναστήρι μας έχουν θετικά αποτελέσματα,όπως μας λένε οι ίδιοι΄΄κατέληξε ο ηγούμενος Εφραίμ.
Ο Αγιασμός και η θυρανοιξία΄του Κέντρου Έρευνας και Μελέτης Θεραπευτικών Βοτάνων της Μονής.έγινε προχθες Κυριακή, 31 Οκτωβρίου 2010 στις 10:00 το πρωί παρουσία του Καθηγητού του Πανεπιστημίου του Viterbo κ. Roberto Micinilli και του Λέκτορα του Πανεπιστημίου της Ρώμης κ. Marco Sarandrea .
΄΄ Το Αγιο Ορος είναι ενας βοτανικός παράδεισος, είναι ένα παρθένο μέρος, είναι απομονωμένο, δεν εχει μόλυνση του περιβάλλοντος.Εχουμε επιλέξει να ξεκινήσουμε με πενήντα φυτά του Αγίου Ορους που θα χρησιμοποιήσουμε στο πρόγραμα μας.Η βοτανοθεραπεία έχει αρχαία προέλευση και έχει αποτέλεσμα.΄΄σημείωσε στο ρεπορτέρ του γενικό διαχειριστή του agioritikovima.gr ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου του Viterbo κ. Roberto Micinilli .
Ερ.Σε τι παθήσεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν αυτά τα βότανα;
Θεραπευουν ρευματισμούς,κυκλοφοριακό, αλλεργίες,επαναφορά αλάτων στον οργανισμό του ανθρώπου.Επίσης βοηθούν σημαντικά και το ανισοποιητικό σύστημα. Η Μονή Βατοπαιδίου είναι το πρώτο μοναστήρι .Αμέσως ο γέροντα Εφραίμ αγάπησε αυτό το πρόγραμμα και υοθέτησε την επιστημονίκη μας ιδέα.
Ερ.Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Πριν έξι χρόνια κάποιος γνωστός μου είχε επισκεφθεί το μοναστήρι και ένας πατέρας τον είχε ρωτήσει σχετικά με τα βότανα και τις θεραπευτικές ιδιότητες τους.Ετσι γνωριστήκαμε με τον γέροντα Εφραίμ και με τους πατέρες και πρπχωρήσαμε στη συνεργασία.

Πηγή  http://www.agioritikovima.gr/




Παρελθόν παρόν και μέλλον




Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Τι αλλάζει στο σώμα μας όταν μεγαλώνουμε.



Τι αλλάζει στο σώμα μας όταν μεγαλώνουμε.

Η δίκη μας απάντηση στις φθορές που προκαλεί ο χρόνος είναι ο υγιεινός τρόπος ζωής. Αμερικανοί επιστήμονες μελέτησαν τις αλλαγές που συμβαίνουν στο ανθρώπινο σώμα, καθώς μεγαλώνει και κατέληξαν στα εξής:
Το δέρμα καθώς μεγαλώνουμε χάνει σταδιακά τη δύναμη και την ελαστικότητά του. 
Το κολλαγόνο και η ελαστίνη εκφυλίζονται και έτσι εμαφανίζονται ρυτίδες, σακούλες και πτυχώσεις. Το γερασμένο δέρμα εμφανίζει πιο εύκολα μελανιές, ενώ λόγω του ότι μειώνεται η παραγωγή σμήγματος το δέρμα γίνεται πιο ξηρό. Επιπλέον, λεπταίνουν και γκριζάρουν τα μαλλιά και τα νύχια μεγαλώνουν πιο αργά.
 Οι μύες είναι πιο δυνατοί μεταξύ 20 και 30 ετών. Σταδιακά, μετά τα τριάντα, συρρικνώνονται και ελαττώνεται ο αριθμός και το μέγεθος των μυϊκών ινών. Στα σαράντα, αρχίζει να αυξάνεται η περίμετρος της μέσης, επειδή οι μύες μετατρέπονται σε λίπος το οποίο συγκεντρώνεται στον κορμό και επιπλέον, αρχίζει η ελάττωση της μυϊκής μάζας σε χέρια και σε πόδια.
 Τα οστά γίνονται λιγότερο πυκνά, περισσότερο εύθραυστα και μειώνεται το ύψος τους, καθώς μεγαλώνουμε από την ηλικία των 25 και έπειτα. Η έντονη παιδική δραστηριότητα και η μεγάλη κατανάλωση γαλακτοκομικών προϊόντων βοηθά να παραμείνει μεγάλη η οστική μάζα, έτσι ώστε να μην αναπτυχθεί οστεοπόρωση. Η οστεοπόρωση αυξάνει τον κίνδυνο καταγμάτων.
 
 Το ύψος μας από την ηλικία των 40 ετών μειώνεται κατά ένα εκατοστό κάθε δέκα χρόνια. Αυτό οφείλεται στο ότι οι μεσοσπονδύλιοι δίσκοι χάνουν σταδιακά την ικανότητα αναπληρώσεις του νερού που χάνουν μέσα στην ημέρα.
 Το βάρος αυξάνεται καθώς ο μεταβολικός ρυθμός μειώνεται με την ηλικία, αν κάποιος συνεχίζει να προσλαμβάνει τις ίδιες θερμίδες.
 
 Τα μάτια χάνουν βαθμιαία μετά τα 40 την ικανότητα να προσαρμόζουν το σχήμα του οφθαλμικού φακού, ώστε να εστιάζει καλά στα κοντινά αντικείμενα, γεγονός που οδηγεί συχνά σε πρεσβυωπία. Επιπλέον, μειώνεται η παραγωγή δακρύων, λεπταίνει ο αμφιβληστροειδής χιτώνας, ελαττώνεται η διαύγεια του οφθαλμικού φακού, οι κόρες των ματιών δεν ανταποκρίνονται καλά στα οπτικά ερεθίσματα και τα μάτια γίνονται ευαίσθητα στη λάμψη κάτι που κάνει επικίνδυνη την οδήγηση το βράδυ στα άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών.
 
 Η ακοή επηρεάζεται από τα 30 και καθώς περνούν τα χρόνια, μειώνεται η ικανότητα να ξεχωρίζουμε τους διάφορους ήχους, κάτι που γίνεται εμφανές από την ηλικία των 50 ετών. Ένας στους τρεις ανθρώπους άνω των 60 ετών παρουσιάζει μερική απώλεια ακοής.
 Η γεύση αρχίζει να μειώνεται γύρω στα 40 στις γυναίκες και στα 50 στους άντρες, καθώς μειώνεται ο αριθμός των γευστικών καλύκων στη γλώσσα.
 Η αίσθηση της όσφρησης ελαττώνεται συνήθως μετά την ηλικία των 70 ετών.
 
Τα δόντια επηρεάζονται σημαντικά από τα γονίδια και την φροντίδα που τους παρέχουμε. Η παραγωγή σιέλου μπορεί να μειωθεί καθώς μεγαλώνουμε με αποτέλεσμα να αυξηθούν τα στοματικά βακτήρια, τα δόντια να γίνουν πιο εύθραυστα και να εμφανιστεί ξηροστομία.
 
 H καρδιά χάνει προοδευτικά την δύναμη να ωθεί γρήγορα, μεγάλες ποσότητες αίματος σε όλο το σώμα, με αποτέλεσμα να κουραζόμαστε πιο εύκολα. Επιπλέον, τα αιμοφόρα αγγεία χάνουν την ελαστικότητά τους, ενώ την ίδια στιγμή συσσωρεύετε λίπος στα εσωτερικά τοιχώματα των αρτηριών. Έτσι, η καρδιά πρέπει να λειτουργεί πιο σκληρά για να τροφοδοτήσει με αίμα τον οργανισμό, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει στην υπέρταση. Η μείωση στην αποδοτικότητα της καρδιάς -είναι μεγαλύτερη για όσους κάνουν καθιστική ζωή- αρχίζει γύρω στα 30 χρόνια και μέχρι τα 60 έχει μειωθεί περίπου στο μισό.
 
 Το μέγεθος του εγκεφάλου και ο αριθμός των νευρικών κυττάρων ελαττώνονται με το πέρασμα του χρόνου, με αποτέλεσμα η μνήμη να γίνεται λιγότερο αποδοτική, τα αντανακλαστικά μας να μειώνονται και ο συντονισμός των κινήσεων να γίνεται πιο αργός.
 
 Το πεπτικό σύστημα γίνεται λιγότερο αποδοτικό καθώς γερνάμε. Το εσωτερικό τοίχωμα των εντέρων μπορεί να μην απορροφά καλά τα θρεπτικά συστατικά, μειώνονται οι ουσίες που παράγουν το στομάχι, το λεπτό έντερο, το ήπαρ και το πάγκρεας για να γίνει η πέψη των τροφίμων. Ως επακόλουθο είναι η δυσπεψία, οι ανεπάρκειες θρεπτικών συστατικών και η δυσκοιλιότητα.
 
 Με το πέρασμα του χρόνου, η ικανότητα του οργανισμού να διατηρεί στα φυσιολογικά επίπεδα την θερμοκρασία του μειώνεται, όπως και οι ανάγκες σε ύπνο. Μπορεί επίσης να χρειάζεται κανείς περισσότερη ώρα για να αποκοιμηθεί, ενώ στις ηλικίες άνω των 75 ετών είναι πολύ συνηθισμένο να ξυπνάει κανείς αρκετές φορές το βράδυ.

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Το μικρό δέντρο

Όταν δεν ξέρεις πόσο μακριά πηγαίνεις, είναι πάντα πολύ μακριά. Κανείς δεν μου το είχε πει. Μάλλον ο παππούς δεν ήξερε.


Ένα ακόμα απόφθεγμα από το έργο του Φόρεστ Κάρτερ «Η εκπαίδευση του μικρού δένδρου» του οποίου ολοκλήρωσα το διάβασμα σήμερα. Ανεπιφύλακτα το συνιστώ ως χριστουγεννιάτικο δώρο για τα μεγάλα παιδιά αλλά και τους μεγάλους. Αναφέρεται στην εκπαίδευση ενός ορφανού παιδιού 5 έως 8 χρόνων από τον παππού και την γιαγιά Ινδιάνους Τσεροκί. Αποδεικνύει όλη την φιλοσοφία και τον τρόπο επιβίωσης με βάση την συμπεριφορά της φύσης. Αλλά και την καταδυνάστευση του αδύνατου από τον δυνατό που λέγεται κράτος, νόμος και εξουσία. Τέλος παραθέτω ένα ακόμα απόσπασμα που δεν είναι τόσο χριστιανικό, αλλά είναι ο τρόπος που ο Τσεροκί αντιλαμβάνεται καταστάσεις. Το μικρό δέντρο βρίσκεται στο ορφανοτροφείο με επέμβαση του νόμου και το μαθαίνουν τι εστί νόμος.



«Μας έκανε μάθημα μια χοντρή κυρία. Ήταν πολύ σοβαρή και δεν δεχόταν ανοησίες.
Μια φορά μας έδειξε μια εικόνα ελαφιών που έβγαινε από ένα ποτάμι. Πηδούσαν το ένα πάνω στο άλλο, λες και σπρωχνόντουσαν για να βγούν από το νερό. Ρώτησε αν ήξερε κανείς τι έκαναν.
Ένα αγόρι είπε ότι έτρεχαν για να ξεφύγουν από κάτι, μάλλον κάποιον κυνηγό. Ένα άλλο αγόρι είπε ότι δεν τους άρεσε το νερό και έτρεχαν να περάσουν απέναντι. Η κυρία είπε ότι αυτό ήταν σωστό. Σήκωσα το χέρι μου.
Είπα ότι είχα καταλάβει αμέσως πως ζευγάρωναν, γιατί τα αρσενικά πηδούσαν πάνω από στα θηλυκά. Ακόμα, φαινόταν από τους θάμνους και τα δέντρα ότι ήταν η εποχή του ζευγαρώματος.
Η χοντρή κυρία βουβάθηκε. Άνοιξε το στόμα της, μα δεν είπε τίποτα. Κάποιος γέλασε. Χτύπησε το μέτωπο της με το χέρι της, έκλεισε τα μάτια της και πέταξε κάτω την εικόνα. Κατάλαβα αμέσως ότι ήταν άρρωστη.
Έκανε δυο βήματα προς τα πίσω, προτού χάσει τα λογικά της. Τότε μου χίμηξε. Όλοι σώπασαν. Με άρπαξε από το λαιμό και άρχισε να με ταρακουνά. Το πρόσωπο της κοκκίνησε και άρχισε να γκαρίζει «έπρεπε να το περιμένω-όλοι έπρεπε να το περιμένουμε…βρωμιές…μόνο βρωμιές…βγαίνουν από το στόμα σου μπάσταρδε»
Μου ήταν αδύνατο να καταλάβω για ποιο λόγο γκάριζε και ήμουν έτοιμος να της εξηγήσω το θέμα. Με ταρακούνησε λίγο ακόμα και έπειτα με έπιασε από τον αυχένα και με έσπρωξε έξω από την αίθουσα.
Προχωρήσαμε στο διάδρομο μέχρι το γραφείο του Αιδεσιμότατου. Με έβαλε να περιμένω απέξω και έκλεισε την πόρτα πίσω της. Τους άκουγα που μιλούσαν, μα δεν καταλάβαινα τι έλεγαν.
Ύστερα από λίγο βγήκε από το γραφείο του Αιδεσιμότατου και προχώρησε στο διάδρομο δίχως να με κοιτάξει. Ο Αιδεσιμότατος στεκόταν στην πόρτα. «μπές μέσα» είπε σιγανά. Μπήκα μέσα.
Τα χείλη του ήταν μισάνοιχτα, σαν να ήθελε να χαμογελάσει, μα δεν ήθελε. Συνέχεια έγλειφε τα χείλη του. στ πρόσωπο του έτρεχε ιδρώτας. Μου ζήτησε να βγάλω το πουκάμισο μου. το έβγαλα.
Έπρεπε να βγάλω τις τιράντες μου και όταν έβγαλα το πουκάμισο μου έπρεπε να κρατώ την φόρμα μου με τα δύο χέρια. Ο Αιδεσιμότατος έβαλε το χέρι του πίσω από το γραφείο του και πήρε ένα μακρύ ραβδί.
«είσαι σπορά του κακού» είπε «και γνωρίζω πως δεν μπορείς να μετανοήσεις. Όμως στο όνομα του Κυρίου, θα μάθεις να μην επιβάλεις το κακό στους χριστιανούς. Δεν μπορείς να μετανοήσεις….μα θα κλάψεις πικρά»
Με κτύπησε με το ραβδί στην πλάτη. Την πρώτη φορά πόνεσα. Μα δεν έκλαψα. Με είχε διδάξει η γιαγιά. Μια φορά, που είχε βγει το νύχι στο πόδι μου, μου είχε διδάξει πως αντέχει το πόνο ο ινδιάνος. Αφήνει τη σωματική ψυχή του να αποκοιμηθεί και βγαίνει από το σώμα του και με την πνευματική ψυχή του βλέπει τον πόνο χωρίς να τον νιώθει.
Η σωματική ψυχή αισθάνεται μόνο τον σωματικό πόνο. Η πνευματική ψυχή αισθάνεται μόνο πνευματικό πόνο. Έτσι αποκοίμισα την σωματική ψυχή μου.
Το ραβδί χτυπούσε ξανά και ξανά την πλάτη μου. ύστερα από λίγο έσπασε. Ο Αιδεσιμότατος πήρε άλλο ραβδί. Είχε λαχανιάσει «Το κακό είναι επίμονο» είπε λαχανιάζοντας. «Μας το όνομα του Κυρίου, το καλό θα νικήσει»
Συνέχισε να με κτυπά, ώσπου έπεσα κάτω. Είχα ζαλιστεί αλλά σηκώθηκα. Ο παππούς έλεγε ότι, αν μπορείς να σταθείς όρθιος, σίγουρα είσαι καλά.
Το πάτωμα έγερνε λίγο, μα καταλάβαινα ότι τα κατάφερνα. Ο Αιδεσιμότατος είχε χάσει την ανάσα του. Μου ζήτησε να φορέσω το πουκάμισο μου, το φόρεσα.
Το πουκάμισο ρούφηξε λίγο από το αίμα. Το περισσότερο είχε κυλίσει στα πόδια μου μέχρι τα παπούτσια μου, καθώς δε φορούσα εσώρουχο για να το μαζέψει. Έτσι τα πόδια μου κολλούσαν.
Ο Αιδεσιμότατος είπε να επιστρέψω στο κρεβάτι μου και ότι δεν θα έτρωγα δείπνο για μία εβδομάδα. Αλλά έτσι κι αλλιώς δεν έτρωγα δείπνο. Είπε ότι δεν θα επέστρεφα στην τάξη ούτε θα έβγαινα από το δωμάτιο για μια εβδομάδα.
Ένοιωθα καλλίτερα δίχως τις τιράντες μου, έτσι εκείνο το σούρουπο κρατούσα τη φόρμα μου, καθώς στεκόμουν στο παράθυρο και κοιτούσα το άστρο του σκύλου»
George Aslanoglou Όταν είμαστε νέοι πέφτουμε πάνω σε δυσκολίες....
Όταν γεράσουμε οι δυσκολίες πέφτουν πάνω μας...