Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

Χριστός Ανέστη και στις ΑΠΕΖΑΝΕΣ

Την μεγαλύτερη εορτή της Χριστιανοσύνης το Άγιον Πάσχα προσπαθώ να την εορτάζω παραδοσιακά. Λίγα είναι τα χρόνια εκείνα που δεν ήμουν γύρω από μια σούβλα να καθοδηγώ τάχα το ψήσιμο του αρνιού που αμίλητο στριφογυρίζει σαν να χορεύει κι αυτό. Αυτό που δεν έγινε στα χρόνια της Σάμου, που είναι νησί έγινε εδώ ψηλά στα Αστερούσια όρη, η συνάντηση των ναυτικών, είχαμε στην παρέα μας έναν καπετάνιο, έναν μάγειρα έναν μηχανικό κι εγώ λοστρόμος σαλπάραμε για το λιμάνι της ευθυμίας. Οι φωτογραφίες είναι από αυτό το πασχαλιάτικο τραπέζι, όπου μετά την φασολάδα κολλήσαμε γραμματόσημο στον μάγειρα για να τον στείλουμε πίσω στην πατρίδα.  






















Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Αφιερωμένο σε όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1943 -1985


H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Είμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά..
Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.
Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει.
Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάζαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.
Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet.
Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά
φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου.
Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα
στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

Αγνώστου ταυτότητας μέχρι στιγμής.
Τον/Την ευχαριστούμε για το ταξίδι...

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Τι σημαίνει να είσαι φτωχός

http://www.greektube.org/content/view/35228/2/

Εύλογη απορία για την συναυλία του Ιωάννης Κορνιλάκη


Εύλογη απορία για την συναυλία «Τα Κατά Ματθαίον Πάθη»
Τρίτη, 12 Απρίλιος 2011 Συντάχθηκε απο τον/την Ιωάννης Κορνιλάκης 11:02

Με ενδιαφέρον και συγκίνηση παρακολούθησα την εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο μουσικής Αθηνών με τίτλο: "Τα Κατά Ματθαίον Πάθη ", ένα έργο για σολίστ, χορωδία και ορχήστρα του Μητροπολίτου Βολοκολάμσκ και Προέδρου του Τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας και Πάσης Ρωσίας κ. Ιλαρίωνα Αλφέγιεφ.
Η όλη εκδήλωση τελέστηκε υπό την αιγίδα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου και του Πρέσβη της Ρωσικής ομοσπονδίας στην Ελλάδα κ. Βλαντιμίρ Τσχικβισβίλι.
Πράγματι η εκδήλωση μεγαλειώδης και συγκινητική.
Ίσως στην δική μου ψυχή να φάνηκε έτσι, γιατί όλοι οι Χριστιανικοί λαοί τη χρονική αυτή στιγμή βιώνουν τις παραμονές των πραγματικών Θείων παθών.
Ευχόμουν απ’ τη στιγμή που έφτασε στα χέρια μου η αφίσα της εκδήλωσης, και που δυστυχώς δεν περιείχε την παραμικρή αναφορά σε αυτό που πιο κάτω θα αναφέρω, τουλάχιστον να γίνει η σχετική αναφορά στην αρχή η στο πέρας της εκδήλωσης.
Προσευχόμουν ο Θεός να φωτίσει τους οργανωτές, ομιλητές και κάθε υπεύθυνο να κάμουν μετά τα μέγιστα και το ελάχιστο, που άλλο δεν ήταν απ’ το να στρέψουν τα μάτια, τη σκέψη και τη μνήμη τους στην ημερομηνία της εκδήλωσης. Κυριακή 10 Απριλίου 2011.
Άραγε θα ήταν πολύ μια αναφορά στην επέτειο μιας ημέρας θλίψης για όλη την Ορθοδοξία, μιας ημέρας πάθους ακριβώς 1821 χρόνια μετά τα πάθη του Χριστού, που συνέβη στην πόλη των πόλεων την Κωνσταντινούπολη, του Αγίου Πατριάρχου Ε' ;
Άραγε θα ήταν πολύ η όλη εκδήλωση να ήταν αφιερωμένη στην Αγία ιστορική μορφή του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε', που έπαθε στις 10 Απριλίου 1821 για Χριστό και Πατρίδα;
Άραγε θα ήταν πολύς ένας λόγος πέντε λεπτών για το μαρτύριο ενός Πατριάρχη και μάλιστα ακριβώς 190 χρόνια απ’ το εκούσιο πάθος του;
Άραγε θα ήταν πολύ Ελλάδα και Ρωσία και μάλιστα στην καρδιά της Ελληνικής Πρωτεύουσας, να τιμήσουν μπροστά στα μάτια Ελλήνων και Ρώσων τη μνήμη του Άγιου Πατριάρχη Γρηγορίου Ε', ακριβώς 90 χρόνια (2011-1921) απ΄ την επίσημη Αγιοκατάταξη του, στις τάξεις της στρατευμένης Εκκλησίας των Αγίων του Χριστού;
Άραγε θα ήταν πλεονασμός Χριστιανικής, ηθικής και ιστορικής αναφοράς στο Πρότυπο αυτό Ιεράρχη, που συνδέει με την ζωή του αλλά κυρίως με το μαρτυρικό του πάθος τις δυο Ορθόδοξες χώρες της Ελλάδος και της Ρωσίας;
Άραγε θα ήταν υπερβολή, λίγα λόγια προς τα Ελληνόπουλα που στερούνται αυθεντικών ιστορικών γνώσεων γιατί απλά "κάποιοι" έχουν επιλέξει επί δεκαετίες, τη διαστροφική και διαστρεβλωτική εκμάθηση της Ελληνικής ιστορίας στα σχολειά της Πατρίδας μας;
Άραγε θα ήταν σχήμα οξύμωρο σε μια Ελληνορωσική εκδήλωση να αναφερθεί ότι Ελληνικό πλοίο, αλλά με Ρωσική σημαία περισυνέλεξε απ’ τον Κεράτιο κόλπο το άψυχο Άγιο κουφάρι του Πατριάρχη;
Άραγε θα ήταν ευτελής αναφορά ότι ένας ολόκληρος Αυτοκράτωρ Πασών των Ρωσιών ο Αλέξανδρος Α', απέστειλε στην Οδησσό, που εν τω μεταξύ κατέφτασε το Άγιο κουφάρι του Γρηγορίου Ε', άμφια Αρχιερατικά, Μήτρα Αρχιερατική, Εγκόλπιο Αρχιερατικό, προκειμένου και με κάθε επισημότητα και τιμή να πραγματοποιηθεί η νεκρώσιμη ακολουθία και ταφή;
Άραγε θα ήταν λεπτομέρεια η αναφορά στις χιλιάδες - χιλιάδων Ρώσων πιστών που ασπάστηκαν το Άγιο άψυχο σαρκίο του;
Άραγε θα ήταν είδηση για ψηλά γράμματα, ότι ο Ρωσικός λαός απ’ τη στιγμή της νεκρώσιμης ακολουθίας του, προσέγγιζε την Αγία του λάρνακα με την ευσεβή πεποίθηση της Αγιότητος του;
Άραγε θα ήταν άνευ λόγου, η υπενθύμιση ακόμη και γι’ αυτούς που γνωρίζουν, δύο γραμμές του Φωστήρα της Ορθοδοξίας μας Κωνσταντίνου Οικονόμου του εξ’ Οικονόμων, απ’ τον επικήδειο λόγο που εκφώνησε μπροστά στο φέρετρο του Αγίου Πατριάρχη, αναφωνώντας: "Γρηγόριε Σύ επέλεξες την γήν της Ρωσίας να δεχθεί στην αγκάλη της το Άγιο σώμα Σου"; Άραγε θα ήταν μήπως ανακρίβεια ότι ο Αυτοκράτωρ της Ρωσίας Αλέξανδρος Β', απεδέχθη πρόταση του Βασιλέως της Ελλάδος Γεωργίου Α' το 1871, προκειμένου να αποστείλει τα Άγια λείψανα του Πατριάρχη στην Πατρίδα μας, αρνούμενος ανάλογο αίτημα του Σουλτάνου της Τουρκίας Αμπντούλ Αζίζ;
Άραγε θα ήταν ανώφελη αναφορά για αυτούς που δε γνωρίζουν και κυρίως τα παιδιά, ότι η λάρνακα και τα Άγια λείψανα του κοσμούν τον Μητροπολιτικό ναό των Αθηνών;
Θα ήταν τέλος ασήμαντη λεπτομέρεια, η αναφορά σε επιστολή του πρώτου Μεταβυζαντινού Ηγέτη του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους, και επί 17 χρόνια στο Υπουργείο εξωτερικών και Υπουργού εξωτερικών της Ρωσίας Ιωάννη Καποδίστρια, που αναγνωρίζει προφητικά την Αγιότητα του Πατριάρχη Γρηγορίου, με επιστολή του την 28η Μαΐου 1828;
Θα ήταν άραγε αισθητική υπερβολή, η εικόνα του Άγιου Πατριάρχη στο καλαίσθητο έντυπο που περιελάμβανε το πρόγραμμα της μουσικής εκδήλωσης και το οποίο μάλιστα διενέμετο δωρεάν;
Δεν θα προκαλούσε άραγε ρίγη συγκίνησης, εάν στον προφορικό του χαιρετισμό προς τους Έλληνες ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίων έβαζε την σφραγίδα του Αγίου Γρηγορίου Ε', κάνοντας και μια συγκυριακή αναφορά στο κοσμικό του όνομα που ήταν το Γρηγόριος;
Ας κλείσει τις εύλογες απορίες μου αλλά κυρίως το παράπονο μου ένας σύγχρονος Ρώσος, ο Μακαριστός Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ, ο Θεολόγος του αιώνα μας κατά τον επίσης Μακαριστό αλλά Έλληνα Γέροντα Πορφύριο, που έγραψε: "Οι άνθρωποι εννοούν την ιστορία του κόσμου με διάφορους τρόπους. Για μερικούς είναι ιστορία Βασιλειών και πολέμων. Για άλλους είναι ιστορία κουλτούρας και πολιτισμών, επιστημονικών γνώσεων, φιλοσοφικών ιδεών και όλων εκείνων που ανήκουν στο επίπεδο αυτό. Για όλους εμάς όμως η ιστορία της ανθρωπότητος δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η πραγματοποίηση του Θείου σχεδίου για τον άνθρωπο".
Τα κατά Ματθαίον Πάθη όμως στέλνουν και ένα διαχρονικό μήνυμα που στηρίζονται στη ρήση Του, "Μιμηταί Εμού γίνεσθαι", που ο Άγιος Πατριάρχης εγκολπώθηκε και ανέβηκε στον δικό του Σταυρό, σαν σήμερα 10 Απριλίου πριν ακριβώς 190 χρόνια.
Εάν οι επισημάνσεις μου είναι λαθεμένες, οι εύλογες απορίες μου ανεδαφικές, ζητώ ταπεινά συγνώμη.
Είναι όμως κρίμα, για την πραγματική ευκαιρία που ο Χριστός πρόσφερε απλόχερα με αφορμή την εκδήλωση αλλά και την ημερομηνία διεξαγωγής της, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι στις σχέσεις των λαών Εκείνος ήταν είναι και θα είναι μπροστά, εάν οι άνθρωποι θελήσουν να είναι πίσω Του.
‘Όμως δεν απελπίζομαι γιατί το απύθμενο έλεος Του θα προσφέρει κι’ άλλες.
Ταπεινή μετάνοια λοιπόν, από κάποιον που έχει αφιερώσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην ανάπτυξη των Ελληνορωσικών σχέσεων και όχι μόνο, μέσα απ’ την αναψηλάφηση της Ελληνικής ιστορίας αλλά και της Ευρωπαϊκής, μέσα απ΄ την ανάδειξη των επιστολών του Αγίου της πολιτικής Ιωάννη Καποδίστρια, και μάλιστα χωρίς την παραμικρή βοήθεια των επώνυμων, επίσημων και δυνατών αλλά με μόνη τη συμπαράσταση των ανώνυμων, άσημων και αδύνατων Ελληνικών ψυχών.
‘Ένας ανώνυμος, άσημος και αδύναμος και για την ιστορία

* Ο κ. Ιωάννης Κορνιλάκης είναι Διευθύνων Σύμβουλος της "ΕΛΑΙΑ" ΑΜΚΕ, και συγγραφέας του βιβλίου "Ιωάννης Καποδίστριας ο Άγιος της Πολιτικής

Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

Επιβίωση


Επιβίωση

Ο Έλληνας διαλέγει τις δουλειές που θα κάνει, ακόμα και όταν υπάρχει ανάγκη.
Δουλειές υπάρχουν.
 Απλά δεν είναι οι δουλειές που θέλουμε. Οι μισές ρωσίδες κτλ. που καθάριζαν τα σπίτια μας τόσα χρόνια ήταν πτυχιούχες. Όμως έριξαν τα μούτρα τους και έκαναν ότι μπορούσαν. Και στα χωράφια υπάρχουν δουλειές. Και ένα μωρό ή ένα γέρο μπορείς να βλέπεις. Και φυλλάδια στο δρόμο μπορείς να μοιράζεις. Και στο χωριό μπορείς να γυρίσεις να βάλεις μια κοτούλα και να φυτέψεις μια πατάτα. Εμείς οι Έλληνες έχουμε περάσει πολύ πιο δύσκολα. Αλλά υπήρχε αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια. Τώρα κλειστήκαμε στις πόλεις και στον εαυτό μας και μας φαίνονται όλα δύσκολα. Τίποτα δεν έχουμε ανάγκη. Ούτε τις εταιρίες τους, ούτε το lifestyle τους, ούτε τις τεχνολογίες τους. Από τη γη ζει ο άνθρωπος με πέντε βασικά πράγματα.

Κατάλαβα να λες


Κατάλαβα να λες.
Η προσπάθεια του ανθρώπου να φαίνεται ευγενικός ακόμα και όταν δεν είναι, επιβάλει ένα τρόπο συμπεριφοράς που είναι επιεικώς απαράδεκτος. Η προσπάθεια να φαινόμαστε κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είμαστε καταντά γελοίος.
Βρέθηκα μάρτυρας σε μια συζήτηση που εξελισσόταν όσο περνούσε η ώρα σε φιλονικία και θα κατέληγε ακόμα και σε συμπλοκή αν δεν επενέβαινα.
Είχε ο Α! μια άποψη και ο Β! δεν την ενστερνιζόταν και προσπαθώντας να στηρίξει την άποψη του, έλεγε δεν κατάλαβα, δηλαδή θες να πεις αυτό και όχι εκείνο. Δεν μπορούσε να σταματήσει στιγμή να του εξηγήσει ο συνομιλητής του τι εννοούσε. Και όταν κατόρθωνε να πάρει τον λόγο πάλι το διέκοπτε με την ίδια επαναλαμβανόμενη φράση που μάλλον την θεωρούσε ευγενική διατυπωμένη αντίδραση, δεν κατάλαβα τι θές να πεις, δηλαδή εννοείς αυτό ή το άλλο και ο τόνος της φωνής συνεχώς ανέβαινε. Μου θύμισε μια παλιά ταινία που από τη σκηνή του θεάτρου έλεγε ο θεατρίνος προς το κοινό «-οι μισοί από σας είναι βλάκες» οι θεατές διαμαρτύρονται έντονα και αυτός τους καθησυχάζει «καλά-καλά οι μισοί από σας δεν είναι βλάκες» και έτσι ηρεμούν τα πνεύματα.
Πλησίασα στον Β και του ψιθύρισα στο αυτί. «-κι αν δεν κατάλαβες, κάνε ότι κατάλαβες, για να μην καταλάβει ο άλλος πως δεν κατάλαβες! Κατάλαβες;». πρόκειται για ένα λογοπαίγνιο που το θυμάμαι από παιδί. Του άρεσε ή μάλλον εντυπωσιάστηκε, με κοίταξε και μετά απευθύνθηκε στο συνομιλητή του «κατάλαβα-κατάλαβα» και έτσι αποσοβήθηκε ένας διαφαινόμενος καυγάς.
Κατάλαβε άραγε ή δεν κατάλαβε; Δεν είναι αυτό το θέμα. Το δεν κατάλαβα είναι μια έκφραση που χρησιμοποιείται στα τηλεοπτικά κανάλια και περνάει στον λαό όπως παλαιότερα περνούσαν κι άλλου είδους εκφράσεις. Όποιος θέλει να είναι συγχρονος πρέπει να τις χρησιμοποιεί. Για θυμηθείτε μερικές.
-Έτσι λοιπόν
-Τάκα-τάκα
-Δεν το πιστεύω.
-Το λέω γω και τέλος.
Είναι και άλλες που δεν μου έρχονται στο νού, αν ψάξετε στο λεξιλόγιο της καθημερινότητας σίγουρα θα τις βρείτε.   

Τρίτη 5 Απριλίου 2011

"Σταθερά βελτιούμενη"


Η απουσία των τελευταίων ημερών οφείλεται στην αναγκαία συντήρηση. Όπως τα αυτοκίνητα περνούν περιοδικούς ελέγχους, για να διαπιστωθεί η κατάσταση τους, ελέγχοντας μπουζί, πλατίνες, αλλάζοντας λάδια, φουσκώνοντας λάστιχα μετρώντας τα καυσαέρια κ.λπ. έτσι και εγώ πέρασα από το ΚΤΕΟ και διαπιστώθηκε η κατάσταση ως «σταθερά βελτιούμενη» και συνεχίζουμε.