Χειραφέτηση στα χρόνια τα φοιτητικά

Χειραφέτηση

Με την πάροδο του χρόνου η αυλή αρχίζει να γίνεται ελκυστική, εξελίσσεται σε κήπο και περβολάκι, την θέα του οποίου απολαμβάνω πίνοντας τον απογευματινό καφέ, δεν συγκρίνεται καθόλου με το μπαλκονάκι της Σάμου αλλά έχει την δική της χάρη. Αυτά σκεπτόμουνα σε συνδυασμό με το κυρίαρχο θέμα της ημέρας, την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των ανωτάτων σχολών, αφαιρέθηκα, όταν ο κτύπος του τηλεφώνου με προσγείωσε απότομα.

Πληροφορήθηκα πως η Σάμος έχει την στην πτώση των βάσεων με 3600 μόρια και βάλε. Δεν τα καλοκαταλαβαίνω αυτές τις μετρήσεις, ούτε τις πολλαπλές επιλογές των υποψηφίων φοιτητών, απλά όμως αναλογίζομαι κάποιες καταστάσεις πρόσφατες.

Στο μπαλκονάκι του Κουρουντερέ είχε έρθει κάποιος να τον κεράσω επειδή τότε είχε χρόνο, μέχρι να φύγει το καράβι που θα τον μετέφερε στην Θεσσαλονίκη για να πάει από εκεί στη Δράμα, είχε έρθει με αυτοκίνητο. Μου ανέφερε πως ήρθε μέχρι την Σάμο να γράψει το παιδί του στο πανεπιστήμιο και στην σχολή που είχε περάσει, όταν το ρώτησα γιατί δεν ήρθε ο ίδιος ο φοιτητής να γραφτεί και να κανονίσει τα της διαμονής του στο νησί, μου απήντησε πως είναι ακόμα παιδί. Βέβαια  είναι περιττή κάθε σοβαρή συζήτηση μετά από αυτήν την αντίληψη. Αυτήν την χρόνιά εδώ πάνω στα Αστερούσια όρη δεν θα κάνω τέτοιου είδους συζητήσεις και έτσι σκέφτηκα να γράψω λίγα πράγματα εδώ.

Στην υπέρ προστασία θα αναφερθώ άλλη μια φορά, απευθυνόμενους στους γονείς, αφού κυρίως αυτοί είναι οι αναγνώστες μου, αλλά και σε όσους νέους έχουν το κουράγιο να δουν κατάματα την αλήθεια.

Ο νέος ή η νέα που πέρασε στην ανώτατη σχολή, έχει οπωσδήποτε τελειώσει το Λύκειο και άρα είναι δεκαοκτώ χρονών, με δικαίωμα ψήφου. Είναι δηλαδή ώριμο και υπεύθυνο άτομο, γι αυτό και η Πολιτεία τον ονόμασε ακαδημαϊκό πολίτη.  Η είσοδος του στο πανεπιστήμιο του δίνει ίσως για πρώτη φορά την δυνατότητα αλλά και την ευκαιρία να ζήσει μακριά από την πατρική στέγη. Οι φοιτητικές εστίες δεν επαρκούν για όλους, έτσι στήνεται μια μεγάλη επιχείρηση για την στέγαση των παιδιών. Και αρχίζουν οι αγωνίες των γονέων, τρέχουν να βρουν που θα στεγαστεί το παιδί τους και να του εξασφαλίσουν το καλλίτερο δυνατόν, στερώντας του άλλη μια φορά το δικαίωμα να διαχειριστεί την ζωή του. Αναλαμβάνουν τα έξοδα και την συντήρηση του νέου νοικοκυριού που προστίθεται στον οικογενειακό προγραμματισμό αρκούμενοι μόνο να φέρνει καλούς βαθμούς. Είναι λάθος.

Το παιδί σε αυτήν την ηλικία έχει πάψει να είναι παιδί. Είναι ενήλικο άτομο με ολοκληρωμένη προσωπικότητα που πρέπει να αντιλαμβάνεται τις υποχρεώσεις του. Πολλά παιδιά βρίσκουν την ευκαιρία να χειραφετηθούν (όπως νομίζουν), αλλά απατώνται. Χειραφέτηση δεν σημαίνει πως επειδή είμαι μακριά από το πατρικό σπίτι κάνω ότι θέλω. Δεν μπορεί κανείς να είναι χειραφετημένος και οικονομικά εξαρτώμενος από τους γονιούς του. Ο φοιτητής ή φοιτήτρια πρέπει να αρχίσει να οργανώνει την ζωή του μεθοδικά, κοιτάζοντας παράλληλα με τις σπουδές και την οικονομική τους αυτοτέλεια. Σε πολλά πανεπιστήμια του εξωτερικού, δίνονται και υποτροφίες στους καλούς φοιτητές, αλλά και ευκαιρίες για δουλειά μέσα στα ίδια τα ιδρύματα, εδώ στερούμε ακόμα αλλά με το νέο πανεπιστήμιο που εξαγγέλθηκε και υπερψηφίστηκε αισιοδοξώ. Ακόμα δεν επιτρέπεται σε μια σχολή τετραετούς φοιτήσεως να υπάρχουν φοιτητές δέκα χρονών και βάλε. Αυτό δείχνει την ανωριμότητα του ανθρώπου.

Εγείρεται το ερώτημα, «-Να το αφήσω το παιδί μου έτσι;» και η απάντηση είναι τόσο απλή για όσους θέλουν να την καταλάβουν. «-Όταν το παιδί είναι μικρό ο γονιός πάει μπροστά και το παιδί ακολουθεί, όταν μεγαλώσει στέκεται πλάι του και βοηθάει όποτε του ζητηθεί».

Μια άλλη παράμετρος είναι αυτή της ποικιλίας των σχολών. Άκουσα παράπονο στο τηλέφωνο, «-πέσανε οι βάσεις εφέτος ενώ πέρυσι η εγγονή  μου πέρασε με την αξία της».  Καμαρώνει η γιαγιά για το βλαστάρι της και θεωρείται περίπου αυτονόητο. Δεν εξετάζουμε σε ποια σχολή και με ποια επιλογή πέρασε αρκεί που πέρασε το παιδί στο πανεπιστήμιο. Πρέπει να αναρωτηθούμε κάποια φορά, πόσες σχολές και τμήματα γίνανε για ψηφοθηρικούς λόγους, ή ακόμα για να ενισχύσουν οικονομικά κάποιες επαρχίες. Παραπονιόμαστε ακόμα και για κάποια στρατόπεδα που κλείνουν αφού δεν έχουν λόγο ύπαρξης και αυτά γίνανε για τον ίδιο λόγο, να δώσει τι κράτος οικονομικά οφέλη σε συγκεκριμένες περιοχές. Άραγε οι απόφοιτοι αυτών των σχολών θα βρουν εργασία; Πόσοι από αυτούς θα προστεθούν στους καταλόγους των πτυχιούχων ανέργων; Ένας μεγάλος αριθμός από αυτούς δεν θα δουλέψουν καθόλου για όσο καιρό θα ζει ο γονιός τους, επειδή και ως φοιτητές δεν δούλεψαν.

Μοιάζει να είναι απαισιόδοξο το μήνυμα δεν έχω αυτήν την πρόθεση, καλά τα πτυχία αλλά δεν εξασφαλίζουν την προκοπή. Ας θυμηθούμε τη κινέζικη παροιμία που λέει «πως αντί να σου δώσω το ψάρι να φάς θα σε μάθω να ψαρεύεις».