Περί φτώχειας (συνέχεια)

Ένα κόσμιο και καλογραμμένο σχόλιο πλην ανώνυμο όμως, για την χθεσινή ανάρτηση περί φτώχιας, το οποίο θεωρώ πως δεν απευθύνεται προσωπικά σε μένα το δημοσιεύω αυτούσιο παρακάτω:

«Δε θα διαφωνήσω μαζί σας στο γεγονός, ότι η σημερινή φτώχεια μας δε συγκρίνεται με τη φτώχεια άλλων δεκαετιών. Σύμφωνα με την Οικονομική Επιστήμη, υπάρχει η Απόλυτη Φτώχεια και η Σχετική Φτώχεια. Απόλυτη φτώχεια υπάρχει όταν μια οικογένεια δεν μπορεί να καλύψει ούτε τις βασικές της ανάγκες για επιβίωση. Δηλαδή για τροφή ένδυση και στέγη. Σήμερα οι περισσότεροι βιώνουν τη λεγόμενη Σχετική φτώχεια. Δηλαδή μια οικογένεια δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες σύμφωνα με τα σημερινά καταναλωτικά πρότυπα. Αδυνατούν οι γονείς να στείλουν τα παιδιά τους φροντιστήριο να μάθουν μια ξένη γλώσσα, να πάνε φροντιστήριο για τις Πανελλαδικές, να ασχοληθούν με ένα άθλημα, να μάθουν ένα μουσικό όργανο, ακόμη και να αγοράσουν ένα 2ο ζευγάρι παπούτσι για τα παιδιά τους. Δεν ξέρω τι γίνεται στην επαρχία, πάντως στην Αθήνα το πρόβλημα είναι ορατό ιδιαίτερα στα δημόσια σχολεία που όπως αναφέρετε δεν φορούν πλέον ποδιές. Όταν τα παιδιά θέλουν διακοπές το καλοκαίρι όπως οι φίλοι τους και δεν έχουν πάει τα τελευταία 3 χρόνια. Οι τελευταίοι θεωρούνται σχετικά φτωχοί, συγκρινόμενοι με τα περισσότερα μέλη της κοινωνίας τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Σας ευχαριστώ πολύ για το άρθρο.»

Ευχαριστώ τον αναγνώστη του Πυθαγόρα για τις παρατηρήσεις του και εγώ με την σειρά μου, θα κάνω και λόγω των ημερών τον πολιτικάντη, απομονώνοντας μια έκφραση και ερμηνεύοντας την όπως μου αρέσει κι ελπίζω να μην παρεξηγηθεί.

«Δηλαδή μια οικογένεια δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες σύμφωνα με τα σημερινά καταναλωτικά πρότυπα».

Ακριβώς εδώ πρέπει να εστιάσουμε όλοι μας το ενδιαφέρον. Τα πρότυπα σήμερα είναι καταναλωτικά, ε! αυτό κι αν είναι φτώχια. Οι αξίες όλες έχουν τίμημα που μετριέται με χρήμα. Φθάσαμε να κάνουμε βίωμα αυτό που λένε οι Αμερικάνοι «ότι δεν αγοράζεται με λεφτά, αγοράζεται με πολλά λεφτά». Δεν αμφισβητώ την επιστήμη, αλλά σχολιάζω τις υπερβολικές πάντα και για όλα τα θέματα αντιδράσεις του Ρωμιού.

Στις δεκαετίες εκείνες σε κάθε σπίτι υπήρχε κάποιος που πολέμησε είτε στην Μικρά Ασία είτε στο Αλβανικό είτε στο Αντάρτικο και έλεγε ιστορίες που γαλουχούσαν τα νεώτερα μέλη της οικογένειας. Ακόμα και οι ξενιτεμένοι και οι ναυτικοί θεωρούνταν κατά κάποιο τρόπο ήρωες, αφού οι επαφές δι αλληλογραφίας ήταν εξαιρετικά αραιές. Είχανε ιδανικά και πρότυπα. Τα ιδανικά αυτά που εξέλειπαν, συντηρούσαν τους ανθρώπους ακόμα κι όταν πεινούσαν.

Τα ιδανικά αυτά δεν τα εξετάζω και δεν τα κατηγοριοποιώ, ήταν όλα ιδανικά. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν κατεδαφίστηκαν και δημιουργήθηκαν τα «καταναλωτικά πρότυπα». Προσωπική μου άποψη είναι πως δύο είναι οι αφετηρίες για την σημερινή πνευματική πρωτίστως φτώχια. Α) η επικράτηση του μονοτονικού συστήματος γραφής και Β) νομιμοποίηση των αμβλώσεων. Αυτά καταστρέψανε τον κοινωνικό ιστό και την ιδιαιτερότητα που χαρακτήριζε το Ελληνικό ανάδελφο γένος.

Εάν θεωρούμε ότι στις υποχρεώσεις του γονέα είναι να στέλνει το παιδί του στα φροντιστήρια και στις ξένες γλώσσες, το χάσαμε το παιχνίδι. Υποχρέωση και καθήκον του γονέα είναι να δώσει στο παιδί του ήθος. Με αγώνες κατακτήθηκε η δωρεάν παιδεία και τώρα οικονομάνε κάποιοι, από την επί πληρωμή παραπαιδεία. Να μάθει το παιδί πέντε ξένες γλώσσες και δυο μουσικά όργανα αν δεν θα μάθει να μιλά την γλώσσα των προγόνων του, θα ζει στην φτώχεια.

Φτώχεια ακόμα είναι αναντίρρητα με τα σημερινά δεδομένα, να μην έχει δεύτερο ζευγάρι παπούτσια, αλλά το να μην πάει διακοπές δεν είναι δείγμα φτώχειας.

Με ελάχιστες εξαιρέσεις, όλες οι Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος λειτουργούν κατασκηνώσεις στις θερινές περιόδους, αυτές δεν είναι πρόσφορες διακοπές; Ακόμα στα αστικά και στα ημιαστικά κέντρα λειτουργούν πνευματικές εστίες που προσφέρουν στα παιδιά διέξοδο στις ανησυχίες τους και ευκαιρίες για δημιουργικότητα, μάθηση παραδοσιακών οργάνων και χορών, ακόμα σχολές βυζαντινής μουσικής και παραδοσιακού τραγουδιού και είναι όλα δωρεάν. Ποιος ο λόγος να πληρώνουμε;

Η έλλειψη ιδανικών και προτύπων είναι η αληθινή φτώχια που καταντάει μάστιγα.