Τα βιβλία

Πολύς λόγος γίνεται αυτές τις ημέρες για τα σχολικά βιβλία, αν θα είναι εγκαίρως έτοιμα να διανεμηθούν στους μαθητές. Το κόστος των βιβλίων είναι εξαιρετικά μεγάλο και με δεδομένο την καταστροφή τους στο τέλος της σχολικής χρονιάς σε περίοδο φτώχειας του κράτους το θεωρώ δυσβάστακτο.

Τα παιδιά μας δεν δικαιούνται δωρεάν παιδείας;

Εύλογο και επιτακτικό ερώτημα και η απάντηση όμως είναι εξ ίσου εύκολη. Παιδεία δωρεάν από παιδαγωγούς, έχουμε όμως τέτοιους; Ή έχουμε απλά υπαλλήλους βάρδιας; Οι δάσκαλοι μας σήμερα είναι παιδαγωγοί; Τους άφησε η σύγχρονη κοινωνία να είναι; Η υπερπροστασία των παιδιών από τους γονείς και τα παράλογα για την ηλικία τους δικαιώματα ώθησαν την ευθύνη του παιδαγωγού στην άκρη. Σκάφτεται ο κάθε δάσκαλος αν αξίζει τον κόπο να μπλέξει ή να κάνει την βάρδια του και να πάει σπίτι του και επειδή ζούμε σε εποχή ανευθυνότητας προτιμά το δεύτερο. Υπάρχουν και στα σχολεία οι σύλλογοι των γονέων που ελέγχουν κατά κάποιο τρόπο την διαδικασία και επιβάλουν τις απόψεις τους στους συλλόγους των διδασκόντων.

Σε λίγες ημέρες θα ανοίξουν τα σχολεία και όπως πληροφορούμαι σπεύδουν γονείς να αγοράσουν βιβλία από τα βιβλιοπωλεία, ευκαιρία να ενισχυθούν τα μαγαζιά του είδους. Περιμένουν την περίφημη λίστα που θα δώσει ο δάσκαλος στα παιδιά με το τι ακριβώς πρέπει να προμηθευτούν και ο οικογενειακός προϋπολογισμός στενάζει. Το κράτος θα μοιράσει βιβλία με όποιο καλλίτερο τρόπο μπορεί, αυτά τα βιβλία είναι δημόσιο υλικό, δεν πρέπει να τα χαρίζει. Στον στρατό τον καιρό που υπηρετούσα υπήρχε ένα έγγραφο με αριθμό 108, με αυτό χρεωνόταν ο στρατιώτης τα είδη της υπηρεσίας, τα οποία ονομάζονταν δημόσια είδη, στο τέλος της θητεία έπρεπε να τα επιστρέψει, φθαρμένα ίσως αλλά, όλα τα είδη. Εάν κάποιο είδος έλειπε στην απόλυση, η εφορία έστελνε το λογαριασμό στο σπίτι του απολυμένου, χώρια που, υπήρχε η εβδομαδιαία τακτοποίηση δημοσίων ειδών, γνωστή ως η «επιθεώρηση του Σαββάτου».

Φρονώ λοιπόν πως κάτι αντίστοιχο πρέπει να γίνεται και με τα βιβλία, να παραχωρούνται στους μαθητές με την υποχρέωση να τα επιστρέψουν, να παραχωρείται δηλαδή μόνο η χρήση τους. όποιο παιδί το καταστρέφει θα καλείται ο κηδεμόνας του να καταβάλει στην εφορία το αντίτιμο. Είναι όμως αυτή η ιδέα ουτοπία και το γνωρίζω, επειδή απαιτεί μια καινούργια υπηρεσία και μια στρατιά ακόμη δημοσίων υπαλλήλων να την στελεχώσουν με έξοδα παραπάνω από το κόστος των βιβλίων, χώρια που δεν γνωρίζουμε κάθε πότε αλλάζει η διδακτέα ύλη. Αυτά σκέπτονται και οι αρμόδιοι και δεν την εφαρμόζουν.

Όμως αυτό που δεν ακούγεται καθόλου και μου δημιουργεί έντονη ανησυχία είναι πως τα βιβλία εσκεμμένα δεν θα είναι έτοιμα γιατί οδηγούμαστε σε άλλου είδους σχολείο. Έχω υπ όψιν κάποια σχολεία στο εξωτερικό που τα παιδιά δεν έχουν βιβλία τετράδια και ότι άλλο χρειάζονται στο σπίτι τους, εξαντλούν την εκπαίδευση μέσα στο σχολείο. Μαθαίνουν έτσι περισσότερα γράμματα επειδή είναι μαζί τους συνέχεια ο δάσκαλος ή δασκάλα και δεν ρωτούν το γονιό τους που οι απαντήσεις του θα είναι καλοπροαίρετες αλλά την περασμένης γενιάς.

Θα φτάσουμε σε αυτού του είδους τα σχολεία, όταν πρώτα οι γονείς εμπιστευθούν τα σχολεία αφήνοντας τα φροντιστήρια και την εν γένει παραπαιδεία στο περιθώριο. Σε τελευταία ανάλυση και τα φροντιστήρια μαγαζιά είναι. Εκείνο το παιδί που διαθέτει τα προσόντα να αναδειχθεί θα τα καταφέρει και χωρίς ενισχύσεις.