Κάμποσο καιρό τώρα με απασχολεί το blog του Πυθαγόρα μέσω του οποίου απέκτησα πολλούς φίλους και αναγνώστες. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι άγνωστοι σε προσωπικό επίπεδο, υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι που από αυτό το βήμα με συνέδεσαν με το μακρινό παρελθόν, τα παιδικά μου χρόνια.
Όσο όμορφο και αν ακούγεται η συνάντηση με παιδικούς φίλους και γνωστούς από τα χρόνια της αθωότητας, είναι παράλληλα και μια υπενθύμιση της προσωρινότητας που χαρακτηρίζει αυτήν την πρόσκαιρη ζωή. Τα παιδιά γίνανε πλέον παλιόπαιδα. Όπως και τότε έτσι και σήμερα οι δεξιότητες του κάθε ατόμου είναι μοναδικές και μη επαναλαμβανόμενες. Οι περισσότεροι άνθρωποι εξοικειώθηκαν με την χρήση των σύγχρονων τεχνολογιών, υπάρχουν όμως και μερικοί, ας τους πούμε ρομαντικούς, που συνειδητά αποφεύγουν αυτήν την εξοικειώσει. Έχω και εγώ κάποιους τέτοιους φίλους και γνωστούς, που μη γνωρίζοντας την χρήση του διαδικτύου είναι άσχετοι με τον Πυθαγόρα και γραφόμενα του και επιμόνως μου ζήτησαν να γίνει έντυπος. Δεν υπάρχει ούτε η δυνατότητα να γίνει αυτό ούτε και τα έξοδα που απαιτούνται γι αυτό το λόγο και είναι απορριπτέα σκέψη. Υπέκυψα όμως στον πειρασμό και εξέδωσα κάποια κομμάτια από το περιεχόμενο του Blog σε βιβλίο, για να το καταλάβουν καλλίτερα όπως μου είπε μια Κυρία, μυρίζοντας το μελάνι στο τυπωμένο χαρτί.
Δεν έχω σκοπό να πουληθεί αυτό το βιβλίο, αυτός είναι και ένας λόγος που είναι μονόχρωμη η έκδοση και χωρίς πίνακα περιεχομένων, αν παρά ταύτα θελήσει κανείς να προσφέρει δώρα αγοράζοντας το, αυτά τα χρήματα θα πάνε στους «Γιατρούς χωρίς σύνορα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου