Κάθε αποχαιρετισμός είναι και μια συναισθηματική δοκιμασία. Αυτό δεν είναι δυνατόν να μην ίσχυε και στην προκειμένη περίπτωση της δικής μου μετακινήσεως από την Σάμο προς την Κρήτη. Είναι πράγματι άξιον απορίας πόσοι άνθρωποι με πλησιάζουν αυτές τις ημέρες με τα μάτια δακρυσμένα. Δεν περίμενα πως αυτά τα χρόνια που βίωσα στο κατάλυμα του Αγίου Νικολάου θα γινόμουν τόσο δημοφιλής. Το γράφω με περισσή δόση υπερηφάνειας και εγωισμού. Αυτά τα χρόνια θα τα ονομάσω «Τα χρόνια της ωρίμανσης». Επειδή τώρα είμαι ώριμο φρούτο που σε λίγο σαπίζει.
Θέλω να γράψω και άλλα δεν γίνονται προτάσεις οι σκέψεις που μου έρχονται στο νου, ενώ σε λίγο είναι βέβαιο πως το κουδούνι θα κτυπήσει πάλι διακόπτοντας το όποιο συνειρμό κάνω. Εδώ σταματάω.
Είναι το τελευταίο κείμενο που αναρτώ από την Σάμο στον Πυθαγόρα. Όσο υπάρχει σύνδεση στο διαδίκτυο θα δίνω μια υποτυπώδη παρουσία για να μην ανησυχούν εκείνοι οι εκλεκτοί φίλοι που σε καθημερινή βάση αναρωτιούνται για μένα. Όταν σιγήσει θα σημαίνει πως πέρασα στην επόμενη φάση της μετακίνησης, και θα χρειαστούν μερικές ημέρες μέχρι να επιτευχθεί η νέα σύνδεση, οπότε οι αναγνώστες του Πυθαγόρα θα υποφέρουν πάλι από την παρουσία μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου