Νοτιάς και εδώ

Νοτιάς και εδώ

Τελειώνει ο Ιούνιος και προσπαθώ να προσαρμοστώ με τις ιδιοτροπίες του καιρού που εφέτος αποδεικνύεται αλλοπρόσαλλος. Το πρωί να ζεματάει ο ήλιος και το βράδυ να χρειάζεσαι ζακέτα, είναι αυτό που λέγεται "κλίμα της ερήμου", άλλωστε δεν είναι μακριά από την έρημο η νότια Κρήτη. Ο αέρας που φυσά είναι ζεστός και ξερός, η υγρασία την ημέρα δεν ξεπερνά το 25 με 30%, ενώ για τον ανθρώπινο οργανισμό το φυσιολογικό είναι 50 με 60%, έτσι δικαιολογούνται γιατί κλείνουν το στόμα τους οι βεδουίνοι, για να μην μπαίνει η ξηρασία ή οποία δεν ξεπερνιέται πίνοντας νερό, δεν είναι σαν την δίψα είναι κάτι άλλο. Μοιάζει το κείμενο να είναι παραπονιάρικο και εγώ γκρινιάρης, αλλά όχι.

Σήμερα μόλις βγήκα στην αυλή και είδα σπασμένη την συκιά. Είναι μεγάλο δένδρο, ο κλώνος που κόπηκε έχει διάμετρο τριάντα πόντους, αντί να πάει ο νους στα Σαμιώτικα αλμυρίκια, θυμήθηκα τα ελεύθερα πουλιά της Δ. Σωτηρίου που μίλαγε για το Χαμψίνι, τον καυτό εκείνον αέρα που σηκώνει τα πάντα στο πέρασμα του και τον λένε Χαμψίνι επειδή κρατά πενήντα μέρες (Χαμψίν=πενήντα). Ας είναι και έτσι, η προσπάθεια εξωραϊσμού δεν θα σταματήσει για έναν ακόμα νοτιά.

 Τα Ηρωικά γεράνια και οι πικροδάφνες, οι σφάκες του Παντελή, ξεκίνησαν.