Ντράπηκα! (από τον ΑΑΤΟΝ)

Ασχολούμαι με τον Ολυμπισμό, και με τα χρώματα της ελληνικής σημαίας. 
Από μικρό παιδί, αφιέρωνα ώρες, μέρες, χρόνια, σε προπονήσεις. Ήταν η μεγάλη μου αγάπη, η λατρεία μου, το όνειρό μου. Όλοι μου οι κόποι και όλοι μου οι μόχθοι, όχι το μετάλλιο, όσο να βρεθώ μια μέρα πάνω στο βάθρο, και έχοντας στους ώμους μου την γαλανόλευκη σημαία μας, να τραγουδήσω με περηφάνια και με δακρυσμένα μάτια, τον Εθνικό μας ύμνο.. "..απ τα κόκαλα βγαλμένη, των Ελλήνων, τα ιερά.." 
Πήρα μέρος σε μερικές Ολυμπιάδες. 
Δεν αξιώθηκα ως τώρα να κάνω αληθινό το όνειρό μου. Μα προσπαθούσα πάντοτε, και προσπαθώ συνεχώς να το πετύχω. Και κάθε φορά που ανέβαινε στο πρώτο χρυσό σκαλί Έλληνας η Ελληνίδα, και άκουγα τον Εθνικό ύμνο της πατρίδας μας, έκλαιγα απο χαρά, συγκίνηση και περηφάνια. 
Έβλεπα τον κόσμο να χειροκροτεί τους αθλητές απο την Ελλάδα, να τους σέβεται, να τους τιμά, σαν αντιπροσώπους των αρχαίων Ελλήνων Ολυμπιονικών. Αντιπροσώπους της χώρας που εφηύρε το Ολυμπιακό πνεύμα, την ευγενή άμιλλα και τους αγώνες. 
Αισθανόμουν περηφάνια, γιατί στις φλέβες μου τρέχει αίμα Ελλήνων. 
Και σήμερα, γκρεμίστηκε ο κόσμος όλος μπροστά στα πόδια μου. Χάθηκε ο σεβασμός απέναντι στην πατρίδα μου, τους συμπατριώτες μου, τους συναθλητές μου.. 
Μας ειρωνεύονται ως πεινασμένους, ως τιποτένιους, ως ζητιάνους. 
Κι εμείς τι κάναμε για όλα αυτά τα πρόστυχα; Για όλες αυτές τις προσβολές; 
Τίποτε. Σκύψαμε το κεφάλι, και δεν τολμήσαμε να αρθρώσουμε λέξη. 
Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, μας είπαν. Τα μετάλλια έχουν σημασία, τίποτε άλλο. 
Ότι κι αν λένε, εσείς να κοιτάτε τη δουλειά σας, μας έλεγαν, είστε επαγγελματίες, δεν σας ενδιαφέρουν εσάς αυτά. Υπάρχουν οι αρμόδιοι πολιτικοί γι αυτές τις υποθέσεις. Εσείς τα μετάλλια να σκέφτεστε.. 
Και έγραψε κάποιος ξένος, "Έχουν λεφτά οι Έλληνες να αγοράσουν τόσο μεγάλη σημαία;.." Κι ένας άλλος πάλι, δείχνοντας έναν Άγγλο που συνόδευε την Ελληνική αποστολή, κρατώντας ένα χάλκινο βάζο, έγραψε, "εκεί μέσα μπορείτε να ρίξετε τις όποιες δωρεές σας για την Ελλάδα.." 
Και σκύψαμε κι άλλο το κεφάλι, κι εκείνοι μας "έφτυναν".. κι εμείς καμωνόμαστε πως βρέχει.. 
Ντράπηκα! 
Εγώ ασχολούμαι με τον Ολυμπισμό, ασχολούμαι με τον αθλητισμό.. Είναι ιερή η ιδέα του Ολυμπισμού, δεν είναι "επάγγελμα.." 
Όταν νικάμε, είναι για την πατρίδα μας, και πανηγυρίζουν μαζί μας όλοι οι Έλληνες. Όταν χάνουμε, πικραίνονται όλοι οι Έλληνες. Είναι θέμα Εθνικό, δεν είναι παίξε γέλασε, και επάγγελμα δεν είναι σας λέω, όχι..!! 
Ντράπηκα με όλα αυτά, ναι. 
Ήθελα να μπορούσα να σβήσω με το σώμα μου την φλόγα, να μην καίει άλλο. Να τρέξω αμέσως μετά, να αρπάξω την σημαία μας, και να σηκωθώ να φύγω, "να μην την βρομίζουν μάτια, μυαλά, και στόματα βέβηλα".. 
Υπάρχει και φιλότιμο κύριοι. Και Έλληνες αθλητές το έχουν μόνο. 
Υπάρχει η Ελληνική λεβεντιά. 
ΝΑ ΤΑ ΧΕΣΩ ΤΑ ΜΕΤΑΛΛΙΑ ΣΑΣ ΑΝ ΝΟΜΙΖΑΤΕ ΠΩΣ ΘΑ ΜΕ ΕΞΑΓΟΡΑΖΑΝ..!! 
Εμάς τους Έλληνες, μας αρκεί κι ένα στεφάνι από κλαδί ελιάς..!!