Τζέιμς Μποντ εναντίον… Αριστοτέλη

του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΧΟΥΝ Κράτος, είναι πειθαρχημένοι, έχουν τις παραξενιές τους. Οι εκκεντρικοί Άγγλοι, οι πειθαρχημένοι Γερμανοί... κρυόκ*λοι ευρωπαίοι εταίροι που συχνά είμαστε αναγκασμένοι να υπογραμμίσουμε τις αρετές τους, την εξής μια: Πειθαρχία. Σαν άτομα δεν τον πιάνουν τον…ρωμιό που τσακώνεται ποιος θα κεράσει στην παρέα. Τον κερνάς 100 φορές π.χ. τον γερμανό, το δέχεται ευχαρίστως και προσποιητά αδιάφορος, αλλά δεν θα σε κεράσει ποτέ!

ΑΠΟ’ κει και πέρα υπάρχουν Ολυμπιακοί, υπάρχει και (ελληνική) ιστορία. Ένα παρελθόν μας που μας ξεπλένει για χίλια δυο σημερινά μας κουσούρια, ατέλειες και συμπεριφορές. Και είπε ο «δικός τους» Τσώρτσιλ: «Αν οι έλληνες αποκτήσουν παιδεία και ομονοήσουν, αλίμονό μας».

ΔΕΝ θα προσβάλουμε του Βρετανούς, ούτε θα αραδιάσουμε τι πάθαμε απ’ την πολιτική τους ως έλληνες της Μικρασίας, των «Δεκεμβριανών» και του Εμφυλίου μας. Δεν πάμε πίσω πάμε στο σήμερα, στο ψεσινό της Έναρξης. Την πρόβαλλαν ως ένα μικρό σύγχρονο θαύμα την τελετή της έναρξης, με τα μυστήρια και την πρωτοτυπία του και…τρομάξαμε. Στημένοι στις μικρές οθόνες και σε μεγάλη περισυλλογή μην μας ξεπεράσουν, πήραμε γεύση. Από καμινάδες, χορούς και συγκροτήματα, είδαμε βασιλιάδες (την εξής…Ελισάβετ), ποδόσφαιρο (αυτό το δικαιούνται) και νοσοκομειακά…κρεβάτια. Και, βέβαια, δεν στάθηκαν στον δικό τους Σαίξπηρ (αντέγραψε τους δικούς μας κλασικούς), ούτε στους «ξένους» Χέντελ, Χάιντν κ. ά. που έγιναν δικοί τους εμπλουτίζοντας τον πολιτισμό τους με τη μουσική τους δημιουργία.

ΠΟΙΟΝ άλλον από «ιστορία» τους μας πρόβαλαν και τον βάλαμε, ασυναίσθητα, δίπλα στον Αριστοτέλη; Τον (φανταστικό) ήρωα του Ιαν Φλέμινγκ (1953), που έγινε θρύλος κι έκανε θραύση στις κινηματογραφικές αίθουσες και στις βιβλιοθήκες της δεκαετίας του ’60. Τον θρυλικό Τζέιμς Μποντ με τα πρακτοριλίκια και την πιστόλα του. Και πού σπεύδει να «προσκυνήσει» ο διάδοχος του Σον Κόνερυ; Στη Βασίλισσα! Άρα, συνειρμικά και συμβολικά, τα παλάτια και η καμαρίλα τους δεν ήταν άσχετη με τους πράκτορες, την αποστολή και το «έργο» τους.

ΚΑΚΩΣ, βέβαια, που βάζουμε το μεγαλείο των «ελληνικών» Ολυμπιακών δίπλα σε ανεπαρκείς μιμητές και το πνεύμα του Ολυμπισμού δίπλα σε «αντιγραφείς» που το παραχάραξαν και το περιάγουν ανά τον κόσμο, εναλλάξ από κράτος σε κράτος. Οι Ολυμπιακοί είναι αποκλειστικά δικό μας δημιούργημα και με σφραγίδα ελληνική. Βγαλμένο απ’ τα βάθη της ιστορίας μας και με το «Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο» να στέλνει μήνυμα στην ανθρωπότητα. Γι αυτό και πρέπει να γίνονται ΜΟΝΙΜΑ στην πατρίδα μας, κοιτίδα της δημοκρατίας και λίκνο του πολιτισμού, γεννήτρα του «Ωραίου του Μεγάλο και τ’ Αληθινού».