Η μοναξιά

Ορισμένες φορές σε αναγκάζουν να προτιμήσεις τη μοναξιά σου , ή την προτιμάς από μια ψεύτικη συμπεριφορά......
Όλα είναι μια συνήθεια.......

Αυτό το μήνυμα της καλής μας Φένιας κοινοποίησα στο Facebook, και σπεύδω εδώ να το αναπτύξω λίγο περισσότερο.
Ο καθένας έχει λόγο να αναφερθεί στην μοναξιά, επειδή όλοι ανεξαιρέτως την έχουν βιώσει. Για μερικούς γίνεται συνήθεια για άλλους ευκαιρία για αυτο-επιβεβαίωση. Ας πάρουμε το πράγμα από την αρχή.
Ο Θεός λυπήθηκε τον άνθρωπο στον Παράδεισο και του έφτιαξε σύντροφο. Αυτό σημαίνει πώς όποιος επιλέγει την μη ύπαρξη συντρόφου, ζει παρά το θέλημα του Θεού. Καλά θα αναλογιστεί κανείς και οι Μοναχοί; Αυτοί είναι μια εξαίρεση, που αφορά μια άλλη τελείως διαφορετική ερμηνεία που δεν είναι επί του παρόντος το θέμα μας, άλλωστε είναι και αναλογικώς λίγοι και δεν αισθάνονται ποτέ μόνοι. Μπορεί να βρίσκεσαι σε μια πολυάνθρωποι συγκέντρωση και να αισθάνεσαι μονάχος. Το θέμα είναι η μοναξιά στον κόσμο.
Η μοναξιά καλλιεργείτε στον άνθρωπο, από τα παιδικά του χρόνια και τα τελευταία χρόνια παίρνει διαστάσεις επιδημίας, αφού οι οικογένειες δεν είναι πλέον πολυπρόσωπες. Δεν τρώνε μαζί και δεν συζητάνε καθόλου, έχοντας μπροστά τους την οθόνη είτε της τηλεόρασης είτε του υπολογιστή.
Δεν είναι δυνατόν να επιβληθεί σε καμία περίπτωση, εκτός από τα σωφρονιστικά ιδρύματα. Μόνον εκεί υπάρχουν χώροι απομόνωσης. Σε ελεύθερο περιβάλλον, είναι καθαρά θέμα επιλογής. Καταλήγει κανείς σε αυτήν την ακραία επιλογή, καθαρά από θέμα εγωισμού.
Ο εγωισμός είναι εκείνη η αρρώστια που δεν επιτρέπει σε κανέναν να έχει διαφορετική άποψη από την δική του.
Εάν δεν μπορεί να την επιβάλει, αποτραβιέται και περιμένει, νομίζοντας πως δεν θα αργήσει να δικαιωθεί, και περιμένοντας περνά ο καιρός. Όσο περνά τόσο επιβεβαιώνει τον εαυτό του για το ορθόν της σκέψης του και εμμένει γλιστρώντας στο περιθώριο, από εκεί στην μελαγχολία, ενώ η σχιζοφρένια καραδοκεί. Παύει να γελά και να αντιλαμβάνεται το περιβάλλον του, ενώ θα αρκούσε απλά να αναθεωρήσει λίγο τις σκέψεις του και να βρει την υγεία του μέσα από την συναναστροφή των συνανθρώπων του.
Εάν πάλι μπορεί να επιβάλει την άποψη του, τον κάνουν στη άκρη οι άλλοι. Βλέπουμε ανθρώπους με οράματα που όσο τα συζητούν εξελίσσονται σε ηγέτες. Την στιγμή που θα αρχίσουν να συζητούν ως αυθεντίες, μένουν μόνοι. Αυτοί αυτό-επιβεβαιώνονται πως πληρώνουν το τίμημα της επιτυχίας, μένουν όπως και οι προηγούμενοι στο περιθώριο της κοινωνίας. Και η μία και η άλλη κατάσταση είναι ακραίες, αλλά σε αυτές οδηγούνται τα άτομα αυτά καθαρά από τον εγωισμό τους.
Πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τι είναι ο εγωισμός και τι είναι η αξιοπρέπεια του ατόμου. Πρέπει να έχουμε άποψη, δεν πρέπει να την επιβάλουμε. Πρέπει επιτέλους να αναγνωρίζουμε και την ορθότητα των σκέψεων κάποιων συνανθρώπων μας, που σκεφτήκανε αυτά που δεν μπορέσαμε εμείς να σκεφτούμε. Αυτό είναι ανωτερότητα χαρακτήρα.
Είναι άραγε ένας μοναχικός άνθρωπος χρήσιμος στην κοινωνία μας; Έχω γράψει άλλοτε για το πάζλ, είμαστε κομμάτια ενός πάζλ που η κοινωνία θα μας βάλει στην θέση μας.
Έτσι και ο μοναχικός επιλέγεται για συγκεκριμένες δουλειές.
Στον Στρατό π.χ. ενώ όλες οι ειδικότητες ενεργούν τουλάχιστον σε ζευγάρια, ανιχνευτές, ναρκαλιευτές, διαβιβαστές κ.ο.κ. ο ελεύθερος σκοπευτής δρα μονάχος. Πρέπει να εκτελέσει την αποστολή του, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς συζήτηση, χωρίς αντίλογο. Η αποστολή θα εκτελεσθεί στο ακέραιο, θα επιβεβαιώσει τις ικανότητες του ο μοναχικός που επιλέγει γι αυτόν τον σκοπό.
Θα δούμε ακόμα μοναχικούς ανθρώπους, στα δύο άκρα της κοινωνίας, στην κορυφή και στον πάτο, δηλαδή στη Εφορία, τον έφορο από την μια πλευρά και τον κλητήρα από την άλλη, στην Αστυνομία, τον διοικητή του αστυνομικού τμήματος και τον μόνιμο σκοπό στην πύλη.
Οι αρχαίοι Έλληνες ισχυρίζονταν πως, «ο έξυπνος άνθρωπος αλλάζει γνώμη, ο ανόητος ποτέ», αυτή ακριβώς είναι η συνταγή που καταπολεμά αποτελεσματικά την αρρώστια της μοναξιάς.
Επιτέλους ας χωνέψουμε πως υπάρχει και άλλη σωστή γνώμη εκτός από την δική μας, να μάθουμε να λέμε συγνώμη και να το εννοούμε, και η μοναξιά τότε σίγουρα δεν θα μας κτυπήσει ποτέ την πόρτα.