Ο κριτής και η κριτική

Από τα πλέον διαδεδομένα σπορ που εξασκείται ο ρωμιός είναι αυτό της κριτικής. Έχει για όλα τα πράγματα και τις καταστάσεις άποψη που δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση. Σύμφωνα με μια έρευνα η Χώρας μας είναι εκείνη που έχει τα περισσότερα καφενεία στον κόσμο, τα οποία είναι τόπος συναντήσεως όχι μόνο των αργόσχολών, αλλά και νοικοκυραίων που θα περάσουν να δώσουν το παρόν πίνοντας το καφεδάκι τους, εκείνη ακριβώς η ώρα είναι της κριτικής όλων των άλλων που δεν είναι παρόντες, μέχρι να φύγουν για να τους σχολιάσουν οι εναπομείναντες μαζί με τους νεοεισερχόμενους. Ειδικά τον χειμώνα με τις πόρτες κλειστές και το ντουμάνι από τα τσιγάρα, δημιουργείται μια αποπνικτική ατμόσφαιρα, που δεν έχει να κάνει καθόλου με τις σχολές φιλοσοφίας της αρχαιότητας, των οποίων διατείνονται πως είναι απόγονοι. Τα επίκαιρα θέματα είναι κυρίως τα συζητούμενα θέματα.

Αυτήν την εποχή με την οικονομική κρίση αποδεικνύεται εν ολίγοις πως η βουλή των Ελλήνων αποδεικνύεται αδύναμη να δώσει λύσεις, επειδή τα μεγάλα κεφάλια και οι σοφές εισηγήσεις γίνονται μέσα στα καφενεία, στα οποία δεν δίνει σημασία, αντιθέτως συνδιαλέγεται στο δικό της καφενείο, έστω κι αν το ονομάζει  εντευκτήριο «και το ξύδι γλυκάδι το λέμε αλλά είναι ξινό». Πόσες φορές δεν είναι περισσότεροι οι συζητούντες στο εντευκτήριο από όσους βρίσκονται μέσα στην αίθουσα; Δεν είναι αυτό το θέμα μας, αυτοί την δουλειά τους κάνουνε, ασχολούμαστε με την κριτική του σύγχρονου ρωμιού.

Τα Μ.Μ.Ε. είναι ένα πανίσχυρο μέσον προπαγάνδας και κατευθύνουν τον κόσμο να σκέπτεται όπως βολεύει εκείνους που τα διαχειρίζονται και λέει ο ρωμιός και νομίζει πως ότι λέει είναι δικές του σκέψεις, τόσο ευκολόπιστος και αφελής είναι. Μετατρέπεται και μεταμορφώνεται κάθε μέρα και την μία είναι οικονομολόγος, την επόμενη σεισμολόγος, την μεθεπόμενη πολεμικός αναλυτής και κάθε μέρα έχει την λύση στο τσεπάκι του.

Υπάρχουν και κάποιοι που κάνανε την κριτική επάγγελμα και στα διάφορα κατ’ ευφημισμό παιχνίδια και διαγωνισμούς κρίνουν παίκτες και διαγωνιζόμενους. Θυμάμαι την Ρωζίτα Σώκου να λέει κάποτε πως οι αποτυχημένοι της ζωής είναι οι κριτές της και διευκρίνιζε πως ο καλλιτέχνης που ξέρει πως πρέπει και δεν μπορεί να καταφέρει αυτό που κάνει είναι αυστηρότερος. Εκείνος που έχει γνώσεις ζωγραφικής για παράδειγμα, θα εντοπίσει τις λάθος πινελιές του ζωγράφου, θα τις επισημάνει αλλά δεν θα μπορούσε να κάνει το έργο έστω και σε αυτό το επίπεδο που κρίνει.

Εάν η κριτική αυτού του είδους περιοριζότανε στις τέχνες θα ήταν ευχής έργον, δυστυχώς όμως αυτό ισχύει παντού και στην πολιτική και στην επιστημονική και στην οικονομική ζωή του τόπου. Είναι ένα από τα δύο κατά την ταπεινή γνώμη που χαρακτηρίζουν τον Έλληνα και τον κάνουν μοναδικό, το άλλο είναι το φιλότιμο, η ΕΛΛΗΝΙΚΗ λέξη που δεν μεταφράζεται σε καμία γλώσσα του κόσμου, σε τελευταία ανάλυση αυτός είναι ο ρωμιός και οποιανού αρέσει.