Ανεργία ή τεμπελιά η αιτία;

του Θανάση Νικολαΐδη

ΥΠΑΡΧΕΙ ακόμα ροδάκινο στην Ελλάδα, υπάρχουν και άνεργοι. Χρειάζονται εργατικά χέρια οι «ροδακινοπαραγωγοί» νομοί και δεν τα βρίσκεις. Κάποτε έφταναν λεφούσια εργατών απ’ τη Ροδόπη, τους φιλοξενούσε στην…αποθήκη του το αφεντικό κι όλοι τους ήσαν ευχαριστημένοι. Άλλοι κατασκήνωναν όσο κρατούσε ο «τρύγος» που’ χε να κάνει με σπαράγγια (και άλλα εποχιακά) που γίνονταν ανάρπαστα.

ΣΗΜΕΡΑ, στο πρόβλημα της παραγωγής και της προώθησης προστέθηκε και η έλλειψη εργατικών χεριών.
Ο «πολιτισμός», η καλοπέραση, η συνήθεια και η αναζήτηση του εύκολου μεροκάματου, αλλά και το…ταμείο ανεργίας. Βγάζουμε μορφωμένους και «μορφωμένους» και η Ελλάδα είναι μικρή για να τους απορροφήσει. Οι νέοι ξενιτεύονται για μεροκάματο, οι πολλοί προκόβουν στη ξενιτιά και κάποιοι περιμένουν στη σειρά. Για το χαρτζιλίκι του πατέρα και για το φραπέ της καθημερινότητας.

ΕΧΕΙ τα πρότυπά της η τηλεόραση και σε μπάζει στο κλίμα. Και στα «ιδανικά» των εκπομπών της, όπου ενίοτε εναλλάσσονται κρυπτοπόρνες με κίναιδους, σ’ ένα πανηγύρι κέρδους και εκμαυλισμού. Καλύτερα να μασουλάς τον κατιμά της (ιδιωτικής) τηλεόρασης εισπνέοντας τη μπόχα της για άρωμα, παρά να ψάχνεις για δουλειά που δεν υπάρχει. Κι αν υπάρξει; Την αποφεύγεις (όπως ο διάολος το λιβάνι), σνομπάρεις τα κορόιδα που τρέχουν για το μεροκάματο και κρατάς τις αποστάσεις σου απ’ τον μόχθο και την αγωνία.

ΤΟ θέαμα ήταν λυπηρό και το συμπέρασμα απογοητευτικό. Είδαμε (και) νέους στην ουρά για ένα μάτσο αγαθά μαναβικής. Νέοι που αν έσφιγγαν την πέτρα θα’ βγαζαν το ζουμί της, στη γραμμή για το έτοιμο και χωρίς κόπο. Αύριο θα στηθούν στη σειρά για ένα πιάτο φαΐ και με την περηφάνια τους τσαλακωμένη, το φιλότιμο εκμηδενισμένο και με τη λέξη-όπλο και επιχείρημα: Ανεργία!

ΚΑΙ πάμε στον επίλογο του…δράματος. Από δυο νομούς (Πιερίας και Ημαθίας) ζητήθηκαν εποχιακά εργατικά χέρια, για συλλογή ροδάκινου και το’ καναν γνωστό. Παρουσιάστηκαν ΕΠΤΑ (7) απ’ όλη την Ελλάδα και οι τέσσερις ήσαν Αλβανοί! Κι αν το θέαμα (και) νέων στην ουρά για τζάμπα ζαρζαβατικά μας συντάραξε, η αδιαφορία για το μεροκάματο μας λυπεί βαθύτατα και μας προβληματίζει.

ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Κάποιος πρέπει να μας…μιλήσει για δουλειά, στην Ελλάδα (και) της λούφας. Να την προβάλει και να μας τη διδάξει, πριν το κάνει αυτό η ανάγκη. Πριν η πείνα (ό μη γένοιτο) μας ξυπνήσει απ’ τον λήθαργο και την επιβάλει σαν μοναδική επιλογή μας. Και, βέβαια, μη το ξεχνάμε πως «αν θέλεις ειρήνη, προπαρασκευάζου δια πόλεμον».