Μια κρητική παροιμία λέει «ο καθαής την μύξα του, για βούτυρο λογάει». Θέλοντας να τονίσει την εγωκεντρικότητα του ανθρώπου.
Είναι παρατηρημένο πως, αν αρχίσει να μιλάει κάποιος για ένα θέμα, ας πούμε της υγείας του, ο συνομιλητής του, θα προσπαθήσει να του ανατρέψει ή να συγκρίνει με την δικές του περιπέτειες με τους γιατρούς. Αν μιλήσει για οικονομικές δυσκολίες, θα ακούσει πως δεν είναι τίποτα μπρός σε αυτά που περνά ο συνομιλητής του. Αυτό είναι η εγωκεντρικότητα.
Είναι ένα πάθος, που όσο δεν κάνει κακό στον γείτονα, είναι ακίνδυνο. Έτσι φαίνεται εκ πρώτης όψεως, αλλά δεν είναι. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, επειδή διαλύει την ομαδικότητα.
Τα μυρμήγκια προκειμένου να περάσουν ένα ποτάμι, γίνονται μια μπάλα, δεν ξεχωρίζει ποιο είναι πάνω και ποιο κάτω, ο αγώνας για την επιβίωση είναι κοινός.
Με αφορμή τα μέτρα που θεσπίζει η κυβέρνηση, αναπτύσσεται μια φιλολογία, ποιος ζημιώνεται περισσότερο, διεκδικώντας η κάθε ομάδα την πρωτιά. Δεν είναι το ζητούμενο πόσο ζημιωνόμαστε, ο καθένας χώρια, αλλά πόσο ζημιωνόμαστε όλοι μαζί. Αν στην ανέχεια προσθέσουμε και την γκρίνια, θα είναι πιο επώδυνη η πληγή.
Σε μια κουβέντα προ λίγων ημερών, ευχήθηκα σε κάποιον για τα γενέθλια του, και μου λέει, απογοητευμένος.
-ξέρεις τι είναι να είσαι τριάντα χρονών;
-ασφαλώς και ξέρω, γιατί τα έχω περάσει, όχι μόνο μια φορά, και υπάρχουν άλλοι που τα έχουν περάσει τρείς φορές.
Ασφαλώς και είναι ένας σημαντικός σταθμός, στην ζωή του ανθρώπου, αλλά δεν είναι το τέλος ούτε και η αρχή. Πόσα μπορεί να κάνει σήμερα ένας άνθρωπος στα τριάντα του. Με το μυαλό του μπορεί τα πάντα, αλλά οι κανόνες του παιχνιδιού καθορίζονται από άλλους.
Οι αλλαγές που συντελούνται είναι τόσο πολλές και γρήγορες που ο κοινός νους δεν μπορεί να τις παρακολουθήσει. Αποβλακώνεται μπρός στην τηλεόραση, και σχολιάζει εκ του ασφαλούς, χωρίς διάθεση διεκδικήσεως.
Αν ξεκινήσουμε πάλι απ’ την αρχή, να ξαναδέσουμε σαν οικογένεια, σαν γειτονιά, (πολυκατοικία), ομάδα, ακόμα σαν χωριό. Θα αλλάξει ο κόσμος.
Θλίβομαι όταν σε χωριό, περιμένουν τον μανάβη με το αυτοκίνητο, υπάρχει ο κήπος, η διάθεση δεν υπάρχει για να φυτέψουμε λίγα ζαρζαβατικά. Πιστεύω πως ακόμα και με αυτήν την υποτυπώδη παραγωγή, θα ξαναρχίσουμε ως Έλληνες να δημιουργούμε. Το παρελθόν μας όσο ένδοξο και εάν είναι δεν γεμίζει την κοιλιά μας. Θυμάμαι σε ένα χωριό, στην δεκαετία του 80, με εκατό κατοικήσιμα σπίτια, μόλις δύο δεν έπαιρναν σύνταξη. Και φυσικά δεν δουλεύανε εκτός από τις ελιές. Ήτανε εξασφαλισμένοι τόσο, που δεν ζύμωναν σε κανένα σπίτι, περιμένοντας το αυτοκίνητο του φούρναρη.
Καιρός είναι να ξεφύγουμε από τον ατομισμό μας, και οργανωθούμε σε ομάδες αρχίζοντας από την οικογένεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου