Από την αρχαιότητα ακόμα, παρατηρούμε την αποδημία του Έλληνα στις άκρες του τότε γνωστού κόσμου, επειδή δεν μπορούσε να τον ζήσει η γη του, ενώ παράλληλα βλέπουμε και τις πόλεις κράτη, να μάχονται μεταξύ τους, κι ας ήσαν όλοι Έλληνες. (Το σπορ της Ελληνικής φαγωμάρας)
Από τον κορμό της πορτοκαλιάς, του προηγουμένου σημειώματος, ξεπήδησαν κλώνοι, και κόπηκαν για να μπολιαστούν τα μάτια, με άλλους κλώνους, διαφορετικών δέντρων, αλλά με κοινή την ρίζα. Είναι οι Έλληνες του εξωτερικού, που κάθε ένας από αυτούς, προσαρμοσμένος στις συνθήκες του τόπου που ζει, παράγει το δικό του καρπό. Έτσι άλλος είναι μανταρίνι ή λεμόνι ή νεράντζι, αλλά όλοι είναι γευστικά φρούτα, με κοινά ρίζα και κορμό.
Αυτοί οι Έλληνες είναι εκείνοι που κάθε φορά που η πατρίδα μας, δυσκολεύεται, την στηρίζουν. Είναι εκείνοι που σε όποιο τόπο κι αν βρεθούν, η πρώτη τους μέριμνα είναι να δημιουργήσουν σχολείο και Εκκλησία. Γνωρίζουν καλά πως εκεί στηρίζεται η επιβίωση τους.
Παραθέτω εδώ ένα κομμάτι από μια ομιλία του Πατριάρχου Αλεξανδρείας:
<<τα ομότροπα ήθη των Ελλήνων, η χρηστή και ενάρετη συμπεριφορά, που εκπορεύεται από την βιωμένη πίστη στις κοινές Αξίες του Ελληνισμού που αναζήτησε τα συνθετικά στοιχεία ενός έθνους, τα οποία συνόψισε σε τρία δομικά χαρακτηριστικά: το <<όμαιμον>>, το <<ομόγλωσσον>> και το <<ομόθρησκον>>.
Το όμαιμον αναφέρεται στην κοινή καταγωγή, στο κοινό αίμα, αυτό που για εμάς τους Έλληνες αποτελεί το καύχημα και το διάδημα της δόξας μας. Αυτό το κοινό αίμα ο λαός μας δεν εδίστασε ακόμη και να το χύσει στους ηρωικούς, ανά τους αιώνες, αγώνες του, προκειμένου να υπερασπισθή τα ιδανικά του. Και αυτό το κοινό αίμα αποτελεί το συνεκτικό κρίκο του ελληνισμού, οπουδήποτε και αν έφτασε και εμεγαλούργησε, όπως συνέβη και συνεχίζει να συμβαίνει ακόμη στην σύγχρονη παγκόσμια πραγματικότητα.
Το ομόγλωσσον είναι ο τρόπος της επικοινωνίας μας, η κοινή μας γλώσσα. Η περιάκουστη και αδάμαστη ελληνική γλώσσα, η πλουσιότερη του κόσμου στην έκφραση των συναισθημάτων, στην έκφραση της δύναμης του ελληνικού στοχασμού, ακόμη και στην φανέρωση των ουράνιων αληθειών αυτού του Ευαγγελικού λόγου. Αυτή η γλώσσα έγινε το μέσο του εκπολιτισμού άλλων λαών και η ολκάδα που μετέφερε τα σωτηριώδη μηνύματα του Θεανθρώπου Ιησού στα πέρατα της οικουμένης.
Και το τρίτο στοιχείο είναι το ομόθρησκον, η κοινή πίστη στον ένα Θεό, στον "άγνωστο" που ο Απόστολος Παύλος συνάντησε στη σκέψη των αρχαίων Αθηναίων ή στον Αποκαλυπτόμενο και αενάως Θυσιαζόμενο στην πίστη των Χριστιανών. Αυτή η πίστη προσφέρει την δύναμη για αγώνες, καθίσταται αστείρευτη πηγή ελπίδος, λουτήρας αναγεννήσεως, χάριτος και προσδοκίας. Την πίστη του ο Έλληνας την μετέφερε παντού, όπου κι αν έφτασε, οπουδήποτε κι αν πήγε. Από αυτήν άντλησε δύναμη, γύρω από αυτήν συσπειρώθηκε και σε αυτήν κατέφυγε, μέσα στην τύρβη των αλλοτρίων πολιτισμών, των διαφορετικών φυλών και των ποικίλων θρησκειών. Κατά τους χριστιανικούς χρόνους, τις ρίζες του δέντρου της πίστεως στον Τριαδικό Θεό η Εκκλησία μας πότισε με το αίμα το παιδιών της, με το αίμα των Πατριαρχών>>.
Δυο εκ των πλουσιοτέρων Ελλήνων, ο Ωνάσης και ο Μποδοσάκης, ανήκαν στους Έλληνες του εξωτερικού, πλήθος μεγάλο από τους μεγάλους ευεργέτες του έθνους διέμεναν στο εξωτερικό. Πρόσφατα με το παράδειγμα της η μεγάλη αοιδός, Νάνα Μούσχουρη, μόνιμη κάτοικος του εξωτερικού, να παρατηθεί από την σύνταξη της, άνοιξε μια νέα σελίδα προσφοράς στο τόπο.
Είναι τόσο τραγικά τα οικονομικά της Ελλάδας, όσο τα περιγράφουν οι ειδήμονες; Χρειάζονται τόσες πολλές θυσίες, από τους γηγενείς; Πιθανόν!
Στην Σάμο υπήρχε μια παράδοση, ο πρώτος υιός της οικογένειας να ξενιτεύεται για να μπορούν οι υπόλοιποι να ζήσουν καλά, χάρη στον δικό του κόπο, και όταν επέστρεφε πίσω, δεν είχε μεν δική του οικογένεια, αλλά με την ευγνωμοσύνη των αδελφών του ζούσε με άνεση τα γηρατειά του.
Αυτήν την παράδοση καλούνται, αν είναι καιρός ή όχι δεν το λέω με βεβαιότητα, να υπηρετήσουν άλλη μια φορά οι Έλληνες του Εξωτερικού. Να βάλουν το χέρι στην τσέπη βαθιά, να βοηθήσουν.
Γιατί; Επειδή είναι Έλληνες.
Η Ελλάδα δεν θα χαθεί, δεν πεθαίνει, που λέει το τραγούδι, είναι σίγουρο. Θα ζήσει και ξαναμεγαλουργήσει, και θα πληγώσει εκείνα τα παιδιά της, που στα δύσκολα θα την στηρίξουν.
Ο Έλληνας του εξωτερικού, βιώνει ένα δράμα, διότι έχει δυο πατρίδες, την μία στην καρδιά του και την άλλη στην ζωή του. Εκείνοι δε, που από διάφορες συγκυρίες αναγκάζονται να έχουν και τρίτη ή και τέταρτη πολλές φορές πατρίδα, είναι ήρωες, και μόνο που αγαπούν ακόμα την Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου