Κλαίω καὶ ὀδύρομαι, ὅταν εἰς αἴσθησιν ἔλθω, τὸ πὺρ τὸ αἰώνιον, σκότος τὸ ἐξώτερον, καὶ τὸν τάρταρον, τὸν δεινὸν σκώληκα, τὸν βρυγμὸν αὖθις τε, τῶν ὀδόντων, καὶ τὴν ἄπαυστον, ὀδύνην μέλλουσαν, ἔσεσθαι τοὶς ἄμετρα πταίσασι, καὶ σὲ τὸν Ὑπεράγαθον, γνώμη πονηρὰ παροργίσασιν ὧν εἰς τε καὶ πρῶτος, ὑπάρχω ὁ ταλαίπωρος ἐγώ, ἀλλὰ Κριτὰ τῶ ἐλέει σου, σώσόν με ὡς εὔσπλαγχνος