Το πληκτρολόγιο και εγώ

Χωρίς να είναι η πρώτη φορά που το κάνω, ανέλαβα να συντάξω κάποιο κείμενο. Πρώτη προϋπόθεση είναι να ταξινομηθούν στο μυαλό μου όλα εκείνα που πρέπει να γραφούν και το επόμενο βήμα είναι το πληκτρολόγιο. Πολύ πιο εύκολο είναι όμως να γράφεις ότι σου κατέβει στο μυαλό από το γράφεις κάτι κατά παραγγελία, έτσι λυπήθηκα πραγματικά εκείνους τους νέους που εργάζονται δίπλα σε «καταξιωμένους δημοσιογράφους» και γράφουν κατά παραγγελία, δεν λυπήθηκα τους γραφιάδες που συντάσσουν υπηρεσιακά έγγραφα.
Έκατσα μπροστά στον υπολογιστή μου και περίμενα από μόνα τους τα χέρια να αρχίσουν να πληκτρολογούν, αλλά εις μάτην, ήπια έναν καφέ και δεύτερο κοιτώντας το πληκτρολόγιο που έμοιαζε να έχει πάει διακοπές. Ο ήλιος εν τω μεταξύ σηκώθηκε και αποφάσισα να σηκωθώ και εγώ από την καρέκλα να κάνω κάτι χειρονακτικό, κατά παγία τακτική προκειμένου να ξεμπλοκάρει το μυαλό. Αποφάσισα να κόψω τα χόρτα στο κήπο του καταλύματος μου, φόρεσα τα ρούχα του αγρού και βάζοντας τα λαστιχοπάπουτσα (γαλότσες), χτυπούσε επιτακτικά και επίμονα το τηλέφωνο, «-τι κάνεις;» απαντάω «-πάω να κόψω τα χόρτα» και ήρθε αμέσως η επίπληξη «-νωρίς είναι ακόμα, μην βγαίνεις έξω». Εγώ, γνωστός ξεροκέφαλος μόλις τελείωσε η συνδιάλεξη, έβαλα την ποδιά ζώστηκα και το ζωνάρι και άρχισα να ετοιμάζω και το χορτοκοπτικό μηχάνημα, οπότε το τηλέφωνο κουδούνισε ξανά, απορημένος το σήκωσα να απαντήσω στην ερώτηση «-τι κάνει;» λέω πως «-ετοιμάζομαι να κόψω τα χόρτα στον κήπο» και η δεύτερη επίπληξη ήρθε αυτόματα και λίγο ειρωνικά «-τέτοια ώρα καημένε, τώρα σχολάνε, οι αγρότες πάνε νωρίς στην δουλειά, παράτα τα για άλλη μέρα». Όταν τελείωσε και αυτή η συνδιάλεξη, βγήκα στον κήπο και άρχισα να κόβω τα χόρτα επιτέλους.
Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους αυτό που περιγράφω, αλλά όταν θέλω να ταξινομήσω τις σκέψεις μου ή να δώσω κάποια λύση ή απάντηση, εργάζομαι χειρωνακτικά και επειδή δεν υπάρχουν πάντα δουλειές αυτού του είδους περπατάω. Στην Σάμο στο πλάι της θάλασσας ο περίπατος είναι ευχάριστος και αναζωογονητικός, εδώ πάνω στα όρη δεν υπάρχει η ίδια ευχαρίστηση, μονότονο και ξερό τοπίο, έτσι επιβάλλεται η χειρονακτική εργασία. Το μυαλό όμως του ανθρώπου είναι αντάρτης, αντί να με πάει στο θέμα που απασχολεί, πέταξε στα παλιά και πάλι. Ίσως να είναι και ο καταιγισμός των εικόνων από την Αίγυπτο που πονάει, είναι βλέπεται η Νειλοχώρα ο τόπος που γεννήθηκα, είναι η δεύτερη πατρίδα μου όπως λέμε και ας θυμάμαι ελάχιστα από την Αιγυπτιακή γλώσσα. Πεινούνε και επαναστατούνε, εύχομαι να χορτάσουν και ψωμί και δημοκρατία, αλλά φοβάμαι πως μόνο ευχές θα μείνουν όπως και αλλού το έγραψα. Πεινούν, και είναι τραγικό να πεινάς, σε φέρνει στην απόγνωση, μπορούμε άραγε εδώ στην Ελλάδα να αντιληφθούμε το μέγεθος αυτής της πείνας; Ίσως μόνο οι γηραιοί που ζήσανε την κατοχή.
Θυμούμαι 45-50 χρόνια πίσω πάλι πεινούσαν κι ας ήταν ακόμα φρέσκια η επανάσταση του Νάσερ. Υπήρχαν ακόμα ξένοι επιχειρηματίες παρά το γεγονός πως είχαν κρατικοποιεί οι μεγάλες βιομηχανίες, υπήρχαν μικρότερες επιχειρήσεις σε χέρια ξένων, και ο Αιγύπτιος φουκαράς δούλευε αν όχι σκλάβος ως είλωτας. Υπήρχαν οι υπηρέτες στα σπίτια που υποχρεωνόντουσαν μιλούν την γλώσσα των αφεντικών τους στην ίδια τους την πατρίδα, ακριβώς επειδή πεινούσαν. Δεν ήταν όλοι οι ξένοι αφεντικά, υπήρχαν και φτωχοί εργαζόμενοι που τους προτιμούσαν τα αφεντικά, τρώγανε αυτοί ψωμί και πεινούσαν οι αυτόχθονες.
Θυμήθηκα την οκέλα (πολυκατοικία) που έμενα παιδί, απέναντι από το καρακόλι (το αστυνομικό τμήμα) του Αμπτίν, είχε τρεις ορόφους 12 διαμερίσματα και ταράτσα με πλυσταριά. Ο μόνος Αιγύπτιος που διέμενε σε διαμέρισμα σε αυτήν την οκέλα ήταν εισαγγελέας, οι υπόλοιποι ντόπιοί ένοικοι μένανε στα πλυσταριά ενώ ο Μπουάπης ο (θυρωρός) που ήταν ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές, λεγότανε Γκάμπερ είχε στριμώξει την τετραμελή οικογένεια του κάτω από την σκάλα στην είσοδο. Δεν μπορώ να περιγράψω τα αισθήματα αυτήν την στιγμή αλλά σκέπτομαι, εάν τότε που πάλι πεινούσαν δεν επαναστατούσαν, πόσο πεινάνε σήμερα;

Με κρύα καρδιά τελειώνοντας, άνοιξα μια κονσέρβα να την δώσω στα γατάκια που μαζευτήκαν στον κήπο και παρόλη την φασαρία που έκανε το χορτοκοπτικό δεν φεύγανε.