ο Κρούσος

Δεν περιγράφεται καμιά φορά η χαρά του ανθρώπου για μικρά πράγματα. Εχθές κατέβηκα στην πόλη και στα μισά του δρόμου, γέμισε ο ουρανός κοράκια, προφανώς κάποιο ψοφίμι από τα κοπάδια των προβάτων θα αποτελούσε την αιτία της εμφανίσεως τους. Όσο παράδοξο και αν ακούγεται σταμάτησα το αυτοκίνητο κατέβηκα και τα χάζευα σαν μικρό παιδί, μου φάνηκαν παλιοί γνώριμοι μα όχι ξεχασμένοι φίλοι.

Θα σας συστήσω σήμερα τον Κρούσο, το ονόμασα έτσι επειδή το Ρομβισώνας είναι μεγάλο. Είναι ο πρώτος γάτος που σίμωσε τόσο κοντά και με άφησε να τον φωτογραφήσω. Η ανάρτηση περιλαμβάνει και φωτογραφίες για να δικαιολογήσω την νοσταλγία μου για τον κήπο του Κουρουντερέ και να κάνω συγκρίσεις μαζί με τους αναγνώστες του Πυθαγόρα. 

έτσι ήτανε

έτσι ξετέλεψε

έτσι είναι, πως θα ξετελέψει;

ο Ταχυδρόμος μας