Ο τσαντάκιας και η Ερατώ

Ο τσαντάκιας και η Ερατώ

Τσαντάκιας χαρακτηρίζεται σήμερα ο μικροκακοποιός εκείνος που αρπάζει τσάντες από ανυποψίαστες γυναίκες και εξαφανίζεται τρέχοντας, πολλές φορές ενεργούν κατά ζευγάρια, καβαλώντας μηχανάκι που κάνει την διαφυγή ευκολότερη. Δεν είχε πάντα αυτήν την έννοια ο χαρακτηρισμός αυτός. Κάποια εποχή σήμαινε μια τάξη επαγγελματιών που κρατώντας στο χέρι τον χαρτοφύλακα κυνηγούσε το μεροκάματο, ήταν η συμπαθής κατηγορία των πλασιέ που συσταινόντουσαν ως εμπορικοί αντιπρόσωποι, για να έχουν ένα βαρύγδουπο τίτλο, κάτι ανάλογο με ιατρικούς επισκέπτες. Ο χαρτοφύλακας αυτός ήταν πάντα μαύρος, όμοιος με εκείνον που λάνσαρε πρώτος ο βρετανός υπερπράκτορας, ο θρυλικός 007 και που σήμερα ακόμα τον κρατούνε στο χέρι οι κληρικοί μεταφέροντας τα άμφια τους. Με τσαντάκηδες έχει να κάνει η παρακάτω νουβέλα, ξεκίνησε με σκοπό να έχει ευχάριστο τέλος, ικανοποιώντας το παράπονο ενός εκλεκτού φίλου που παραπονέθηκε πως όλες οι ιστορίες μου τελειώνουν θλιβερά. Με προκάλεσε να γράψω κάτι που μην περιλαμβάνει παπάδες και μοναστήρια και το τόλμησα. Εγώ το διασκέδασα, το αφιερώνω στον Ανδρέα και ελπίζω να το χαρούν και οι αναγνώστες του Πυθαγόρα.