Οι απαιτήσεις

Είμαι παλιός χρήστης των υπολογιστών και θυμάμαι όταν παίρναμε ένα πρόγραμμα ή ένα παιχνίδι, η πρώτη δουλειά ήταν να κοιτάξουμε τις ελάχιστες απαιτήσεις του. τότε γράφανε υποχρεωτικά όλα τα ψηφιακά προϊόντα τις ελάχιστες απαιτήσεις, σήμερα αναγράφουν με τι είναι συμβατά, λαμβάνοντας ως δεδομένο πως όλοι οι υπολογιστές έχουν τις ίδιες δυνατότητες.

Αυτά σαν πρόλογος για συνεχίσω την χθεσινή ανάρτηση με αφορμή τα σχόλια για τις αποστάσεις. Αν σκεφτούμε το θέμα ρεαλιστικά θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως δεν υπάρχουν μακριά και κοντά. Αν η απόσταση από την άσφαλτο είναι 4,5 χιλιόμετρα και το χωριό από εκεί επτά, συνολικά μέχρι το νοσοκομείο που μας ενδιαφέρει είναι 60 περίπου ή μιας ώρας ταξίδι με το αυτοκίνητο. Στην Σάμο που από την πόρτα του Κουρουντερέ είναι η άσφαλτος η απόσταση από το συγκεκριμένο νοσοκομείο είναι τουλάχιστον μιας ημέρας ταξίδι με προγραμματισμό αν έχει πτήση το αεροπλάνο, γιατί εάν μιλήσουμε για καράβι, χρειάζονταν τρείς ημέρες. Άρα πότε ήμουν μακριά και πότε κοντά. Έτσι και εδώ αν το αναγάγουμε στην ψηφιακή ορολογία δεν ζητάμε ελάχιστες απαιτήσεις αλλά πόσο συμβατοί «συμβιβαστικοί» μπορούμε να γίνουμε. Θυμάμαι κάποιο πρωινό μετά το πότισμα χάζευα στην θάλασσα και αναρωτήθηκα, «-Άρα που βρίσκομαι;» και μόνος μου έδωσα την απάντηση «-Στην μέση του πουθενά;».

Όλοι οι άνθρωποι όπου και αν βρίσκονται ή κατοικούν είναι κοντά και μακριά από κάτι. Το ζητούμενο στην ουσία είναι που είναι το κέντρο. Εάν έχουμε για κέντρο τον Χριστό μας, και εμείς βρισκόμαστε στις ακτίνες Του, είμαστε όλοι κοντά. Εάν έχουμε άλλα κέντρα, πελαγοδρομούμε.

Ο απαιτητικός άνθρωπος είναι δύσκολος και ενοχλητικός. Πως καταντάει κανείς απαιτητικός; Είναι ένα θέμα που χρειάζεται να ασχοληθούμε μαζί του.

Η απαιτητικότητα είναι ένα ελάττωμα για το οποίο την κυρία ευθύνη φέρουν οι γονείς. Κάνοντας τα χατίρια στα παιδιά τους, τους διαμορφώνουν έτσι τον χαρακτήρα που να θεωρούν δεδομένο ότι μπορούν να έχουν ότι θελήσουν. Αυτό ξεκινά ακόμα από την βρεφική ηλικία. Μιλούν σιγά να μην ξυπνήσει το μωρό και το μωρό μαθαίνει να απαιτεί ησυχία για να κοιμηθεί, είναι ένα μεγάλο λάθος ανατροφής. Πρέπει να μάθει κοιμάται με τους συνηθισμένους ήχους και θορύβους του σπιτιού. Μόλις το παιδί κλάψει τρέχει η μάνα του ενώ διακρίνεται άνετα πιο κλάμα είναι αληθινό και ποιο είναι για να μας τραβήξει την προσοχή, έχει απαίτηση το μωρό και ο μεγάλος συμβιβάζεται.

Λίγο αργότερα δεν του αρέσει κάποιο φαγητό και αγωνιά η μάνα. Μην αγωνιάς μόλις πεινάσει θα φάει ό,τι βρεθεί. Μεγαλώνοντας μεγαλώνουν και οι απαιτήσεις του για τσάντα, για μολύβια, για φροντιστήρια για εκδρομές και εξόδους με τους φίλους και ο γονιός έχει υποταγεί στο θέλημα του παιδιού κάνοντας του τα χατίρια και χαλώντας του τον χαρακτήρα. Κάποια στιγμή που απαιτεί από την κοινωνία τα χατίρια «τρώει την μούρη του» κατά το δη λεγόμενο και τον απομονώνουν οι άλλοι μέχρι να συμβιβαστεί.

Ἐκ τοῦ ὡρὰν τὸ ἐρᾶν καί τοῦ ἐρᾶν τὸ ἐπιθυμεῖν. 

λέγανε οι πατέρες της ερήμου.

Αν δεν δεις κάτι δεν το αγαπάς και άμα δεν το αγαπάς δεν το επιθυμείς. Αυτό έπαθα και εγώ με το διαδίκτυο. Είχα στην Σάμο δυνατότητες λόγο της καλής συνδέσεως που διέθετα και απλώθηκα και άπλωσα και το δίκτυο μου, εδώ που δεν έχω αυτές τις δυνατότητες πρέπει να μαζέψω το δίκτυο στις υπάρχουσες δυνατότητες, δεν είναι παράπονο είναι προσαρμογή σε μια νέα πραγματικότητα. Αν δεν το είχα δει, δεν θα το επιθυμούσα. Πρέπει να καταλάβουμε όλοι οι άνθρωποι πως δεν υπάρχει  στην ζωή μας τίποτα δεδομένο και αυτονόητα πραγματοποιήσιμο, όλα έχουν το τίμημα τους.