Υποδουλώνεται η Ελλάδα

Οι χαρές που προσφέρει η ζωή είναι ποικίλες. Ένα είδος από αυτές τις χαρές είναι και η αντάμωση φίλων και γνωστών που έχει να δει κανείς αρκετά χρόνια. Η επικοινωνία που επιτυγχάνεται χρησιμοποιώντας το διαδίκτυο κατέχει ένα σημαντικό μερίδιο στην επανασύνδεση και στην αναθέρμανση των ανθρωπίνων σχέσεων. Έχουμε για παράδειγμα τις συναντήσεις που πραγματοποιούν οι συμπατριώτες μου εξ Αιγύπτου στην Αθήνα στις, οποίες και εγώ νοητά συμμετέχω, αλλά ακόμα και στην μακρινή Αυστραλία.

Μια τέτοια συνάντηση είχα εδώ στις Απεζανές πάνω στα Αστερούσια όροι με δύο αγαπητούς φίλους από τα παλιά που ντρέπομαι να το πω, δεν τους αναγνώρισα. Βέβαια τότε ήταν παιδιά και σήμερα ολόκληροι άνδρες που πιάνουν την πέτρα και την στύβουν (που λέει ο λόγος), δεν είναι Αιγυπτιώτες μην τους αναζητήσετε.
Προσπάθησα ανεπιτυχώς να δικαιολογηθώ για όλη την γενιά μας, την λεγόμενη του πολυτεχνείου, για όσα κακά βιώνουμε σήμερα.
Πότε θα μάθουμε επιτέλους να αφήσουμε τόπο στους νεώτερους;
Πότε θα έχουν την ευκαιρία να δράσουν;
Μέχρι πότε θα μας ανέχονται;
Θα αναλογιστούμε άραγε πως δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε αυτές τις ταχύτητες με τις οποίες αλλάζει ο κόσμος;
Σπρώχνοντας τους νέους μας στο εξωτερικό, παραδίνουμε το εσωτερικό (την Ελλάδα μας) σε ξένους και μην βιαστούν κάποιοι να ονομάσουν όλη την Ευρώπη Εσωτερικό.
Ερωτήματα που βασανίζουν χρόνια και τα συζητάω πολλές φορές, ας ελπίσουμε κάποτε να αλλάξουν κάποιες καταστάσεις γιατί αυτές που εγώ γνωρίζω δεν είναι ενθαρρυντικές. Μαθαίνω πως στο κέντρο της Αθήνας γκετοποιείται, επικρατούν πληθυσμιακά και φτάσανε πανελλήνια τα δύο εκατομμύρια άτομα οι λαθραίοι μετανάστες, (άλλο είναι ο οικονομικός πρόσφυγας), και μοιάζει με ανατολίτικη πόλη στην βρωμιά την φτώχια και την εγκληματικότητα. Αυτό που έχω προσωπική αντίληψη είναι πως και σε πολλά χωριά εγκαταβιώνουν περισσότεροι ξένοι από Έλληνες και αυτό είναι το ανησυχητικό.
Υποδουλώνεται η Ελλάδα και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι επειδή τα μεγάλα κάστρα πέφτουν πάντα από μέσα.