ΑΙΔΩΣ ή ΝΤΡΟΠΗ

Παλαιότερα η νεολαία είχε σεμνή συμπεριφορά, τόσο στους τρόπους όσο και στο ντύσιμο. Εξαιρέσεις βέβαια ανάμεσα στους νέους πάντοτε υπήρχαν, αφού κάθε κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του. Κάποιοι ζούσαν και ντυνόντουσαν προκλητικά. Αλλά αυτοί ήταν μία χούφτα ατόμων μετρημένοι στα δάκτυλα ενός χεριού και θεωρούνταν κοινωνικά περίεργοι και εκκεντρικοί.

Σήμερα δυστυχώς τα πράγματα άλλαξαν πάρα πολύ. Η εξαίρεση έγινε ο κανόνας. Το προκλητικό και επιτηδευμένο ντύσιμο, η άγρια και άξεστη συμπεριφορά πήρε τη θέση της ευπρέπειας. Το χάρισμα της ευπρέπειας που είναι δείγμα της αγάπης προς τον συνάνθρωπό μας φαίνεται να είναι κάτι σπάνιο και εξωτικό, για να μην πω παράλογο…

Νέοι, αγόρια και κορίτσια, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας, δείχνουν με το ντύσιμό τους και το φέρσιμό τους πως δεν έχουν καμιά ντροπή και δεν έχουν κανένα σεβασμό για τους διπλανούς τους, ούτε για τον εαυτό τους. Η ντροπή ή όπως την έλεγαν οι αρχαίοι, η αιδώς, δεν είναι δείγμα μειονεξίας και κατωτερότητας ή δειλίας, αλλά αντίθετα αξιοπρέπειας, ευαισθησίας,  πνευματικής και ψυχικής ανωτερότητας. Δείχνει δυνατό χαρακτήρα που σίγουρα θα οδηγήσει το άτομο αυτό σε σωστό και εποικοδομητικό δρόμο στη ζωή του, χωρίς να υποστεί τις εξωτερικές και παραπλανητικές επιδράσεις των λεγόμενων «προοδευτικών» και «εκσυγχρονιστών», που διατυμπανίζουν την απελευθέρωση του ατόμου από κάποιες δήθεν προκαταλήψεις και ταμπού. Φυσικά τέτοια απελευθέρωση είναι ψεύτικη και παραπλανητική, και οδηγεί το άτομο σε πρωτόγονη και ζωώδη κατάσταση, ξεριζώνοντάς του  κάθε αίσθημα ντροπής και ενοχής. Η αιδώς είναι, καθαρά και αποκλειστικά, συναίσθημα του ανθρώπου. Και κατά τον Αριστοτέλη είναι ο φρουρός της νεανικής ψυχής.