Τα καράβια στην θάλασσα συνέχεια.

Με την ευκαιρία θέλω να εκφράσω δημόσια τις ευχαριστίες μου στο SamosBlogs που συμπεριέλαβε και τον Πυθαγόρα στην ομάδα.

Η πρόθεση μου ήταν να γράψω στην προηγούμενη ανάρτηση, μια λεζάντα για τις εικόνες των καραβιών που με εντυπωσίασαν. Το αποτέλεσμα απροσδόκητο και τα σχόλια ποικίλα και ενδιαφέροντα. Ίσως επειδή ζούμε σε νησί, έχουμε ιδιαίτερη σχέση με την θάλασσα. Ακόμα και το παλιό τραγούδι του Γαβαλά,

«είναι η ζωή μια θάλασσα

και μείς καπεταναίοι,

είναι στ’ αλήθεια τυχεροί

όσοι πεθαίνουν νέοι»,

ήρθε εν είδη σχολίου. Όντως είναι η ζωή μια θάλασσα, αλλά το άλλο μισό είναι πολύ απαισιόδοξο. Βγαίνουμε στο πέλαγο ν’ αρμενίσουμε όταν νομίζουμε ότι είμαστε έτοιμοι, ενώ το μεγάλο πλήθος δεν τολμούν να ταξιδέψουν. Και αλλάζουμε καράβια και ρότες, προορισμούς και λιμάνια, κοιτάζοντας το χάρτη και χαράσσοντας πορείες όσο είμαστε νέοι, και τις φωτογραφίες των δικών όσο γερνάμε, και κοντεύουμε να αράξουμε.
Το τραγούδι συνεχίζει,

«κάθε λιμάνι και καημός

κάθε καημός και δάκρυ,

είναι η ζωή του καθενός

θάλασσα δίχως άκρη» .

το δεύτερο μισό και εδώ απαισιόδοξο, στα πέρατα τις θάλασσας υπάρχουν λιμάνια και αραξοβόλια, υπάρχουν όμως και τα νεκροταφεία των πλοίων, που καταλήγουν κάποια καράβια προτού διαλυθούν για παλιοσίδερα, χωρίς να ξεχνάμε και εκείνα τα πλεούμενα που βρίσκονται στο βυθό της, τα ναυάγια αυτά προτίμησαν την μαύρη αγκαλιά της.
Υπάρχουν και εκείνοι που δεν ταξίδεψαν γιατί δεν τόλμησαν ποτέ, προτίμησαν την σιγουριά της στεριάς, με τους στενούς ορίζοντες. Ενώ μια μικρή μειοψηφία εξαντλεί τα ταξίδια της με μια ψαρόβαρκα, έτσι για χόμπι, για να έχουν και αυτοί τον τίτλο του ταξιδεμένου.
Και η πλειονότητα; ναι εκεί είναι το ερώτημα. Η πλειονότητα κάθετε στο (καφενέ του λιμανιού) που έλεγε το άλλο τραγούδι, και λέει τραγούδια για αυτούς που φεύγουνε και αυτούς που μένουνε και περιμένουνε.

Πόσες φορές ναυάγησα

μεσ’ τα θολά νερά της

και χάθηκε η βάρκα μου

στη μαύρη αγκαλιά της.