Το χρονοντούλαπο

ο Πυθαγόρας πρίν το 1970

Μη λογαριάζεις πέρασαν 40χρόνια

Το χρονοντούλαπο της ιστορίας, μια δημοφιλής έκφραση στον πολιτικό χώρο, αναλογίστηκε κανείς πως δουλεύει; Εδώ δεν ασχολούμαι με τα πολιτικά και ούτε τώρα θα αρχίσω. Σαν μηχανισμό δανείζομαι τον όρο και μόνο.
Φανταστείτε λοιπόν ένα μεγάλο ντουλάπι, με πολλά-πολλά συρτάρια, το κάθε ένα έχει και κάτι για φύλαξη. Ανοίγω το συρτάρι, παίρνω τι θέλω, το ξανακλείνω, ανοίγω ένα άδειο, το γεμίζω και το ξανακλείνω, και παραμένουν τα συρτάρια κλειστά, μέχρι να χρειαστώ το περιεχόμενο. Μερικά από την καθημερινή χρήση τους φθείρονται, και άλλα από την αχρηστία τους σκονίζονται και φρακάρουν. Κάπως έτσι δουλεύει και η μνήμη του ανθρώπου. Μαζεύει στα συρτάρια εμπειρίες και αναμνήσεις.
Στον αγώνα της καθημερινότητας ο άνθρωπος δεν έχει τον χρόνο να τακτοποιεί όλα τα συρτάρια. Μένουν έτσι μερικά στα αζήτητα και ξεχνιούνται τα περιεχόμενα τους, διότι δεν είναι της αμέσου ανάγκης.
Όταν τα χρόνια περάσουν, μόλις αρχίζει να περισσεύει ο χρόνος και δοθεί ευκαιρία, τότε ξεσκονίζονται όλα τα συρτάρια και εκπλήσσεται κανείς με το περιεχόμενο τους.
Δεν διαφέρω από τους πολλούς και εγώ, έτσι αρκούσαν λίγα λεπτά τηλεφωνικής συνομιλίας με την Βιβή και λίγα λεπτά (συνομιλίας), έτσι λέγεται σήμερα η ανταλλαγή μηνυμάτων στο Facebook, με τον Ντορή, για να ανοίξω τα φρακαρισμένα συρτάρια της μνήμης, να πνιγώ από την σκόνη τους, να τα ξεπλύνω με τα δάκρυα μου.
Μια φωτογραφία που ανάρτησα μου θύμισε πρόσωπα και καταστάσεις. Τι και αν κάποιοι φύγανε, από αυτή την πρόσκαιρη ζωή, για να πάνε στην αιώνια, εγώ ξαναμπήκα στην προσκοπική ομάδα, έγινα καρχαρίας και ξιφίας, φώναξα συνθήματα και κραυγές, ξανάπα τα κάλαντα έστω και καλοκαιριάτικα.
Δεν μελαγχολώ καθόλου αναπολώντας τα περασμένα, αυτά δεν γυρίζουν ούτε ξαναγίνονται. Καμαρώνω όμως βλέποντας την συνέχεια, υπάρχουν ομάδες στο Facebook με ενδιαφέροντα που άπτονται του Αιγυπτιακού Ελληνισμού, και τα διαχειρίζονται νέοι άνθρωποι. Αν υπάρξει ενδιαφέρον θα αναρτηθούν οι διευθύνσεις στο Blog του Πυθαγόρα.