Σουρούπωνε και στο μπαλκονάκι του Πυθαγόρα, μαζεμένη η συντροφιά, πάλι εξασκούσε το αγαπημένο σπορ της ηλικίας της, την αμπελοφιλοσοφία. Στο τραπεζάκι ουζάκι αγγουροντομάτες και ελιές, είναι βλέπεις δεκαπενταύγουστος.
Λίγο πιο κάτω, στη αυλή του Πυθαγόρα και κάτω από τα δέντρα , η άλλη παρεούλα, στο άλλο τραπεζάκι βλέπεις τους φραπέδες και τις μπίρες να έχουν την τιμητική τους. Εδώ δεν φιλοσοφούν, αστειεύονται εδώ δεν μελαγχολούν, ονειρεύονται, είναι νέοι.
Σαν καλός οικοδεσπότης πηγαινοέρχομαι ανάμεσα στις δύο παρέες, και αυθόρμητα κάνω τις συγκρίσεις. Από τη μια τα νιάτα, ανησυχούν και προβληματίζονται, πως θα τα οικονομήσουν, προγραμματίζοντας παράλληλα, που θα πάνε για διασκέδαση το βράδυ που σιμώνει.
Σαν καλός οικοδεσπότης πηγαινοέρχομαι ανάμεσα στις δύο παρέες, και αυθόρμητα κάνω τις συγκρίσεις. Από τη μια τα νιάτα, ανησυχούν και προβληματίζονται, πως θα τα οικονομήσουν, προγραμματίζοντας παράλληλα, που θα πάνε για διασκέδαση το βράδυ που σιμώνει.
Από την άλλη οι μεγαλύτεροι αφηγούνται αναμνήσεις, και μιλάνε για αρρώστιες και νοσοκομεία ψάχνοντας τις τσέπες αν έχουν τα χάπια τους.
Αυτό που τους ενώνει ένα τέτοιο δειλινό, ήταν ο ήλιος που βασίλευε κατακόκκινος.
Τα τηλέφωνα άλλαξαν χρήση, και μετατράπηκαν σε φωτογραφικές μηχανές, να αποθανατίσουν μια τέτοια θέα, στην άλλη συντροφιά όμως δεν υπήρχαν, και αυτά που υπήρχαν ήταν χωμένα στις τσέπες, διότι η ακτινοβολία είναι επικίνδυνη για την καρδιά, τάχα, χωρίς να ομολογούν ότι δεν έχουν εξοικειωθεί με την χρήση τους.
Αυτό το ηλιοβασίλεμα, για την μια παρέα, συγκρίνεται με της Σαντορίνης που είδανε πέρσι και θα το συγκρίνουν πάλι, με αυτό της Σκοπέλου που θα δουν του χρόνου. Στην άλλη είναι ένα ακόμη ηλιοβασίλεμα στα τόσα που πέρασαν, γιατί να το φωτογραφίσουν; πιο καλή η ανάμνηση του.
Διότι όσο είσαι νέος έχεις όνειρα και όταν γεράσεις αναμνήσεις.Ο χρόνος που περνά ωραιοποιεί τις αναμνήσεις λένε.
Διαφωνώ, πως μπορεί να γίνει ωραία ανάμνηση ο διωγμός του πρόσφυγα; Όσα χρόνια και περάσουν είναι πληγή που πονά. Τα ξερονήσια έκλισαν, η εξορία σε αυτά, δεν εξωραΐζεται με τον καιρό, πονά ακόμα. Πως μπορεί το παιδί του ορφανοτροφείου να ξεχάσει τον αριθμό του; πάντα θα είναι σημαδεμένο στην μνήμη του. Δεν ξεχνά κανείς σακάτης το ατύχημα του, και αν το ξεχάσει του το θυμίζει η αναπηρία του και δεν είναι ευχάριστη ούτε ωραία ανάμνηση.
Η νοσταλγία είναι εκείνη που επιλεκτικά δρα στην μνήμη μας, και αφήνει τα ευχάριστα να βγαίνουν στην επιφάνια, θάβοντας εκείνα που πονούν.
Αυτό το ηλιοβασίλεμα, για την μια παρέα, συγκρίνεται με της Σαντορίνης που είδανε πέρσι και θα το συγκρίνουν πάλι, με αυτό της Σκοπέλου που θα δουν του χρόνου. Στην άλλη είναι ένα ακόμη ηλιοβασίλεμα στα τόσα που πέρασαν, γιατί να το φωτογραφίσουν; πιο καλή η ανάμνηση του.
Διότι όσο είσαι νέος έχεις όνειρα και όταν γεράσεις αναμνήσεις.Ο χρόνος που περνά ωραιοποιεί τις αναμνήσεις λένε.
Διαφωνώ, πως μπορεί να γίνει ωραία ανάμνηση ο διωγμός του πρόσφυγα; Όσα χρόνια και περάσουν είναι πληγή που πονά. Τα ξερονήσια έκλισαν, η εξορία σε αυτά, δεν εξωραΐζεται με τον καιρό, πονά ακόμα. Πως μπορεί το παιδί του ορφανοτροφείου να ξεχάσει τον αριθμό του; πάντα θα είναι σημαδεμένο στην μνήμη του. Δεν ξεχνά κανείς σακάτης το ατύχημα του, και αν το ξεχάσει του το θυμίζει η αναπηρία του και δεν είναι ευχάριστη ούτε ωραία ανάμνηση.
Η νοσταλγία είναι εκείνη που επιλεκτικά δρα στην μνήμη μας, και αφήνει τα ευχάριστα να βγαίνουν στην επιφάνια, θάβοντας εκείνα που πονούν.
Απόβραδο και τους ξεπροβοδίζω όλους μαζί. Οι μισοί τώρα θα πάνε στα κρεβατάκια τους.
Για τους άλλους μισούς, τώρα αρχίζει η βραδιά, είναι νέοι, κάνουν διακοπές, κάνουν όνειρα, η ζωή είναι μπροστά και τους χαμογελά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου