Πέρασε το Πάσχα του καλοκαιριού, και άρχισε η επιστροφή των παραθεριστών στις εστίες τους. Μαζί τις άρχισαν και οι πρώιμες γκρίνιες. Κάποιοι δεν προμηθεύτηκαν εγκαίρως τα εισιτήρια της επιστροφής, κάποιοι άλλοι γιατί τα δρομολόγια δεν εκτελούνται στην προγραμματισμένη ώρα τους, κάποιοι το καράβι χάλασε, άλλοι λίγοι ευτυχώς δεν έχουν τα χρήματα να επιστρέψουν και γυρεύουν δανικά.
Σε όλη αυτήν την γκρίνια θα πρέπει να προστεθεί ακόμα μία μαλώνουμε τα παιδιά γιατί δεν διαβάζανε αλλά για άλλα ενδιαφερόντουσαν. Τα παιδιά δικαιολογημένα δεν διάβαζαν, διακοπές κάνανε, ναι, αλλά όχι όλα. Είναι και εκείνα που μείνανε μετεξεταστέα, τα παιδία με την ελλιπή απόδοση στα μαθήματα. Έφτασε η ώρα να «τους το βγάλουμε από την μύτη» όπως λέει ο λαός.
Τίθεται λοιπόν το εύλογο ερώτημα τα παιδιά φταίνε για την κακή επίδοση τους ή οι γονείς που τα αναγκάζουν να υπερβούν τις δυνατότητες τους; Θεμιτή η φιλοδοξία του γονιού, το παιδί του να γίνει καλλίτερο από αυτόν, έχει το παιδί όμως τις ικανότητες; Σε αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απαντήσει ο δάσκαλος, ο οποίος από παιδαγωγός που ήταν κάποτε έγινε σήμερα υπάλληλος με ωράριο και άνευ ευθυνών. Ο δάσκαλος είναι εκείνος που διακρίνει τις δεξιότητες του παιδιού, και το βοηθά να βρει τον δρόμο του.
Δεν είναι δυνατόν να γίνουν όλοι επιστήμονες, εξίσου χρήσιμοι και απαραίτητοι στην κοινωνία είναι και οι χειρώνακτες. Όσο καλό και αν είναι το ρετιρέ, στο ισόγειο στηρίζεται.Δεν πρέπει εκείνα τα παιδιά που δεν αποδίδουν στα μαθήματα, να τα ταπεινώνουμε γι’αυτό, πρέπει να τα βοηθήσουμε να βρουν τον προσανατολισμό τους.Η άποψη, αυτό που δεν έγινα εγώ να γίνει το παιδί μου, δεν φανερώνει αγάπη αλλά κρύβει πολύ εγωισμό. Αν το παιδί έχει προσόντα είναι απόλυτα σίγουρο πως θα καταφέρει να διακριθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου