Οι φιλίες

Έχω παρατηρήσει πολλές φορές, αλλόκοτες φιλίες με τα ανθρώπινα κριτήρια, που φαίνονται όμως φυσιολογικές στα άλογα ζώα. Μιλάμε για την έχθρα του σκύλου και της γάτας, και πολλάκις έχω δει να κοιμούνται αγκαλιά ή να τρώνε μαζί, ακόμα και σκύλα να θηλάζει γατάκια και το αντίστροφο. Που είναι λοιπόν η έχθρα; Μα στο μυαλό του ανθρώπου.
Στο διαδίκτυο υπάρχουν χιλιάδες ταινιούλες (βιντεάκια στα Ελληνικά), με συμπεριφορές ζώων, που δείχνουν μεγαλοσύνη που όσο περνούν τα χρόνια εκλείπει από τον άνθρωπο. Είδα λέοντα να εκφράζει ευγνωμοσύνη αγαλλιάζοντας τον ευεργέτη του, είδα γάτα να κοιμάται αγκαλιά με ποντικό και με σπουργίτι, είδα φιλία χελώνας και ιπποπόταμου ακόμα αιλουροειδές να προστατεύει και θηλάζει πιθηκάκι και ένα σωρό άλλα.
Τα γράφω αυτά με αφορμή μια φιλία που διαπιστώνω να εξελίσσεται, η οποία με κάνει και αναρωτιέμαι. Τα κοράκια είναι μονογαμικά πτηνά, ζουν σε κοινότητες μια εφαρμόζουν νόμους, όταν κάποιου ψοφήσει το ταίρι, το εναπομένον δεν κυνηγά πλέον, και η κοινότητα φροντίζει να του παρέχει τροφή. Για αυτόν τον λόγο θα δούμε πάντα, τα κοράκια να πετούν και να δρουν ομαδικά σε ζυγό αριθμό.
Όταν εγκαταστάθηκε ο Ρόκυ, στην αυλή του Πυθαγόρα, μικρό κουταβάκι, μόλις κατέβαιναν σπουργίτια στο φαγητό του, διαμαρτυρόταν και τα έδιωχνε. Όταν κατέβαινε ένα κοράκι, περιέργως μοναχικό, κρυβόταν στο σπιτάκι του, υπέθετα από φόβο. Όποτε αντιλαμβανόμουν τέτοια κατάσταση, πλησίαζα και το κοράκι έφευγε. Μια φορά που έμπλεξε το λουρί του κουταβιού, ήταν σε απόσταση 60 με 70 πόντους από το πιάτο με το φαγητό, και ο κόρακας έτρωγε ανετότατος, και ο Ρόκυ τον μύριζε σιωπηλά.
Ο Ρόκυ μεγαλώνει, επήρε την θέση του, έξω από τον φράκτη με θέα την θάλασσα, και ευρύ πεδίο κυκλοφορίας. Χρησιμοποιεί πλέον τις εγκαταστάσεις που υπάρχουν γι’ αυτό τον λόγο. Στα πιάτα του εκτός από τις συνηθισμένες τροφές, ότι περισσεύει δηλαδή και καμιά κονσέρβα, άρχισε να τρώει και ξηρά τροφή, (γαριδάκια). Επειδή είναι φιλόξενος, και το φαγητό του περισσεύει, δεν διαμαρτύρεται καθόλου όταν άλλα ζώα περνούν και καταναλώνουν τα περισσεύματα. Όταν όμως του βάλω ξηρά τροφή, ανεξάρτητα από την ποσότητα, αφήνει μια μερίδα περίπου 7-8 κομμάτια, και την γαυγίζει με ένα ιδιαίτερο τρόπο. Με παραξένεψε επειδή ήταν επίμονο το γαύγισμα του, παρακολούθησα να δω τι κάνει. Κάποια φορά λοιπόν από τις πολλές, κατέβηκε ένας κόρακας, (περιέργως μοναχικός), και υπέθεσα πως είναι παλιός τους γνώριμος, γιατί του έκανε χαρές. Έκπληκτος είδα το θέαμα αυτό να επαναλαμβάνεται αρκετές φορές, και αναρωτήθηκα, μήπως βρισκόμαστε σε μια ανάπτυξη φιλίας από αυτές που το ανθρώπινο μυαλό δεν χωρά; Ο καιρός θα μας δείξει.