Στο αγρόκτημα για άλλη μια φορά, γίνεται σχολείο για όσους θέλουν να μάθουν εκείνα που η ζωή της πόλις τους έκανε να ξεχάσουν, ή ακόμα να μην τα βίωσαν ποτέ.
Στο παρτέρι με τα κηπευτικά, ο Μιχάλης και η Ασιμούλα ξεχορτάριαζαν τις ντομάτες. Είχαν ρίξει από την προηγούμενη πολύ νερό, για να ξεριζώνονται τα ζιζάνια εύκολα. Σε αυτό το παρτέρι δεν ραντίζουν, επειδή αυτά προορίζονται για κατανάλωση από την οικογένεια. Είναι λίγο άσχημες οι ντομάτες στην όψη, αλλά έχουν μυρουδιά και γεύση ντομάτας.
Ξαφνικά, ο Μιχάλης κάνει αργά-αργά και αθόρυβα όσο μπορεί προς τα πίσω, σιμώνει στο αυτοκίνητο, παίρνει το δίκαννο, σημαδεύει και πυροβολεί.
Του αγρότη το μάτι είναι τόσο γυμνασμένο, που αλλού βλέπει και αλλού κοιτά. Μόλις πέτυχε ο Μιχάλης το στόχο, αναφώνησε, <τον κερατά ησυχάσαμε>. Τι είχε προηγηθεί και τι σκότωσε με τόσο μένος; Έναν ποντικό, μπορεί και ποντικίνα. <τα υπόλοιπα οι γάτες και τα νυχτοπούλια> και πήγε στις ντομάτες να συνεχίσει το ξεχορτάριασμα.
Ας δούμε λοιπόν, από κοντά το πρόβλημα, και τον καημό του Μιχάλη. Οι γάτες, άφθονες στο αγρόκτημα μέσα κυνηγούν τα ποντίκια, όσο αυτά είναι μικρά, άμα μεγαλώσουν και μπορούν να αντισταθούν πάλι δεν γλύτωσαν την ζωούλα τους, γιατί τα μεγαλύτερα τα κυνηγούν οι σκύλοι. Την περίοδο αυτή που τα κηπευτικά είναι στην παραγωγή οι σκύλοι δεν λύνονται, διότι παίζοντας κάνουν ζημιά στα φύτρα, έτσι είναι η εποχή που οι ποντικοί δρουν.
Μπαίνουν στο κοτέτσι, ή όπου αλλού εντοπίσουν αυγά, τα σηκώνουν με τα δύο μπροστινά πόδια και τα μεταφέρουν στην φωλιά τους, που πολλές φορές μπορεί να απέχει και 50 μέτρα ή και παραπάνω. Εκεί ταΐζουν τα μικρά τους, αλλά συσσωρεύουν τα τσόφλια στον ίδιο τόπο. Αν ο νοικοκύρη εντοπίσει τα άδεια τσόφλια, και τα μαζέψει, αλλάζουν φωλιά την ίδια ώρα.
Έτσι λοιπόν και ο Μιχάλης παλιός γεωργός και γνώστη του θέματος, ξεχορτάριαζε τις ντομάτες, αλλά το μάτι του έπαιζε μεταξύ του κοτετσιού και της φωλιά που είχε εντοπίσει, γι’ αυτό είχε και το ντουφέκι έτοιμο. Τα μικρότερα τώρα όταν πεινάσουν θα βγουν, και είναι εύκολη λεία για τις γάτες, που όσο χορτάτες κι’ αν είναι τα κυνηγούν.
Γεννιέται το ερώτημα, γιατί η βία του τουφεκιού, δεν μπορούσε άραγε να βάλει λίγο δόλωμα; Αυτό θα γινόταν στην πόλη, ποτέ στο κτήμα. Αν υποθέσουμε, πως έριχνε λίγο σταράκι, το γνωστό ποντικοφάρμακο, θα περνάγανε τα μυρμήγκια, θα το έπαιρναν να το μεταφέρουν στις υπόγειες φωλιές τους, κατά την διάρκεια της μεταφοράς τα κλωσόπουλα και κότες θα το τσιμπολογούσαν, με αποτέλεσμα να ψοφήσουν.
Οι κότες για το κτήμα είναι σημαντικός παράγων. Εκτός από τα φρέσκα αυγά, που και αυτά έχουν τελείως διαφορετική γεύση από εκείνα των super markets δίνουν το κρέας τους όλο το χρόνο, χώρια που καθαρίζουν το τόπο από κάθε λογής σκουλήκι, και ακόμα βολεύονται με τα αποφάγια. Ακόμα είναι η φυσική ανακύκλωση όλων εκείνων των προϊόντων της γης, που δεν είναι κατάλληλα προς βρώση.
Η ικανοποίηση του αγρότη όταν υπερασπίζεται τα ζωντανά του, και τα φυτέματα του, είναι απερίγραπτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου