Η ηλικία

Έλεγα κάποτε πως η ηλικίες του ανθρώπου είναι τρείς, ανήλικος, ενήλικος και καλά φαίνεσαι. Και το έγραφα ως έμμεση απάντηση σε κάποια καλή μας φίλη, που δεν της άρεσε η λέξη γέρος, που συχνά χρησιμοποιώ.
Επειδή εσχάτως είχα μια ακόμα υπόδειξη, την εβδόμη στην σειρά, και όλες από αγαπητές καθόλα Κυρίες, σκέφτηκα να αναλύσω λίγο το θέμα διεξοδικότερα, ε, και όποιον πάρει ο χάρος.
Η ηλικίες των ανθρώπων είναι ένα πολύπλοκο σύστημα μαθηματικών υπολογισμών. Παντρεύεται ας πούμε ένα ζευγάρι συμμαθητών, και μετά από πάροδο κάποιων χρόνων έχουν διαφορά ηλικίας διψήφια, είναι δυνατόν; Βεβαίως κατ’ επανάληψη.
Το γράφω αστειευόμενος, επειδή οι γυναίκες έχουν τον καημό του καλλωπισμού, που δυστυχώς μας το κόλλησαν και σε πολλές περιπτώσεις τις ξεπεράσαμε. Διαβάζω για προσθετικές μαλλιών, και αποτριχώσεις στήθους και εκπλήσσομαι πως υπάρχουν άνδρες που καταφεύγουν σε τέτοια τεχνάσματα.
Η ηλικία του ανθρώπου δεν έχει να κάνει με τα χρόνια. Ένας Αφγανός στα σαρανταπέντε του χρόνια θεωρείται υπέργηρος και σε καμία περίπτωση δεν δουλεύει, έχει εκτελέσει τον προορισμό του, έκανε καμιά δεκαριά αρσενικά παιδιά, για να υπάρχει συνέχεια. Σκοτώνουν οι επιδρομείς συνέχεια αλλά η φυλή συνεχίζεται, το ίδιο συμβαίνει στο Ιράκ, και παντού όπου υπάρχει πόλεμος και φτώχια. Κάνοντας πολλά παιδιά, έχουν υπολογίσει πως κάποια από αυτά δεν θα προλάβουν να ενηλικιωθούν, όμως κάνουν παιδιά.
Στην πατρίδα μας, στα σαράντα πέντε, βρίσκονται στην κορύφωση της ζωής τους αν δεν προσπαθούν ακόμα. Εδώ έχουμε ησυχία, ασφάλεια, και ευημερούμε. Έχουμε μακρόπνοα σχέδια, άρα δεν επιτρέπεται να γεράσεις. Θα σε ξεπεράσουν οι άλλοι κι αλλοίμονο σου. Είναι όμως οργανικά έτσι πλασμένος ο άνθρωπος.
Γνωρίζω περιπτώσεις που φιλενάδες κάτω των Σαράντα, η μία να έχει παιδιά στην εφηβεία και να αγωνιά για τις επιλογές τους, και η άλλη να τις φορτώνεται να διαλέξει το νυφικό της. Μπορεί κανείς να πεί ότι είναι συνομήλικες;
Σε άλλη περίπτωση, συνομήλικες βρέθηκαν να έχουν η μία εγγονή, που παντρεύτηκε το γιό της άλλης. Είναι συμπεθέρες; Πως χαρακτηρίζεται η σχέση τους;
Είναι πολλών λογιών αυτές οι καταστάσεις που η αλλοπρόσαλλη εποχή μας, μας έχει επιβάλει. Χάσαμε την κοινή λογική στον προσδιορισμό της ηλικίας μας σε σχέση με τον περίγυρο μας. Αγωνιζόμαστε για σύνταξη στα εξήντα και τώρα με τα νέα μέτρα που αυτή θα έρχεται στα 65 και 70 μας κακοφαίνεται. Αν είσαι ακμαίος στα 60 και θεωρείς αυτά μέση ηλικία γιατί συζητάς για σύνταξη; Περίμενε τα 80.
Ένας οικοδόμος όμως, σε αυτά τα χρόνια δεν αισθάνεται νέος, και ούτε κάνει όνειρα άλλα, εκτός από την σύνταξη του. Όχι ο εργολάβος, όχι ο μεσίτης, όχι ο οποιοσδήποτε εμπλεκόμενος με άλλους τρόπους στην οικοδομή, μόνο εκείνος ο χειρώναξ, που απόκαμε τόσα χρόνια στο βοριά και λιοπύρι. Αυτός αισθάνεται γέρος, αυτός ξεπλήρωσε το χρέος του, σκότωσε το κορμί του, προκειμένου κάποιοι άλλοι να μην γεράσουν. Αυτό ισχύει για όλους εκείνους που με τον κόπο, και το μόχθο εξασφάλισαν το ψωμί τους. αυτούς οι κυβερνώντες τους κατέταξαν στα βαρέα και ανθυγιεινά, και με την πάροδο των χρόνων, και με διάφορα κόλπα, συνετάχθησαν πλειάδα άλλων επαγγελματιών.
Ο γιατρός που αρχίζει να κτίζει καριέρα στα σαράντα, είναι φυσικό να μην γερνά, αργά αρχίζεις αργά τελειώνεις.
Τελειώνοντας, θα αναφέρω ένα δικό μου συμπέρασμα που δεν βρίσκει πάντα θετική ανταπόκριση. Η δική μας γενιά, εκείνη των εξηντάρηδων περίπου, λίγο πάνω λίγο κάτω, δεν έχει σημασία, είναι υπόλογη που δεν κάνει στην άκρη να περάσουν οι νεώτεροι, καταδικάζουμε την επόμενη γενιά στην στέρηση και την ανέχεια.
Ένας άνθρωπος των τριάντα δεν είναι παιδί.