Ο στοχασμός

Είχα μια φορά διαβάσει, χωρίς να μπορώ να θυμηθώ που και ποιός το έγραψε πως «στοχάτε καλά όποιος στοχάτε ελεύθερα». Συμπληρώνω το ρητό λέγοντας, «πως όποιος τους στοχασμούς του δεν τους συζητά, άδικα στοχάτε».
Ο Πυθαγόρας είναι μια ευκαιρία που παρουσιάστηκε για να γράφω ότι μου κατέβει, πάντα με προσοχή να μην προσβάλω κανέναν, αλλά να εκφέρω απόψεις που σηκώνουν συζήτηση.
Το τελευταίο διάστημα έχει παρατηρηθεί μια εγκατάλειψη. Ένας εύκολος τρόπος αναπλήρωσης του γραπτού λόγου, είναι η παράθεση διαφόρων τραγουδιών που κυκλοφορούν έτοιμα στο διαδίκτυο. Επιλέγω να με εκφράζουν τα λόγια, έστω και εάν δεν είναι δικά μου. Τούτο γίνεται, απλά, για να υπάρχει η συνεχόμενη επαφή με το blog του Πυθαγόρα.
Δεν στέρεψαν οι ιδέες, ούτε οι απόψεις μου, παρά το γεγονός που λιγόστεψαν οι επισκέπτες του μπαλκονιού, σεβόμενοι την δυσκολία μου στις συνομιλίες και αποφεύγοντας να με κουράσουν με αυτό τον τρόπο. Είμαι ευγνώμων γι αυτό. Ευγνώμων είμαι περισσότερο και στις γιάτρισες, που από ότι δείχνουν τα πράγματα, εντόπισαν την αιτία της επιδείνωσης του αναπνευστικού, σε παρενέργειες από άλλα φάρμακα.
Ευγνώμων πρέπει να είμαι και προς τον σκύλο μου, το Ρόκυ, ο οποίος μας έφερε το κοράκι σε καθημερινή βάση να μας λέει καλημέρα. Το παράθυρο το νωτιαίο, είναι εκείνο που όταν το πρωί ανοίγει, σηματοδοτεί πως αρχίζω να δέχομαι κόσμο. Τις τελευταίες ημέρες, μόλις το ανοίξω απέναντι στο πλατάνι, ο κόρακας με περιμένει. Δεν είναι τυχαίο να γίνεται σε καθημερινή βάση. Μόλις δώσω στον σκύλο την τροφή, κατεβαίνει περιμένει να τελειώσει ο σκύλος να φάει και να φύγει. Το απόγευμα και πριν δύσει ο ήλιος έρχεται από την μεριά της θάλασσας και κάνει βόλτες στη αυλή. Όσο τον βλέπω πίσω από τζάμι χοροπηδάει, μόλις βγω έξω φεύγει, για έρθει το άλλο πρωί.
Το βλέπω και το περιμένω, όπως περιμένω και τα άλλα κοράκια, εκείνα που σαν τον Προφήτη Ηλία, του πηγαίνανε φαγητό, έτσι και εγώ περιμένω εκείνους που σε αυτήν την περίοδο έχουν αναλάβει εργολαβικά να στηρίζουν την ύπαρξη μου διατροφολογικά. Ας είναι καλά οι άνθρωποι αυτοί.
Αυτές τις ώρες, που ανήμπορος κανείς κάθεται σε μια καρέκλα, τις περισσότερες φορές ο νους του τρέχει, τρέχει και δεν φτάνει, επειδή η ταχύτητα του φωτός που θεωρείται ασύγκριτη, είναι εξαιρετικά βραδεία μπροστά στην ταχύτητα της φαντασίας. Επιπλέον αυτή η φαντασία δεν γνωρίζει τον περιορισμό της ευθείας, γι αυτό και είναι πολλαπλώς ευχερέστερη στην χρήση. Το μόνο πρόβλημα της είναι πως είναι όχημα μονοθέσιο.
Έγραφε ο ποιητής πως «το ωραιότερο ταξίδι είναι εκείνο που δεν έκανες και ο καλύτερος προορισμός εκεί που ποτέ δεν έφθασες», πόσο δίκιο είχε; Το ταξίδι της ζωής μας είναι περίπλοκο και απρόβλεπτο. Σου δίνεται όμως η ευκαιρία να διαλέξεις το μέσον που θα ταξιδέψεις. Αυτό εσύ το καθορίζεις και είναι δικαίωμα αναφαίρετο.
Αν διάλεξες το τραίνο, οι επιλογές είναι λίγες, αφού είσαι υποχρεωμένος πάνω σε δυο ράγες να βαδίζεις. Αν διάλεξες το αυτοκίνητο, περισσότερη ταχύτητα και μεγάλη ευχέρεια ελιγμών διαθέτεις, εξαρτάσαι όμως απ’ τα καύσιμα, με ότι αυτό συνεπάγεται. Αν διάλεξες το αεροπλάνο, το πλέον σύγχρονο μέσο, υπόκεισαι σε εξευτελιστικούς ελέγχους στα αεροδρόμια, και αποδέχεσαι το δέσιμο που στο κάθισμα, άρα σου στερείται η ελευθερία. Το καράβι είναι η εναπομείνασα λύση, βλέπεις την θάλασσα πλατειά και μεγάλη, αλλά από ψηλά. Και εδώ έχεις συγκεκριμένο δρομολόγιο και προορισμό.
Επέλεξε λοιπόν την ελευθερία και ταξίδεψε με το άλογο, αλλά πρώτα συμφιλιώσου με την φύση, και κάνε τον φίλο. Ταξίδεψε με την καμήλα στα βάθη της ερήμου, μάθε πρώτα να ζεις μαζί της, και τέλος, πάρε μια βαρκούλα, και έβγα στα ανοικτά, εμπιστέψου τον Πλάστη μας, απόλαυσε τη θάλασσα, άγγιξε την, μύρισε την, τρύγησε την, θα σε ζήσει. Και όταν τα χρόνια περάσουν, και η βάρκα παρά τις επισκευές της, αβάρα μαούνα παραμένει, μην την πετάξεις, και μην την κάψεις, γιατί καις την ζωής σου που ήταν ένα ταξίδι με αυτήν. Κάτσε στον γιαλό, πλάι της, που όσες αβαρίες και αν έχει κάποιο ίσκιο κάνει, και αγνάντεψε, αγνάντεψε το πέλαγος, και δόξασε τον Θεό για όσα έδωσε στον άνθρωπο.