Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010

Ατέλειωτο ψάξιμο... Του Γιώργου Καρκάνη

«Ο καλύτερος τρόπος να βρεις τον εαυτό σου είναι να τον χάσεις στην υπηρεσία άλλων». Μαχάτμα Γκάντι.

Μια φράση, λίγες λέξεις, ένα απόφθεγμα μεστό σοφίας και ανεκτίμητης αξίας και πάντα επίκαιρο.
Μέσα στη δίνη του ανεμοστρόβιλου της καθημερινότητας, όλοι λίγο – πολύ έχουμε χάσει τον εαυτό μας και ψάχνουμε με αγωνία πότε δω και πότε κει μήπως και τον απαντήσουμε κάπου. Όσο περνάει ο καιρός γινόμαστε ακυβέρνητο καράβι στον ωκεανό της ζωής με φουρτούνες, τρικυμίες, παγόβουνα, καρχαρίες, ρουφήχτρες και τσούχτρες. Απʼ όλα έχει ο μπαξές της ζωής, ακόμα και μπουνάτσες κι εσύ δύσμοιρε άνθρωπε ψάχνεις κι όλο ψάχνεις να βρεις τον χαμένο εαυτό σου στον γκρίζο ορίζοντα που σιγά σιγά μεταβάλλεται σε μαύρο, σαν κατράμι. Μέσα σʼ αυτή την κοσμοχαλασιά δεν ακούς το «πάρʼ το αλλιώς», «κόψʼ το τιμόνι, δε σε παίρνει, θα τρακάρεις...».
Ο εαυτός μας, τέλειος πηδαλιούχος, μετανάστευσε σʼ άλλη γη, σʼ άλλα μέρη κι όσο το ψάξιμο δεν αποδίδει, τόσο η αγωνία, το άγχος, η αβεβαιότητα για το αύριο βάζουν φουρνέλο στα θεμέλια της ψυχικής ηρεμίας και της σωματικής ισορροπίας. Όλες οι εξασθενημένες και «εν πολλοίς» εξαντλημένες ψυχικές και σωματικές δυνάμεις επικεντρώνονται στην απέλπιδα προσπάθεια αποκόλλησης του τσακισμένου καραβιού στα φαγωμένα, ξυραφάτα βράχια πάνω στα οποία το ʽριξε η «κακούργα ζωή» λες κι και μεις οι καραβοκύρηδες δεν φταίμε λιγουλάκι, δεν έχουμε δράμι ευθύνης, είμαστε άψογοι, άμεμπτοι, φταίνε μόνο οι άλλοι, το mea culpa – λάθος μου, μας είναι άγνωσστο, προφασιζόμενοι ότι δεν ξέρουμε Λατινικά!
Ο καθημερινός σου δρόμος που σεργιανάς ασταμάτητα είναι διάσπαρτος με ευκαιρίες, πελώριες πινακίδες υψώνονται με εμφανή βέλη που σου δείχνουν το μονοπάτι για να ανταμώσεις τον εαυτό σου. Στο σεργιάνι αυτό συναντάς πηγολαμπίδες που σε καθοδηγούν στο ερημητήριο που καλογερεύει ο εαυτός σου, σε ξεμπαρκάρουν στο ξερονήσι που ξόρισες τον εαυτό σου.
Φτου και βγαίνω! Ακούω την επείγουσα ανακοίνωση για προσφορά αίματος που θα σώσει μια ζωή, αγάντα και καταφθάνω ολοταχώς! Ο χαμένος σου εαυτός «σκάει μούρη» από τη σύριγγα της αιμοληψίας, με το παράσημο της «εξαιρέτου πράξεως» στο χέρι, έτοιμος να το κρεμάσει στο λαιμό σου.
Γίνε «εμπειροτέχνης» κοινωνικός λειτουργός, ακτιβιστής, καλός σαμαρείτης, εθελοντικό δεκανίκι στον ανθρώπινο πόνο. Γίνε ναυτίλος για τον παραστρατημένο νέο που απεγνωσμένα ψάχνει το ασφαλές αραξοβόλι.
Πέρνα τον τυφλό, τον ανάπηρο στο απέναντι πεζοδρόμιο, γίνε πνευματικό αποκούμπι σʼ όποιον θέλει να «ξεφορτώσει» τα «κρίματά» του και ταυτόχρονα δρομολόγησε μια ασφαλή νέα πορεία.
Παντού υπάρχουν αόρατοι Ο.ΚΑ.ΝΑ δες που «φιλοξενούν» δυστυχισμένες υπάρξεις, έχεις το κλειδί, άνοιξε, μπες και βρες το κουράγιο να απαλύνεις τον πόνο τους.
Παραχώρησε τη θέση σου στο ανήμπορο γεροντάκι, στον ανάπηρο, στην εγκυμονούσα, στη μωρομάνα. Κάποτε, στα μέσα μαζικής μεταφοράς στην είσοδο και σε εμφανές σημείο υπήρχε η μεταλλική πινακίδα: «θέσεις δύο, για άτομα χρήζοντα βοηθείας». Έλα, όμως, που η αδηφάγος εξέλιξη, η ισοπέδωση των πάντων τα κατάπιε κι αυτά...
Στο διάβα της ζωής, «μάτσο» οι ευκαιρίες που σε καλούν, σε προσκαλούν και σε παρακαλούν να γίνεις εθελοντής υπηρέτης τους. Αυτές οι ευκαιρίες εκπέμπουν αδιάκοπα ένα εκκωφαντικό S.O.S, μην κλείνεις τα αυτιά, μην κάνεις τον Κινέζο (και φυσικά δεν εννοώ τον Σημίτη... Αυτόν θα τον δικαιώσει ή θα τον περιποιηθεί ο αδέκαστος ιστορικός του μέλλοντος), άρπαξέ το, κάνʼ το φλάμπουρο και γίνε ανιδιοτελής αρωγός στην αντιμετώπιση της κάθε δοκιμασίας...
Υπάρχουν ζώα που διαισθάνονται το σεισμό και σπεύδουν να προφυλαχθούν «προειδοποιώντας» ταυτόχρονα για τον επικείμενο κίνδυνο. Μακάρι να υπήρχαν τέτοια «ζώα» - άνθρωποι με την υπερφυσική ικανότητα να αφουγκράζονται το S.O.S πριν ενεργοποιηθεί, ώστε να έχουν φορέσει την πανοπλία της ανθρωπιάς και να είναι πανέτοιμοι στην εκπλήρωση του «καθήκοντος».
Γίνε φαμέγιος στο μιτάτο που ξεχειμάζει ο πόνος, έχει κατασκηνώσει η θλίψη και ωσονούπω ενσκήπτει η συμφορά.
Γίνε πήγασος, το φτερωτό άλογο και κουβάλα στην πλάτη το ασκί το παραφουσκωμένο τουλούμι των ανεπιθύμητων καταστάσεων και ξαπόστειλέ το στον Καιάδα της λησμονιάς.
Πάρε σκούπα και φαράσι, ξεσκονόπανο και σφουγγαρόπανο και «πάστρεψε» το κελλί της λαβωμένης ψυχής, ίσιωσε το κυρτωμένο σώμα από τα διάφορα «βάρη» και τις κακουχίες.
Ορισμένες κινήσεις που εμπεριέχουν την ανθρωπιστική προσφορά στο συνάνθρωπο είναι ανέξοδες, όπως ένα αυθόρμητο χαμόγελο, ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, ένα άδολο φιλί με «καπάκι»
την πειστική φράση: « για ό,τι χρειαστείς, εδώ είμʼ εγώ»! καπακωμένη κι αυτή με το μονοσήμαντο κλείσιμο του ματιού, όλα αυτά αντάμα και το καθένα χωριστά, συνθέτουν το πιο «θαυματουργό ίαμα».
Αυτές οι «χειρονομίες» ιχνηλατούν το σοκάκι που οδηγεί στο σταυροδρόμι της νοσταλγικής αντάμωσης με τον εαυτό σου, έχουν δε τα έγκαιρα και επιθυμητά αποτελέσματα όταν γίνονται στο «σκοτάδι της δημοσιότητας», ο νοών – νοείτω ή κάνʼ το καλό και ρίξʼ το στον απόμερο γιαλό. Τότε θα εξαγνισθείς και θα «φιλευθείς» με τον εαυτό σου, που θα μεταλλαχθεί στο καμαρωτό καλπάζον άτι στη λεωφόρο της ψυχικής ανάτασης, ορμητήριο για κάθε προκοπή και πρόοδο.
Όλοι λίγο – πολύ ακροβατούμε πάνω στο τεντωμένο σχοινί της λεπτής ισορροπίας και με το παραμικρό στραβοπάτημα, ακούγεται η παιδική φωνούλα: τραμπα – τραμπαλίζομαι, πέφτω και τσακίζομαι! Βάλε ένα χεράκι να ενεργοποιήσεις τον αυτόματο μηχανισμό, άμα θέλεις μπορείς (!) για να απλωθεί το δίχτυ ασφαλείας...

Δεν υπάρχουν σχόλια: