Πριν από λίγο καιρό υπήρξε μια σημείωση ενός καλού φίλου, στο Facebook, που παραπονιόταν γιατί τα χέρια του δεν μπορούσαν να αγκαλιάσουν όλους, όσους αγαπά, ταυτόχρονα.
Το ταυτόχρονα είναι δική προσκόλληση, αλλά πιστεύω πως τον εκφράζει. Επειδή ζούμε σε εποχές που όλα σχεδόν περνούν μέσα από καλώδια, θα ήταν ευχής έργο να θεωρεί αυτά τα καλώδια επέκταση των χεριών του.
Πως έφτασε σε αυτήν την ευλογημένη σκέψη; Πως πλήθυναν τόσο πολύ οι φίλοι; Πως πολλαπλασιάστηκε η αγάπη με την πάροδο του χρόνου; Η απάντηση και στα τρία ερωτήματα είναι απλή. Έσπειρε και τώρα θερίζει; Κι αν σπείρεις καλαμπόκι, δεν θερίζεις σιτάρι. Η παροιμία λέει πως ότι «σπείρεις θα θερίσεις» αλλά και «όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες».
Αυτός προφανώς έσπειρε αγάπη, και αυτό απολαμβάνει τώρα.
Αυτό σε συνδυασμό με αυτό που διάβασα σήμερα,
Γεράματα σημαίνει ανημποριά ανικανότητα να εξυπηρετηθείς να εξαρτάσαι από τους άλλους οι όποιοι σε βλέπουν κουραστική μια που έχεις πολλά να τους ζητήσεις. ΟΤΑΝ δεν μπορείς να προσφέρεις πια .......όταν σε τρώει η μοναξιά ...όταν περνούν μέρες και δεν έχεις να αλλάξεις με άνθρωπο κουβέντα .....δεν ξέρω μα τα φοβάμαι και ας ξέρω πως είναι ΑΝΑΠΟΦΕΚΤΑ.......
Με παρακίνησαν να στείλω την απάντηση αυτή.
Γεράματα σημαίνει πείρα σοφία και προσφορά της γνώσης σου με αγάπη στις επερχόμενες γενεές. Ακόμα σημαίνει αντοχή και υπομονή στην ανημποριά του σώματος, και συνομιλία με το Θεό με την εκτεταμένη προσευχή που δεν έκανα όταν δεν τα είχα.
Το κυριότερο! Γεράματα είναι η συγκομιδή της βιωτής του κάθε ανθρώπου χώρια, με άλλα λόγια, όπως στρώνεις κοιμάσαι.
Ο άνθρωπος ποτέ του δεν παύει να δίνει, ακόμα και καθηλωμένος, δίνει στους υπηρετώντας τον, την ευκαιρία να αναπτύξουν την υπομονή τους, και έτσι να εκφράσουν την αγάπη τους. Η μοναξιά για εκείνον τον άνθρωπο, που έχει βρει την εσωτερική του γαλήνη είναι ανύπαρκτη, αφού ο χρόνος αυτός είναι η ευκαιρία για περισυλλογή και ετοιμασία για το ταξίδι προς την άλλη ζωή, την όντως ΖΩΗ.
Για να μπορέσει ο άνθρωπος να βιώσει σωστά τα γεράματα του, πρέπει να τα ετοιμάζει, από τα νιάτα του. Να διευρύνει όσο μπορεί περισσότερο, το κύκλο της προσφοράς του, αλλά, αυτή να είναι ανιδιοτελής. Τα χαρίσματα που ο καθένας μας διαθέτει, είναι δωρεά από τον Δημιουργό μας, και αφού είναι δωρεάν πρέπει και δωρεάν να τα παρέχει προς τους συνανθρώπους του.
Μπορεί ο κάθε άνθρωπος να ξεφύγει από τα στενά όρια της κατά σάρκα οικογενείας και να εισέλθει στην ευρύτερη και μεγαλύτερη οικογένεια, την χριστιανική. Δεν μιλώ για τυπικές καταστάσεις, όπου ο εκκλησιασμός συνδυάζεται με το κουτσομπολιό και την επίδειξη της γκαρνταρόμπας μας. Αλλά ουσιαστικά. Γύρω μας, υπάρχει αυτή η μεγάλη οικογένεια, ανήμποροι, άρρωστοι, ορφανά, ενδεείς, εμπερίστατοι και φυλακισμένοι. Άνθρωποι λιγομίλητοι, που φοβούνται να εκφραστούν, επειδή δεν νοιώθουν ασφάλεια. Περιμένουν όμως, αλλά δεν ξέρουν τι περιμένουν. Στο στόμα τους έχουν την δικαιολογία «άνθρωπο ου έχω». Του διαφεύγει η απάντηση «Εγώ είμι ώδε». Είμαι δίπλα σου, με ζήτησες, όχι διότι έχεις εμπιστοσύνη στις δικές σου δυνατότητες.
Πρέπει εγκαίρως όταν μπορούμε να συνδράμουμε αυτούς τους ανθρώπους, διότι αυτή είναι η ευρύτερη οικογένεια μας, η οικογένεια του Χριστού μας. Πρέπει η προσφορά να είναι από το στέρημα μας και όχι από το περίσσευμα, διότι τότε δε έχει αξία. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν διστάζει να απλώσει το χέρι να σφίξει το χέρι του συνανθρώπου του και δεν σιχαίνεται να φάει στο ίδιο τραπέζι. Ένας τέτοιος άνθρωπος ποτέ δεν θα αισθανθεί μοναξιά.
Τέλος ένας τέτοιος άνθρωπος δεν φοβάται να γεράσει, διότι ξέρει πως σε κάθε περίπτωση έχει τα θάρρη του στο Θεό, ο Οποίος θα μεριμνήσει γι αυτόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου