Η ανταμοιβή

Κάθε εργασία έχει την ανάλογη ανταμοιβή. Με την λογική αυτή διέπει τις σχέσεις των ανθρώπων, την μεταφέραμε και στα συναισθήματα μας. Δηλαδή, υπάρχει ένα τίμημα για την κάθε είδους συμπεριφορά.
Ορθά λένε οι κινέζοι πως «εργασία και παρουσία αγοράζεις, αγάπη και πρωτοβουλία κερδίζεις». Πόσοι από τους εργαζόμενους αγαπάνε πραγματικά τους εργοδότες τους, ώστε να εργάζονται τζάμπα για αυτούς; Κανείς!
Η κοινωνία μας είναι φτιαγμένη σαν καθρέπτης, αν χαμογελάς σου χαμογελά, και αν φτύσεις σε φτύνει. Δεν είναι το ζητούμενο αυτό, το ζητούμενο που η αχαριστία μου επιτάσσει είναι, να με υπολήπτονται να με υπακούουν και εγώ να είμαι ο παραπάντας αναγνωριζόμενος ως ο μοναδικός, τι πλάνη αλήθεια;
Το μεγάλο στοίχημα της ζωής είναι να κάνεις τους άλλους να σε αγαπούν. Αυτό το βλέπουμε από τα παιδικά ακόμα χρόνια. Όταν το παιδάκι θέλει να τιμωρήσει έναν μεγάλο, αδύναμο καθώς είναι, πεισμώνει και φωνάζει «δεν σ’ αγαπάω». Σκεφτείτε πόσο μεγάλη η αξία της αγάπης του. Αντίθετα τώρα, όταν το ρωτάς πόσο σ’ αγαπά, απλώνει τα χεράκια του σε διάσταση, και τα ανοίγει τόσο, όσο μπορεί, για να σου δείξει αυτό το υπέροχο πραγματικά αίσθημα. Πόση χαρά και ευτυχία είναι για τους μεγάλους, όταν προσπαθούν να ανιχνεύσουν στην κούνια ακόμα του μωρού ένα χαμόγελο; Και αν δεν το δουν, το φαντάζονται. Αυτό είναι η ανταμοιβή τους, για τα συναισθήματα που εκπέμπουν.
Αυτή η ανάγκη για ένα χαμόγελο, για μια χειρονομία αγάπης δεν παύει να υπάρχει στον άνθρωπο μέχρι την τελευταία του πνοή. Ένα χάδι στο κεφάλι του παππού ή ένα τράβηγμα της μαντήλας της γιαγιάς, είναι πολυτιμότερο από το πιάτο φαγητό που τους προσφέρεις αμίλητος. (αν όχι κατσουφιασμένος και νευρικός).
Έχει ανάγκη ο γηραιός άνθρωπος να μιλήσει, αλλά δεν έχει ακροατήριο, και καταλήγει να μιλά στην γάτα ή στο πουλάκι μέσα στο κλουβί. Είναι μεγάλη προσφορά να κάτσει κανείς ακούσει, όσα λέει ή όσα θέλει να πει ο ηλικιωμένος άνθρωπος με προσοχή, έστω και αν δεν τον ενδιαφέρουν. Του δίνουν αξία και ευκαιρία να δουλεύει το μυαλό του. Είναι, πιστεύω ακράδαντα, και το έχω πολλές φορές διατυμπανίσει, άδικο να ξοδεύουμε μια ώρα για τον σκύλο την ημέρα, και να μην την διαθέτουμε για τους γέρους μας. Δεν είναι υποχρεωτικό ούτε αναγκαίο να διαθέτης σκύλο, είναι υποχρέωση σου όμως να φέρεσαι ανθρώπινα στους συνανθρώπου σου. Μια γιαπωνέζικη παροιμία λέει «αν δεν έχεις γέρο στο σπίτι, τράβα να βρεις έναν»
Με την χάρη του Θεού, συναναστρέφομαι με κόσμο από όλες τις ηλικίες, από μικρά παιδάκια, που ακόμα δεν περπατούν καλά-καλά μέχρι υπερήλικες. Αυτή η ποικιλία στην συναναστροφή, είναι πηγή γνώσεων και απολαβών. Δεν εννοώ χρηματικών, αλλά αισθηματικών. Γιατί πόσο μπορείς να κοστολογήσεις ένα χαμόγελο ή μια αγκαλιά που τρέχει το παιδάκι να στην προσφέρει. Με πόση εμπιστοσύνη έρχεται το παιδάκι αυτό, το οποίο κουβαλά ο γονιός του, που και αυτός σαν παιδάκι, έπαιζε μαζί μου.
Ακόμα οι ιστορίες που αφηγούνται οι γεροντότεροι, και μαθαίνω από πρώτο χέρι, γεγονότα όπως τα ζήσανε, χωρίς τα αλατοπίπερα του αφηγητή, που θέλει να περάσει την γραμμή του και τις απόψεις του. Πόση δύναμη μου δίνουν φεύγοντας οι ευχές τους. Αυτά τα αισθήματα δεν αποτιμούνται, είναι ανεκτίμητος θησαυρός, που ανήκει σε εκείνον που τον κυνηγά.
Το ερώτημα που προβάλει είναι το εξής: πως και τι πρέπει να κάνω για κερδίσω την αγάπη; Και η απάντηση αυθόρμητα είναι μονολεκτική (ΔΩΣΕ). Ναι, δώσε αγάπη για να πάρεις, δώσε στον απέναντι σου το δικαίωμα στο λάθος. Μην είσαι συνέχεια ελεγκτικός, μην λες την γνώμη σου αν δεν στην ζητήσουν. Μην διστάζει και ζητάς όταν έχεις ανάγκη, βάλε το εγωισμό στην άκρη, και η ανταπόδοση θα έρθει.
Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος με δύο μάτια, δυο χέρια, δυο πόδια, δυο ρουθούνια, δυο αυτιά, και τριανταδύο δόντια, να φυλάνε την ΜΙΑ γλώσσα, και όμως αυτή είναι η περισσότερη ζημιάρα από όλα τα όργανα του ανθρωπίνου σώματος. Ας χρησιμοποιούμε την γλώσσα μας αναλογικά και ποσοτικά με τα υπόλοιπα μέλη και ο κόσμος θα γίνει καλλίτερος.