Όλοι γνωρίζουμε πως τα νεφρά μας, καθαρίζουν το αίμα, φιλτράρουν και αποβάλλουν το νερό και τις ουσίες που δεν είναι απαραίτητες στον οργανισμό, εκκρίνουν αλλά και αδρανοποιούν ορμόνες, ρυθμίζουν το νερό και τις χημικές ουσίες, απομακρύνουν φάρμακα και τοξίνες από το αίμα. Αν όμως υπάρχει πρόβλημα τότε τα Νεφρά μας δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν τις πολύ σημαντικές λειτουργίες που περιγράψαμε πιο πάνω. Μια από τις λύσεις για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα είναι η αιμοκάθαρση.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΜΟΚΑΘΑΡΣΗ ;
Είναι μία διαδικασία κατά την οποία μεταφέρονται άχρηστες ουσίες που παράγονται καθημερινά στον οργανισμό των νεφροπαθών, διαμέσου φίλτρων και φεύγουν από το σώμα, ενώ παράλληλα χρήσιμες ουσίες περνούν από το διάλυμα της κάθαρσης προς το νεφροπαθή. Με τη διαδικασία αυτή που διαρκεί περίπου 4-5 ώρες ημέρα παρά ημέρα, ο άρρωστος καταφέρνει να είναι αρκετά καλά και να μην κινδυνεύει παρά το ότι του λείπει ολοκληρωτικά ένα όργανό.
Για να γίνει αυτή η διαδικασία χρειάζεται ένα μηχάνημα τεχνητού νεφρού, ένα φίλτρο, κάποιες γραμμές (σωλήνες πλαστικοί ειδικής κατασκευής και σύνθεσης), που θα συνδέσουν τον άρρωστο με το φίλτρο και το μηχάνημα. Ακόμη χρειάζεται ο άρρωστος να έχει προετοιμαστεί έτσι ώστε να μπορεί η νοσηλεύτρια ή ο νοσηλευτής να τσιμπήσει μία φλέβα (σε δύο σημεία ημέρα παρά ημέρα), η οποία να είναι ανθεκτική στην καταπόνηση αυτή, αλλά και να παρέχει ικανοποιητική ποσότητα αίματος προς το φίλτρο (περίπου 300 κυβικά εκατοστά κάθε λεπτό). Η προετοιμασία αυτή γίνεται από χειρουργό, ο οποίος ενώνει μία αρτηρία με μία φλέβα (φίστουλα λέγεται αυτή η αναστόμωση φλέβας-αρτηρίας), έτσι ώστε να αυξάνεται η ροή αίματος στην φλέβα και σιγά-σιγά η τελευταία να ωριμάζει και στη συνέχεια να μας δίνει το αίμα που χρειαζόμαστε για τη διαδικασία της αιμοκάθαρσης. Αν δεν μπορεί να γίνει καλή φίστουλα με καλή παροχή αίματος υπάρχει η λύση της τοποθέτησης μοσχεύματος (έτοιμος σωλήνας ειδικής σύνθεσης, με τον οποίο συνδέεται μία αρτηρία με μία φλέβα) ή η τοποθέτηση μόνιμου καθετήρα αιμοκάθαρσης σε μία μεγάλη φλέβα (καλύτερα στη σφαγίτιδα ή στη μηριαία).
Από τα παραπάνω φαίνεται ότι οι φλέβες του αρρώστου που έχει τελικό στάδιο νεφρικής ανεπάρκειας είναι πολύ μεγάλης σημασίας για την επιβίωσή του. Θα μπορούσε να λεχθεί ότι αυτές είναι ισάξιες με τα μάτια του, αφού από την ύπαρξή τους θα εξαρτηθεί το πόσο θα ζήσει με τεχνητό νεφρό. Άρα θα πρέπει οι ίδιοι, αλλά και όλοι όσοι ασχολούνται με τους νεφροπαθείς να σέβονται τις φλέβες τους, να τις προσέχουν και να τις προφυλάσσουν από κάθε περιττό τσίμπημα ή άλλου είδους βλάβη. Βέβαια όταν δεν υπάρχουν φλέβες υπάρχει και η εναλλακτική λύση της περιτοναϊκής κάθαρσης ή και της μεταμόσχευσης νεφρού. Ναι είναι αλήθεια ότι υπάρχουν και αυτές οι λύσεις, όμως καλά είναι ότι υπάρχει διαθέσιμο να φυλάσσεται και να διατηρείται όσο γίνεται καλύτερα. Είναι πολύ σημαντικό αυτό.
Η ΑΠΟΨΗ ΕΝΟΣ ΝΕΦΡΟΠΑΘΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΜΟΚΑΘΑΡΣΗ
είμαστε νεφροπαθείς που κάνουμε αιμοκάθαρση 3 φορές την εβδομάδα, 4 ώρες κάθε φορά. Αντιμετωπίζουμε τα τυπικά προβλήματα και τους εγγενείς περιορισμούς της πάθησης, καταναλώνουμε αμέτρητα χάπια, υποβαλλόμαστε σε εξετάσεις τακτικότατα, και φυσικά υπάρχει πάντα ο (απειροελάχιστος ομολογουμένως) κίνδυνος να πάει κάτι στραβά και να πάθουμε κάποια ζημιά κατά την διάρκεια της εκάστοτε συνεδρίας.
Είμαι λοιπόν αιμοκαθαρόμενος νεφροπαθής. Ποτέ όμως δεν κατάφερα να συμβιβαστώ με την ιδέα. Και δεν εννοώ την ιδέα της πάθησης και του τρόπου ζωής που απαιτεί: εννοώ την στερεότυπη ιδέα του νεφροπαθή, μια ιδέα που μπορεί να ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα δυόμισι δεκαετίες πριν, σήμερα όμως δεν έχει σχέση με αυτό που συμβαίνει. Το προσδόκιμο ζωής μου είναι ίδιο με το προσδόκιμο ζωής κάθε υγιούς ανθρώπου. Η τεχνολογία της αιμοκάθαρσης είναι τεχνολογία αιχμής. Οι πιθανές επιπλοκές έχουν περιοριστεί σημαντικά, ενώ τα φάρμακα τις περιορίζουν ακόμα περισσότερο. Η βιοσυμβατότητα των φίλτρων που χρησιμοποιούνται στην αιμοκάθαρση είναι καλύτερη από ποτέ. Τα μηχανήματα αιμοκάθαρσης έχουν πάψει προ πολλού να λειτουργούν με αναλογικές ενδείξεις: τώρα πια φέρουν έγχρωμες οθόνες αφής με γραφικές επιφάνειες εργασίας. Οι αίθουσες αιμοκάθαρσης δεν είναι πλέον μικρά σκοτεινά δωμάτια, αλλά μεγάλες, ευρύχωρες αίθουσες με δυνατό φωτισμό και κλιματισμό. παρ΄ όλα αυτά, υπάρχει κάτι που παραμένει το ίδιο: η κακομοιριά του νεφροπαθή.
Η προσκόλληση του στην ιδέα του "αρρώστου", του καχεκτικού αιμοκαθαρόμενου της δεκαετίας του '70. Αυτές οι ριμάδες οι νοοτροπίες δεν αλλάζουν ποτέ. Είναι να απορεί κανείς τελικά. Έτσι μένω και εγώ να αναρωτιέμαι αν το πρόβλημα είμαι τελικά εγώ, μήπως εντέλει υπάρχει κάποια διάσταση στην όλη υπόθεση που ακόμα δεν έχω αντιληφθεί, μήπως είμαι πράγματι απόλυτα δέσμιος μιας μηχανής και εξαρτώ την ζωή μου από αυτήν, ανίκανος για οποιαδήποτε άλλη δημιουργική εργασία πλην της μετάβασης στην Μονάδα Τεχνητού Νεφρού, ή μήπως το πρόβλημα είναι άλλοι, που αρνούνται να αντιληφθούν πως η ζωή δεν σταματά στο κατώφλι ενός Νοσοκομείου, και που βολεύονται διακριτικά πίσω από την εικόνα του δυστυχισμένου απόκληρου της κοινωνίας που ζητά την ελεημοσύνη της και την συμπάθεια της για το κακό που τους βρήκε.
Αποσπάσματα από vita.gr
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΜΟΚΑΘΑΡΣΗ ;
Είναι μία διαδικασία κατά την οποία μεταφέρονται άχρηστες ουσίες που παράγονται καθημερινά στον οργανισμό των νεφροπαθών, διαμέσου φίλτρων και φεύγουν από το σώμα, ενώ παράλληλα χρήσιμες ουσίες περνούν από το διάλυμα της κάθαρσης προς το νεφροπαθή. Με τη διαδικασία αυτή που διαρκεί περίπου 4-5 ώρες ημέρα παρά ημέρα, ο άρρωστος καταφέρνει να είναι αρκετά καλά και να μην κινδυνεύει παρά το ότι του λείπει ολοκληρωτικά ένα όργανό.
Για να γίνει αυτή η διαδικασία χρειάζεται ένα μηχάνημα τεχνητού νεφρού, ένα φίλτρο, κάποιες γραμμές (σωλήνες πλαστικοί ειδικής κατασκευής και σύνθεσης), που θα συνδέσουν τον άρρωστο με το φίλτρο και το μηχάνημα. Ακόμη χρειάζεται ο άρρωστος να έχει προετοιμαστεί έτσι ώστε να μπορεί η νοσηλεύτρια ή ο νοσηλευτής να τσιμπήσει μία φλέβα (σε δύο σημεία ημέρα παρά ημέρα), η οποία να είναι ανθεκτική στην καταπόνηση αυτή, αλλά και να παρέχει ικανοποιητική ποσότητα αίματος προς το φίλτρο (περίπου 300 κυβικά εκατοστά κάθε λεπτό). Η προετοιμασία αυτή γίνεται από χειρουργό, ο οποίος ενώνει μία αρτηρία με μία φλέβα (φίστουλα λέγεται αυτή η αναστόμωση φλέβας-αρτηρίας), έτσι ώστε να αυξάνεται η ροή αίματος στην φλέβα και σιγά-σιγά η τελευταία να ωριμάζει και στη συνέχεια να μας δίνει το αίμα που χρειαζόμαστε για τη διαδικασία της αιμοκάθαρσης. Αν δεν μπορεί να γίνει καλή φίστουλα με καλή παροχή αίματος υπάρχει η λύση της τοποθέτησης μοσχεύματος (έτοιμος σωλήνας ειδικής σύνθεσης, με τον οποίο συνδέεται μία αρτηρία με μία φλέβα) ή η τοποθέτηση μόνιμου καθετήρα αιμοκάθαρσης σε μία μεγάλη φλέβα (καλύτερα στη σφαγίτιδα ή στη μηριαία).
Από τα παραπάνω φαίνεται ότι οι φλέβες του αρρώστου που έχει τελικό στάδιο νεφρικής ανεπάρκειας είναι πολύ μεγάλης σημασίας για την επιβίωσή του. Θα μπορούσε να λεχθεί ότι αυτές είναι ισάξιες με τα μάτια του, αφού από την ύπαρξή τους θα εξαρτηθεί το πόσο θα ζήσει με τεχνητό νεφρό. Άρα θα πρέπει οι ίδιοι, αλλά και όλοι όσοι ασχολούνται με τους νεφροπαθείς να σέβονται τις φλέβες τους, να τις προσέχουν και να τις προφυλάσσουν από κάθε περιττό τσίμπημα ή άλλου είδους βλάβη. Βέβαια όταν δεν υπάρχουν φλέβες υπάρχει και η εναλλακτική λύση της περιτοναϊκής κάθαρσης ή και της μεταμόσχευσης νεφρού. Ναι είναι αλήθεια ότι υπάρχουν και αυτές οι λύσεις, όμως καλά είναι ότι υπάρχει διαθέσιμο να φυλάσσεται και να διατηρείται όσο γίνεται καλύτερα. Είναι πολύ σημαντικό αυτό.
Η ΑΠΟΨΗ ΕΝΟΣ ΝΕΦΡΟΠΑΘΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΜΟΚΑΘΑΡΣΗ
είμαστε νεφροπαθείς που κάνουμε αιμοκάθαρση 3 φορές την εβδομάδα, 4 ώρες κάθε φορά. Αντιμετωπίζουμε τα τυπικά προβλήματα και τους εγγενείς περιορισμούς της πάθησης, καταναλώνουμε αμέτρητα χάπια, υποβαλλόμαστε σε εξετάσεις τακτικότατα, και φυσικά υπάρχει πάντα ο (απειροελάχιστος ομολογουμένως) κίνδυνος να πάει κάτι στραβά και να πάθουμε κάποια ζημιά κατά την διάρκεια της εκάστοτε συνεδρίας.
Η προσκόλληση του στην ιδέα του "αρρώστου", του καχεκτικού αιμοκαθαρόμενου της δεκαετίας του '70. Αυτές οι ριμάδες οι νοοτροπίες δεν αλλάζουν ποτέ. Είναι να απορεί κανείς τελικά. Έτσι μένω και εγώ να αναρωτιέμαι αν το πρόβλημα είμαι τελικά εγώ, μήπως εντέλει υπάρχει κάποια διάσταση στην όλη υπόθεση που ακόμα δεν έχω αντιληφθεί, μήπως είμαι πράγματι απόλυτα δέσμιος μιας μηχανής και εξαρτώ την ζωή μου από αυτήν, ανίκανος για οποιαδήποτε άλλη δημιουργική εργασία πλην της μετάβασης στην Μονάδα Τεχνητού Νεφρού, ή μήπως το πρόβλημα είναι άλλοι, που αρνούνται να αντιληφθούν πως η ζωή δεν σταματά στο κατώφλι ενός Νοσοκομείου, και που βολεύονται διακριτικά πίσω από την εικόνα του δυστυχισμένου απόκληρου της κοινωνίας που ζητά την ελεημοσύνη της και την συμπάθεια της για το κακό που τους βρήκε.
Αποσπάσματα από vita.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου