Αφορμή για την σημερινή ανάρτηση είναι η κατάληξη ενός άρθρου, «κλείνω για μην φανώ πολυπράγμων πολιτικός.» είναι άραγε πολυπράγμων ο πολιτικός; Πρέπει να είναι; Δυο ερωτήματα που πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπ’όψιν. Αρχίζουμε από την αρχή, τι είναι η πολιτική στην ουσία και όχι αυτό που ζούμε σήμερα τουλάχιστον στην πατρίδα μας. Πολιτική είναι η παραγωγή ιδέας από τις πολλές διαφορετικές απόψεις και διατύπωση της ελάχιστης κοινής αποδοχής.
Πρέπει λοιπόν να είναι ενημερωμένος για όλα για να μπορεί να βγάλει συμπεράσματα και να καταλήξει σε συγκεκριμένες προτάσεις. Το λάθος ξεκινά από την ώρα που καλείται να υλοποιήσει αυτές τις προτάσεις. Δεν είναι ο πολιτικός εκείνος που υλοποιεί ή εφαρμόζει αυτούς τους σχεδιασμούς. Πρέπει να είναι η εκτελεστική υπηρεσία που δεν θα έχει άποψη μόνο θα εκτελεί και θα αμείβεται γι αυτό. Ο πολιτικός είναι ένας βαθιά σκεπτόμενος άνθρωπος που στο βάθος του μυαλού το υπάρχει μόνο η αγωνία για τι πως θα κατορθώσει να συμπλεύσουνε οι απόψεις.
Άλλοι κατηγορία είναι οι πολιτικάντηδες, εκείνοι δηλαδή που μάθαμε τους λέμε πολιτικούς. Δεν είναι πολιτικοί απλά αντί να εφαρμόζουν όσα θα έπρεπε γίνανε οι διαχειριστές και φυσικό επόμενο ήταν να διαβρωθούν. Δεν είναι πολυπράγμονες, καιροσκόποι μάλλον είναι το καλύτερο επίθετο. Ας θυμηθούμε εκείνο το ανέκδοτο που ο νεαρός δικηγόρος επιστρέφει καμαρωτός στο σπίτι του και αναφέρει στον πατέρα του πως η υπόθεση που τον βασάνιζε 20 χρόνια την διευθέτησε με την πρώτη δικάσιμο και ο πατέρας του οργισμένος του απήντησε «-με αυτήν την υπόθεση σε σπούδασα τώρα πως θα κονομάμε;»
Ακόμα την πολιτική άποψη πρέπει να την ξεχωρίσουμε από την κομματική γραμμή. Η πολιτική είναι η ιδέα της ελευθερίας, δεν χωρά σε στενά πλαίσια, αυτοί που καλούνται να την εφαρμόσουν είναι οι ειδικευμένοι σε κάθε κατηγορία. Σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν και οι ειδικότητες. Σε όλες ανεξαιρέτως τις ομάδες υπάρχουν ειδικότητες. Είναι χρήσιμη η εξειδίκευση για την καλλίτερη δυνατή εφαρμογή της γνώσεως. Είναι όμως όπως και το νόμισμα με δύο όψεις και μιαν αξία.
Φεύγοντας από τους πολιτικούς φτάνουμε στους πολιτικάντηδες στους κομματάρχες και πάει λέγοντας, αλλά μακραίνοντας το θέμα θα πούμε και κάτι περισσότερο για την εξειδίκευση.
Αρχίζοντας από την Ιατρική επιστήμη θα δούμε τόσες πολλές ειδικότητες που δεν μετρούνται πλέον, άκουσα να λένε γιατρό ακόμα και ονυχολόγο (ναι! για τα νύχια). Σε κάνουν πάσα ο ένας στον άλλο και τελικά δεν μπορείς να καταλάβεις τι συμβαίνει. Ο κάθε ειδικός σε βρίσκει καλά και όλοι μαζί σε βρίσκουν άρρωστο. Εξειδίκευση στα συνεργεία, αν και τα τελευταία χρόνια γίνονται ηλεκτρονικά και δεν επισκευάζονται τα ανταλλακτικά απλά τα αντικαθιστούν οι μαστόροι. Παλιά όμως υπήρχε ο ειδικός για το καρμπιρατέρ και άλλος για την εξάτμιση, ενώ μεγάλης περιωπής ήταν εκείνος που τοποθετούσε το μαγνητόφωνο. Σήμερα όλα γίνονται από τις εταιρίες. Ειδικότητες ακόμη και στην οικοδομή, και δεν μιλάω για την διαφορετικότητα των επαγγελμάτων, άλλο υδραυλικός και άλλο ηλεκτρολόγος, αλλά ειδική κατηγορία υδραυλικών παροχής νερού και άλλη κατηγορία εφαρμογής θέρμανσης για να μην ξεχωρίσω ακόμη τον ηλεκτρολόγο από τον ηλεκτρονικό και τον πλακά δαπέδου από τον πλακά μπάνιου και πάει λέγοντας. Τελικά πιστεύω πως η τόσο μεγάλη εξειδίκευση είναι ένας έξυπνος τρόπος αποφυγής των ευθυνών σε κάθε τομέα. Πάντες ρίχνουν το φταίξιμο στον άλλο ειδικό.
Είναι εύλογο το ερώτημα μετά από αυτά χρειάζεται η τόση εξειδίκευση; Μάλλον είναι φαινόμενο της εποχής μας και αυτό. Τι εξειδίκευση μπορεί να έχει ο αγρότης εκείνος που ζει στα κτήματα. Και κτίστης είναι και σοβατζής είναι, τον ηλεκτρολόγο κάνει, τον γεωπόνο υποκαθιστά, τα λάστιχα απλώνει και τελικά τίποτα από όλα δεν είναι σωστά καμωμένο, σύμφωνα με τους ειδικούς, αλλά εκείνος όμως κάνει την δουλειά του, είναι βλέπεις οι απαιτήσεις του περιορισμένες.
Αν όλοι περιορίζαμε τις απαιτήσεις μας, θα ήταν και η ζωή μας γλυκύτερη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου