Διάλειμμα

Γρήγορα πέρασαν οι εορτές και ο καινούργιος μήνας έφτασε στα μισά του και άρχισε να παλιώνει. Φέρνει μαζί του την εορτή του Αγίου Αντωνίου που η εκκλησία ονόμασε καθηγητή της Ερήμου, ασφαλώς όχι άδικα αφού στους μαθητές του περιλαμβάνεται κα ο Μέγας Αθανάσιος. Οι διδαχές του Μεγάλου Αντωνίου είναι πολλές θα μείνω σε μία μόνο.
Λέει λοιπόν η ιστορία πως οι μαθητές του Μεγάλου Αντωνίου παίζανε και ο Άγιος του παρακολουθούσε, ένας κυνηγός που περνούσε από εκεί τον λοιδόρησε λέγοντας του πως είναι ανεπίτρεπτο να παίζουν οι ασκητές και ο Αντώνιος του ζήτησε να τανύσει (τεντώσει) το χορδή του τόξου του, εκείνος την τάνυσε και ο Μέγας Αντώνιος του είπε «-κι’ άλλο» διαμαρτυρήθηκε ο κυνηγός, «-μα θα σπάσει», και ο μεγάλος δάσκαλος του εξήγησε «έτσι και ο άνθρωπος, άμα τον τεντώσεις παραπάνω από όσο αντέχει θα σπάσει».
Δεν πρέπει λοιπόν να τεντώνουμε τους ανθρώπους τόσο που να σπάσουν, ακόμα δε περισσότερο πρέπει να προσέχουμε μήπως και από υπερβολικό ζήλο τεντώνουμε τους εαυτούς μας και στο τέλος σπάσουμε. Το διάλλειμα είναι απαραίτητο στην ζωή μας για ό,τι κάνουμε και πρέπει να είναι μελετημένο τόσο που να μας ξαναδώσει δυνάμεις να συνεχίζουμε. Στον στρατό το ποσοστό του διαλλείματος είναι 20 %, θα θυμάστε οι παλαιότεροι την σάλπιγγα να παίζει τα δώδεκα λεπτά, στο σχολείο είναι αυξανόμενο ανα ώρα, ενώ στα εργοστάσια είναι ακριβώς στην μέση του ωραρίου. Ο αγρότης μόλις τον κάψει ο ήλιος θα σταματήσει ενώ ο ψαράς μόλις καλάρει. Αυτά είναι τα υποχρεωτικά διαλλείματα και τα τηρούμε τα άλλα όμως;
Χρειάζεται διάλλειμα από την πολλή στεναχώρια με δόση χαράς, χρειάζεται διάλλειμα της μοναξιάς με λίγη συντροφιά και το ανάποδο χρειάζεται λίγος χρόνος περισυλλογής στον εαυτό μας όταν είμαστε συνέχεια με τον κόσμο. Ακόμα λίγο στάση στην δίαιτα για μπορέσουμε να συνεχίσουμε λίγο ανακωχή στον πόλεμο να αναζητήσουμε και να βρούμε την ειρήνη. Ακόμη και στην πολλή χαρά επιβάλλεται να υπάρχει και διάλλειμα πίκρας για μπορέσουμε να εκτιμήσουμε την χαρά που βιώνουμε, για να μην αναφερθώ στην οικονομική ευμάρεια που δεν μα επιτρέπει να κοιτάξουμε τον συνάνθρωπο μας που πεινά. Γνώρισα κάποιον που οδηγούσε φορτηγό συνέχεια για 22 ώρες και καμάρωνε για τις αντοχές του, ώσπου τον πήρε ο ύπνος μια φορά και σκοτώθηκε παίρνοντας μαζί του μια ολόκληρη οικογένεια.
Τι γίνεται όμως όταν αντιστρέφονται οι όροι και κάνουμε συνέχει διάλλειμα και διακόπτουμε λίγο για δουλειά; Αυτό κάναμε τα τελευταία χρόνια και φτάσαμε σε αυτά τα οικονομικά χάλια.
Ο Ρωμιός από τον καιρό της τουρκοκρατίας στον τόπο μας, έπαψε να δουλεύει όσο θα έπρεπε ή όσο αντέχει. Έχει την λογική της αυτή η κατάσταση. Γιατί να δουλέψει; για τα πάρει ο κατακτητής; Βολεύτηκε με τα ελάχιστα και έκανε διάλλειμα διαρκείας. Του έμεινε όμως το ελάττωμα αυτό και έμαθε να μην δουλεύει. Τα χρόνια που ζούμε δεν είναι σκλαβιά όπως τότε, και αν δεν έμαθε να δουλεύει ο Ρωμιός του επέβαλαν οι καταστάσεις που βιώνουμε ως Ευρωπαίοι πολίτες τάχα.