Δεκαπενταύγουστος

Λίγοι είναι αυτοί που απομείνανε στις μεγάλες πολιτείες ακόμα. Με κάθε τρόπο και μέσο ταξιδεύουν και οι τελευταίοι αδειούχοι. Νεκρώνουν οι πόλεις, ζωντανεύει η ύπαιθρος και τα νησιά. Έρχονται κύματα οι πολιτισμένοι στην επαρχία. Γιατί;
Άλλοι έρχονται από ανάγκη ξεκούραση και άλλοι από υποχρέωση. Υποχρέωση προς τους γεννήτορες, οι οποίοι δεν τους αφήνουν όλο το χρόνο αφρόντιστους. Και λάδι και κρασί και ότι άλλο παράγουν το μερίδιο τους είναι εξασφαλισμένο, και αυτοί σε ανταπόδοση, έρχονται αυτές τις μέρες να τους δουν και να φύγουν φορτωμένοι. Υποχρέωση να βαπτίσουν τα μωρά στο χωριό, που ο παπάς λέει όλα τα γράμματα, , υποχρέωση να παντρευτούν διότι πήραν αλλόθρησκο ταίρι, και πρέπει να κάνουν το θρησκευτικό γάμο να το δούνε και οι γέροι, ή ακόμα διότι η γυναίκα κυοφορεί και πρέπει να γίνει ο γάμος. Βέβαια για την ουσία του μυστηρίου δεν γνωρίζουν πολλά πράγματα, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες.
Δεν ξεχνούν να νουθετήσουν τους ντόπιους, οι οποίοι πρέπει να αισθάνονται επαρχιώτες και να υπακούουν. Βουλιάζει το νησί μας από τον κόσμο, δικοί μας και ξένοι περνάνε καλά.
Ο Δεκαπενταύγουστος είναι ένα ορόσημο, είναι το Πάσχα του καλοκαιριού, είναι η γιορτή της Παναγίας μας της προστάτιδας του τόπου αυτού που λέγεται Ελλάδα.
Και την επόμενη μέρα αρχίζει η αντίστροφη ροή των παραθεριστών προς τα κέντρα. Φεύγουν παίρνοντας δυνάμεις για όλο τον χειμώνα και προμήθειες για όλο τον μήνα. Αφήνουν πίσω τους πολιτισμό, στοίβες τα σκουπίδια, αξιοθρήνητες παραλίες, χαλασμένα αυτοκίνητα, απλήρωτους λογαριασμούς και ένα σωρό άλλες πληγές.
Ένα μήνα διαρκεί ο ερχομός των παραθεριστών, ένα μήνα κάνει και η αποδημία τους. Και τότε, μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, κάνουμε και εμείς τον σταυρό μας, επανακυκλοφορούμε στους δρόμους χωρίς νεύρα, χωρίς φάσκελα και βρισιές. Ηρεμούμε για λίγο και ύστερα αρχίζουμε τα παράπονα για την μοναξιά μας. Αχ πότε θα έρθει το καλοκαίρι πάλι να ξαναδούμε κόσμο.