Ευτυχία και καταξίωση.

Με την καλοπροαίρετη και ευπρεπή παρέμβαση του, το «καπιταλιστικό κουμμούνι» όπως αυτοπροσδιορίζεται, δίνοντας πιθανόν με περισσή σαφήνεια και το πολιτικό του στίγμα, προβληματίζομαι σήμερα. Την παραθέτω ολόκληρη και εδώ.

Είναι σίγουρα ένα μεγάλο άλμα να γίνεις γονιός, είτε μάνα είτε πατέρας (αντίστοιχα και για τους άνδρες το μεγαλύτερο κατόρθωμα είναι να γίνουν καλοί πατεράδες και σύντροφοι), αλλά ο καλός γονιός είναι ο γονιός που αισθάνεται καταξιωμένος προσωπικά. Με το περιβάλλον που περιγράφεις και μια φορά να έκανε τη δουλειά ο Τάσος και να γεννούσε η Φρόσω, μάλλον πιο δυστυχισμένη θα ήταν!!

Ασφαλώς δεν υπάρχει καμία αντίρρηση, στη αξία του καλού γονιού, ανεξάρτητα από το φύλο. Η προσωπική καταξίωση όμως, πως μετριέται. Εάν αισθάνεται ευτυχισμένος είσαι κιόλας, εάν, εσύ προσδιορίζεις και αποφασίζεις την προσωπική σου ευτυχία.
Η καταξίωση είναι θέμα των άλλων να στην αποδώσουν. Να σε αποδεχτούν και να ανταμείψουν. Στο θέμα της οικογένειας, ειδικά, η καταξίωση νομίζω, πρέπει να μετριέται ανάλογα με την αγάπη που διέπει τα άτομα που την απαρτίζουν.
Έχουμε παραδείγματα πατεράδων, που με φασιστικό τρόπο διοικούν την οικογένεια, και θεωρούν εαυτούς καταξιωμένους. Τον φόβο των υπολοίπων μελών, τον εκλαμβάνουν ως αναγνώριση της υπεροχής τους, την σιωπή ως συμφωνία και την τυχόν διαφωνία ως επανάσταση που χρήζει καταστολής.
Έχουμε πάλι παραδείγματα μανάδων, που ο καλλωπισμός τους είναι στην πρώτη προτεραιότητα, ενώ η μαγειρική θεωρείται πάρεργο. Θεωρεί εαυτή καταξιωμένη, όταν αποσπά φιλοφρονήσεις και κομπλιμέντα, από τις άλλες γυναίκες, και παραβλέπει ότι είναι μάταια και προπάντων ψεύτικα.
Η καλή και σωστή οικογένεια διακρίνεται από ένα απλό πράγμα, τρώνε όλοι μαζί; κουβεντιάζουν όλοι μαζί; Εάν η απάντηση είναι καταφατική τότε έχουμε να κάνουμε με καλούς και καταξιωμένους γονείς, οι οποίοι πιθανό είναι να βγάλουν και καλά παιδιά.
Η καταξίωση και η ευτυχία έξω από το σπίτι, είναι το μεγάλο ζητούμενο. Εάν εδώ έχουμε καλά αποτελέσματα, εύκολα θα μεταφερθούν και στη οικογένεια, και το αντίστροφο η αποτυχία και τα ανεκπλήρωτα όνειρα φέρουν γρίνια και στεναχώρια στο σπίτι.
Ευτυχία εδώ θεωρείτε ότι δεν έχουμε και προσδοκούμε πως μπορούμε να το αποκτήσομε. Ευτυχισμένο παιδί είναι εκείνο που απέκτησε κάποιο συγκεκριμένο παιχνίδι.
Ευτυχισμένος νέος, είναι εκείνος που πήρε το απολυτήριο του στρατού, ή το πτυχίο του πανεπιστημίου. Είναι όμως; Τα δύσκολα έρχονται.
Ευτυχισμένος είναι εκείνος που βρήκε δουλειά, εξασφάλισε μεροκάματο, ανασφάλιστος ή με σύμβαση. Είναι όμως;
Ευτυχισμένος είναι ο ερωτευμένος, βρήκε το ταίρι του. Μπορεί όμως να στήσει σπιτικό;
Η ζωή συνεχίζεται σε αυτό τον ρυθμό, πάντα κάτι κυνηγάμε, πάντα ένα στόχο θέτουμε, αν δεν υπήρχε αυτή η λογική θα είχαμε αποτελματωθεί.
Ναι, αλλά μέχρι πότε αυτό το αέναο κυνήγι του παραπάνω από ότι έχουμε; Πότε θα πούμε μέσα από την καρδιά μας, Δόξα τω Θεώ. Συνέχεια στο Κύριε ελέησον και στο βοήθα Παναγιά βρισκόμαστε.
Σε αυτό το σημείο βρίσκεται η ευτυχία και η προσωπική ανάπαυση του καθενός μας, να ξέρουμε δηλαδή μέχρι που και τι μπορούμε να κάνουμε. Να μην παραβλέψουμε τον σημαντικότερο παράγοντα της ζωής μας, που είναι η αγάπη και η σωστή διαβίωση στη οικογένεια. Ας έχουμε λιγότερα αγαθά και γνώσεις, φτάνει να έχουμε περισσή την αγάπη μεταξύ μας.
Ακραία παραδείγματα θα αναφέρω, γιατί έτσι γίνομαι πιο κατανοητός. Γνώρισα κάποιον που στα ογδόντα του χρόνια, συνταξιούχος, δούλευε ακόμα, για να κάνει σπίτι στον εγγονό του, της εγγονής της είχε γράψει. Παρά το γεγονός ότι είχε δώσει στον γιό του δύο σπίτια. Σύμφωνη ήταν και η γυναίκα του και περνούσαν μίζερα, αυτός ήταν δυστυχισμένος και δεν το ήξερε.
Υποχρέωση του γονιού είναι να εφοδιάσει το παιδί του με προσόντα, να του μάθει να είναι ηθικό και χρήσιμο άτομο στην κοινωνία. Δεν είναι να του εξασφαλίσει περιουσία, την οποία άλλωστε δεν θα την εκτιμήσει.
Μια άλλη περίπτωση αφορά ένα ζευγάρι αγροτών, που όσο βλέπουν δουλεύουν. Επτά ημέρες την εβδομάδα ασταμάτητα εργάζονται μαζί, και είναι ευτυχισμένοι ή μάλλον έτσι νομίζουν. Πότε θα χαρούν τους κόπους των; Θα αφήσουμε τα κτήματα στο παιδί, και το παιδί ούτε κουβέντα δεν θέλει να ακούσει, για ότι έχει σχέση με χωράφια. Είναι άραγε πραγματικά ευτυχισμένοι;
Κλείνοντας, επειδή το «καπιταλιστικό κουμμούνι» φαίνεται πολιτικοποιημένο άτομο, και με το δεδομένο ότι βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, ήθελα να του απευθύνω το ερώτημα, ταυτόχρονα σε όλους τους αναγνώστες του Πυθαγόρα.
Όλοι αυτοί που ζητούν την ψήφο μας για να κυβερνήσουν την χώρα, είναι άξιοι οικογενειάρχες; Εάν το σπιτικό του υποψηφίου, (το κύτταρο της κοινωνίας), δεν λειτουργεί ικανοποιητικά, πως θα λειτουργήσει σωστά η πολιτεία;
Δεν πολιτικολογώ, ρητορικό το ερώτημα.