«Είναι δύσκολο αυτό το πέρασμα της ζωής.
Είναι τρομερά κουραστικό να ζεις στην αβεβαιότητα και στη δυσκολία. Αρρωσταίνουμε θέλοντας να πεθάνουμε μ’ αυτά που μας περιτριγυρίζουν.
Επαναστατημένοι, δυστυχισμένοι σ’ ένα σώμα που δεν το νοιώθουμε δικό μας, δυστυχισμένοι ακόμα γιατί δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει και γιατί είμαστε μόνοι, γιατί μας φοβίζετε λιγάκι.
Την εξωτερική μας εμφάνιση την θέλουμε απρόσιτη, αδιαπέραστη. Γινόμαστε λοιπόν σκληροί, χυδαίοι, και κακοί. Είναι αλήθεια, είμαστε κακοί, πεισματώνουμε και δεν θέλουμε να σας καταλάβουμε, να σας μιλήσουμε, να σας ακούσουμε. Αυτό όμως γίνεται γιατί έχετε την τάση πολλοί να σβίνετε την ελπίδα από την ζωή σας, ίσως να παρακάνετε επίδειξη των πλεονεκτημάτων σας.
Ενήλικοι, να ξέρετε ότι οκτώ στους δέκα εφήβους κλαίνε στα μαξιλάρια τους κάθε νύχτα και οι μέρες τους είναι ένα σκέτο «πρέπει». Οι άλλοι δεν έχουν πιά δάκρυα γιατί τα συγκρατούν. . . .
Γιατί τα βάζουμε ο ένας με τον άλλον;»
Σελίν, 16 χρόνων.
Δεν μπορεί κανείς να έχει εμπιστοσύνη σ’ ένα νέο που συνεχώς λογικεύεται, η γνώμη μου είναι πως ένας τέτοιος νέος δεν αξίζει πολλά πράγματα.
Ντοστογέφσκυ.
Μια μεγάλη μερίδα ατόμων δεν περνούν ποτέ την ενηλικίωση. Από πολλές απόψεις, τόσο συμπεριφοράς τους, όσο και συναισθηματικής ζωής, παραμένουν αιώνιοι έφηβοι. Αυτή η κατάσταση δεν προϋποθέτει απαραίτητα ότι θα είναι δυστυχισμένοι, ωστόσο τις περισσότερες φορές θα κάνουν το περιβάλλον τους να υποφέρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου