Ο έλεγχος του νου

Έχουμε ασχοληθεί και άλλοτε με αυτό το μεγάλο πρόβλημα, που άπτεται της ελευθερίας του ανθρώπου.
Η χρήση του ηλεκτρονικού υπολογιστή, είναι ένα μέσο επίτευξης αυτού του στόχου. Σε μια έρευνα που έγινε πριν από μερικά χρόνια, είχε διαπιστωθεί, πως μόνο το 10% των χρηστών του Η.Υ. χρησιμοποιεί πάνω από το 50% των δυνατοτήτων του.
Κάποιοι το χρησιμοποιούν για τα εμπορικά ή επαγγελματικά τους ενδιαφέροντα, και εκεί σταματούν, άλλοι πάλι το θεώρησαν σαν την μετεξέλιξη της γραφομηχανή, και άλλοι πάλι ως παιχνιδομηχανή.
Στα τελευταία χρόνια μόλις, άρχισε να χρησιμοποιείται για δικτύωση και γνωριμία μεταξύ των χρηστών του διαδιχτύου. Αυτό το φαινομενικά χρήσιμο είδος επικοινωνίας, όταν οι χρήστες του καταχρώνται της ανωνυμίας που προσφέρει πράττουν ένα σωρό αξιόποινες πράξεις.
Το Facebook, είναι το πλέον διαδεδομένο πρόγραμμα δικτύωσης, εύκολο στην χρήση του και δωρεάν. Που είναι το μεμπτό; Αυτό θα προσπαθήσω να αναλύσω σήμερα.
Όσοι έχουμε μια κάποια ηλικία, και ζήσαμε την Χούντα και την μεταπολίτευση, θυμόμαστε το άγριο φακέλωμα, αλλά και την καύση στην χαλυβουργική κάμινο των φακέλων. Κάποιοι ισχυριστήκαν τότε, πως κάηκαν οι φάκελοι διότι πιάνανε πολύ τόπο, είχαν είδη ψηφιοποιηθεί.
Και αν ακόμη δεν είχε γίνει τότε η ψηφιοποίηση, γίνεται τώρα εθελούσια. Μόνοι μας αυτόφακελωνόμαστε, δίνουμε στοιχεία φωτογραφίες και ένα σωρό άλλα προσωπικά δεδομένα, και το θεωρούμε έκφραση ελευθερίας. Χωρίς κόπο οι ενδιαφερόμενοι κυβερνόντες (όχι οι πολιτικοί, αυτοί είναι τα εκτελεστικά όργανα) ελέγχουν λαούς και καταστάσεις.
Ομαδοποιούμαστε μονάχοι, απαλλάσσοντας τους από τον κόπο να το κάνουν αυτοί. Τους παραδινόμαστε επειδή είναι δωρεάν.
Έλεγε ο Ξυλούρης σ’ ένα τραγούδι, «μπήκαν στην πόλη οι εχθροί, και εμείς γελούσαμε, σαν κάθε μέρα».
Αφήσαμε πολύ χώρο από τον προσωπικό μας, στους ιθύνοντες του Facebook το λέμε και φατσοβιβλίο στα Ελληνικά και ικανοποιούμεθα! Αυτοί τι μας δίνουν; Σοβαρό ερώτημα, εύκολη η απάντηση και τρομακτική.
Μας δίνουν εικονική πραγματικότητα. Παιχνίδια επικίνδυνα για τον έλεγχο της προσωπικότητας του ανθρώπου. Είναι τραγικό να βλέπεις νέους και ηλικιωμένους, να φτιάχνουν ενυδρεία χωρίς ψάρια, και φάρμες χωρίς χώμα, να κυνηγούν διαρρήκτες και να στέλνουν φιλιά και λουλούδια ηλεκτρονικά. Από κάποια στιγμή και ύστερα γίνεται εθισμός και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις την αλήθεια από την εικονική πραγματικότητα που σου προσφέρει ένα παιχνίδι.
Με την ίδια ευκολία που στέλνει κανείς λουλούδια ή ποτά στους εορτάζοντας, παίρνει και αυτός μηνύματα στο υποσυνείδητο του χωρίς να το καταλαβαίνει. Και εκεί οργιάζει η προπαγάνδα. Θέλει προσπάθεια για καταλάβεις, ότι φτιάχνοντας μια φάρμα, πείθεσαι ότι είσαι καταδικασμένος να μένεις σε αυτό το μορφωτικό επίπεδο, του κτηνοτρόφου ή του αγρότη.
Αναλογικά αυτό επεκτείνεται σε όλα τα παιχνίδια.
Στην πρώτη σελίδα, υπάρχει τι κουτάκι τι σκέφτεσαι, και ολιγόλογα γράφουμε κάτι, συνήθως κοινότυπο, και από κάτω έχουμε τις επιλογές αν αρέσει ή όχι. Κάντε μια μέτρηση σε πόσες φορές ή σε πόσες καταστάσεις, σημειώνουμε με την προεπιλογή, και δεν κάνουμε τον κόπο να γράψουμε δυο αράδες. Γιατί μάθαμε να σκέπτονται άλλοι για μας, γιατί αφήσαμε το μολύβι στην άκρη. Ακόμα χειρότερα διότι δεν γνωρίζουμε πόσο κάνει 2+2 και χρειαζόμαστε το κομπιουτεράκι για να το βρούμε.
Μου έλεγε μια φορά ένας ελληνολάτρης, «όποιος δεν ξέρει μαθηματικά και σκάκι, θέλει κρέμασμα».
Μα είναι τόσο κακό αυτό το Facebook; Όχι από τον χρήστη εξαρτάτε.
Παρέχει μια καρτέλα που γράφει σημειώσεις, πόσοι την χρησιμοποιούν, άλλη καρτέλα γράφει συζητήσεις, πόσοι συζητούν. Από την χρήση και από αυτά που παρακολουθώ, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα, πως όποιος θέλει και έχει να εκφράσει άποψη ή γνώμη, διαλέγει τα κάθε είδους Blog, και είναι πολλά, αφήνοντας το facebook σε εκείνους που δεν θέλουν να κουράσουν το μυαλό τους, και καταλήγουν όπως όλα τα εργαλεία που δεν χρησιμοποιούνται να σκουριάσουν.