Η κατανόηση

Η σύγχρονη ζωή έκανε τον άνθρωπο πολυάσχολο, και πολυπράγμονα. Δεν αρκείται πλέον στα απαραίτητα, αλλά αναζητά και ψάχνει το κάτι που λείπει. Για το κάθε έναν από μας, αυτό το κάτι είναι διαφορετικό, και σε καμία περίπτωση δεν μπαίνει σε καλούπι.
Περισσότερη γνώση και περισσότερα αγαθά, έχουν σαν επακόλουθο και περισσότερο άγχος για την απόκτηση τους. Αυτό το τελευταίο απόκτημα, είναι που κάνει περισσότερο δύσκολη την ζωή μας. Το άγχος είναι η αρρώστια της εποχής μας, κι’ ας λένε για το έιτζ, για τον καρκίνο και άλλες.
Το άγχος και η σύγκριση με τον διπλανό μας, η αναζήτηση της δικαίωσης, η ικανοποίηση του εγωισμού μας, μας οδηγούν στην μάστιγα της μοναξιάς. Και το παράπονο που βγαίνει αυθόρμητα μέσα από τα χείλι μας, «δεν με καταλαβαίνει κανείς».
Διάβαζα σε κάποιου σοφού τα αποφθέγματα πως «Όταν μιλάς σε έναν τρελό, να είσαι σίγουρος πως κι εκείνος κάνει το ίδιο...».
Συνήθως δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τον άλλον περισσότερο από τον εαυτό μας. Το ζητούμενο είναι η κατανόηση. Για κάθε πρόβλημα υπάρχει η λύση, αρκεί να κατανοήσουμε τις αιτίες που το δημιουργούν. Μας αφήνει όμως ο εγωισμός μας, να κατανοήσουμε; Ή ακόμα μας αφήνει να παραδεχτούμε ότι, μπορεί να έχω άδικο; Ή ότι, μπορώ να ζητώ και επιδιώκω περισσότερα από όσο αξίζω και δικαιούμαι; Ερωτήματα που ο καθένας πρέπει να θέσει στον εαυτό του πρωτίστως.
Οι Ιάπωνες έχουν μια πολύ δυναμική οικονομία, μη εφευρίσκοντας, αλλά βελτιώνοντας εφευρέσεις άλλων. Για να το πετύχουν πρώτα κατανοούν το μηχανισμό σκέψεως, και μετά τον επεκτείνουν.
Σε όποιον γιατρό και να βρεθείς, από τις πρώτες οδηγίες είναι η αποφυγή του άγχους. «Μην στεναχωριέσαι και μην αγχώνεσαι». Είναι δυνατόν όμως; Αφού, είναι δεδομένο ότι, η λογική έπεται συναισθήματος. Άρα ο γιατρός δεν κατανοεί το πρόβλημα μου.
Κατανόηση είναι εκείνη η γενναία πράξη, που επιβάλει περισσότερο να ακούς και λιγότερο να μιλάς. Άλλωστε ο Θεός μας έδωσε δύο αυτιά, δύο μάτια και μία γλώσσα.