Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Ο φανατισμός και η υπερβολή

Προτού αρχίσω το σημερινό θέμα, θα απαντήσω σε μια έμμεση ερώτηση και διαφωνία στην χθεσινή ανάρτηση. Μας φακελώνουν και από την αλληλογραφία, είναι δυνατόν; Ασφαλώς και σίγουρα.
Η επιστήμη κάθε είδους βασίζεται στην παρατήρηση. Η ψυχολογία είναι και αυτή επιστήμη που στην διάρκεια των αιώνων άλλαξε πολλά ονόματα. Στην ουσία όμως καταγράφει συμπεριφορές και όπως κάθε καταγραφή είναι φακέλωμα. Μπορεί ακόμα και από το λιώσιμο της σόλας του παπουτσιού να εξάγει συμπεράσματα, για την συμπεριφορά του ατόμου. Πόσο μάλλον από τα γραφόμενα του. Ανάλογα λοιπόν με το περιεχόμενο των αλληλογραφούντων, κατατάσσονται και ομαδοποιούνται.

Το σημερινό θέμα, έχει να κάνει με τον φανατισμό και την υπερβολή. Εκείνος που φανατίζεται είναι ο άνθρωπος που κατ’ εξοχήν δεν έχει δική του κρίση. Επαναλαμβάνει όσα του μάθει ο καθοδηγητής του. Αυτοί οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι, πρώτα για τον εαυτό τους και μετά για το σύνολο.
Εδώ επεμβαίνει η προπαγάνδα, για να ελέγξει το πλήθος και να δημιουργήσει ένα κατευθυνόμενο όχλο. Η προπαγάνδα χρειάζεται πρωτίστως ένα ιδεολογικό υπόβαθρο. Και πρώτη της δουλειά είναι να ξεχωρίσει «εμείς και οι άλλοι».
Μια τέτοια κατάσταση βιώνουμε και στην χώρα μας τον τελευταίο καιρό. Με πρόσχημα τις οικονομικές δυσκολίες, γίνεται έντονη προσπάθεια να χωριστούμε σε στρατόπεδα. Οι δημόσιοι κόντρα με τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, οι μόνιμοι με του έκτακτους (συμβασιούχους), οι εργαζόμενοι με του συνταξιούχους, οι αγρότες κόντρα με τους φορτηγατζήδες και πάει λέγοντας. Πρέπει ο ρωμιός να τρώγεται για να μην σηκώσει κεφάλι. Και πέφτει στην παγίδα πάντα.
Σε αυτό το πλαίσιο θα τοποθετήσουμε και τις ρατσιστικές εκδηλώσεις που πυκνώνουν τον τελευταίο καιρό επικίνδυνα. Η μεγαλοσύνη του Έλληνα δείχνει να χάνεται, είναι όμως έτσι;
Αντιδράσεις πολλές για την δημιουργία τεμένους, (τζαμί) για τους μουσουλμάνους. Δεν έχουν άραγε το δικαίωμα να προσεύχονται στον Θεό, όπως τον αντιλαμβάνονται κάποιοι συνάνθρωποι μας;
Με την Γαλλική επανάσταση, επεκράτησε το άθρησκο κράτος. Στην ουσία επεκράτησε η ανεξιθρησκία, και ο κάθε ένας λάτρεψε τον Θεό του όπως νόμιζε. Αποδυναμώθηκε η εξουσία του κλήρου, όχι η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Αυτή δεν αποδυναμώνεται με τίποτα.
Βγήκαν θεωρίες διάφορες και γεννηθήκαν καινούργιες ιδεολογίες, και ξαναμαντρωθήκαν οι λαοί, και φανατιστήκαν. Περάσανε τα χρόνια, και μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, στέρεψαν οι ιδέες, και ξαναθυμηθήκαμε την πίστη στον Θεό. Και κάναμε τουλάχιστον στην Ρωσία την Χριστιανοσύνη κόμμα πολιτικό. Σε άλλη ευκαιρία θα το αναλύσω περισσότερο.
Στην μέση Ανατολή επικρατεί εδώ και αιώνες ο Μωαμεθανισμός, και στη Άπω Ανατολή οι λεγόμενες ανατολικές δοξασίες.
Όλοι προσπαθούν, να κάνουν ιεραποστολή. Μεταλαμπάδευση και συνέχιση της πίστεως των πατέρων τους στις επερχόμενες γενεές. Γιατί μας κακοφαίνεται;
Πόσες Ελληνικές ιεραποστολές υπάρχουν στην Αφρική και στην Ασία; Που προδόθηκε και παραδόθηκε ο Οτσαλάν; Τα πατριαρχία μας είναι σε Μουσουλμανική επικράτεια. Οικουμενικό, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας.
Η πίστη του ανθρώπου στον Θεό, όπως και αν εκδηλώνεται, είναι πέρα από τα όρια του κράτους. Είναι ανάγκη πανανθρώπινη, και δεν επιτρέπεται κανένας εξαναγκασμός. Η πίστη στον Θεό γεννά ελπίδα.
Είναι άραγε σωστή η άποψη ότι οι πόλεμοι που γίνονται σήμερα είναι θρησκευτικοί; Το απεύχομαι, κι όμως το σκέφτομαι. Η ιστορία επαναλαμβάνεται πολλές φορές, μέχρι την συντέλεια του κόσμου τούτου.

Έχουμε τώρα το φαινόμενο των χιλιάδων λαθρομεταναστών, (ρατσιστικός όρος), οικονομικών προσφύγων, είναι επιεικέστερος, να αναζητούν καλλίτερους όρους ζωής, να ξενιτεύονται, και να φτάνουν μέχρι την Ευρώπη και την Ελλάδα. Βρίσκουν τόπο γιατί εμείς τον αφήνουμε. Γιατί μας κακοφαίνεται; Ένα δύο αιώνες νωρίτερα δεν πηγαίνανε οι ευρωπαίοι και δημιουργούσαν αποικίες; Δεν τους κάλυπτε η παραγωγή και ζητούσαν περισσότερα. Αυτά κάνουν τώρα οι εισερχόμενοι στην Ευρώπη. Με σύγχρονους τρόπους.
Καμαρώνουμε πως υπάρχουν παντού στον κόσμο Ελληνικές Εκκλησίες, και σχολεία. Τότε που ανθούσαν οι παροικίες του εξωτερικού κάθε οικογένεια είχε πέντε και έξη παιδιά, πολλές φορές και παραπάνω. Αυτό το φαινόμενο παρατηρούμε εδώ στους οικονομικούς μετανάστες, κάνουν παιδιά για να εξασφαλίσουν την συνέχεια.
Να φύγουν να πάνε στις πατρίδες τους. Ένας λόγος είναι, τις δουλειές που κάνουν ποιος θα τις κάνει; Δεν υπάρχουν χέρια. Μα υπάρχουν ταραχοποιοί ανάμεσα τους, στις φυλακές οι παράνομοι είναι όλοι αλλοδαποί; Πόσοι είναι οι ντόπιοι;
Φανατιζόμαστε, αυτό είναι όλο. Και πρέπει κάποιος να φταίει, αυτός είναι ο πιο αδύνατος.
Κλείνοντας αναλογίζομαι πολλές φορές, η Ελλάδα έχει ακριβώς το ίδιο πρόβλημα με το Ισραήλ. Δεν είναι πατρίδα με σύνορα, είναι ιδέα και πίστη.







Δεν υπάρχουν σχόλια: