Η υπερβολή.

Έχετε δει όταν μια σταγόνα νερού πέφτει απάνω στο μάτι της κουζίνας πως τσιρίζει χοροπηδά και χάνεται; Ή το αντίθετο όταν βάλουμε ένα δαυλό σε ένα κουβά νερό, πως τσιρίζει και σβήνει; Το συμπέρασμα είναι ότι νερό και φωτιά σε καμιά περίπτωση δεν ταιριάζουν, δεν μπορούν να συνεργαστούν, κι όμως, ακόμα και οι ακραίες καταστάσεις, οι διαμετρικά αντίθετες, υπάρχει τρόπος να συνυπάρξουν και να αποδώσουν, ανάμεσα στην φωτιά και το νερό βάζουμε την κατσαρόλα και μαγειρεύουμε.
Αν το μεταφέρουμε στην ανθρώπινη κοινωνία, θα δούμε φανατικούς ανθρώπους, και θύματα. Ο φανατικός σε κάτι, είτε είναι κόμμα, είτε είναι ομάδα, είτε είναι θρησκεία αρέσκεται στην υπερβολή, προσπαθεί δε να επιβληθεί με κάθε τρόπο. Το θύμα από την άλλη πλευρά, ικανοποιεί τον εγωισμό του παραδεχόμενος πάντα την ανωτερότητα των άλλων, ζει στο περιθώριο της κοινωνίας και είναι ευχαριστημένος, γιατί έχει κάποιους να κατηγορεί, ό ίδιος δεν έχει άποψη ποτέ, άρα είναι πάντα ανεύθυνος.
Και οι δύο περιπτώσεις ανήκουν στα άκρα, και τα άκρα πάντα είναι κατακριτέα.
Καλά όλα αυτά, και η κατσαρόλα; Αυτή την αντιπροσωπεύουν οι νηφάλιοι άνθρωποι, εκείνοι που πρέπει να είναι ο κορμός της κοινωνίας μας, αυτοί ξέρουν να ακούν, ξέρουν να σωπαίνουν, αλλά ξέρουν και να μιλούν και να διεκδικούν όταν πρέπει. Δεν διστάζουν να τσακωθούν, όμως δεν το επιδιώκουν. Ξέρουν να υποχωρούν και να ζητούν συγνώμη. Χάρη σε αυτούς η κοινωνία μας ακόμα λέγεται ανθρώπινη.