Όνειρα συνέχεια

Μπορεί άραγε να κάνει ο άνθρωπος ξύπνιος όνειρα, τότε δεν ζει την πραγματικότητα. Ο νους του ανθρώπου έχει δυνατότητα και ταχύτητα ασύλληπτη, με εργαλείο την φαντασία φτιάχνει καταστάσεις ανύπαρκτες. Γιατί όμως ονομάστηκαν όνειρα όλες εκείνες οι κατασκευές της φαντασίας μας; Διότι στην προσπάθεια του ο άνθρωπος για αυτοδικαίωση, προτιμά να κυνηγά το άπιαστο όνειρο, παρά να αποτύχει στην επίτευξη του στόχου του. την αποτυχία δεν θέλει να την παραδεχθεί.
Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ζουν τα όνειρα τους, είναι οι φαντασιόπληκτοι, αυτοί οι άνθρωποι δεν ξεχωρίζουν το γεγονός από την φαντασία, αν ανήκουν δε, σε κύκλο εκκλησιαστικό, τότε κάθε στιγμή και λεπτό ζουν και από ένα θαύμα, και οδηγούνται στην θρησκοληψία, η οποία σε τελική ανάλυση είναι αρρώστια.
Ο λογοτέχνης αφήνει την φαντασία του ελεύθερη, και γεννά ανθρώπινους χαρακτήρες, και φαντάζεται περίπλοκες καταστάσεις, και δίνει λύσεις στα υποθετικά διλλήματα των ηρώων του, ξεπερνώντας τα δικά του βιώματα, αυτό δεν είναι όνειρο, είναι η εργασία του νου.
Αν το δούμε από άλλη οπτική γωνία, «ονειρεύομαι να πάω στην Σάμο», «θέλω να πάω στην Σάμο», ίσως οι προτάσεις να μοιάζουν παραλλαγή του ιδίου θέματος, όμως δεν είναι, η πρώτη δηλώνει πως δεν θα πάω ποτέ, αλλά θα μείνει όνειρο, η δεύτερη δείχνει βούληση πως θα προσπαθήσω να πάω. Αυτές οι λέξεις έρχονται αυθόρμητα και φανερώνουν την διάθεση αυτού που τις εκφράζει.
Ένα παρόμοιο παράδειγμα, «θα μπω στην Εκκλησία να ανάψω κεράκι» στον αντίποδα, «θα μπω να προσκυνήσω». Στην πρώτη περίπτωση δεν πιστεύει, ο εγωισμός είναι τόσο ανεβασμένος, δεν αποδέχεται καθόλου την λέξη προσκύνημα, αλλά ζητά την δικαίωση μέσα από τυπικές διαδικασίες, στην δεύτερη έχομε την ευσεβή εκδοχή της ίδιας φαινομενικά πρότασης.
Καμιά φορά πάλι αυτό το έρμο το όνειρο, είναι μεταδοτικό, και αν πρώτος κατασκευαστής αυτού του ονείρου, εδώ το μετονομάζουμε σε όραμα, έχει την ικανότητα να μεταλαμπαδεύει τις φαντασίες του, δημιουργούνται ομάδες που φαντασιώνονται τα ίδια πράγματα, και θέλοντας να αποδείξουν το δίκαιο τους, προσπαθούν να το επιβάλουν με κάθε τρόπο. Ένα τέτοιο όνειρο δεν είχε ο Χίτλερ;
Ας μην αναφερθούμε καθόλου σε κείνους του επιτήδειους ονειροκρίτες, που ερμηνεύουν ο καθένας με το δικό του τρόπο, ότι τους πεις. (το κόκκινο είναι ογλήγορο το γαλανό μαντάτο, δεν φτάνει απούχει το φαγί, το θέλει και στο πιάτο).
Εάν το όνειρο είναι ιδιοκτησία ενός μόνου ατόμου, αυτό το μοναχικό άτομο είναι σίγουρο πως θα οδηγηθεί στο περιθώριο, η πραγματικότητα της επιβίωσης δεν παρέχει χώρο για όνειρα, ιδιαίτερα στην σημερινή εποχή. Και φτάνει η στιγμή που το όνειρο το μοιράζεσαι με εκείνον ή εκείνη που θεωρείς πως μπορείς να το μοιραστείς, ζευγαρώνεις μέχρι την στιγμή που γεμάτοι απορία και δύο φθάνουν στον χωρισμό, «κάναμε τόσα όνειρα;». όνειρα κάνατε, συμβιβασμούς κάνατε;
Πάντα ο άλλος φταίει, πάση θυσία πρέπει να δικαιωθώ, πάλι στο κυνήγι του ονείρου φτάσαμε.
Τα τελευταία χρόνια ακούω, πως και στην Ελλάδα έφθασε ο θεσμός του προγαμιαίου συμφώνου, αν δηλαδή χωρίσει το ζευγάρι πως θα μοιραστούν τα περιουσιακά στοιχεία. Εδώ είναι ρεαλιστικά τοποθετημένα τα πράγματα, υπάρχει ο στόχος, απουσιάζει η αγάπη κι ας ορκίζονται για το αντίθετο, ο χωρισμός είναι μαθηματικά βέβαιος.
Επανερχόμαστε έτσι στην αυτοδικαίωση, αν χάσω το όνειρο, ε, όνειρο ήτανε, αν δεν πετύχω τον στόχο, είμαι αποτυχημένος.
Ιδιαίτερα θα σταθούμε σε μία άλλη παράμετρο. Ο πωλητής για να προσληφθεί σε μια εμπορική εταιρία, του θέτουν στόχους, αν τους ξεπερνά αμείβεται, αν όχι μένει στάσιμος να κάνει όνειρα. Αυτά τα όνειρα που κάνει ξύπνιος είναι απατηλά και αυτό δεν ωραιοποιείται.
Σαν συμπέρασμα, πρέπει να κάνω όνειρα; Κανείς δεν το απαγορεύει, είναι λάθος έκφραση, όχι λάθος κίνηση. Από αυτά τα όνειρα κουβεντιάζουμε, αναλύουμε και βγάζουμε συμπεράσματα.