Διακοπή τηλεφώνου

Αισθάνομαι την υποχρέωση να απολογηθώ για την απουσία μου, αυτές τις ημέρες από την περασμένη Παρασκευή. Ο Νοτιάς, αυτός ο άνεμος που είναι αιτία κάθε χρόνο να επισκευάζουμε ζημιές, άρχισε εφέτος με το κόψιμο του καλωδίου του Ο.Τ.Ε. παραλείπω να αναφέρω τα κλαδιά που σπάει, ίσαμε τώρα δύο διαμέτρου 20 πόντους το καθένα. Αναφέρω το γεγονός για να γίνει κατανοητή η δύναμη του.
Είναι πρόβλημα σοβαρό η διακοπή του τηλεφώνου, διότι έτσι επικρατεί η απομόνωση. Το κατάλυμα μου βρίσκεται ανάμεσα σε δύο ρεύματα, εδώ δεν φτάνουν ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά σήματα εκτός από τα τούρκικα. Η ενημέρωση επομένως πάει περίπατο, αν δεν διαθέτω σύνδεση στο Διαδίκτυο. Λείπει παντελώς η καλημέρα που ανταλλάσουμε, με ένα σωρό κόσμο έστω και αν δεν έχουμε την δυνατότητα χειραψίας. Υπάρχει βέβαια το φορητό τηλέφωνο, που υποκαθιστά το σταθερό, αλλά δεν έχει εικόνα. Έπειτα με την περιήγηση, επικοινωνώ με νέους διαδικτυακούς φίλους, που δεν γνωρίζω προσωπικά, (ίσως δεν έφτασε η ώρα ακόμα), αλλά ενδιαφέρομαι να μαθαίνω νέα τους και ανησυχώ όταν δεν αναρτούν. Αυτές οι φιλίες της νέας τεχνολογίας, αν και έχουν άλλους κώδικες συμπεριφοράς, απολαμβάνουν στην καρδιά μου την ίδια αγάπη, το ίδιο ενδιαφέρον.
Συλλογισμένος με τα παραπάνω, με την βεβαιότητα πως τουλάχιστον μέχρι την Δευτέρα θα ζω χωρίς επικοινωνίες, βγήκα για προμήθειες μέρα Σαββάτο. Μπαίνοντας στο Πυθαγόρειο, γύρω γύρω από ένα τηλέφωνο, υπήρχε μια ομάδα λαθρομεταναστών, 15 ίσως και παραπάνω άτομα, τυλιγμένα με κουβέρτες, κάποιοι φοράγανε πλαστικά μπουφάν, με σαγιονάρες παρά το κρύο, αγωνιούσαν ποιος ξέρει με ποιόν προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν. Προσπέρασα και στην επόμενη στροφή σταμάτησα, κατέβηκα από το αυτοκίνητο, και περπάτησα να με κτυπήσει ο παγωμένος αέρας. Έκανα τον Σταυρό μου πολλές φορές, δόξα τω Θεώ, είμαι καλά, έχω κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μου, φοράω παπούτσια, και επειδή κόπηκε το καλώδιο απογοητεύτηκα; Είμαι αχάριστος. Έχω το φορητό για οποιαδήποτε ανάγκη, είμαι στην πατρίδα μου, συνεννοούμαι στην γλώσσα μου, έχω κρεβάτι να κοιμηθώ, και φαγητό να φάω.
Αυτοί οι άνθρωποι που μόλις προσπέρασα τι έχουν; Αν αναλογιστούμε, πως, μπορεί να είμαστε εμείς στην δική τους κατάσταση. Τίποτα σε αυτήν την πρόσκαιρη ζωή δεν είναι μόνιμο και σίγουρο. Ευγνωμοσύνη λοιπόν είναι να ξέρεις τι έχεις και όχι τι σου λείπει.